Το "ριχτάδικο" της Ρηγίλλης...

Είναι απορίας άξιο το πώς αυτή η κυβέρνηση μπορεί και στέκεται ακόμη στα πόδια της, πώς δεν καταρρέει στα εξ ων συνετέθη μια αποφράδα ημέρα του Μαρτίου του σωτηρίου έτους 2004…
Λίθοι πλίνθοι κέραμοι, ατάκτως ερρημμένοι η πολιτική της. Ερασιτεχνικός ο σχεδιασμός της – αν υπάρχει αυτός – και εντελώς ακατάλληλο το στελεχικό δυναμικό της, το οποίο δεν θα είχε (και δεν είχε) καμιά τύχη αν αίφνης έπρεπε να αναζητήσει τα προς το ζην στην ελεύθερη αγορά εργασίας.

Νομίζω ότι ποτέ στην σύγχρονη ιστορία της, η Ελλάδα, δεν αξιώθηκε μια τέτοια μοίρα, μια κυβέρνηση δημοκρατικά εκλεγμένη και σε τέτοια μαύρα χάλια… Συγκρίνεται βέβαια άνετα με εκείνη του αλήστου μνήμης Ανδρουτσόπουλου, που παρέδωσε διαλυόμενη στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας του θείου Καραμανλή, το καλοκαίρι του 1974, αλλά είπαμε, μιλάμε για δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις…

Είναι σχεδόν αδύνατο να παρακολουθήσει κανείς το τι ακριβώς πράττει αυτή η κυβέρνηση. Ποιόν ευνοεί η πολιτική της. Ποια συμφέροντα προωθεί και ποια φρενάρει. Τι στόχους έχει. Κι αν υπάρχει κάτι πέραν των δημοσκοπικών αναλύσεων που να διαβάζουν τα στελέχη της κι ο αρχηγός της… Με βασικό εργαλείο δουλειάς τους την ανεμοδούρα πορεύονται καταστρέφοντας κάθε μέρα που περνάει πολύτιμους ηθικούς πόρους της κοινωνίας μας και αφήνοντας βαριά τραύματα σε κάθε τους βήμα, πάνω στο σώμα της εθνικής μας οικονομίας…

Τελευταία οι «ηρακλείς» του νεοδημοκρατικού στέμματος εζήλωσαν τη δόξα του ΠΑΣΟΚ εκείνο το «ηρωικό» καλοκαίρι του 2002, όπου μέσα σε λίγες μόνο ημέρες Χρυσοχοϊδης και αντιτρομοκρατική διέλυσαν και συνέλαβαν μια από τις πιο διάσημες οργανώσεις ένοπλης βίας στον κόσμο, τη 17 Νοέμβρη.

Ετούτοι εδώ παρουσίασαν έναν εσμό συνοικιακών μπράβων της κακιάς ώρας, ως τη "μεγαλύτερη οργάνωση εγκλήματος" που έδρασε ποτέ στη χώρα μας. Αφήνω την γελοία «επικοινωνιακή καταιγίδα» όπου διάφοροι κακόμοιροι Σόμπολοι αγωνίζονταν να μας πείσουν για το ποιοι μετέχουν στην «ηγετική ομάδα», πού βρίσκονται οι «γιάφκες της οργάνωσης», ποια τα «περιφερειακά μέλη» και ποια ήταν η αργκό των μελών στις συζητήσεις μεταξύ τους… Η «επικοινωνιακή καταιγίδα» εξελίχθηκε σε ηλιόλουστο καλαμπούρι όταν άρχισαν να βγαίνουν ένα – ένα, μέσα από τις τηλεφωνικές συνομιλίες, τα «μπουμπούκια» της ένδοξης δεξιάς παράταξης, που είναι αλήθεια, ποτέ δεν έλειψε από τους αγώνες του υποκόσμου για μια Ελλάδα των απατεώνων και της ρεμούλας (βλέπε ιστορία – μαυραγορίτες, δοσίλογοι, αλητήριοι ταγματαλήτες, συμμορίτες, καρφίτσες κλπ)…

Το φοβερό της όλης υπόθεσης είναι ότι τελικά όλοι αυτοί θα πάνε σε δίκες επί δικών, χωρίς να έχει λυθεί στο ελάχιστο το «μέγα μυστήριο» της απαγωγής Παναγόπουλου, που αποτέλεσε και τη θρυαλλίδα για την εργώδη αυτή προσπάθεια ασφάλειας και ΕΥΠ. Χωρίς στοιχεία ποιοι θα καταδικαστούν; Και πού βρίσκονται τα λύτρα; Ποιοι οργάνωσαν στ’ αλήθεια αυτή την τόσο άψογη από άποψη αποτελέσματος απαγωγή; Μήπως ο Βλαστός και τα υπόλοιπα «μπουμπούκια»; Ούτε οι ίδιοι που τους κατηγορούν δεν το πιστεύουν ότι αυτοί το έκαναν. Ή ότι το έκαναν μόνοι τους…
Και αυτό το "ριχτάδικο" της κυβέρνησης, απέτυχε ως συνήθως...

...Και για άλλη μια φορά η ασυναρτησία, η έλλειψη πολιτικής στόχευσης και η ανικανότητα γεννούν και πάλι στη σκέψη του αφελούς, το αυθόρμητο ερώτημα:
Πώς στέκονται ακόμα και δεν έχουν καταρρεύσει;

(- Ελικό... ελικό, ρε μαλάκα...
- υλικό για πουλιά;
- όχι ρε μαλάκα! ελικό! τόπιασες;
- Ααα... τι υλικό;
- Ελικόπτερο ρε μαλάκα!!!)



Κ.Λ.