ΦΩΣ ΚΑΙ ΓΑΥΡΟΣ

Όλα τα ωραία έχουν κάποτε ένα τέλος. Η εφημερίδα που μας συντρόφευε από τα παιδικάτα μας, τότε που δεν υπήρχε και άλλος τρόπος ενημέρωσης, τότε που διαβάζαμε για παίχτες εντός και εκτός συνόρων και δημιουργούσαμε με το μυαλό μυθικά πλάσματα, φαίνεται πως βαδίζει προς το μοιραίο.

Από το "Ευαγγέλιο" όλα αυτά τα χρόνια, από το 1955 παρακαλώ, πέρασαν σπουδαίοι δημοσιογράφοι, μερικοί εκ των οποίων έκαναν στη συνέχεια μεγάλη καριέρα και στον πολιτικό τύπο. Τελευταία περίπτωση η σπουδαία Βίκυ Φλέσσα που είχε δική της την τελευταία σελίδα σε πολλά φύλλα του "Ευαγγέλιου".

Δεν ξέρω ποια είναι τώρα τα κουράγια του Νικολαΐδη. Λογικά έχει κουραστεί. Τα μειράκια που έχουν τώρα το μεγάλο βάρος του ρεπορτάζ σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ, Χαλάς και Διαμαντόπουλος, κάνουν περισσότερο προσωπική ρεκλάμα παρά σωστή δουλειά. Μετά τον κυρ Θόδωρο θα υπάρξει το χάος, όπως έγινε στο Θέατρο Τέχνης με τους μαθητές του Κουν. Ήδη ο ιδρυτής και στυλοβάτης της εφημερίδας φαίνεται να έχει χάσει τον έλεγχο.

Ευτυχώς που οι σοβαροί ολυμπιακοί δε μένουνε με τον "Πρωταθλητή" του αεκτζή Παυλόπουλου, του γλίτσα Θέμου και των ακέφαλων σωμάτων της θύρας 7. Ο Γαύρος είναι μια καινούργια εφημερίδα με πολύ καλές προδιαγραφές, αληθινούς δημοσιογράφους και πάνω απ' όλα, τον κορυφαίο ρεπόρτερ του Ολυμπιακού, τον Κώστα Νικολακόπουλο. Είναι κι αυτό μια παρηγοριά.

αέρα πατέρα