Με αφορμή μια ανάρτηση του μπλογκ http://www.troktiko.blogspot.com/:
Ο Μπαράκ Ομπάμα καθώς προσφέρει εθελοντική εργασία, τον Αύγουστο του 2007 σε ένα σπίτι, σε μια φτωχογειτονιά του Σικάγο, στα πλαίσια της μέρας εθελοντικής εργασίας...
Μου θύμισε τον Γιώργο Παπανδρέου με τη σκούπα στο χέρι, στο συνέδριο του ΠαΣοΚ. Τότε είχε λοιδωρηθεί από φίλους και εχθρούς. Οι ελληνάρες θέλουν τον ηγέτη τους μάγκα, ατσαλάκωτο και κιμπάρη... Άντε, να κάνει μια βόλτα χαλαρά "έχοντας πετάξει τη γραβάτα" αλλά μέχρις εκεί.
Στην Αμερική όμως κάτι τέτοιες εικόνες, όπως αυτή του Μπαράκ με τη σφουγγαρίστρα στο χέρι μέτρησαν χρυσάφι στη συνείδηση του μέσου αμερικανού.
Φυσικά πρόκειται για επικοινωνιακές εικόνες, όμως έτσι κι αλλιώς περνάνε χρήσιμα μηνύματα στην κοινωνία. Μακάρι οι πολιτικοί μας να περνάνε τέτοιες εικόνες, τέτοια μηνύματα και όχι μόνο αχαχούχα στα μπαράκια, πανηγυρισμούς στις κερκίδες των γηπέδων και άναμμα κερακίων στις εκκλησίες το δεκαπενταύγουστο.
Κ.Λ.
2 σχόλια:
Όλα είναι θέμα επικοινωνιακού χειρισμού αγαπητέ μου Κώστα. Η διαφορά είναι ότι οι Αμερικανοί χόρτασαν πια από ηγέτες που ανταποκρίνονται στο στίχο του Βάρναλη «Νά'χαμε ένα βασιλιά για να μας θαμπώνει, με λειρί στο κούτελο, με φωνή τρομπόνι». Τον έφαγαν στη μάπα επί μια οκταετία και ακόμα δεν πιστεύουν πόσο ακριβά τον πλήρωσαν.
Αντιθέτως οι εκλεκτοί μας συμπατριώτες, ακόμα και σήμερα που «τα νοσοκομεία δεν έχουν γάζες, αλλά μονάχα κινέζικα ράμματα, που σπάνε και βγαίνουν έξω τα εντόσθια», όπως πριν λίγο ελάλησε ο λαλίστατος Τζίμης Πανούσης από τη συχνότητα του CITY 99.5, ΕΠΙΜΈΝΟΥΝ ΑΝΑΤΟΛΊΤΙΚΑ.
Τι κι αν ο Πρωθυπουργός μας έχει βάλει κάτω σε λαμογιά ακόμα και το Μητσοτάκη και τη Μιμή;
Τι κι αν η κυβέρνησή του μπορεί να συγκριθεί μονάχα με την αξιοθρήνητη κυβέρνηση Ανδρουτσόπουλου;
Ο Ελληνάρας τον θεωρεί καταλληλότερο για Πρωθυπουργό. Για να επιβεβαιώσει και πάλι το Βάρναλη στους δικτάτορες: «Οι λαοί, έχουν τις ηγεσίες που τους αξίζουν».
Αυτό σημαίνει ότι θα επαναπαυτούμε στη διαπίστωσή μας αυτή; Όχι, θα συνεχίσουμε να προσπαθούμε να αλλάξουμε τα μυαλά των συμπολιτών μας.
Ένας άνθρωπος που έχει χαραχτεί στη μνήμη μου είναι ένας άγνωστος σ' εμένα ταξιτζής, που, τη νύχτα του Δημοψηφίσματος του 1974, με μετέφερε μαζί με τους γονείς μου προς το κέντρο της Αθήνας για τα επινίκεια. Στο άξκουσμα της είδησης ότι ακόμα κι η Μεσσηνία με ποσοστό 53% είχε ψηφίσει Δημοκρατία, ανέκραξε απευθυνόμενος στον πατέρα μου: Ξέρετε τι τραβήξαμε κύριέ μου για να κάνουμε αΑθρώπους τους μισούς εκεί κάτω; Ξέρετε πόσ ξύλο φάγαμε; Ξέρετε πόσοι σκοτώθηκαν; Το κεφάλι του ήταν γεμάτο σημάδια. Εκείνη την ώρα ήταν όμως ο ευτυχέστερος άνθρωπος του κόσμου.
Γιάννης Χρ.
Επαναπαύομαι μόνο στη σκέψη ότι καταναλωτικές οργανώσεις στην Αμερική καλούν ευκατάστατους πολίτες, που έχουν μακροπρόθεσμης διάρκειας δάνεια, να μη πληρώσουν τις δόσεις γιατί το χρηματοπιστωτικό σύστημα ανύψωσε μέσω μέσω προσδοκιών τις αξίες γης.Δε θα πω το ελληνικό "που να βάλουν οι τράπεζες τις υποθήκες τους", αλλά σίγουρα η υπεραξία του πιστωτικού συστήματος στην εν γένει οικονομία, κάποτε πρέπει να σταματήσει.
Αν υποθέσουμε ότι εφαρμοζόταν ο Κέυνς 80 χρόνια μετά, αν δηλαδή ο μέσος αμερικάνος πειθόταν ξανά ν΄αλλάζει κάθε δυο χρόνια τα έπιπλα και τ' αυτοκίνητό του, τότε η οικονομία θα πήγαινε καλά και ο πλανήτης κατά διαόλου. Εύγε κύριε Μπράουν, κυρία Μέρκελ, κι ακόμα περισσότερο στους εγχώριους θιασώτες τους, αυτούς τους "κροίσους που δανείζουν τράπεζες".
Κι αν αυτά κάνουν οι κυβερνήτες μας, τύφλα νάχουν οι αντιπολιτευόμενοι, που ζητούν την Εθνική να γίνει κρατική, με λίγα λόγια χορηγό στα Βατοπέδια.
Αν το πρόβλημα λύνεται διώχνοντας δυο-τρεις δημόσιους υπάλληλους (Εφραίμ και σία), το νόμπελ της νέας χρονιάς μας αξίζει...
Προς το παρόν ασθμαίνοντες χορεύουμε το χορό του Ζαλόγγου.!
Δημοσίευση σχολίου