Ωραίο το ανεκδοτάκι με τον Σουζούκι.
Σας στέλνω τώρα ένα αρθράκι για τη σχολή της Μηνιαίας Επιθεώρησης, που θα δημοσιευτεί στο resistencias. Αν έχετε χρόνο και διάθεση διαβάστε το και πείτε μου τη γνώμη σας.

Γιώργος
50 χρόνια από την «Πολιτική Οικονομία της Ανάπτυξης»

Μέσα στο 2007 κλείνουν 50 χρόνια από τότε που ο Πωλ Μπάραν, μέλος της συντακτικής ομάδας του βορειοαμερικάνικου περιοδικού «Μηνιαία Επιθεώρηση» (Monthly Review), δημοσίευσε το βιβλίο με τίτλο «Η Πολιτική Οικονομία της Υπανάπτυξης», που πραγματευόταν τους λόγους για τους οποίους οι χώρες του Τρίτου Κόσμου (Περιφέρεια) παρέμεναν φτωχές σε σχέση με αυτές του Πρώτου Κόσμου (Κέντρο). Το βιβλίο αυτό, κατά τις δεκαετίες του’60 και του’70, είχε ισχυρό αντίκτυπο στο παγκόσμιο αριστερό κίνημα και έδωσε ώθηση στο να αναπτυχθούν οι διάφορες «θεωρίες της εξάρτησης», οι οποίες με τη σειρά τους αντιμετώπισαν σφοδρή κριτική, από τα δεξιά και από τα αριστερά. Παρόλα αυτά, νομίζω ότι τα θέματα που θίγονται σε αυτό το βιβλίο εξακολουθούν να μας αφορούν, ως αριστερούς που θέλουμε να καταλάβουμε το πώς λειτουργεί η παγκόσμια οικονομία και σε ποιά κατεύθυνση μπορεί και πρέπει να αλλάξει ο κόσμος. Στο παρόν άρθρο παρουσιάζεται η σκέψη του Μπάραν, όπως ξεδιπλώνεται στο συγκεκριμένο βιβλίο και στη συνέχεια γίνεται λόγος για το «Μονοπωλιακό Καπιταλισμό», που δημοσιεύτηκε το 1966 από τους Μπάραν και Σουήζυ και διαπνέεται από ανάλογες αντιλήψεις. Τέλος, γίνεται μια συζήτηση για την έννοια του «πλεονάσματος», που παίζει κυρίαρχο ρόλο στο έργο των δυο αυτών συγγραφέων, και που έχει γίνει αντικείμενο κριτικής από πολλούς, ως προς το περιεχόμενό της και την αναλυτική της ισχύ.

Η «Πολιτική Οικονομία της Ανάπτυξης»
“De te fabula narratur” (μιλάμε για τη δική σου ιστορία), ή, σε ελεύθερη και μάλλον αυθαίρετη απόδοση, «εκεί που είσαι ήμουνα κι’εδώ που είμαι θα’σαι». Η φράση αυτή του Οράτιου, που σταχυολογείται από το Μαρξ στον πρώτο τόμο του «Κεφαλαίου», υποδηλώνει την οπτική του φιλοσόφου για την οικονομική εξέλιξη των μη ανεπτυγμένων βιομηχανικά χωρών. Τα χρόνια όπου γράφονταν το «Κεφάλαιο» (μέσα του 19ου αιώνα), η Αγγλία ήταν η μόνη ανεπτυγμένη βιομηχανική δύναμη. Και η εκτίμηση του Μαρξ ήταν ότι και οι άλλες, οι λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες, θα ακολουθούσαν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, το δρόμο της Αγγλίας. Με τα λόγια του ίδιου του συγγραφέα του «Κεφαλαίου», «η περισσότερο ανεπτυγμένη βιομηχανικά χώρα δείχνει, στις λιγότερο ανεπτυγμένες, την εικόνα του μέλλοντός τους».
Στις αρχές του 20ου αιώνα, ο Λένιν και η Λούξεμπουργκ εστίασαν στην εκμετάλλευση των αποικιών από τις ανεπτυγμένες ιμπεριαλιστικές χώρες, όμως δεν είδαν να ακολουθούν οι χώρες της περιφέρειας έναν δρόμο διαφορετικό από αυτόν που ακολούθησαν οι ανεπτυγμένες χώρες κατά τις προηγούμενες δεκαετίες.
Ωστόσο, για έναν ερευνητή του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα, υπήρχαν αρκετά στοιχεία που να διαψεύδουν αυτήν τη «γραμμική» αντίληψη περί οικονομικής ανάπτυξης. Το 1830, οι χώρες που σήμερα ονομάζουμε «περιφέρεια», κατείχαν το 60,9% του παγκόσμιου βιομηχανικού δυναμικού. Το ποσοστό αυτό ακολούθησε στη συνέχεια μια πτωτική τάση, για να φτάσει στο 6,5% το 1953. Η Κίνα, από το 33,3% του μεριδίου της παγκόσμιας βιομηχανίας που κατείχε το 1800, είχε μόλις το 2,3% λίγο μετά το 1950. Με άλλα λόγια, διευρύνονταν το χάσμα μεταξύ κέντρου και περιφέρειας, με όρους βιομηχανικού δυναμικού και παραγόμενου πλούτου, και τίποτα δεν έδειχνε ότι οι λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες θα έφταναν στο επίπεδο των χωρών της μητρόπολης.
Για μια μερίδα αστών οικονομολόγων, αυτό το χάσμα θα μπορούσε να καλυφθεί αν οι χώρες της περιφέρειας, που χαρακτηρίζονταν ως «υπανάπτυκτες» ή «αναπτυσσόμενες», ακολουθούσαν τους κανόνες της ελεύθερης οικονομίας και προωθούσαν κοινωνικές και πολιτικές μεταρρυθμίσεις, υιοθετώντας τα πρότυπα των οικονομικά ανεπτυγμένων χωρών. Σε αυτήν τη θέση, διατυπώθηκε αντίλογος από τον Αργεντινό οικονομολόγο Ραούλ Πρέμπις, που επισήμανε ότι οι χώρες της Λατινικής Αμερικής, που επιχειρούσαν να αναπτυχθούν οικονομικά εξάγοντας πρώτες ύλες προς τις χώρες του κέντρου και εισάγοντας βιομηχανικά προϊόντα απ’αυτές, σύμφωνα με τους κανόνες της ελεύθερης οικονομίας, έβλεπαν να διογκώνονται τα εμπορικά τους ελλείμματα και να υπονομεύεται η αναπτυξιακή τους προσπάθεια. Αυτή η παρατήρηση σημάδεψε τη Συνδιάσκεψη της Μπαντούνγκ (Ινδονησία) το 1955, όπου ιδρύθηκε το Κίνημα των Αδεσμεύτων και επισημάνθηκε η ανάγκη για μια εναλλακτική «τριτοκοσμική» οπτική απέναντι στα ζητήματα του ιμπεριαλισμού και της υπανάπτυξης.
Σε αυτή τη συγκυρία εμφανίστηκε ο Μπάραν με την «Πολιτική Οικονομία της Ανάπτυξης», όπου λάμβανε υπόψη τα δεδομένα και τους προβληματισμούς που εκτέθηκαν παραπάνω και διατύπωνε το εξής ερώτημα:
Γιατί οι καθυστερημένες καπιταλιστικές χώρες δεν προόδευσαν στο δρόμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης που ακολούθησαν ιστορικά άλλες καπιταλιστικές χώρες και γιατί σε εκείνες τις (καθυστερημένες) χώρες η οικονομική πρόοδος είναι είτε αργή είτε μηδενική;
Ο σημερινός αριστερός αναγνώστης ίσως να ενοχλείται από τους όρους «πρόοδος» και «καθυστέρηση», που υποδηλώνουν μια δυτικοκεντρική αντίληψη της παγκόσμιας ιστορίας και οικονομίας. Αν όμως θέσουμε ως επίπεδο αναφοράς τις οικονομικές επιδόσεις των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών, έχει νόημα να χρησιμοποιούμε τους δυο παραπάνω όρους, όχι για να διατυπώσουμε αξιολογικές κρίσεις του τύπου ποιός βρίσκεται στο «σωστό» και ποιός στο «λάθος» δρόμο, αλλά ως έννοιες που βοηθούν να εκτιμήσουμε πού βρίσκονται, από πλευράς καπιταλιστικής ανάπτυξης, οι χώρες της περιφέρειας σε σχέση με αυτές του κέντρου.
Η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα δίνεται μελετώντας το ιστορικό της καπιταλιστικής ανάπτυξης των ανεπτυγμένων χωρών και, πιο συγκεκριμένα, στις συνέπειες της διείσδυσης του δυτικοευρωπαϊκού καπιταλισμού στον υπόλοιπο κόσμο. Σε αυτό το σημείο, ο Μπάραν διακρίνει δυο τύπους διείσδυσης: α) τον τύπο διείσδυσης των Άγγλων στη Βόρεια Αμερική και στην Αυστραλία, που οδήγησε σε μια αυτόνομη ανάπτυξη των αποικιών και β) τον τύπο διείσδυσης των Ευρωπαίων σε Λατινική Αμερική, Αφρική και Ασία, όπου υπήρχαν φυσικοί πόροι, καθώς και συχνά πολυπληθέστερες και πιο ανεπτυγμένες κοινωνίες ιθαγενών. Σε αυτόν το δεύτερο τύπο οι Ευρωπαίοι λεηλάτησαν του φυσικούς πόρους που τους ενδιέφεραν και, μέσω της εργασίας των υποδουλωμένων πληθυσμών, μετέφεραν τεράστιο πλούτο από τις αποικίες προς τη μητρόπολη. Κατ’αυτόν τον τρόπο, οι οικονομίες των «δότριων» χωρών τροφοδότησαν τη βιομηχανική ανάπτυξη στην Ευρώπη, ενώ οι ίδιες παρέμειναν υπανάπτυκτες. Η ανάπτυξή τους εμποδίστηκε από τη φύση της καπιταλιστικής επέκτασης στην περιφέρεια και από τη διαμόρφωση ενός αυτοαναπαραγόμενου παγκόσμιου εκμεταλλευτικού οικονομικού συστήματος.
Κομβικό ρόλο στην ανάλυση του Μπάραν παίζει η έννοια του «οικονομικού πλεονάσματος», που εισάγεται για να ανασκευαστεί η κυρίαρχη ερμηνεία των αστών οικονομολόγων, που αποδίδουν την υπανάπτυξη της περιφέρειας σε παράγοντες όπως η έλλειψη κεφαλαίου, η έλλειψη τεχνογνωσίας, ο υπερπληθυσμός και άλλοι ανθρωπογεωγραφικοί παράγοντες.
Ως οικονομικό πλεόνασμα ορίζεται η διαφορά μεταξύ του παραγόμενου πλούτου και της κατανάλωσης. Κατά το Μπάραν, υπάρχουν τρία είδη οικονομικού πλεονάσματος:

1. Το «πραγματικό οικονομικό πλεόνασμα», που είναι ο παραγόμενος πλούτος μιας χώρας στις δεδομένες κοινωνικές και οικονομικές της συνθήκες μείον την κατανάλωση.
2. Το «δυνητικό οικονομικό πλεόνασμα», που είναι ο πλούτος που θα μπορούσε να παραχθεί στο δεδομένο φυσικό και τεχνολογικό περιβάλλον, αξιοποιώντας τους διαθέσιμους παραγωγικούς πόρους, μείον την κοινωνικά αναγκαία κατανάλωση.
3. Το «σχεδιοποιημένο οικονομικό πλεόνασμα», που ορίζεται με την ίδια λογική (παραγωγή μείον κατανάλωση), που όμως μπορεί να παραχθεί μόνο σε μια σοσιαλιστική κοινωνία, με μια βέλτιστη διαχείριση τεχνολογικών και φυσικών πόρων, μέριμνας για το περιβάλλον και μέριμνας για το επίπεδο διαβίωσης του πληθυσμού.

Οι χώρες της περιφέρειας μπορούν να έχουν ένα υψηλό δυνητικό πλεόνασμα, που θα τους εξασφάλιζε ανάπτυξη και ευημερία, όμως το πραγματικό τους οικονομικό πλεόνασμα είναι χαμηλό, εξαιτίας μιας σειράς παραγόντων που, σύμφωνα πάντα με το Μπάραν, συνιστούν τη «μορφολογία της οπισθοδρόμησης», η οποία, επιγραμματικά, συνίσταται σε: α) την ύπαρξη μιας ισχυρής ημιφεουδαρχικής τάξης γεωκτημόνων, β) την ευρεία διάδοση εμπορικών δραστηριοτήτων και τοκογλυφίας, γ) την ισχνή βιομηχανική αστική τάξη που εξαρτάται από το ξένο κεφάλαιο, καθώς η παρουσία των πολυεθνικών του κέντρου στον πρωτογενή και στο δευτερογενή τομέα των χωρών της περιφέρειας είναι έντονη ε) στον ανεπαρκή κρατικό μηχανισμό.
Ως συνέπεια αυτής της μορφολογίας της υπανάπτυξης, οι χώρες της περιφέρειας επίδίδονται σε μια οικονομία εξαγωγής πρώτων υλών και αγροτικών προϊόντων και εισαγωγής βιομηχανικών ειδών. Ένα τέτοιο μοντέλο οικονομικής δραστηριότητας ευνοεί τις πολυεθνικές του κέντρου, που χρειάζονται φτηνές πρώτες ύλες και αγορές για τα προϊόντα τους. Το αποτέλεσμα είναι η μεταφορά πλούτου από την περιφέρεια προς το κέντρο, που συνεπάγεται την παραγωγή χαμηλού πλεονάσματος στην πρώτη και υψηλού πλεονάσματος στη δέυτερη. Και η χώρα που έχει χαμηλό πλεόνασμα, δε μπορεί να προχωρήσει σε παραγωγικές επενδύσεις που θα αυξήσουν τον παραγόμενο πλούτο, με αποτέλεσμα να αναπαράγεται ένας φαύλος κύκλος χαμηλού πραγματικού πλεονάσματος και υπανάπτυξης. Με άλλα λόγια, η περιφέρεια δεν πραγματώνει το δυνητικό της πλεόνασμα και αυτή τη διαφορά μεταξύ δυνητικού και πραγματικού πλεονάσματος την καρπώνεται το κέντρο, που εξακολουθεί να πλουτίζει. Και αν κάποια χώρα της περιφέρειας επιχειρήσει να αναπροσανατολίσει την οικονομία της προς μια πιο παραγωγική κατεύθυνση, υπάρχει ο χωροφύλακας (οι ΗΠΑ), που με πολιτικές και στρατιωτικές επεμβάσεις βάζουν τα πράγματα στη θέση τους. Τα ιστορικά παραδείγματα είναι πολλά, δε χρειάζεται να τα αναφέρουμε εδώ.
Για το Μπάραν, η λύση για το πρόβλημα της υπανάπτυξης της περιφέρειας δε βρίσκεται μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού, αλλά στο σοσιαλιστικό μετασχηματισμό των χωρών αυτών. Και το πρώτο βήμα για το σοσιαλισμό είναι η απεξάρτηση της χώρας από τη διεθνή καπιταλιστική οικονομία και η ανάπτυξη με τις δικές της δυνάμεις και με βάση τις δικές της ανάγκες. Η περίπτωση της Κίνας και της Κούβας, είναι, πάντα σύμφωνα με το συγγραφέα, παραδείγματα προς μίμηση για όλες τις χώρες της περιφέρειας. Ο σημερινός αναγνώστης μπορεί να έχει πολλές αμφιβολίες απέναντι σε αυτά τα «παραδείγματα προς μίμηση». Όμως η αφύπνιση των αποικιοκρατούμενων λαών τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες και η ριζοσπαστικοποίηση των κινημάτων της περιφέρειας, ήταν εξελίξεις που υπόσχονταν πολλά στην κατεύθυνση της αλλαγής του κόσμου.
Η έννοια του πλεονάσματος εμφανίζεται και στο «Μονοπωλιακό Καπιταλισμό» (Μπάραν και Σουήζυ 1966), η οποία όμως ορίζεται κάπως διαφορετικά σε σχέση με το Μπάραν 1957. Πιο συγκεκριμένα, ως (πραγματικό) πλεόνασμα ορίζεται «η διαφορά ανάμεσα σ’αυτό που παράγει μια κοινωνία και στο κόστος παραγωγής του». Οι έννοιες του δυνητικού και του σχεδιοποιημένου πλεονάσματος εγκαταλείπονται και εμφανίζεται μόνο η έννοια του οικονομικού πλεονάσματος, που είναι το πραγματικό πλεόνασμα. Στο «Μονοπωλιακό Καπιταλισμό», υπολογίζεται το πλεόνασμα της οικονομίας των ΗΠΑ, σε διάφορες χρονικές περιόδους, με βάση τον τύπο:

Πλεόνασμα = Συνολικά Εισοδήματα από Ιδιοκτησία + Σπατάλη στην Επιχειρηματική
Διαδικασία + Κυβερνητικές Δαπάνες (1)

Στα συνολικά εισοδήματα από ιδιοκτησία, συμπεριλαμβάνονται τα επιχειρηματικά κέρδη, οι τόκοι και τα εισοδήματα από τα ακίνητα. Η σπατάλη στην επιχειρηματική διαδικασία συμπεριλαμβάνει δαπάνες για διαφήμιση, έρευνα αγοράς, συντήρηση καταστημάτων πώλησης και αμοιβές πωλητών.
Ο Χάρυ Μάγκντοφ, που και αυτός συμμετείχε στη «Μηνιαία Επιθεώρηση», δημοσίευσε, το 1968, την «Εποχή του Ιμπεριαλισμού» όπου, μεταξύ άλλων, επικεντρώθηκε στο πώς μεταφέρεται πλούτος από την περιφέρεια προς το κέντρο μέσω της πληρωμής του διογκούμενου εξωτερικού χρέους των χωρών της περιφέρειας. Με αυτήν την έννοια, το βιβλίο αυτό ήταν προφητικό καθώς από τη δεκαετία του’70 και μετά το εξωτερικό χρέος έγινε βραχνάς για την περιφέρεια.
Πέραν αυτού, η επιρροή της «Πολιτικής Οικονομίας της Ανάπτυξης» υπήρξε έντονη στο έργο πολλών συγγραφέων όπως ο Καρντόζο, ο Ρόντνεϊ, ο Γκαλεάνο, ο Ντος Σάντος, ο Φρανκ, ο Βάλερσταϊν και πολλοί άλλοι. Με κοινές αφετηρίες με τους παραπάνω και σε παράλληλη κατεύθυνση, κινήθηκε ο Σαμίρ Αμίν, που εστίασε στην «αυτόκεντρη» ανάπτυξη των χωρών του κέντρου, απέναντι στην «εξωστρεφή» ανάπτυξη της περιφέρειας. Πολύς κόσμος στον αριστερό χώρο επηρεάστηκε από το Μπάραν έμμεσα, χωρίς να τον έχει μελετήσει, αλλά μέσω άλλων συγγραφέων. Ο γράφων, σε νεαρή ηλικία, είχε διαβάσει τις «Ανοιχτές Φλέβες της Λατινικής Αμερικής», του Εδουάρδο Γκαλεάνο, όπου η σκέψη του Μπάραν είναι εμφανής στον τρόπο με τον οποίο ο συγγραφέας εξηγεί τη φτώχεια και την υπανάπτυξη των χωρών της Λατινικής Αμερικής. Και ποιός ξέρει και πόσες άλλες ανάλογες περιπτώσεις υπάρχουν ακόμα...

Ο «Μονοπωλιακός Καπιταλισμός»
Στην «Πολιτική Οικονομία της Ανάπτυξης» εξετάζεται το πώς οι ανεπτυγμένες χώρες του Κέντρου αποσπούν πλούτο από την περιφέρεια, ώστε να συσσωρεύουν κεφάλαια για τη βιομηχανία τους και την οικονομία τους. Το ερώτημα που τίθεται στο «Μονοπωλιακό Καπιταλισμό» (Μπάραν και Σουήζυ 1966) είναι το πώς αξιοποιείται από το επιχειρηματικό κεφάλαιο και πώς κατανέμεται στις κοινωνίες των ανεπτυγμένων χωρών το συσσωρευόμενο πλεόνασμα.
Η κεντρική ιδέα που διαπερνάει το «Μονοπωλιακό Καπιταλισμό» είναι ότι σε μια ανεπτυγμένη βιομηχανική χώρα όπως οι ΗΠΑ, οι τιμές και η όλη οικονομική δραστηριότητα δε διαμορφώνονται από τον ελεύθερο ανταγωνισμό των μικρών επιχειρήσεων, αλλά από τα μονοπώλια, που έχουν πλέον αυξημένα περιθώρια κέρδους και συσσωρεύουν κεφάλαιο με υψηλότερους ρυθμούς από όσο στην προ-μονοπωλιακή φάση του καπιταλισμού. Επιγραμματικά, οι συγγραφείς επισημαίνουν τρία χαρακτηριστικά της μονοπωλιακής οργάνωσης της οικονομίας:

α) Η μονοπωλιακή οργάνωση της παραγωγής παρέχει στο κεφάλαιο ένα πλεονέκτημα απέναντι στον κόσμο της εργασίας, σε τρόπο ώστε αυτή να πετυχαίνει υψηλούς ρυθμούς αύξησης πλεονάσματος.
β) Ενώ σε μια ανταγωνιστική οικονομία μικρών επιχειρήσεων διαμορφώνεται ένα κοινό ποσοστό κέρδους, στο μονοπωλιακό καπιταλισμό υπάρχει μια «ιεραρχία» ποσοστών κέρδους: υψηλότερα στις μεγάλες βιομηχανικές μονάδες με υψηλή συγκέντρωση κεφαλαίου και χαμηλότερα στις επιχειρηματικές μονάδες που λειτουργούν σε περισσότερο ανταγωνιστική βάση.
γ) Τα μονοπώλια μπορούν επίσης να διαμορφώσουν τη ζήτηση, υιοθετώντας μια πολιτική μείωσης και ρύθμισης του παραγωγικού τους δυναμικού. Με αυτήν την πολιτική εξασφαλίζουν υψηλές τιμές στα προϊόντα τους και τα μέγιστα κέρδη, με μειωμένη ζήτηση.

Σε αυτό το τελευταίο σημείο φαίνεται η επιροή του Κέινς, ο οποίος εστιάζει στο πώς η ζήτηση διαμορφώνει το ύψος της παραγωγής και το επίπεδο απασχόλησης. Εκτός από τον Κέινς, η σχολή της «Μηνιαίας Επιθεώρησης» επηρεάστηκε επίσης από οικονομολόγους όπως ο Καλέτσκι, ο Στάιντλ και η Ρόμπινσον, που επίσης προσεγγίζουν με μια κεϊνσιανή ματιά την καπιταλιστική οικονομία, δίνοντας έμφαση στο ρόλο του μονοπωλίου.
Μειωμένη ζήτηση σημαίνει μειωμένη αγοραστική δύναμη, που δεν ευνοεί τις παραγωγικές επενδύσεις και δημιουργεί χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και ανεργία. Στη γλώσσα των Μπάραν και Σουήζυ, ένα σημαντικό μέρος από το συσσωρευμένο πλεόνασμα των μονοπωλιακών επιχειρήσεων δεν απορροφάται, οπότε η οικονομία πάσχει από στασιμότητα, με αρνητικές συνέπειες για την απασχόληση και για το εισόδημα των εργαζόμενων. Με αυτήν την έννοια, οι συγγραφείς δεν υιοθετούν την αρκετά διαδεδομένη άποψη ότι οι λαοί του τρίτου κόσμου «ταϊζουν» την εργατική τάξη του Βορρά. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι η περιφέρεια προσφέρει πλούτο στα μονοπώλια του Βορρά, τα οποία τον διαχειρίζονται με κίνητρο το μέγιστο κέρδος τους, χωρίς με αυτό να εξυπακούεται ότι ωφελούνται και οι εργαζόμενοι των ανεπτυγμένων χωρών.
Η μεγάλη οικονομική ύφεση της δεκαετίας του’30 είναι, κατά τους συγγραφείς, συνέπεια της μονοπωλιακής δομής της βορειοαμερικάνικης οικονομίας. Τις πρώτες δεκαετίες μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο η οικονομική κατάσταση βελτιώθηκε σημαντικά εξ αιτίας ορισμένων συγκυριακών παραγόντων, όπως η αυξημένη ρευστότητα από την πλευρά των καταναλωτών, που δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου, η ανάπτυξη της εγχώριας αυτοκινητοβιομηχανίας, η ανοικοδόμηση της Ευρώπης και της Ιαπωνίας, καθώς και η ηγεμονία των ΗΠΑ στην παγκόσμια οικονομία.
Μετά το’70, οι παράγοντες αυτοί εξέλειπαν και η βορειοαμερικάνικη οικονομία ξαναμπήκε σε περίοδο στασιμότητας με μειωμένους ρυθμούς ανάπτυξης. Ωστόσο, η υιοθέτηση ορισμένων πρακτικών από πλευράς κράτους και μονοπωλίων, συμβάλλει στο να απορροφηθεί, σε κάποιο βαθμό, το πλεόνασμα και να περιοριστούν οι αρνητικές συνέπειες της στασιμότητας. Οι πρακτικές αυτές είναι: α) αύξηση των στρατιωτικών δαπανών, β) ανάπτυξη του τομέα του μάρκετινγκ και των πωλήσεων για να αυξηθεί η ιδιωτική κατανάλωση, γ) ανάπτυξη του χρηματοπιστωτικού τομέα, που ευνοεί κερδοσκοπικές δραστηριότητες.
Παρόλα αυτά τα μέτρα όμως, η στασιμότητα συνεχίζεται και οι ρυθμοί ανάπτυξης της παγκόσμιας οικονομίας, όπως και αυτής των ΗΠΑ, παρουσιάζουν μια γενική πτωτική τάση τα τελευταία τριάντα χρόνια. Σε αυτό το σημείο νομίζω πως έγκειται η δύναμη της ανάλυσης των Μπάραν και Σουήζυ για τη μονοπωλιακή οικονομία, στο ότι δηλαδή πρόβλεψαν ότι το μεταπολεμικό μπουμ είχε ημερομηνία λήξης, παρά τις διαβεβαιώσεις των main stream οικονομολόγων εκείνης της εποχής για το ότι ο καπιταλισμός ξεπέρασε τις αντιφάσεις του και τις κρίσεις του.

Γιατί «πλεόνασμα» και όχι «υπεραξία»;
Το μέγεθος του πλεονάσματος, κυρίως στην εκδοχή των Μπάραν και Σουήζυ 1966, σχετίζεται σαφώς με το μέγεθος της υπεραξίας, που παίζει κεντρικό ρόλο στη μαρξιστική οικονομική θεωρία. Το ερώτημα που τίθεται, συχνά και ως κριτική στους δυο αυτούς συγγραφείς, είναι γιατί εγκαταλείπουν την έννοια της υπεραξίας, που ρίχνει φως στην ταξική-εκμεταλλευτική φύση του καπιταλιστικού συστήματος, και εισάγουν μια έννοια που δε φαίνεται να έχει κάποιο πλεονέκτημα ως προς την αναλυτική της ισχύ. Σε μια υποσημείωση στο «Μονοπωλιακό Καπιταλισμό», οι Μπάραν και Σουήζυ επιχειρούν να αιτιολογήσουν την επιλογή τους με την παρατήρηση ότι συνήθως, στον κόσμο που υιοθετεί τη μαρξιστική σκέψη, ως υπεραξία νοείται το άθροισμα των κερδών, των τόκων και της γεωπροσόδου, αφήνοντας απ’εξω μεγέθη όπως «τα εισοδήματα κράτους και εκκλησίας, τα έξοδα μετατροπής των εμπορευμάτων σε χρήμα, καθώς και τους μισθούς των μη παραγωγικών εργατών». Απεναντίας, η έννοια του πλεονάσματος, που συμπεριλαμβάνει όλα τα παραπάνω στοιχεία, έχει ένα ευρύτερο περιεχόμενο από αυτό της υπεραξίας και, πάντα σύμφωνα με τους συγγραφείς, εκφράζει πληρέστερα τη σύνθεση και διανομή του πλούτου στο σύγχρονο καπιταλισμό.
Το επιχείρημα αυτό ακούγεται λίγο πειστικό, αν λάβει κανείς υπόψη ότι ο Μαρξ δεν αποκλείει τα κρατικά έσοδα και τα λοιπά στοιχεία από τη σύνθεση της υπεραξίας, έστω και αν τα αντιμετωπίζει ως παράγοντες δευτερεύουσας σημασίας. Θα μπορούσαν λοιπόν οι δυο βορειοαμερικανοί συγγρσφείς να επαναδιατυπώσουν την έννοια της υπεραξίας, σε τρόπο ώστε να συμπεριλαμβάνει όλα τα στοιχεία που αυτοί θεωρούν σημαντικά, χωρίς να εισάγουν μια καινούργια έννοια που δε φαίνεται να έχει τίποτα το νέο να προσθέσει.
Πιο πειστική είναι, κατά τη γνώμη μου, η διευκρίνιση που επιχειρεί να δώσει ο Σουήζυ το 1973, στον πρόλογο της δεύτερης ελληνικής έκδοσης του «Μονοπωλιακού Καπιταλισμού». Εκεί επισημαίνει ότι τα μεγέθη της αξίας και της υπεραξίας, εκφράζονται αρχικά σε εργατοώρες, όμως τελικά θα πρέπει να μετατραπούν σε χρηματικές τιμές. Το έτσι και αλλιώς δύσκολο πρόβλημα της μετατροπής των αξιών σε τιμές, ο Μαρξ, όπως και άλλοι μαρξιστές οικονομολόγοι, επιχειρούν να το λύσουν υιοθετώντας μοντέλα παραγωγής αξίας από μικρές επιχειρηματικές μονάδες σε ελεύθερο ανταγωνισμό. Όμως στην εποχή του μονοπωλιακού καπιταλισμού, οι τιμές διαμορφώνονται από τα μονοπώλια, διαφέρουν από αυτές του ελεύθερου ανταγωνισμού και κατά συνέπεια η προσέγγιση που επιχειρεί ο Μαρξ στο «Κεφάλαιο» δεν είναι η ενδεδειγμένη. Με αυτό το σκεπτικό, οι Μπάραν και Σουήζυ εισήγαγαν την έννοια του πλεονάσματος, που εκφράζεται άμεσα σε χρηματικές τιμές, σχετίζεται το δίχως άλλο με το μέγεθος της υπεραξίας και υπολογίζεται εύκολα αν υπάρχουν διαθέσιμα στατιστικά στοιχεία, με βάση τη σχέση (1).
Παρόλα αυτά, ένας κριτικός αναγνώστης, που έχει το χρόνο και τη διάθεση να παρακολουθήσει την εξέλιξη της σκέψης της σχολής της «Μηνιαίας Επιθεώρησης», θα διαπιστώσει ότι ο Σουήζυ, σε ένα ύστερο κείμενό του του 2004 για το μονοπωλιακό καπιταλισμό, θα χρησιμοποιήσει την έννοια της υπεραξίας αντί για την έννοια του πλεονάσματος. Πολύ κακό για το τίποτα; Ίσως. Ωστόσο, η έννοια του πλεονάσματος, ως ποσοτικού δείκτη διάρθρωσης του παραγόμενου πλούτου, εξυπηρέτησε στη μελέτη των εξελικτικών τάσεων της βορειοαμερικάνικης οικονομίας, από τη δεκαετία του’30 ως τη δεκαετία του’60, και έδειξε ότι στη διάρκεια αυτής της χρονικής περιόδου, τα κέρδη των επιχειρήσεων μειώθηκαν ως ποσοστό του ΑΕΠ, ενώ αντίθετα το πλεόνασμα αυξήθηκε, ως αποτέλεσμα κυρίως της διόγκωσης του κρατικού τομέα.

Συμπεράσματα
Η «Πολιτική Οικονομία της Ανάπτυξης» εστιάζει στο πώς, μέσω των μονοπωλίων που έχουν εξελιχθεί σε πολυεθνικές επιχειρήσεις, μεταφέρεται πλούτος από τις χώρες της περιφέρειας προς τις χώρες του κέντρου. Ο «Μονοπωλιακός Καπιταλισμός» δείχνει ότι στις χώρες του κέντρου η συγκέντρωση πλούτου από τα μονοπώλια έχει ως αποτέλεσμα την οικονομική στασιμότητα και την ανεργία.
Στις δεκαετίες που μεσολάβησαν από τη δημοσίευση των δυο αυτών βιβλίων είδαμε να μειώνονται οι ρυθμοί ανάπτυξης σε Ευρώπη και Βόρεια Αμερική και να δημιουργείται ανεργία κσι υποαπασχόληση. Το εξωτερικό χρέος πολλών χωρών της περιφέρειας διογκώθηκε και το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τις διαρθρωτικές αδυναμίες των οικονομιών των χωρών αυτών και με τη χρηματιστική κερδοσκοπία σε διεθνές επίπεδο, είχε ως αποτέλεσμα τη μεταφορά κεφαλαίου ύψους 784 δις. δολλαρίων από τις φτωχότερες προς τις πλουσιότερες χώρες μέσα στο 2006.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, το αίτημα για μια κοινωνικά δικαιότερη ανακατανομή του παραγόμενου πλούτου, σε εθνική και σε διεθνή κλίμακα, παραμένει επίκαιρο, όπως επίσης παραμένουν επίκαιρες και οι σκέψεις που διατυπώνονται στα δυο αυτά βιβλία.

AΝΕΚΔΟΤΟ

Φθινόπωρο και πρώτη μέρα στα θρανία για τους μαθητές του αμερικανικού κολεγίου.

Η δασκάλα παρουσιάζει στα αμερικανάκια έναν καινούριο συμμαθητή τους,
τον Ιάπωνα Σακίρο Σουζούκι (γιο του διευθυντή της Σόνυ)
και το μάθημα αρχίζει με μικρές ερωτήσεις ιστορίας.

«Για να δούμε λοιπόν, πόσο καλοί είστε στην αμερικανική ιστορία;» λέει η δασκάλα.
«Ποιος είπε: δώστε μου ελευθερία ή δώστε μου θάνατο;»

Κάποιοι μουρμουρίζουν αλλά κανείς δεν σηκώνει το χέρι του, εκτός από τον καινούριο:

«Ο Πάτρικ Χένρυ το 1775 στη Φιλαδέφεια», απαντά.

«Μπράβο Σουζούκι, και ποιος είπε: «Κυβέρνηση του λαού, από το λαό και για το λαό;»
ξαναρωτά την τάξη η δασκάλα.

«Ο Αβραάμ Λίνκολν, το 1863 στο Γκέτυσμπουργκ», απαντά και πάλι ο Σουζούκι.

Η δασκάλα κοιτάζει αυστηρά την τάξη και λέει: «Ντροπή σας!
Ο Σουζούκι είναι γιαπωνέζος και ξέρει την αμερικανική ιστορία καλύτερα από σας!»

Τη σιωπή στην τάξη σπάει μια μικρή φωνή από τα πίσω θρανία:
«Ρε δεν πάτε να γαμηθείτε όλοι, μαλάκες γιαπωνέζοι!»

«Ποιος το είπε αυτό;;;» ρωτάει αυστηρά η δασκάλα.

Ο Σουζούκι σηκώνει το χέρι του και χωρίς να περιμένει λέει:
«Ο στρατηγός Μακάρθουρ, το 1942, στη διώρυγα του Παναμά και ο Λι Ιακόκα
το 1982 στη γενική συνέλευση της Τζένεραλ Μότορς.

Η τάξη βυθίζεται στη σιωπή. «Θέλω να ξεράσω», ακούγεται μια ξεψυχισμένη φωνή.

«Ποιος το είπε αυτό;;;» ξαναρωτάει με το ίδιο βλοσυρό ύφος η δασκάλα.

Και ο Σουζούκι πετάγεται πάλι: «Ο Τζορτζ Μπους ο πρώτος, στον πρωθυπουργό Τανάκα
κατά τη διάρκεια επίσημου δείπνου στο Τόκιο το 1991».

Ένας μαθητής σηκώνεται όρθιος και ξεσπάει: «Ρε δε μας παίρνεις καμιά πίπα, λέω γω!!!»

Και ο Σουζούκι, ψύχραιμα: «Μπιλ Κλίντον στη Μόνικα Λουίνσκι, το 1997,
στο οβάλ γραφείο του Λευκού Οίκου».
Δυο τρεις μαθητές πετάγονται και φωνάζουν:
«Α γαμήσου ρε μαλακισμένο, Σουζούκι».

Ατάραχος ο γιαπωνέζος: «Βαλεντίνο Ρόσι, παγκόσμιο πρωτάθλημα μοτοσικλέτας,
ράλι Νότιας Αφρικής, το 2002».

Κόλαση στην τάξη, οι μαθητές ουρλιάζουν και πετάνε καρέκλες,
η δασκάλα έχει σωριαστεί λιπόθυμη και ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και
μπαίνει ο διευθυντής: «Ε, μα την Παναγία δεν έχω ξαναδεί τέτοιο μπουρδέλο».

Και στο βάθος ακούγεται πάλι η φωνή του Σουζούκι:
«Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, Κώστας Καραμανλής, το 2004, στο πρώτο
υπουργικό συμβούλιο της κυβέρνησής του».

By Χ.Γ.Σ.

Κυβερνητική Αθλιότητα...

Μες το κατακαλόκαιρο και ένα μόλις μήνα πριν την προκήρυξη των Εθνικών Εκλογών της 16/09/2007, η κυβερνητική πλειοψηφία ψήφισε στη Βουλή το νόμο «για την Συγκέντρωση και Αδειοδότηση Μ.Μ.Ε.». Το νόμο 3592/2007.
Πολλά θα μπορούσε να παρατηρήσει κανείς όσον αφορά τις διατάξεις που περιλαμβάνει ο νόμος αυτός, πού κατατείνουν, ποια συμφέροντα εξυπηρετούν κλπ.
Θα σταθώ σε μια μόνο περίπτωση, σε μια επί μέρους διάταξη που με εντυπωσίασε, το άρθρ. 6 παρ. 13, περ. β ii):
«…Το ελάχιστο περιεχόμενο του προγράμματος ενημερωτικού σταθμού εθνικής εμβέλειας, θα πρέπει να περιλαμβάνει:… εκπομπές λόγου, τέχνης, πολιτισμού και θεάτρου τουλάχιστον 20 ωρών ετησίως… κλπ… κλπ»
Αρχικά αιφνιδιάστηκα… Νόμιζα ότι δεν διάβαζα καλά, ότι έλεγε «…20 ωρών μηνιαίως»… πήγα να ενθουσιαστώ. Όμως αμέσως μετά προσγειώθηκα στην γνωστή πραγματικότητα… Όχι… ο νόμος απαιτεί 20 ωρίτσες ΕΤΗΣΙΩΣ για εκπομπές «λόγου, τέχνης, πολιτισμού και θεάτρου (φύρδην – μύγδην)» προκειμένου να αδειοδοτεί τα κανάλια, για να χρησιμοποιούν τις ΔΗΜΟΣΙΕΣ συχνότητες (περιουσία ΜΑΣ) και να εκπέμπουν νόμιμα…
Δηλαδή, αν κάνετε τις απλές πράξεις που απαιτούνται, θα δείτε ότι με… 3,5 λεπτάκια ημερησίως «εκπομπές λόγου, τέχνης, πολιτισμού, θεάτρου κλπ» ξεμπερδέψαμε «με τους κουλτουριάρηδες» και με ελεύθερο τον υπόλοιπο χρόνο των 1436,5 λεπτών ημερησίως για… τηλεπαιχνίδια, σήριαλ, κουτσομπολιό, καρακατσουλιό, Χόλυγουντ. νανούρισμα και δε συμμαζεύεται, κάθε λαμόγιο «επιχειρηματίας» που διαθέτει χρήμα, δύναμη και όρεξη, μπορεί να μας αποκοιμίζει ελεύθερα, με τη βούλα του νόμου, όπως ακριβώς κάνει δέκα οκτώ χρόνια τώρα παράνομα…
Κατά τα άλλα, το Σύνταγμα – στο οποίο έχουν ορκιστεί οι ψηφίσαντες βουλευτές μας – αναφέρει σαφώς, στο άρθρο 15 παρ.2:
«Η ραδιοφωνία και η τηλεόραση υπάγονται στον άμεσο έλεγχο του Κράτους…
…Ο άμεσος έλεγχος το Κράτους… έχει σκοπό… την μετάδοση προϊόντων του λόγου και της τέχνης, την εξασφάλιση της ποιοτικής στάθμης των προγραμμάτων που επιβάλλει η κοινωνική αποστολή της ραδιοφωνίας και της τηλεόρασης και η πολιτιστική ανάπτυξη της Χώρας, καθώς και το σεβασμό της αξίας του ανθρώπου…» κλπ… κλπ…
Όλα αυτά οι εθνοπατέρες της Ν.Δ. τα αποτίμησαν σε περίπου 3,5 λεπτά ημερησίως.
Τα άρθρα του Συντάγματος… Λόγια χωρίς αντίκρισμα, κύριοι, που κατάφωρα τα παραβιάζετε, υποκύπτοντας δουλοπρεπέστατα στους «Άρχοντες» των βρόμικων καναλιών …
...Αλλά που δυστυχώς το κάνετε σε μια χώρα της οποίας ο περίφημος «πνευματικός κόσμος» της, υπνώττει κι αυτός μαζί με τον υπόλοιπο λαό, υπό τους χαριέστατους ήχους των ασμάτων του Καρβέλα και των ομοίων του…

Κ.Λ.

ΚΟΥΦΟΝΗΣΙ

Α ρε Κουφονήσι αθάνατο!..

Το κακό είναι ότι το μάθανε όλοι και...

Αλλά τον Ιούνιο είναι μαγεία!..

(βρίσκεις και φτηνό, ντόπιο ψάρι...)

Ανώνυμος είπε...

Ανώνυμος είπε...
"Αδέλφια μου και Σύντροφοι χαιρετίζω από καρδιάς την αυθόρμητη , ρομαντική και τρυφερή ( ΠΑΜΚ ΓΚΥΖΗ τα χρόνια της αθωότητας ), ρεαλιστική (η πραγματικότητα του 2007) χιουμοριστική (καταπληκτικές φωτογραφίες ) κατανοητή (όμορφος, καλογραμμένος και επί της ουσίας λόγος) Σελίδα σας.
Θέλω να ελπίζω ότι θα υπάρχει χώρος να καταθέτω καμιά φορά τις απλοϊκές μου σκέψεις, τις ανησυχίες, το θυμό για ότι παρακολουθούμε να συμβαίνει γύρω μας χωρίς δυνατότητα ουσιαστικής παρέμβασης, τη χαρά για τη δυνατότητα που δίνεται μέσα από αυτόν το χώρο να κάνουμε πλάκα , να σαρκάζουμε και να αυτοσαρκαζόμαστε, να συμφωνώ ή να διαφωνώ μαζί σας.
Τόσα χρόνια παλεύω κάθε μέρα με τους υπολογιστές λόγω δουλειάς αλλά μόλις τώρα ανακαλύπτω τη χρήση του blogg και την δυνατότητα εκτόνωσης της σκέψης του blogger.Παλιά μοιραζόμουνα τον ΄΄πόνο ΄΄ μου με τους συντρόφους στο κόμμα ή στις συνδικαλιστικές ατελείωτες συνελεύσεις, με τα χρόνια πάνε αυτά χάσανε την αξία τους, τα βαρέθηκα, η απόλαυση της μάζωξης σε κάποιο φιλόξενο σαλόνι είναι πλέον μια σπάνια πολυτέλεια αφού ήμαστε όλοι υποχρεωμένοι στην καθημερινή πραγματικότητα της ΄΄δουλείας΄΄ μας.
Και άντε να μπήγω κάθε βράδυ την βελόνα στον καμβά της σταυροβελονιάς μου υπομένοντας τους κάθε λογής εξυπνάκηδες να με σταυρώνουν (εκλογολόγους, εγκληματολόγους, δικαστές και εισαγγελείς παπαρολόγους, κ.λ.π.) που μου αναλύουν τι σκατά τρώω, πόσες φορές ψήφισα στις εσωτερικές εκλογές του Πασόκ, πως τα άρπαξαν οι κακοί πασόκοι και πώς να τα βολέψουν τώρα οι ανυποψίαστοι παρθενογεννημένοι και αγνοί Κουμπαροϋποστηριχτές Επανιδρυτές του κράτους και της σάπιας κοινωνίας των τελευταίων 20 χρόνων ….
(συγνώμη τώρα αδέρφια, αλλά φταίει η διπλανή μου στη δουλειά όταν μου λέει με σοβαρότητα , ότι τη φωτιά στην Μεσσηνία την έβαλε ο Λαλιώτης για να διευκολύνει τη διάνοιξη της Ιονίας οδού που περνάει μέσα από τα δεν ξέρω πόσα στρέμματα που έχει κατά μήκος και κατά πλάτος του νομού, για να πάρουν αξία….. σας παρακαλω)
Και άντε να πλέκω το γελεκάκι του Χαρούλη με βελονιά εναλλάξ πουαντερί και Πρετεντέρια με λάστιχο διπλοΑμερικάνικο παπαχελικό ακούγοντας υψηλού επιπέδου αναλύσεις για το πώς και το γιατί η Ντόρα αγωνίζεται νυχθημερόν και μοχθεί για το αν όνομα του παραδίπλα χωραφιού θα είναι Μακεδονία ή ανωκατωμονοδιπλοΜακεδονία και όλα αυτά για χάρη μας, αφού είμαστε τόσο μαλάκες και τόσα χρόνια δεν το ξεχάσαμε ακόμα……
Και άντε να υφαίνω γαϊτανάκι μπήγοντας το βελονάκι στα δαχτυλά μου αντί στην δαντέλα της προίκας της Καιτούλας μου, όταν πέρασα ένα μαύρο μήνα από την αγωνία το άγχος και τις ενοχές, για το αν θα επιλέξω Γιώργο η Βαγγέλη παρακολουθώντας τις δηλώσεις , τοποθετήσεις και το κάθε είδους παραλήρημα των Παναγιωτακόπουλου, Κουλούρη, και λοιπών συγγενών.
Και δώστου να μου κολλάει στο μυαλό κάθε πρωινό Σαββατοκύριακου , με την τσίμπλα στο μάτι γιατί έχω και αϋπνία, η ιδέα να δώσω ηρωικό τέλος στα βασανά μου κάνοντας χαρακίρι με το ψαλιδάκι μου, υπό το βάρος των λόγων Αναγνωστάκη – Χασαπόπουλου όταν εξοργίζονται και κοκορομαλώνουν με τους θεματοφύλακες της πίστης της ηθικής και του πατριωτισμού μας, ΑδωνοΠανίκους & ΣΙΑ …..
Όχι να μου πείτε, είναι ζωή αυτή?
Πολλά φιλιά με αγάπη:

e-las"
20 Νοέμβριος 2007 9:24 μμ

Για την αντιγραφή
Κ.Λ.

ΚΑΛΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ - ΤΙΜΗΣΤΕ ΤΗ...

Ο φίλος του blog "ΔΕ ΜΑΣΑΜΑ ΡΕ" (http//demasamere.blogspot.com) πήρε σήμερα μια αξιέπαινη πρωτοβουλία, να αναδείξει ένα θέμα που νομίζω δεν θα αφήσει ασυγκίνητο κανένα μας...

Αντιγράφω το θέμα απ' ευθείας από το blog του, πιστεύοντας ότι δεν θα έχει αντίρρηση γι αυτό:

"...Παίδες, η πληροφόρηση, η ανάλυση, ή η άποψη χωρίς αντίδραση δεν έχει αξία. Στο τέλος καταντάει κουβέντα καφενείου, μια ψευτο-ψυχανάλυση, όπου όλοι μας αισθανόμαστε θαυμάσια που συμφωνούμε μεταξύ μας, πιστεύουμε ότι κάναμε ότι μπορούσαμε, ενώ στη πραγματικότητα είμαστε ανώδυνοι και γραφικοί. Πρέπει να συνηθίσουμε να "περνάμε" και μπροστά από τους υπολογιστές, να γινόμαστε πρακτικοί αν θέλουμε να μας υπολογίζουν. Αν σκοπός μας είναι να φέρουμε και κανένα αποτέλεσμα. Δεν θα ξεχάσουμε τον κ. Kιλτίδη στις εκλογές που θα έρθουν. Kαι θα το πούμε και στον Πρωθυπουργό τώρα, για να εκτιμήσει αν θα πάρει αυτό το κόστος. Kαι θα το πούμε και στην αντιπολίτευση που κρίνεται και αυτή από τις πρωτοβουλίες της. Σας βεβαιώνω, μία τέτοια στάση είναι η μόνη που τρομάζει τους κυβερνώντες.]
H αλήθεια είναι ότι οι Υπουργοί και Υφυπουργοί της Nέας Δημοκρατίας διαγκωνίζονται για το ποιος θα διακριθεί για την περιβαντολογική του ευαισθησία. Δε θα πρέπει να ξεχάσουμε τον κ. Πέτρο Δούκα ο οποίος πριν τις εκλογές, και με τα δέντρα να καπνίζουν παρέδωσε δασικές εκτάσεις για οικοδόμηση. [Mου φαίνεται ότι το αποκάλεσε ανάπτυξη'].Αλλά αγαπητέ κ. Υφυπουργέ Αγροτικής Ανάπτυξης & Τροφίμων, Κωνσταντίνε Κιλτίδη δε θα σας ξεχάσουμε ούτε εσάς. Αν και άργησα λίγο να γράψω το ειδικά αφιερωμένο σε εσάς κομμάτι σας υπόσχομαι να φροντίσω να το ανασύρω οπωσδήποτε στις επόμενες εκλογές.'Eτσι οι ψηφοφόροι της περιφέρειάς σας κ. Υφυπουργέ θα γνωρίζουν πηγαίνοντας στη κάλπη ότι το Nοέμβριο του 2007 το Συμβούλιο της Eπικρατίας μετά από αίτηση ασφαλιστικών μέτρων που κατέθεσε η "Zωοφιλική Oικολογική Ένωση Eλλάδας" απαγόρευσε έστω και προσωρινά το κυνήγι σε ολόκληρη την Ελλάδα λόγω των ανυπολόγιστων καταστροφών που επέφεραν στο φυσικό περιβάλλον οι πυρκαγιές του περασμένου καλοκαιριού.'Oμως εσείς κ. Υφυπουργέ αντί να σεβαστείτε την απόφαση, και να αντιληφθείτε τη προφανή λογική της, εκδώσατε την επόμενη κιόλας μέρα καινούρια απόφαση παρακάμπτοντας το Συμβούλιο της Eπικρατείας.Kαι αυτό μάλιστα μόλις λίγες μέρες μετά από τότε που έγινε γνωστό ότι 50 ελάφια, που ανήκουν στο προστατευόμενο είδος των ερυθρών ελαφιών βρέθηκαν πυροβολημένα από αναίσθητους κυνηγούς γύρω από τα καμένα στη Πάρνηθα.
Αγαπητέ κ. Kιλτίδη καταλαβαίνουμε.
Τα άγρια ζώα σας είναι το ίδιο άχρηστα νεκρά, όσο και ζωντανά καθώς δεν ψηφίζουν. Έτσι σας είπε και ο σύμβουλός σας. Ατυχώς όμως ξέχασε ότι ψηφίζουμε εμείς. Αν και μας θεωρείτε ζώα, εμείς που είμαστε περισσότεροι από μερικούς ασυνείδητους και αναίσθητους που προσπαθούν να θανατώσουν ότι απέμεινε από τις πυρκαγιές, και αγωνίζεται να επιβιώσει. Θα σας θυμηθούμε στις εκλογές που έρχονται κ. Kιλτίδη, και θα φροντίσουμε να κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας προκειμένου να παίρνει ψήφους ο εκλογικός σας αντίπαλος και όχι εσείς.'Eτσι ο επόμενος Υφυπουργός που θα καταλάβει τη θέση σας, θα το σκεφτεί διπλά πριν συμπεριφερθεί όπως εσείς.

Λοιπόν, copy, paste, send (πιο απλό δε γίνεται)
ΔEIΓMΑ EΠIΣTOΛHΣ ΠΡOΣ TON κ. ΠΡΩΘΥΠOΥΡΓO Υπόψιν: Προέδρου ΠΑΣOK κ. Γιώργου Παπανδρέου Γενικής Γραμματέα του KKE, κ. Αλέκας Παπαρήγα Προέδρου του ΣΥΡIZΑ, κ. Αλέκου Αλαβάνου Υφυπουργού κ. Kιλτίδη

Αξιότιμε κ. Πρωθυπουργέ:

Σας παρακαλώ να ζητήσετε από τον Υφυπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης & Τροφίμων κ. Kιλτίδη να ανακαλέσει την απόφαση που εξέδωσε με την οποία επιτρέπει το κυνήγι για την τρέχουσα κυνηγητική περίοδο. Και μάλιστα παρακάμπτοντας πρόσφατη απόφαση του Συμβουλίου της Eπικρατείας η οποία το απαγόρευε λόγω των ολέθριων επιπτώσεων που είχαν οι φωτιές του καλοκαιριού στην πανίδα και χλωρίδα της χώρας.

Kύριε Πρωθυπουργέ η απόφασή σας αυτή γύρω από το θέμα της φετινής κυνηγετικής περιόδου αποτελεί σοβαρό ζήτημα για πολλούς από τους συμπολίτες μας και η απόφασή σας έχει μεγάλη σημασία για εμάς.

Mε εκτίμηση,

'Oνομα – Eπώνυμο …

Για την αντιγραφή

Κ.Λ.

ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΣ: ΜΙΑ ΑΞΙΑ ΠΟΥ ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΕΙ ΤΟ ΑΥΡΙΟ...

Πρόσφατα γνώρισα τυχαία, σε μια συναναστροφή, ένα νέο άνθρωπο (το μικρό του όνομα είναι Κώστας), ένα νιόπαντρο παλικάρι, με λαμπερό χαμόγελο και θετική παρουσία.

Μου έκανε μεγάλη εντύπωση όταν, η κουβέντα το έφερε, μας είπε ότι είναι εθελοντής στις κατασκηνώσεις του Όρους Πατέρα. Του ζητήσαμε να μας πει γι αυτό. Μας είπε ότι "είναι απλά μια ανάγκη του, να συμμετέχει εθελοντικά σε μια υπόθεση που πιστεύει ότι έχει αξία"...

Ο Κώστας είναι οικονομολόγος. Δεν φαίνεται να έχει κάποια δραστηριότητα πολιτική ή συνδικαλιστική. Από την άλλη δείχνει ένα απόλυτα συνειδητοποιημένο άτομο, με άποψη για τη ζωή και για την κοινωνία. Ένας καθ' όλα ενδιαφέρων άνθρωπος.

Ο Κώστας απλά, κάνει αυτό που του προσφέρει γαλήνη και ευχαρίστηση. Προσφέρει ο ίδιος εθελοντικά εργασία έτσι ώστε να λειτουργούν οι κατασκηνώσεις που ίδρυσε ο αξέχαστος αγωνιστής του λαού μας Παπα - Πυρουνάκης, στην Ελευσίνα, για παιδιά φτωχά και από διάφορες χώρες, διαφορετικές θρησκείες και δόγματα.

Ο Κώστας μας μίλησε με θέρμη για τον εθελοντισμό. Γενικότερα, διαπίστωσα κατά τη διάρκεια της κουβέντας μας, ότι πολύ λίγα πράγματα σκεφτόμαστε διαφορετικά...

Αυτός όμως κάνει περισσότερα από μένα. Είναι περισσότερο και με αυθεντικότερο τρόπο ενταγμένος σ' αυτό που μπορούμε να ονομάσουμε "κοινωνική συμμετοχή"...

Το έψαξα λίγο στο internet και βρήκα την ιστοσελίδα του Σωματείου "ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ - ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ ΝΙΑΤΑ"

Μου φάνηκε ιδιαίτερα εντυπωσιακή. Είναι η ακόλουθη: www.kataskinosi.gr/

Σημασία έχει να κάνει κανείς αυτό που μέσα του προσδιορίζεται όχι ως "χρέος", αλλά ως "ανάγκη".

Σημασία έχει όλο και περισσότεροι άνθρωποι να συμμετέχουν.

Η "ιδιώτευση" είναι "ιδιωτεία"...

Πιο κάτω μεταφέρω ένα μικρό κείμενο από το home της ιστοσελίδας, για όποιον ενδιαφέρεται:

"ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ

Βασικός μας στόχος είναι να βοηθήσουμε τα παιδιά να ενταχθούν ομαλά στην κοινωνία προσφέροντας την δυνατότητα να δουν την θετική όψη της και να ζήσουν για 21 μέρες μακριά από την μολυσμένη ατμόσφαιρα της πόλης σε μια στοργική, δίκαιη, καλά οργανωμένη κοινωνία που δεν τα απορρίπτει εξ αιτίας της προέλευσής τους ή για την οικονομική και οικογενειακή τους κατάσταση.

ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ ΝΙΑΤΑ

Παράλληλος στόχος είναι η δραστηριοποίηση των Νέων ανθρώπων για να προσφέρουν στα παιδιά την δημιουργική τους διάθεση, την φαντασία, τις γνώσεις, το κέφι και κυρίως την αγάπη τους. Οι Νέοι πρέπει να έχουν την δυνατότητα να εκφράζονται μέσα από τις Τέχνες και τον Αθλητισμό, να έρχονται συχνά σε επαφή με τη Φύση και να συμμετέχουν ενεργά στα κοινωνικά δρώμενα.

Η ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

ανεξάρτητα από καταγωγή, εθνικότητα, φύλο, ηλικία, θρήσκευμα,οικονομική και οικογενειακή κατάσταση.Οι Κατασκηνώσεις μας είναι χώρος ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ ΚΑΙ ΑΓΩΓΗΣ.
ΑΝ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΤΕ

μπορείτε να καταθέσετε ένα ποσό στους λογαριασμούς
08067172687 της ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ168-00-2002-004752 της ALPHA BANK5025-010577-269 της ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ0026-0056-01-0200373065 της EUROBANK
ή μέσω Internet στο Win for Life της ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
να κάνετε τις αγορές σας με μια πιστωτική κάρτα winlife Visa της Τράπεζας Πειραιώςστην οποία θα δηλώσετε Χαρούμενα Παιδιά-Χαρούμενα Νιάτα."

Κ.Λ.

Δημοκρατία στην καθημερινότητά μας...

Δεν είναι μόνο το ζήτημα του παρκινγκ, φίλε Γ.Μ.Σ.
Η άθλια εικόνα που παρουσιάζουν οι πόλεις μας αποτελεί πρώτιστο θέμα για όλους, είναι τελικά θέμα δημοκρατίας.
Οι δημοτικοί άρχοντες - που κατ' αρχήν είναι οι υπεύθυνοι για την εικόνα αυτή - αδιαφορούν και το μόνο για το οποίο ενδιαφέρονται είναι κάποια έργα - βιτρίνα και το μοίρασμα της "πίττας" στους εργολάβους και τα διάφορα άλλα μικρο - ή μεγαλοσυμφέροντα στην περιοχή.
Οι πολίτες εν πολλοίς είναι απαίδευτοι σε ζητήματα ποιότητας ζωής και δεν έχουν συναίσθηση των υποχρεώσεων ενός πολίτη, παρά μόνο των - πολλές φορές κακώς εννοούμενων - δικαιωμάτων του.

Πεζοδρόμια - άβατα. Σκατά σκύλων σε κάθε τετραγωνικό μέτρο. Πλάκες ξηλωμένες από τις ρίζες των δέντρων, δέντρα ακλάδευτα, μηχανάκια κι αυτοκίνητα ακόμα και μπροστά στις εισόδους των πολυκατοικιών. Διάφορα απίστευτα εμπόδια, όπως κουβούκλια του ΟΤΕ, κολώνες, σήματα της τροχαίας, σκουπίδια, εμπορεύματα, κολωνάκια, κάγκελα κλπ. κλπ...
Θέλεις να περπατήσεις, να κατέβεις στο μετρό ή στη στάση του λεωφορείου με τα πόδια;
Ε, λοιπόν, είναι αδύνατο!..
Ο μόνος τρόπος να διαβείς στην πόλη σου, είναι να πάρεις το Ι.Χ. σου. Οι ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι μας είναι ΠΑΝΤΟΤΕ ελεύθεροι. Δεν τολμάει κανείς να αποθέσει π.χ. τη σακκούλα με τα σκουπίδια του στη μέση του δρόμου. Θα τον πάρει ο διάολος! Μπορεί όμως ανετότατα να την παρατήσει στο πεζοδρόμιο.
Ζούμε την δικτατορία του τροχοφόρου. Του Ι.Χ....
Κι όλα αυτά είναι ζητήματα δημοκρατίας. Ελευθερίας της κίνησης.
Τα άτομα με ειδικές ανάγκες είναι καταδικασμένα να υφίστανται το φασισμό των άλλων, αλλά και την έλλειψη πραγματικής φροντίδας από το δήμο τους.
Οι ηλικιωμένοι είναι καταδικασμένοι να κάνουν σλάλομ ανάμεσα σε σκουπίδια, σκατά, δέντρα, αυτοκίνητα και ένας θεός οίδε τι άλλο, για να πάνε στο κοντινό μπακαλικάκι, με κίνδυνο να γλυστρήσουν και σπάσουνε κανένα πόδι.
Κι όλοι εμείς πρέπει τελικά να περπατάμε όχι στο πεζοδρόμιο, αλλά στο δρόμο, με κίνδυνο κάποιος έξυπνος Ι.Χής που βιάζεται να μας πατήσει και να μας ζητάει και τα ρέστα μετά... (Κι άντε να βρεις το δίκιο σου).

Τι κάνουμε;
Βρίζουμε ο ένας τον άλλο και χαλάμε τη μέρα μας, κάθε μέρα...
Κουνάμε το κεφάλι και σκεφτόμαστε το γνωστό: "Δεν είμαστε λαός, ρε!.."

Προτείνω να ανοίξουμε μια συζήτηση για όλα αυτά. Νομίζω ότι αξίζει τον κόπο (ΑπΙφ).
Πιστεύω επίσης ότι υπάρχουν πολλοί που ενδιαφέρονται για "δημοκρατία στην καθημερινότητα"...
Κ.Λ.

ΜΙΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΣΤΟ ΧΑΛΑΝΔΡΙ

Έντεκα και είκοσι το πρωί, 15-11-07, στο Χαλάνδρι. Δεν χρειάζεται να πάτε στα Κρητικά Όρη για να συναντήσετε την ασυδοσία.

ΚΑΘΑΡΣΗ ΣΤΑ ΚΡΗΤΙΚΑ ΟΡΗ...

Για μια ακόμη φορά είμαστε (από τηλεοράσεως) μάρτυρες μιας φαρσοκωμωδίας...

Τώρα το έργο εκτυλίσσεται στα υπερήφανα κρητικά όρη "που πόδι οχτρού δεν απάτησε", επάτησε όμως η καλογυαλισμένη μπότα του μασκοφόρου ΕΚΑΜίτη...

Χασίς, καλάσνικωφ και μπόλικα εκατομμύρια ευρώ...

Μαγκιά, έπαρση και κρητική βαρβατίλα γέμισαν οι οθόνες των τηλεοράσεών μας. Κι ως συνήθως οι γνώριμοι σχολιαστές των πάντων, έβαλαν την ανάλογη μαύρη πουκαμίσα και τα στιβάνια και σε άψογο, "ζωνιανό" δεκαπεντασύλλαβο, άρχισαν και πάλι να παραληρούν.

Το έχουμε δει ξανά το έργο. Τίτλος: "Κάθαρση στ..." όπου κάθε φορά συμπληρώνεται: "...στην Εκκλησία"... "...στη Δικαιοσύνη"... "...στην Αστυνομία"... "...στο Ποδόσφαιρο"... και πάει λέγοντας.

Τέσσερα χρόνια τώρα, όλο και κάπου πέφτει "βαρύς ο πέλεκυς", που όμως τελικά δεν πέφτει πουθενά κι αυτοί κάνουν ότι "καθαρίζουν", εμείς κάνουμε ότι τους πιστεύουμε και έτσι πορεύεται αυτή η άθλια χώρα... Βουτηγμένη μες την παρανομία, την υποκρισία, το ψέμμα και το ανέξοδο νταηλίκι.

Η μια ομάδα συμφερόντων συγκρούεται με την άλλη (παράνομοι όλοι τους) και σηκώνεται σκόνη. Σκόνη που πνίγει κάθε προσπάθεια ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΑΤΙ...

Τίποτε δεν πρόκειται να γίνει.

Για να γίνει κάτι, θα πρέπει όλοι αυτοί (οι λίγοι) που πνίγονται από την μπόχα και την ξεφτίλα να αποκτήσουν φωνή.

Διχασμένοι, ο καθένας σε κάποιο από τα "επίσημα" μαντριά, άλλος της δεξιάς, άλλος της αριστεράς, άλλος του πασοκ και πάει λέγοντας... απολαμβάνουμε τη μοίρα μας με μια διάθεση σχεδόν μαζοχιστική...

Δεν με ενοχλεί η παρανομία... Όπως έγραψε κάπου κι ο Γιώργος, όλα τα συστήματα έχουν αυτούς που κινούνται πέρα κι από τα ακραία όριά τους...

Με ενοχλεί το ότι δεν υπάρχει πουθενά νομιμότητα...

Που δεν υπάρχει κράτος!..

Αν υπήρχε, τότε κι η παρανομία θα είχε όρια, ορισμό και περιεχόμενο. Εδώ, ακόμα και οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους...

Κ.Λ.

ΑΜΕΙΩΤΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ

Η κυβέρνηση παρακολουθεί την πορεία της χώρας.

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΗ

Μερικά σημεία...

Επειδή ακούμε πολλά, δεξιά κι αριστερά, για τις πρόσφατες εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ (το θέμα των ημερών…), θέλω να επισημάνω μερικά σημεία που νομίζω ότι έχουν ενδιαφέρον:

1. Πολλοί διατείνονται δημόσια (Βενιζελοειδείς, Πρετεντέρης κλπ) ότι «το καθεστωτικό ΠΑΣΟΚ προτίμησε Παπανδρέου»… Όμως, πρόσφατη (χθεσινή) δημοσκόπηση της GPO στο MEGA μας βεβαιώνει ότι «αυτοί που ψήφισαν Παπανδρέου, στην συντριπτική τους πλειοψηφία απαντούν ότι θέλουν πρωτίστως ένα Πρόεδρο που να ανανεώσει το κόμμα και να επαναφέρει τις ηθικές αξίες σε αυτό»… Ενώ Βενιζέλο ψήφισαν «αυτοί που θέλουν το ΠΑΣΟΚ γρήγορα και πάλι στην εξουσία»…
Πρώτη φορά ακούω «καθεστωτικές λογικές» να αποστασιοποιούνται από την άμεση προοπτική της ανάληψης της διακυβέρνησης!.. Και να αναλίσκονται στην αναζήτηση… ηθικών αξιών!..

2. Επίσης η ίδια ανάλυση έδειξε ότι τον Παπανδρέου ψήφισαν τα φτωχότερα στρώματα της κοινωνίας, ενώ τον Βενιζέλο, τα ευπορότερα. Το ενδιαφέρον βρίσκεται στο ότι τα φτωχότερα αυτά στρώματα έχουν την άποψη ότι «μια διακυβέρνηση ΠΑΣΟΚ έτσι, χωρίς βαθιές αλλαγές στο κόμμα, δεν τους ενδιαφέρει διότι δεν ωφελούνται από αυτή»!..
Μήπως τελικά αυτοί που προσήλθαν στην κάλπη του ΠΑΣΟΚ ψήφισαν πολύ πιο ώριμα, απ’ ότι μερικοί ισχυρίζονται και δεν ψήφισαν «το όνομα» ή «με συναισθηματισμό»;

3. Τέλος, χρεώνουν στον Παπανδρέου τους λεγόμενους «βαρόνους» του κόμματος… Αυτοί όμως επέλεξαν να υποστηρίξουν τον Παπανδρέου ΑΦΟΥ οι δημοσκοπήσεις, εντελώς ανέλπιστα, τον έφερναν πια πρώτο και με διαφορά… Ήγουν, τίποτε απολύτως δεν προσέθεσαν στην εμφανή πλέον κυριαρχία του!..
Και κάτι ακόμα: Θυμάται κανείς ΕΝΑΝ στην Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ στη Βουλή, να υποστήριξε την πρόταση Παπανδρέου για ψήφο εμπιστοσύνης;
Ο άνθρωπος μόνος του ανέστρεψε το κλίμα…

Συμπέρασμα;
Μπορεί η πολιτική να αρχίζει να αποκτά ξανά περιεχόμενο…

Κ.Λ.

Ελπίζω τώρα, μετά τη ραγδαία πτώση του αμερικανικού δολαρίου, να μαζευτεί λιγάκι αυτός ο Πρόντι!..

Κορυφαίο παράδειγμα...

Ο "μελλοντικός ηγέτης του ΠΑΣΟΚ" Β.Β. θα παραμείνει στην ιστορία ως κορυφαίο παράδειγμα υποτίμησης της συνθετότητας της πολιτικής.

Ο υπερφίαλος κ. Καθηγητής, έχοντας μαζί του ένα από τα πιο αξιόλογα στελεχικά teams του Κινήματος, ολόκληρο τον τύπο και τους τηλεοπτικούς - ραδιοφωνικούς σταθμούς της παράταξης (και όχι μόνο), έναν ηττημένο αιμάσσοντα αντίπαλο στα πλακάκια της Χαρ. Τρικούπη, μια καθ' όλα ευπρεπή και ελπιδοφόρα εικόνα στην συντριπτική πλειοψηφία του λαού...

...πώς τα κατάφερε και έχασε!..

Αποτελεί όντως κατόρθωμα να χάνεις κάτω από τέτοιες συνθήκες...

Και τέτοια... κατορθώματα είναι μερικές φορές που αναδεικνύουν όντως την Πολιτική ως Τέχνη ύψιστης αξίας...

Τι σημασία έχει κι αν είσαι Καθηγητής, κι αν είσαι μορφωμένος, αν έχεις περάσει από τα πιο μεγάλα πανεπιστήμια του κόσμου...

Η ουσία μετράει: Το κατέχεις το "άθλημα";

Αν δεν το κατέχεις, τότε...

Κ.Λ.

(Άραγε το μάθημα το πήραν κι οι άλλοι;)

ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΕΙΟΣ ΣΚΕΨΗ

ΖΩΝΙΑΝΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ

Ο Γιάννης Πρετεντέρης είναι δημοσιογράφος. Θα μου πείτε, μα καλά για νέο μας το λες; Ε λοιπόν, αυτό είναι το στυλ του Πρετεντέρη. Λέει «αλήθειες». Απλές αλήθειες. Αλήθειες του καφενείου. Αλήθειες που χρησιμοποιούν όλοι αυτοί που συγκροτούν την κοινή γνώμη και χρησιμοποιούν τον κοινό νου, αυτόν που τόσο υπερήφανα διατείνεται πως διαθέτει ο Πρετεντέρης. Δεν μας εξηγεί βέβαια πως γίνεται, αφού αυτός ο νους είναι τόσο κοινός, να μην τον χρησιμοποιούν και οι άλλοι κοινοί θνητοί και να το παίζουν δημοσιογραφάρες για να κονομάνε όπως ο Πρετεντέρης.

Ο τρόπος σκέψης του Πρετεντέρη χρησίμεψε στον αείμνηστο πατέρα του, ο οποίος διέθετε πραγματικό ταλέντο και έγραψε ωραίες κωμωδίες, εμπνεόμενος από κοινούς τύπους , κοινές καταστάσεις και κοινό τρόπο σκέψης. Προφανώς ο Γιάννης Πρετεντέρης δεν μπορεί να γράψει κωμωδίες, ταυτίζεται όμως θαυμάσια με τους τύπους που διακωμωδούσε ο Κώστας Πρετεντέρης.

Ας θαυμάσουμε παρέα τον πρετεντέρειο τρόπο σκέψης :
Δεν καταλαβαίνω, αφού τόσα χρόνια κάποιοι ξέρανε (εγώ δεν ήξερα) ότι στα Ζωνιανά γίνονται αυτά, γιατί δεν επενέβαινε το κράτος;

Ασφαλώς ο αθώος Γιάννης Πρετεντέρης, αθώος σαν παιδί που πετάει μπουκάλια στον διαιτητή όταν διαφωνεί με τις αποφάσεις του, αγνοεί και άλλα. Ότι υπάρχουν συγκεκριμένοι χώροι όπου γίνεται ανοιχτά διακίνηση ναρκωτικών, ότι υπάρχουν συγκεκριμένα πρακτορεία που προωθούν γυναίκες για ερωτικές συνευρέσεις, ότι όλοι οι ιδιοκτήτες νυκτερινών και άλλων μαγαζιών πληρώνουν προστασία σε συγκεκριμένες συμμορίες (μηδέ της αστυνομίας εξαιρουμένης) για νάχουν το κεφαλάκι τους ήσυχο κλπ κλπ.

Αυτά όλα τα αγνοεί ο Γιάννης Πρετεντέρης, ειδάλλως θα είχε ήδη προτείνει να καταργηθούν εν μια νυκτί από το κράτος που έχει την ισχύ. Κοντολογής ο Πρετεντέρης δεν ξέρει ότι υπάρχει υπόκοσμος, γιατί διαφορετικά θα ζητούσε την κατάργησή του.

Προφανώς ο Γιάννης Πρετεντέρης δεν έχει διαβάσει ομότεχνους του αείμνηστου πατέρα του, γιατί διαφορετικά δεν θα του είχε διαφύγει το κορυφαίο έργο του Νίκου Τσιφόρου, Τα παιδιά της Πιάτσας, όπου στον πρόλογο δηλώνεται σαφώς ότι δεν υπάρχει κοινωνία χωρίς υπόκοσμο, πράγμα που σημαίνει ότι ο υπόκοσμος και οι δραστηριότητές του δεν καταργούνται αλλά βρίσκονται σε δυναμική ισορροπία με τις νόμιμες δραστηριότητες του «νομοταγούς» πληθυσμού. Η ισορροπία είναι δυναμική γιατί γίνονται συνεχώς αψιμαχίες οι οποίες εντείνονται και γίνονται πόλεμος όταν πάει να διαταραχτεί η ισορροπία από την μία ή την άλλη πλευρά, μέχρις ότου προκύψει μια νέα ισορροπία. Αυτό έγινε και στην Ιταλία με τα «καθαρά χέρια», αυτό γίνεται και στην Κολομβία, στη Ρωσία, στη χερσόνησο της Μαλάκας και πρέπει νάναι κανείς πολύ μαλάκας, ίσως και δημοσιογράφος για να μην το καταλαβαίνει ή να κάνει πως δεν το καταλαβαίνει.

Αυτή λοιπόν η κορυφαία πρετεντέρειος σκέψη, η τόσο θαυμάσια απλή και αποτελεσματική που τον οδηγεί εκ του ασφαλούς στην επιλογή του σωστού, αφήνει την ανεξίτηλη σφραγίδα της σε όλες, μα όλες τις επιλογές του πιο γνήσιου εκφραστή του «κοινού νου». Θα θυμίσω μόνο ότι στον τόπο μας υπάρχουν πολλά «κοινά» πράγματα, μεταξύ των οποίων σαφώς ξεχωρίζει η πιο κοινή προσφώνηση που είναι γνωστή ανά την υφήλιο.

Γ.Μ.Σ.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΟΙΧΤΟΙ ΣΕ ΟΛΑ

Ο Πασόκος με τους 4 Zippo και το γκαζάκι του καφέ είναι ακόμα προφυλακισμένος...

Κοιτάχτε ρε παιδιά πώς την καταντήσανε την πατρίδα μου!..

Α, ρε "Ασσύμμετρη Απειλή"!.. Αν σε πετύχω πουθενά!..

...Και που βάλαμε το άλογο μπροστά από το κάρο, σύντροφοι... πάλι τζίφος!..

...Κάτι άλλο θα φταίει...

Κ.Λ.

Σχόλιο

Ίσως είναι η μεγαλύτερη έφεύρεση στην ιστορία του ανθρώπου. Μιλάω για το διαδίκτυο. Όσο περνούν τα χρόνια, όσο η φαντασία και η δημιουργικότητα των επιστημόνων, αλλά και των απλών, καθημερινών ανθρώπων διεισδύει στο αχανές μεγαλείο του, τόσο περισσότερες δυνατότητες αποκαλύπτονται...
Τέτοιο εργαλείο, μα την πίστη μου δεν μπορούσαμε ούτε καν να ονειρευτούμε τότε που τρέχαμε νυχτιάτικα να κολλήσουμε μια αφίσσα για ενημέρωση, να μοιράσουμε μια ανακοίνωση χέρι - χέρι ή μια εφημεριδούλα... Τότε που στέλναμε ένα γράμμα στο φίλο, στο συγγενή και αυτό έφτανε - αν έφτανε - στα χέρια του μετά από μια βδομάδα...
Τώρα ολόκληρος ο κόσμος φαντάζει ένα προσβάσιμο τοπίο κι είναι τόσο απλό - καταπληκτικά απλό - να φωνάξεις και να ακουστείς από εκατομμύρια αυτιά!..
...Φτάνει να έχεις κάτι να πεις... Κάτι που να αξίζει να ακουστεί...
Μια σχεδόν απόλυτη δημοκρατία στην πράξη.

Εμείς έχουμε, αλήθεια, να πούμε κάτι;
Φωνή έχουμε... Λόγο έχουμε;
Κώστας Λ.

ΜΗΧΑΝΗΜΑ ΠΟΥ ΑΝΑΚΑΤΕΥΕΙ ΤΑ ΣΚΑΤΑ

Χαλάνδρι 1 Νοέμβρη

Χτες παρευρεθήκαμε με το Γιώργο Σκ. σε μια συζήτηση στο Χαλάνδρι, με θέμα την κρίση στο σοσιαλιστικό χώρο - δηλαδή στο ΠΑΣΟΚ...
Πέραν του ότι στη συνάντηση αυτή συναπαντήσαμε παλιούς και καλούς φίλους, όπως τον ΠΑΜΚΓκυζιώτη Κώστα Σκορδ. που είχαμε να δούμε κάτι δεκαετίες, μάλλον κατάθλιψη μου έφερε το όλο κλίμα...
Αναρρωτήθηκα με τι διάθεση μίλησε ο Αλέκος Βαρβ. εκεί... Ανάμεσα σε ένα ακαθόριστο μίγμα αριστερισμού και παλιομοδίτικου τροτσκισμού...
Μήπως χάνουμε χρόνο, σάλιο και δυνάμεις, φίλε Αλέκο; Λέω μήπως...
(Ο άλλος φίλος μας ο Γιώργος Λιερ. έδενε πιο πολύ με το περιβάλλον)...
Κώστας Λ.

φωτό2

Ευρέθη στο διαδίκτυο - καλόοοοοο...

Φωτό1

Ποιοί τάσσονται κατά των παρελάσεων;