ΤΙ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΤΙ...

Το συμπαθές αυτό άσμα που τόσο όμορφα ερμήνευσε πριν 30 χρόνια ο Μανώλης Μητσιάς, μου έρχεται πλέον καθημερινά στο νου.
Αντιμέτωπος, λόγω επαγγέλματος, καθημερινά με απίστευτες λοβιτούρες των κυβερνώντων, με την προκλητική ανεπάρκεια της Αντιπολίτευσης και την απίστευτη απάθεια της κοινωνίας που συνοψίζεται στη ρήση «άντε γαμηθείτε όλοι», σκέφτομαι ότι πρέπει να γράψω κι εγώ κάτι, να καταθέσω το μικρό κομματάκι Αλήθειας που κατέχω. Η μέρα όμως περνάει, δεν έχω προλάβει να γράψω και την επόμενη μέρα άλλα περιστατικά, σκάνδαλα, κυβερνητικές χυδαιότητες και αντιπολιτευτικές ανεπάρκειες έχουν καταστήσει αυτά που ήθελα να γράψω την προηγούμενη μέρα ανεπίκαιρα.
Πόσο μπορεί να είναι επίκαιρο ένα παρεΐστικο blog; Όχι και πολύ μιας και το συντηρούν άνθρωποι που εργάζονται, έχουν μικρά και μεγάλα οικογενειακά προβλήματα να λύσουν καθημερινά, και, κάποιες φορές, απλώς βαριούνται να γράψουν ή θέλουν επιτέλους να δούνε κι έναν αγώνα ποδοσφαίρου στην τηλεόραση.
Είναι άχρηστο λοιπόν; Στους 13 μήνες που δουλεύει το δικό μας, αν και πολύ λίγοι γράφουμε, αν και ο διάλογος είναι απίστευτα περιορισμένος, νιώθω ότι και πάλι έχω τη δυνατότητα να ανταλλάσσω πέντε κουβέντες με μερικούς παλιούς φίλους που δεν τους βλέπω πια συχνά. Αισθάνομαι σαν, μέσα από τα σχόλια και τα σχολιανά μου να τους στέλνω ένα μήνυμα: είμαι εδώ, είμαι καλά και περιμένω νέα σας.
Αυτό αποφάσισα λοιπόν να κάνω πριν κάτσω και γράψω τίποτα περισπούδαστα που θα κατεβάσει η κούτρα μου. Και προς επίρρωσιν των ισχυρισμών μου, σας δίνω ένα σύνδεσμο από το Youtube. Με ένα βιντεάκι της Κλειούς, που τράβηξε η Μαρία Πρεσβέλου και, μιας και δε μπορέσαμε, για τεχνικούς λόγους, να το αναρτήσουμε στο blog μας, το ανάρτησε στο Youtube. Ο τίτλος του; Θα τον ανακαλύψετε
http://www.youtube.com/watch?v=laf5Ssok4t4

Γιάννης Χρ.