Λήθη

Καλότυχοι οἱ νεκροὶ ποὺ λησμονᾶνε

τὴν πίκρια τῆς ζωῆς. Ὅντας βυθίσει

ὁ ἥλιος καὶ τὸ σούρουπο ἀκλουθήσει,

μὴν τοὺς κλαῖς, ὁ καημός σου ὅσος καὶ νἆναι.



Τέτοιαν ὥρα οἱ ψυχὲς διψοῦν καὶ πᾶνε

στῆς λησμονιᾶς τὴν κρουσταλλένια βρύση·

μὰ βοῦρκος τὸ νεράκι θὰ μαυρίσει,

ἂ στάξει γι᾿ αὐτὲς δάκρυ ὅθε ἀγαπᾶνε.



Κι ἂν πιοῦν θολὸ νερὸ ξαναθυμοῦνται.

Διαβαίνοντας λιβάδια ἀπὸ ἀσφοδύλι,

πόνους παλιούς, ποὺ μέσα τους κοιμοῦνται.



Ἂ δὲ μπορεῖς παρὰ νὰ κλαῖς τὸ δείλι,

τοὺς ζωντανοὺς τὰ μάτια σου ἂς θρηνήσουν:

Θέλουν μὰ δὲ βολεῖ νὰ λησμονήσουν.

Λορέτζος Μαβίλης
(Καθ' υπόδειξη του Γιάννη)

Κ.Λ.