Τελικά ο Ομπάμα εκλέχτηκε, με σημαντική διαφορά από τον Μακ Κέιν, Πρόεδρος των ΗΠΑ...
Βλέπουμε όλοι θαρρώ στις οθόνες των τηλεοράσεών μας, τον πρωτοφανή ενθουσιασμό ενός πολύ μεγάλου μέρους του αμερικανικού λαού, για την εκλογή αυτή. Βλέπουμε τη συγκίνηση των μαύρων και τα δάκρυα στα μάτια τους. Πιστεύω ότι πρόκειται για ιστορικές στιγμές, για ολόκληρο τον κόσμο.
Το τι θα σημάνει η εκλογή Ομπάμα δεν 
μπορούμε να το ξέρουμε από τώρα. Άλλοι κρατάνε μεγάλο κι άλλοι μικρό καλάθι, ανάλογα και τι περιμένει κανείς...
μπορούμε να το ξέρουμε από τώρα. Άλλοι κρατάνε μεγάλο κι άλλοι μικρό καλάθι, ανάλογα και τι περιμένει κανείς...Ο Ομπάμα είναι λίγο - πολύ ένας άγνωστος παράγοντας για τον πολύ κόσμο και - ίσως - απρόβλεπτος.
Το τεράστιο ρητορικό του ταλέντο και η αδιόρατη ομοιότητά του με τον Νέλσωνα Μαντέλα, τον έκαναν σε όλους μας συμπαθή. Φυσικά πρέπει να προσθέσουμε ότι συνέπεσε η υποψηφιότητά του σε μια πολύ ευαίσθητη στιγμή της αμερικανικής ιστορίας. Κι αυτό τον βοήθησε πολύ.
Πέρα από όλα αυτά όμως, θα ήθελα να μεταφέρω εδώ κάποια - σημαντικά κατά τη γνώμη μου - στατιστικά στοιχεία, που προκύπτουν από τα exit polls αυτών των εκλογών. Πιστεύω ότι δείχνουν μια εικόνα της Αμερικής του σήμερα:
1. Το 56% των γυναικών ψήφισαν τον Δημιοκρατικό υποψήφιο και το 49% των ανδρών.
2. Το 66% των νέων ψήφισε Δημοκρατικούς
3. Το 95% των μαύρων ψηφοφόρων ψήφισε Ομπάμα (φυσικά...)
Ας πάρουμε τώρα δύο διαμετρικά αντίθετες Πολιτείες, τη Νέα Υόρκη και το Μισσισσιπί.
Η Νέα Υόρκη, ψήφισε ως εξής:
- Το 52% των λευκών ψήφισε Ομπάμα (γυναίκες 56%, άντρες 49%) και το 46% ψήφισε Μακ Κέιν.
- Το... 100% των μαύρων (17% του συνολικού πληθυσμού) ψήφισε φυσικά Ομπάμα
- Το 71% των νέων ψήφισε Ομπάμα και το 21% Μακ Κέιν
- Οι φτωχότερες τάξεις, κατά 73% Ομπάμα και κατά 23% Μακ Κέιν
Στο Μισσισσιππί τώρα:
- Το 11% των λευκών ψηφοφόρων ψήφισε Ομπάμα και το 88% των λευκών Μακ Κέιν
- Το 98% των μαύρων ψήφισε Ομπάμα και το 2% Μακ Κέιν
- Το 74% των φτωχών ψήφισε Ομπάμα και το 24% Μακ Κέιν
Όλα αυτά δείχνουν την φοβερή αντίθεση Νότου - Βορρά στις ΗΠΑ και από την άλλη, ότι οι γυναίκες, οι νέοι και οι μαύροι (και οι λατίνοι σε μεγάλο βαθμό) είναι τα πιο προοδευτικά στρώματα αυτής της τεράστιας χώρας... Και η φτωχολογιά βέβαια, αφού σε συντριπτικό βαθμό είναι είτε μαύροι, είτε λατίνοι οι πιο πολλοί.
Δείχνουν και τις ρατσιστικές αντιθέσεις που διατηρούνται ζωντανές στο Νότο, αφού με τον ίδιο λίγο - πολύ τρόπο ψήφισαν και οι υπόλοιπες Πολιτείες του Νότου.
Σίγουρα θα έχουμε πολλά να δούμε (και να πούμε) τους προσεχείς μήνες.
Η αισιοδοξία αυτής της εκλογής είμαι ένα μεγάλο θετικό στοιχείο. Κι όχι μόνο για τις ΗΠΑ αλλά για όλο τον πλανήτη.
Ας ελπίσουμε ότι δεν θα πάει χαμένη, έτσι όπως εκδηλώθηκε, για πρώτη ίσως φορά, στους δρόμους και τις πλατείες των αμερικανικών πόλεων...
Κ.Λ.
6 σχόλια:
Προσωπικά θα χαρακτήριζα την εκλογή Ομπάμα ως τη «μεγάλη πολιτισμική επανάσταση των ΗΠΑ».
Από τα επινίκια θα μου μείνουν τα δάκρυα του Τζέσι Τζάκσον, τη στιγμή που ο Ομπάμα χαιρετούσε το πλήθος. Θα μου μείνουν οι εκατοντάδες χιλιάδες των Αμερικανών που χόρευαν στους δρόμους φωνάζοντας: «Επιτέλους είμαστε περήφανοι για την Αμερική».
Κρατώ τέλος τη δήλωση της Κοντολίζα Ράις: «Ως Αφροαμερικανή είμαι υπερήφανη. Είμαι υπερήφανη γιατί διανύσαμε πολύ δρόμο για να απελευθερωθούμε από το ρατσισμό. Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας ακόμα, αλλά έγινε ένα πολύ σημαντικό βήμα».
Ο Μπαράκ Ομπάμα είναι γέννημα των αναγκών της αμερικανικής κοινωνίας. Πριν τέσσερα χρόνια, ένας άλλος υποψήφιος του Δημοκρατικού Κόμματος, ο Ντην, με ανάλογα συνθήματα,απέτυχε να κερδίσει το χρίσμα. Ο Ομπάμα κέρδισε. Και είμαι βέβαιος ότι αν δεν είχε υπάρξει, το σύστημα θα ήταν υποχρεωμένο να τον εφεύρει, για να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη του Αμερικανικού λαού στην Αμερική.
Δε μπορώ ν' αφήσω ασχολίαστες τις δηλώσεις του ΚΚΕ και του Αλέκου Αλαβάνου. Δεν απαιτούσα από αυτούς να πανηγυρίσουν, δεν είχαν κανένα λόγο άλλωστε. Αλλά όταν παραγνωρίζει ένας πολιτικός τη σημασία της κατάρρευσης των φυλετικών προκαταλήψεων σε μια κοινωνία, πάσχει τουλάχιστον από πολιτική μυωπία. Γιατί τον Ομπάμα δεν το εξέλεξαν μόνο οι Αφροαμερικανοί. Τον τίμησαν με την ψήφο τους δεκάδες εκατομμύρια Λευκών. Κι αυτό το κέρδος δεν υπάρχει άνθρωπος που να θέλει να τον αποκαλούν προοδευτικό και να μην το ανανγωρίζει.
Γιάννης Χρ.
Η νίκη του Ομπάμα απελευθέρωσε εκατομμύρια ανθρώπους από το στίγμα του "κατώτερου". Είναι σίγουρα κάτι μοναδικό και ιδιαίτερο.
Μένει να δούμε τον Ομπάμα να ορθώνει ανάστημα και να κάνει τα συνθήματά του πολιτική πράξη.
Η παντοδυναμία του πάντως μπορεί να γίνει δυστυχώς ομπρέλλα σε κάθε είδους θεμιτές κι αθέμιτες επιδιώξεις...
Φυσικά, το γεγονός ότι γλιτώσαμε επιτέλους από τον Μπους είναι από μόνο του θετικό!
(Πολύ καλό το blog σου! Μου άρεσε πολύ η ιδέα του ηλεκτρονικού reunion μετά από τόσα χρόνια! Καλώς σε βρήκα!)
Μέχρι αυτή τη στιγμή δεν ξέρω τί σχόλια έκαναν ο Αλαβάνος και το ΚΚΕ. Έχω όμως να επισημάνω δυο στοιχεία που με κάνουν να κρατάω "μικρό καλάθι":
Το πρώτο είναι ότι η προεκλογική εκστρατεία του Ομπάμα χρηματοδοτήθηκε γενναία από το χρηματιστικό κεφάλαιο της Γουώλ Στριτ, και υπήρξε ιδιαίτερα δαπανηρή. Είναι φανερό ότι οι τραπεζίτες και οι χρηματιστές θέλουν να έχουν ένα λόγο στην κυβερνητική πολιτική που θα ακολουθήσει το Δημοκρατικό Κόμμα. Και μένει να δούμε αν, υπό αυτές τις συνθήκες, θα είναι διατεθιμένος Ο Ομπάμα να κοντραριστεί με το χρηματιστικό κεφάλαιο, προκειμένου να αναδιανείμει τον συσσωρευμένο πλούτο και να κινήσει την οικονομία σε πιο παραγωγικές κατευθύνσεις.
Το δεύτερο στοιχείο είναι ότι ο Ομπάμα είχε ψηφίσει την εισβολή στο Ιράκ, έστω και αν μετά άλλαξε στάση. Τώρα υποστηρίζει ότι θα πρέπει να φύγει στρατός από το Ιράκ και να διοχετευτεί στο Αφγανιστάν, ή ακόμα και στο Πακιστάν. Αλλά και απέναντι στο αίσχος του Γκουαντανάμο μου φαίνεται πως δεν έχει διαχωρίσει τη θέση του. Είναι σαφές ότι και με τη νέα κυβέρνηση οι ΗΠΑ δεν παραιτούνται από τις φιλοδοξίες τους για γεωπολιτική ισχύ, προωθώντας τους στόχους τους με τον τρόπο που οι ίδιες αντιλαμβάνονται ως τον πλέον πρόσφορο και που έχουμε γνωρίσει εδώ και δεκαετίες τώρα.
Πάντως η συγκίνηση του πλήθους μου έκανε κι'εμένα εντύπωση, γιατί δείχνει ότι ο κόσμος δεν είναι τόσο παθητικοποιημένος όσο καμμιά φορά νομίζουμε και θέλει να αλλάξουν τα πράγματα σε μια πιο ριζοσπαστική κατεύθυνση.
Γιώργος
Καλώς σε βρήκαμε κι εμείς ikor.
Θα παρακολουθούμε το μπλογκ σου.
Γιώργο, σημασία έχει ακριβώς αυτό: ότι ο κόσμος στην Αμερική έχει αρχίσει και ριζοσπαστικοποιείται. Προσωπικά θεωρώ μεγάλο βήμα να μπει μια "μαύρη οικογένεια" στο Λευκό Οίκο...
Μην περιμένουμε όμως να μας βγει και σοσιαλιστής ο Ομπάμα...
Αυτό όμως που με "τρόμαξε" χτες βράδυ, ήταν μια αποστροφή του διαγγέλματος Μπους.
Είπε ότι "φαίνεται ήρθε η ώρα για αλλαγή" ή κάπως έτσι και συνέχισε, κοιτώντας την κάμερα... "όμως μερικά πράγματα δεν πρόκειται να αλλάξουν"
Και απ' ότι πληροφορήθηκα, τηλεφώνησε στον Ομπάμα και του είπε:
"Πρόκειται να κάνεις ένα υπέροχο, ένα συγκλονιστικό ταξίδι, φρόντισε να το απολαύσεις"...
Αν δεν πρόκειται για ειρωνείες του "κώλου", τότε...
Κ.Λ.
Γιώργο κι εγώ μικρό καλάθι κρατάω. Σε ό,τι αφορά στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ δε λίγα πράγματα θα αλλάξουν. Δεν έχει υπάρξει, ούτε θα υπάρξει ποτέ αυτοκρατορία που θα απαρνηθεί το ρόλο της και τα δικαιώματα επικυρίαρχίας επί των γειτόνων της. Υπάρχουν μόνο αυτοκρατορίες που κάποτε καταρρέουν. Από αυτό τον κανόνα της Ιστορίας δε νομίζω ότι θα ξεφύγουν οι ΗΠΑ. Θα δσυνεχίσουν λοιπόν να διεκδικούν, πιθανότατα με άλλα μέσα, τον πρώτο ρόλο στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.
Βεβαίως η κατάσταση της οικονομίας τους και οι αντοχές της κοινωνίας τους δεν επιτρέπεουν άλλους τσαμπουκάδες. Τα μέσα θα αλλάξουν εξ ανάγκης.
Για το Ιράκ έχω να παρατηρήσω ότι η αποχώρηση μπορεί να είναι προτεραιότητα του Ομπαμα, όμως δε μπορεί να φύγει ο αμερικανικός στρατός κακήν κακώς. Πρέπει να φτιάξει διάδοχη κατάσταση και το αν θα το επιτύχει είναι ερώτημα.
Διαφορετική είναι η καττάσταση στο Αφγανιστάν. Προσωπικά με τίποτα δε θα ήθελα να εγκαταλειφθεί στα νύχια των Ταλιμπάν. Βέβαια ο τρόπος που γίνεται η διαχείριση της υπόθεσης οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια εκεί. Όμως πρέπει να βρεθεί ένα άλλο μίγμα στρατιωτικής, πολιτικής και οικονομικής παρέμβασης. Και σ' αυτό δεν ξέρω τι θα γίνει.
Τελευταία παρατήρησή μου είναι ότι ναι μεν η Γουώλ Στρητ στήριξε οικονομικά Ομπάμα, όμως ήταν πρωτοφανείς σε αριθμό οι εισφορές των 20 και των 50 δολαρίων. Κι αυτές έρχονταν από την «άλλη Αμερική». Το πολιτικό κριτήριο, ή έστω, αισθητήριο, όλων αυτών των ανθρώπων δε μπορούμε να το αγνοήσουμε. Και προσωπικά πιστεύω ότ, στην εσωτερική πολιτική, θα υπάρξουν μεγάλες αλλαγές. που ίσως εμείς οι υπόλοιποι να μην τις αντιληφθούμε. Θα σου θυμίσω ότι ενώ για όλους τους μη Αμερικανούς ο Τζόνσον υπήρξε ένας σκληρός εκπρόσωπος του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, για τους φιλελεύθερους Αμερικανούς η προεδρία του ήταν περίοδος διεύρυνσης των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων.
Γιάννης Χρ.
Υ.Γ Πολύ ενδιαφέρουσες οι παρατηρήσεις σου στην ανάρτηση για την κληρονομιά του Γεωργίου Παπανδρέου. Φιλοδοξώ να τις σχολιάσω απόψεε.
Δημοσίευση σχολίου