Γιατί πολλά λέγονται ανέξοδα...

Η χώρα μας στις παρούσες συνθήκες, έτσι όπως αυτές έχουν διαμορφωθεί, έχει δυο δρόμους να πορευτεί:
- Η θα παραδώσει τις τύχες της στο πρόγραμμα διάσωσης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και των συνεταίρων μας στην Ε.Ε.
- Η θα δηλώσει καθαρά και ξάστερα, ubi et orbi, ότι επτωχεύσαμε και πάλι θα αφεθεί στην οδυνηρή μέριμνα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, χωρίς τη συνοδεία των εταίρων μας σ’ αυτή την περίπτωση.

Είτε τον πρώτο δρόμο ακολουθήσουμε, είτε τον δεύτερο, τα οδυνηρά μέτρα δεν πρόκειται να τα αποφύγουμε.
Στην πρώτη περίπτωση παραμένουμε ακόμη στην ευρωζώνη, ενώ στη δεύτερη αποχωρούμε επονείδιστα.
Στην πρώτη περίπτωση διατηρούμε αμυδρές – έστω – ελπίδες, ότι με πολλή προσπάθεια θα ξαναδώσουμε ζωή στα θρυμματισμένα μας όνειρα, ενώ στη δεύτερη θα πρέπει να το πάρουμε απόφαση ότι για πολλές δεκαετίες (όχι εμείς βέβαια, αλλά τα παιδόγγονά μας) θα κυνηγάμε στις ραχούλες καμιά μπατιροτουρίστρια για μύγδαλα…

Τώρα, ποιος φταίει για την κατάσταση αυτή και για το ανωτέρω τραγικό – πλην όμως αληθές – δίλημμα, αυτό πολύ φοβάμαι ότι δεν θα το λύσουμε, ακόμα κι αν χρειαστεί να συζητάμε για κάνα – δυο αιώνες προσεχώς…
Ο καθένας θα προσπαθεί να βγάζει την ουρίτσα του απ’ έξω…
Σημασία έχει να βάλουμε μυαλό…
Γιατί είναι – αν δεν με απατούν οι γνώσεις μου – η … πέμπτη φορά (!) που πτωχεύουμε στην ιστορία μας, από το ένδοξο 1821 μέχρι σήμερα.

Κι αν για όλες τις προηγούμενες είχαμε κάποιες δικαιολογίες (πόλεμοι, κατοχές, ξένοι φαντάροι που ασκούνται κλπ) για τούτη εδώ, πατριώτες, δεν υπάρχουν δικαιολογίες…
Πτωχεύουμε γιατί το ρίξαμε στο σορολόπ…
Όλα τα άλλα είναι μπαρούφες πασπαλισμένες με σκόνη απ' τα μούσια του συχωρεμένου του Βελουχιώτη…

Άντε και καλά σαράντα..
Κ.Λ.