ΠΑΤΑΤΕΣ, ΦΤΩΧΕΙΑ ΚΑΙ ΦΙΛΟΤΙΜΟ.

Θα πω τα πράγματα με το όνομά τους, όπως τα πιστεύω. Δεν θα κρυφτώ.

Η ψήφος της 6^ης Μαΐου ήταν μαλακισμένη ψήφος. Ήταν ψήφος που έφερε την χώρα σε δυσχερέστατη θέση, είτε το θένε είτε όχι οι φίλοι μου τ.συνεργ. και Σαλωνίτης. Εξήγησα γιατί και επί της επιχειρηματολογίας μου δεν είδα σχόλιο. Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε. Ας είναι. Ελλάδα είμαστε!

Προβλέπω δυσκολίες στη συνέχιση της χρηματοδότησης γιατί βλέπω και δυσκοιλιότητα στις απαραίτητες αλλαγές που δεν θα έπρεπε να γίνουν γιατί τις ζητάει η τρόικα αλλά γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Ο Σαλωνίτης αντιμετωπίζει την ιστορία στατικά, σε παγωμένο χρόνο. Το 1981 είναι ίδιο με το 2012. Ο τ.συνεργ. βλέπει τα πράγματα συναισθηματικά. Ο Τσίπρας πήρε ποσοστό, άρα ελπίζουμε. Τι και γιατί; Άγνωστο.

Ας δούμε λίγο το αίτημα για αλλαγή του 1981 και την πολιτική Αντρέα. Το πρώτο πράγμα που θέλει να εξασφαλίσει ο Παπανδρέου είναι η δυνατότητα εφαρμογής του προγράμματός του. Αυτό που δεν κατάφερε να κάνει το 1964 η Ε.Κ. λόγω της σπασμωδικής αντίδρασης του κυρίαρχου συμπλέγματος Αμερικάνοι – Δεξιά – Παλάτι με τους αμερικάνους φυσικά να έχουν τον κύριο λόγο. Μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε μεσούντος του Ψυχρού Πολέμου. Οι αμερικάνοι ούτε θέλουν να σκέφτονται ότι κινδυνεύει ο απόλυτος έλεγχος τους στην Ελλάδα. Δώσανε πολλά στον εμφύλιο για να τον αποκτήσουνε. Μην ξεχνάμε και το Κυπριακό. Ο Μακάριος δεν θέλει το σχέδιο Άτσεσον. Φλερτάρει με τη Μόσχα σε αντιπερισπασμό. Η ελληνική κυβέρνηση του Κέντρου δεν θέλει και δε μπορεί να διαφωνήσει με το Μακάριο που έχει την υποστήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνοκυπριακού λαού. Οι αμερικάνοι δεν θέλουν ούτε Μακάριο ούτε Παπανδρέου που δεν υποκύπτει στα σχέδιά τους. Βασίζονται στο Παλάτι και στα ανδρείκελά τους για να ανατρέψουν τη νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση. Και μετά στηρίζουν τη Χούντα του πράκτορά τους Παπαδόπουλου.

Ο ελληνικός δημοκρατικός κόσμος δεν περιμένει πολλά από τους αμερικάνους για ανατροπή της Χούντας, περιμένει όμως από τους ευρωπαίους και δη τους σκανδιναβούς που πρωτοστατούν στην εκδίωξη της χουντικής Ελλάδας από το Συμβούλιο της Ευρώπης. Δεν κάνουν όμως το αποφασιστικό βήμα οι ευρωπαίοι. Δεν απαιτούν στα πλαίσια του ΝΑΤΟ την διακοπή της στρατιωτικής βοήθειας προς το καθεστώς των Αθηνών, πράγμα που θα ανέτρεπε άμεσα τον Παπαδόπουλο. Νιώθουν επάνω τους βαρύ το χέρι της Αμερικής. Η Χούντα τελικά καταρρέει αφού ευοδωθεί   το αμερικανικό σχέδιο για το Κυπριακό. Προδοσία και τουρκική εισβολή ακυρώνουν κάθε προσπάθεια για πραγματική ανεξαρτησία του νησιού.

Ο Αντρέας τα βλέπει και τα καταλαβαίνει. Η Ευρώπη σ’ αυτή τη φάση υποκύπτει στη θέληση των αμερικανών. Είναι σε δευτερεύοντα ρόλο στην κύρια αντίθεση μεταξύ των δύο υπερδυνάμεων. Ο Αντρέας πιστεύει ότι για να προχωρήσει ένα βαθύ μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα, σε εθνικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, πρέπει να ξεφύγει από τη μέγγενη της εξάρτησης από τους αμερικάνους και τους συμμάχους τους.

Τις οικονομικές και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις του, ο Αντρέας τις έχει προσδιορίσει σαφώς με κείμενα και βιβλία του (Η δημοκρατία στο απόσπασμα) από τον καιρό της χούντας. Πιστεύει στη ανάπτυξη με ανακατανομή του εισοδήματος. Δεν πιστεύει στην εισροή συναλλάγματος μέσω ξένων επενδύσεων με αποικιακούς όρους γιατί κοστίζουν πολύ στο κράτος, λόγω χαμηλής φορολόγησης, χαμηλών τιμολογίων ενέργειας κλπ και επιπλέον μειώνουν την ανταγωνιστικότητα των ελληνικών επιχειρήσεων που δεν χαίρουν ανάλογων προνομίων. Πιστεύει ο Παπανδρέου ότι είναι προτιμότερος ο εξωτερικός δανεισμός προκειμένου να αναπτύξουμε δικές μας επιχειρήσεις. Επιπλέον, ο Αντρέας βλέπει ότι είναι δύσκολο να γίνουμε ανταγωνιστικοί στην εξωτερική αγορά και προτιμά τον προσανατολισμό προς την εσωτερική αγορά με τη λογική ότι θα αντικατασταθούν με ελληνικά προϊόντα μια σειρά εισαγόμενα είδη, μεταξύ των οποίων κυριαρχούν τα πρώτης ανάγκης, φερ’ ειπείν το κρέας.

Το δεύτερο σκέλος του σχεδίου αφορά στην ανακατανομή των εισοδημάτων. Ξέρει ότι ο έλληνας εργάτης και ο έλληνας μισθωτός έχουν γλισχρότατους μισθούς και ο αγρότης χαμηλό εισόδημα. Με τη νίκη του 1981 ανεβάζει δραματικά το μισθό του εργάτη, εφαρμόζει μια πολιτική κλεισίματος της ψαλίδας στους μισθούς των εργαζόμενων στις δημόσιες επιχειρήσεις και επιδοτεί τα αγροτικά προϊόντα. Με την δίκαιη ανακατανομή του Εθνικού Εισοδήματος ευελπιστεί και για τόνωση της εσωτερικής αγοράς και απορρόφησης των ελληνικών προϊόντων. Παράλληλα, εγκαταλείπει και το σύνθημα για έξοδο από την ΕΕ μιας και έχει παρέλθει και η εποχή του Ψυχρού Πολέμου και βρισκόμαστε στη φάση της ειρηνικής συνύπαρξης  και προσπαθεί να εξασφαλίσει πλεονεκτήματα στις κοινοτικές συμφωνίες και στα κοινοτικά προγράμματα, γεγονός που παραδέχθηκε και ο Καραμανλής ο πρεσβύτερος, δίνοντας συγχαρητήρια στον τότε υπουργό γεωργίας Κ. Σημίτη.

Από κει και πέρα οι αλλαγές σε παγκόσμια κλίμακα είναι ραγδαίες. Καταρρέει το ανατολικό μπλοκ και η υπερδύναμη είναι μία. Η Ευρώπη δεν αισθάνεται πια την εξ ανατολών απειλή και παύει να έχει την στρατηγική ανάγκη των ΗΠΑ. Μέσα στην ανεξάρτητη Ευρώπη, η Ελλάδα είναι και αυτή ανεξάρτητη και αναζητεί τον ρόλο της σαν ισότιμος εταίρος. Εφόσον προχωρεί η οικονομική ένωση της Ευρώπης, λογικά η Ελλάδα θέλει να ακολουθήσει και ο Σημίτης βάζει σωστά στόχο την είσοδο στο ευρώ. Πρέπει να ακολουθήσουν όμως και οι ελληνικές παραγωγικές τάξεις. Κατά τη γνώμη μου εκεί χάνεται το παιχνίδι και όχι στις κυβερνητικές πολιτικές. Για τους άπιστους Θωμάδες (δεξιούς) αναφέρω μόνο τη φράση του τοτέμ τους Κ.Καραμανλή (του πρεσβύτερου βεβαίως, βεβαίως) που άμα τη υπογραφή της συμφωνίας εισόδου στην ΕΟΚ είπε το περίφημο : Εγώ σας ρίχνω στη θάλασσα, εσείς πρέπει να κολυμπήσετε.

Έ, ο ελληνικός λαός δεν κολύμπησε. Ο εξωτερικός δανεισμός κατέληξε σε άνοδο του βιοτικού επιπέδου με υπερκατανάλωση εισαγόμενων πολυτελείας, δηλαδή σε άνοδο με πήλινα πόδια, ενώ παράλληλα η κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ μας εφοδίασε με φθηνό εργατικό δυναμικό το οποίο πέρασε ανεκμετάλλευτο γιατί απλά ο έλληνας έβαλε τον ξένο να δουλεύει για πάρτη του, χωρίς να κάνει επενδύσεις σε βελτιωμένες και ανταγωνιστικές μορφές παραγωγής.

Η παγκόσμια κρίση και η απροθυμία των αγορών να δανείσουν υπερχρεωμένες χώρες, χωρίς εγγυήσεις, μας έφεραν αναγκαστικά στο ΔΝΤ και την Τρόικα. Αντί να επενδύσουμε πολιτικά στην ευνοϊκή αλλαγή του ευρωπαϊκού περιβάλλοντος και στις απαραίτητες αλλαγές (δεν λέω και θυσίες γιατί αυτές είναι υποχρεωτικές ούτως ή άλλως – όποιος λέει το αντίθετο είναι ή άσχετος ή υποκριτής) στο εσωτερικό για μικρότερο και αποτελεσματικότερο κράτος και τόνωση της ανταγωνιστικότητας της παραγωγής μας, ψηφίζουμε Τσούπρα, Κατακαημένο και Χρυσό Αυγό και περιμένουμε τι; Άμωμοι εν οδώ αλληλούια.

Κύριοι, υπάρχουν και οι πατάτες Νευροκοπίου. Με σαράντα ευρά (δεν ξέρω πόσες δραχμές, θα μας το πουν οι ελληνοκεντρικοί φωστήρες) παίρνεις 150 κιλά και ζει ένας άνθρωπος άνετα 300 ημέρες. Καλά θα την περάσουμε και έτσι.

Πελεκάνος Ερημικός  

ΨΗΦΟΣ ΜΑΛΑΚΙΑΣ, ΟΧΙ ΨΗΦΟΣ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ.

Ξεκαθαρίζω εκ προοιμίου ότι δεν είμαι υπέρ της ψήφου διαμαρτυρίας. Μια τέτοια ψήφος ίσως να έχει νόημα σε εκλογές ήσσονος σημασίας, δημοτικές ή του ευρωκοινοβουλίου. Πάντως σίγουρα όχι στις κρισιμότερες εκλογές μετά τη μεταπολίτευση.

Μήπως το χθεσινό αποτέλεσμα ήταν ψήφος προοπτικής; Εδώ γελάνε και αυτοί που ψηφίσανε. Για τον ΣΥΝ τα έγραψα σε προηγούμενη ανάρτηση και δεν χρειάζεται να τα ξαναγράψω. Όσο για τον Καμμένο και τη Χρυσή Αυγή, δε χρειάζεται νομίζω να γίνει καν λόγος.

Άρα; Ήταν ψήφος διαμαρτυρίας; Θα βαλθώ να αποδείξω ότι δεν ήταν ψήφος διαμαρτυρίας.

Αν οι έλληνες ήθελαν να διαμαρτυρηθούν, θα το έκαναν εναντίον ολόκληρου του πολιτικού σκηνικού που σαφώς και δεν αποτελείται μόνο από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και τη Ν.Δ. Τα κόμματα της Αριστεράς δηλαδή δε συμμετείχαν στο πολιτικό σκηνικό; Δεν ήταν αυτά που με τις κινητοποιήσεις τους απέτρεψαν ή καθυστέρησαν υπερβολικά την λήψη αναγκαίων μέτρων, όπως οι αποκρατικοποιήσεις, οι έγκαιρες αλλαγές στο ασφαλιστικό, οι αλλαγές στο καθεστώς των φαρμάκων, τα κλειστά επαγγέλματα; Δεν ήταν αυτές που έκαναν αιματηρές για τη χώρα, αδικαιολόγητες απεργίες, όπως αυτές στα λιμάνια; Δεν υποστήριξαν τις συντεχνίες στις άδικες απαιτήσεις τους;

Θα μου πείτε ότι αυτά έκαναν και η Ν.Δ. και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. όταν ήταν αντιπολίτευση. Συμφωνώ απολύτως. Αυτοί ούτως ή άλλως συμμετέχουν στο πολιτικό σκηνικό και δεν το αμφισβητεί κανείς. Η πολιτική σκοπιμότητα και το πολιτικό κόστος άφησαν τους έλληνες πολιτικά απαίδευτους. Αλλά μήπως φταίνε μόνο οι εκάστοτε κυβερνώντες γι αυτό; Οι αντιπολιτευόμενοι που με την παντελώς στείρα στάση τους επέβαλαν την λογική δικτατορία του πολιτικού κόστους, είναι αθώοι;

Και τι να πω για Καμμένο και Χρυσό Αυγό; Ο μεν Καμμένος αποτελεί πασίγνωστο μέλος του ακροδεξιού κοινοβουλευτικού πολιτικού σκηνικού, αν και εστεγάζετο στη Ν.Δ., εδώ και χρόνια. Ειδικότης του οι εύκολες εθνικιστικές κορώνες. Το δε Χρυσό Αυγό είναι πασίγνωστο για τραμπουκισμούς κατά των αλλοδαπών, ακόμη και φοιτητών στρατιωτικών σχολών με διαφορετικό χρώμα επιδερμίδας και για τις οδομαχίες του με τους αριστεριστές που συχνότατα οδηγούσαν σε μπάχαλο και καταστροφές. Δεν ήταν αυτοί μέρος του «απαράδεκτου πολιτικού σκηνικού»; Ψήφος διαμαρτυρίας θα ήταν να ψηφιστούν κόμματα και πρόσωπα «αθώα του αίματος τούτου». Ο Λεβέντης, οι Κυνηγοί, ο Κούκος, οι Πειρατές, ο Μπομπ ο Μάστορας κλπ κλπ.

Άρα, ούτε ψήφος διαμαρτυρίας ήταν το χθεσινό αποτέλεσμα. Τι μένει λοιπόν;

Πελεκάνος Ερημικός

ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟΛΜΑΝΕ ΝΑ ΠΟΥΝΕ ΣΕ ΕΝΑ ΛΑΟ ΠΟΥ ΨΑΧΝΕΙ ΜΑΓΟΥΣ.

Συνέντευξη του Γιώργου Α. Παπανδρέου στην εφημερίδα "Πελοπόννησος" στον δημοσιογράφο Δημήτρη Αβραμίδη

Δημήτρης Αβραμίδης:    Κύριε πρόεδρε, πείτε μου παρακαλώ, γιατί θα πρέπει ένας πολίτης να ψηφίσει το ΠΑΣΟΚ στις 6 Μαΐου;
Γιώργος Α. Παπανδρέου:    Πρώτον, γιατί, μην κρυβόμαστε, είναι η μοναδική σοβαρή επιλογή, αν θέλουμε να μην κινδυνεύσει η παρουσία της χώρας στο ευρώ και αν θέλουμε να μην πάνε χαμένες οι μεγάλες θυσίες που έκαναν μέχρι τώρα οι Έλληνες πολίτες.

Δεύτερον, γιατί το δίλημμα που αντιμετωπίζουμε σε αυτές τις εκλογές είναι καθαρό. Η Ελλάδα, την επόμενη των εκλογών χρειάζεται μια σταθερή κυβέρνηση, βασισμένη στην ευρύτερη δυνατή συμμαχία σταθερότητας και προόδου, που να μπορεί να συνεχίσει την προσπάθεια διάσωσης της χώρας. Και το Κίνημά μας, ο Βαγγέλης Βενιζέλος και όλοι μας πορευόμαστε με αυτή την προτεραιότητα, με ένα ρεαλιστικό σχέδιο εξόδου από την κρίση. Αντίθετα, ο Αντώνης Σαμαράς προσπαθεί για άλλη μια φορά να αποφύγει τις ευθύνες, βάζοντας ως προϋπόθεση την αυτοδυναμία για να πραγματοποιήσει όσα υπόσχεται. Η σημερινή κατάσταση είναι όμως τόσο σοβαρή ώστε δεν υπάρχουν περιθώρια για μικροκομματικά παιχνίδια.

Τρίτον, γιατί το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση ξεκίνησε μια σειρά από απαραίτητες μεταρρυθμίσεις που για λόγους πολιτικού κόστους δεν είχαν προχωρήσει επί χρόνια. Και είναι σημαντικό να διαχωρίσουμε τις μεταρρυθμίσεις αυτές από τα μέτρα που επέβαλε η κρίση για να αντιμετωπιστεί το έλλειμμα. Να δώσω δυο παραδείγματα; Για πρώτη φορά οι αποφάσεις κάθε υπουργού αναρτήθηκαν στο διαδίκτυο επιτρέποντας στον κάθε πολίτη να ελέγχει την άσκηση της εκτελεστικής εξουσίας, κάνοντας την Ελλάδα από τις πιο σύγχρονες χώρες στον τομέα της διαφάνειας. Για πρώτη φορά πέρασε με ευρύτερη συναίνεση ένα νομοσχέδιο για την παιδεία που ανατρέπει τα κακώς κείμενα δεκαετιών.

Τέταρτον, γιατί αποδείξαμε ότι μάθαμε από τα διαχρονικά μας λάθη. Και δεν τα επαναλάβαμε. Να δώσω τρία παραδείγματα; Σκεφτείτε ότι πρέπει να είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας που στο τέλος μίας κυβερνητικής θητείας το κράτος έχει λιγότερους υπαλλήλους και πολύ λιγότερες λειτουργικές δαπάνες από ό,τι στην αρχή της. Σκεφτείτε ότι πρέπει να είναι η πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες που πέρασαν δυο χρόνια και δεν ταλαιπωρήθηκε η χώρα από κάποιο νέο μεγάλο σκάνδαλο. Σκεφτείτε ότι πρέπει να είναι η πρώτη φορά, μετά από επιμονή μας, που χτυπιέται συστηματικά η διαφθορά σε υψηλό επίπεδο με συνέπειες για πρόσωπα με ισχύ, πολιτική, οικονομική ή ακόμα και για υψηλόβαθμους μόνιμους δημόσιους υπάλληλους, που παλαιότερα βρισκόντουσαν στο απυρόβλητο.

Το ΠΑΣΟΚ απέδειξε, στην μισή θητεία που έκανε, των δύο ετών, ότι έχει τη βούληση να συγκρουστεί με τα κακώς κείμενα για να αλλάξουν τα πράγματα στη χώρα μας, να εμπεδώσουμε μια πολιτεία δικαίου για να μην ξαναβρεθούμε ποτέ στο χείλος του γκρεμού.

Και πέμπτον, γιατί οι βασικές μας πολιτικές επιλογές την τελευταία διετία δικαιώθηκαν. Θυμίζω ότι πέρσι στις 27 Οκτωβρίου γυρίσαμε από τις Βρυξέλλες με μία ιστορική συμφωνία για μία πρωτοφανή διαγραφή ελληνικού χρέους. Παρόλα αυτά, εδώ στην Ελλάδα, όσοι δεν μας έλεγαν προδότες και δοσίλογους, μας έλεγαν αποτυχημένους. Και όλοι μαζί, με πρώτο τον κύριο Σαμαρά, βροντοφώναζαν «ΟΧΙ» στη Συμφωνία των Βρυξελλών. Σήμερα όλοι αυτοί πανηγυρίζουν για τη διαγραφή του χρέους και παρουσιάζουν ως δικά τους τα αποτελέσματά της. Ας είναι. Το συμπέρασμα είναι ένα: παρά τα αναπόφευκτα λάθη, παρά τον πόνο που ξέρω ότι αναπόφευκτα προκαλέσαμε, παρά τις παλινωδίες μιας συντηρητικής Ευρώπης, η πολιτική μας πέτυχε να κρατήσει την Ελλάδα όρθια και μέσα στην Ευρωζώνη. Και την πολιτική αυτή τη δικαίωσαν και πολιτικές δυνάμεις που την είχαν καταγγείλει στην αρχή.

Για όλους αυτούς τους λόγους και πολύ περισσότερο επειδή η χώρα χρειάζεται σταθερότητα, και το Κίνημά μας έχει αποδείξει πως διαθέτει τη βούληση να αναλαμβάνει και ευθύνες και κόστος, το ΠΑΣΟΚ πρέπει να είναι πρώτο κόμμα, να μπορεί να έχει τον πρώτο λόγο, ώστε να οδηγηθούμε με σιγουριά και ασφάλεια σε μία καλύτερη Ελλάδα, μία δικαιότερη κοινωνία.

Ο στόχος αυτός είναι και εφικτός και αναγκαίος για τη χώρα.

Δημήτρης Αβραμίδης:    Καθώς δείχνουν όλες οι σχετικές ενδείξεις, το ΠΑΣΟΚ βαδίζει προς ένα «ιστορικά χαμηλό» εκλογικό ποσοστό. Αν αυτές οι ενδείξεις επιβεβαιωθούν, θα θεωρήσετε ότι υπάρχει προσωπική σας πολιτική ευθύνη;
Γιώργος Α. Παπανδρέου:    Η πρώτη μου ευθύνη ήταν και είναι για την χώρα, και τον Ελληνικό λαό. Αυτό υπαγορεύει η συνείδησή μου και η ιστορία μου. Η προσωπική, αλλά και εκείνη του ονόματος Παπανδρέου.

Να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους κύριε Αβραμίδη; Εκλέχτηκα Πρωθυπουργός για να αλλάξω την Ελλάδα πριν βουλιάξει. Και τη βρήκα να βουλιάζει ήδη όταν ανέλαβα. Τη βρήκα στα πρόθυρα χρεοκοπίας. Κανείς δεν ξυπνάει το πρωί σκεφτόμενος πώς θα μειώσει μισθούς και συντάξεις. Ανέλαβα ευθύνες που αναλογούσαν στην προηγούμενη διακυβέρνηση και τις ανέλαβα στο ακέραιο. Ανέλαβα ευθύνες, όταν οι προηγούμενοι φάνηκαν ευθυνόφοβοι και φυγόπονοι.

Και ήταν οι δικές τους αποφάσεις που μας οδήγησαν στο χείλος του γκρεμού και μας έθεσαν υπό κηδεμονία. Κανείς δεν θέλει την Τρόικα πάνω από το κεφάλι του.

Και οι δικές μου αποφάσεις ήταν για να φύγουμε το συντομότερο από αυτή την κηδεμονία. Αλλά αυτό έχει κόστος.

Πήρα τις δυσκολότερες αποφάσεις που πήρε Έλληνας Πρωθυπουργός τις τελευταίες δεκαετίες, για να αποτρέψω το χειρότερο και να σταθούμε σύντομα στα πόδια μας. Δεν μου ταιριάζει να σηκώνω τα χέρια ψηλά, αρκούμενος σε ένα «τι να κάνω, φταίνε οι προηγούμενοι». Θα ήταν πατριωτικό να αφήσω τη χώρα να καταρρεύσει; Όχι. Θα ήταν λιγοψυχία. Ρίψασπις δεν υπήρξα ποτέ. Και ούτε μία στιγμή δεν σκέφτηκα είτε το προσωπικό είτε το πολιτικό κόστος. Ούτε μία στιγμή. Αυτό το θυσιάζω χάριν αυτών που πιστεύω ότι υπηρετούν καλύτερα την πατρίδα και τον λαό.

Οι αποφάσεις που πήραμε εγώ και η κυβέρνηση συλλογικά μπορούν να εγγυηθούν μια πορεία αυτονομίας. Θέλουμε μία Ελλάδα αυτοδύναμη και για να το κάνουμε πρέπει να αλλάξουμε τη σημερινή Ελλάδα.

Και αυτό ξεκίνησα. Έβαλα τις βάσεις. Αλλά αυτή η προσπάθεια πρέπει να συνεχιστεί αλλιώς και οι θυσίες θα χαθούν και μόνιμα θα βρισκόμαστε υπό οικονομική κηδεμονία.

Καλύτερα οι Έλληνες να θυμώνουν για αυτά που ζουν, παρά να ζήσουν την απόλυτη καταστροφή μιας χρεοκοπίας. Και αυτό το αποτρέψαμε. Ξέραμε ότι θα έχει κόστος. Αλλά ήταν συλλογική η απόφαση μας να κάνουμε το πατριωτικό μας καθήκον.

Δημήτρης Αβραμίδης:    Αποτιμώντας το σύνολο της πρωθυπουργικής σας θητείας, έχετε μετανιώσει για κάποιες πολιτικές επιλογές σας ή για να το θέσουμε αλλιώς: Θα ήταν δυνατόν να αποφευχθεί η χρεοκοπία της χώρας, με λιγότερο επώδυνα μέτρα για τους οικονομικά ασθενέστερους;
Γιώργος Α. Παπανδρέου:    Θα μπορούσαμε να είχε αποφύγει η χώρα μας το Μνημόνιο, αν η κυβέρνηση Καραμανλή είχε φύγει έστω μια ώρα νωρίτερα, προκηρύσσοντας εθνικές εκλογές μαζί με τις ευρωεκλογές. Και όχι όταν βεβαιώθηκε ότι ήμασταν πια στο παρά ένα της χρεοκοπίας. Θα μπορούσαμε να είχαμε αποφύγει τα οριζόντια σκληρά μέτρα αν είχαμε περισσότερο χρόνο κι αν η Νέα Δημοκρατία δεν είχε διαλύσει το κράτος. Ο μονόδρομος, ελέω ΝΔ και Καραμανλή, δεν ήταν το Μνημόνιο κύριε Αβραμίδη, αλλά η απόλυτη, άμεση και βίαιη χρεοκοπία της χώρας. Ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Στήριξης, το Μνημόνιο και το δάνειο των 110 δισ. ήταν ο άλλος δρόμος που εμείς κτίσαμε με σκληρές διαπραγματεύσεις. Δεν υπήρχε, το τονίζω, δεν υπήρχε, τον φτιάξαμε από το μηδέν για να μην βαδίσουμε ποτέ το μονόδρομο της ασύντακτης χρεοκοπίας. Και ναι, θα μπορούσαμε να είχαμε συμφωνήσει μια πιο σταδιακή, πιο δίκαιη για τους ασθενέστερους προσαρμογή, αν το 2010 είχα έστω και την παραμικρή στήριξη σε αυτό από σημαντικό ευρωπαίο ηγέτη. Αν υπήρχε έστω και ένας στο ευρωπαϊκό προσκήνιο που να έλεγε αυτά που λέει ο κ. Ολάντ σήμερα. Δυστυχώς ήμουν μόνος μέσα σε μία απόλυτη επικυριαρχία των συντηρητικών στην Ευρώπη. Και όταν έλεγα, ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο ελληνικό, ότι εμείς αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας αλλά δέστε ότι η κρίση θα γενικευθεί, κανείς από τους συντηρητικούς δεν ήθελε να το πιστέψει. Ακόμα και σήμερα οι συντηρητικοί της Ευρώπης μιλούν απαξιωτικά για την Ελλάδα, όπως πρόσφατα ο κ. Σαρκοζί, για να προσελκύσουν ψήφους.

Οι απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί του κυρίου Σαρκοζί προφανώς αρμόζουν στους ομοϊδεάτες του στην Ελλάδα, που παρέδωσαν ένα χρέος και ένα έλλειμμα δυσβάσταχτα. Εμείς, οι σοσιαλιστές, πήραμε τις δύσκολες αλλά και υπεύθυνες αποφάσεις. Ενώ οι συντηρητικοί στην Ελλάδα αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη, στην μεγάλη τους πλειοψηφία, αποσκοπούσαν στο να μεταθέσουν τις ευθύνες τους σε ότι αφορά καθυστερήσεις και ανεπάρκειες μιας συντεταγμένης ευρωπαϊκής οικονομικής διακυβέρνησης και αναπτυξιακής πολιτικής. Ξέρει πολύ καλά ο κ. Σαρκοζι ότι οι αγορές είναι αμείλικτες και ότι χρειάζεται να ενώσουμε τις δυνάμεις μας στην Ευρώπη με αλληλεγγύη και σχέδιο.

Αυτό προτείνει σήμερα ο Ολάντ. Αλλά τότε δεν υπήρχαν οι άλλες φωνές. Και η συντηρητική Ευρώπη απαιτούσε ένα και μόνο πράγμα για να μας δανειοδοτήσουν: σκληρή, πολύ σκληρή και γρήγορη προσαρμογή και μερικοί μάλιστα με τιμωρητική διάθεση εις βάρος της χώρας μας.

Δυστυχώς πίστευαν ότι δεν έχουμε την βούληση να κάνουμε καμία προσαρμογή. Πίστευαν ότι, πάλι θα τους κοροϊδέψουμε, γιατί είχαν την κακή εμπειρία του τι έκανε για μια πενταετία η προηγούμενη κυβέρνηση. Η σκληρότητα του Μνημονίου ήταν και το τίμημα της αναξιοπιστίας της Ν.Δ. που κληρονομήσαμε ως έθνος. Αλλά και του ιδεολογικού δογματισμού των Ευρωπαίων ομοϊδεατών του κ. Σαμαρά.

Ας το σκεφτούν αυτό οι Έλληνες ψηφοφόροι καθώς θα προσέλθουν να ψηφίσουν. Αν μας αξίζει να στείλουμε διεθνώς το μήνυμα ότι στη χώρα μας ενισχύθηκαν οι δυνάμεις που ανήκουν στην ίδια πολιτική οικογένεια με την κα Μέρκελ και τον κ. Σαρκοζι.

Δημήτρης Αβραμίδης:    Είστε κύριε πρόεδρε ο μοναδικός πρωθυπουργός στη νεότερη ιστορία μας που παραιτήθηκε από το αξίωμά του χωρίς να ηττηθεί σε εκλογές και χωρίς απώλεια της δεδηλωμένης. Αποτελούσε μονόδρομο αυτή η επιλογή;
Γιώργος Α. Παπανδρέου:    Ξέρετε κ. Αβραμίδη, ποτέ δεν ήμουν συμβατικός πολιτικός. Και κάθε φορά που λέω ότι δεν είναι η εξουσία αλλά η προσφορά στον τόπο που με ενδιαφέρει, το εννοώ.

Ούτε βέβαια, ανέλαβα το αξίωμα του Πρωθυπουργού σε ομαλή περίοδο για την χώρα.

Ζούμε τη μεγαλύτερη περιπέτεια που πέρασε η χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες. Η βασική επιλογή μου όλη αυτή τη διετία ήταν μία: να κάνω τα πάντα για να συνεχιστεί η εθνική προσπάθεια σωτηρίας όπως και της βαθιάς αλλαγής της χώρας. Αυτά που κατακτήσαμε για τους πολίτες με θυσίες και σκληρές διαπραγματεύσεις, να μην κινδυνεύσουν. Όλες μου οι αποφάσεις μπορούν να εξηγηθούν υπό αυτό το πρίσμα. Ακόμα και το να θυσιάσω το πρωθυπουργικό μου αξίωμα. Ομολογώ ότι από την άνοιξη του 2011, ήταν για μένα πια ξεκάθαρο ότι το ΠΑΣΟΚ δεν μπορούσε να συνεχίσει μόνο του την εθνική προσπάθεια. Η Κοινοβουλευτική Ομάδα του Κινήματος είχε ήδη από τότε, και για πολλούς λόγους που δεν είναι του παρόντος, φτάσει στα όρια της. Κανένα κόμμα δεν μπορεί πια μόνο του - και όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο απλά δεν έχει καταλάβει τι γίνεται και δεν καταλαβαίνει τι του γίνεται.

Μέσα σε αυτό το πνεύμα επιχείρησα πέρσι τον Ιούνιο μια πρώτη προσέγγιση με τον κ. Σαμαρά. Τελικά στα τέλη Οκτωβρίου οι συνθήκες ωρίμασαν, έστω και μετά από την επίκληση ενός δημοψηφίσματος. Όταν τότε όλοι αρνήθηκαν τις ευεργετικές αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για δραστική μείωση του χρέους της χώρας μας, αποφάσισα να απευθυνθώ στον Ελληνικό λαό για να αποφασίσει.

Ο κ. Σαμαράς αρχικά αρνήθηκε να υποστηρίξει την ευεργετική για τη χώρα Συμφωνία των Βρυξελλών. Άλλαξε υπό την πίεση του δημοψηφίσματος. Η κυβέρνηση Παπαδήμου ήταν για μένα, επιλογή. Επιλογή που υπαγορεύτηκε από την ανάγκη να συνεχιστεί η εθνική προσπάθεια. Εάν τότε πηγαίναμε άρον - άρον σε εθνικές εκλογές ήταν πολύ πιθανόν να τα χάναμε όλα.

Η επιτυχής ολοκλήρωση της ιστορικής διαγραφής χρέους 100 δισ. από τις πλάτες της χώρας ήταν για μένα η μεγαλύτερη δικαίωση αυτής της επιλογής μου.

Δημήτρης Αβραμίδης:    Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι τους πρώτους μήνες της πρωθυπουργικής σας θητείας καθυστερήσατε να εκτιμήσετε την έκταση και το βάθος της κρίσης και καθυστερήσατε να πάρετε γρήγορα τα αναγκαία μέτρα. Ποια είναι η δική σας απάντηση;
Γιώργος Α. Παπανδρέου:    Κύριε Αβραμίδη, να δεχθώ όποια κριτική θέλετε. Αλλά, εδώ, οι προηγούμενοι σηκώθηκαν και το έβαλαν στα πόδια επειδή είχαν σίγουρη τη χρεοκοπία. Και απέκρυπταν και τα πραγματικά στοιχεία, που θα έδειχναν την ιδιαίτερη σοβαρότητα του προβλήματος. Αυτό είναι το βασικό. Το δεύτερο στοιχείο είναι ότι κανείς δεν προέβλεπε τις αντιδράσεις των διεθνών αγορών. Όχι μόνο εμείς αλλά ούτε η Commission, ούτε η ΕΚΤ, ούτε οι ηγέτες των άλλων χωρών της ευρωζώνης.

Ήμουν εγώ ο πρώτος που έκρουσα τον κώδωνα του κινδύνου από τον Ιανουάριο του 2010 βλέποντας που πηγαίνουν τα πράγματα.

Ακόμα και αλάνθαστοι λοιπόν να ήμασταν τους πρώτους μήνες, που δεν ήμασταν, και καμία καθυστέρηση να μην είχαμε πουθενά, η κατάσταση δεν θα άλλαζε ριζικά προς το καλύτερο. Γιατί η κυβέρνηση Καραμανλή έφυγε, συνειδητά, πολύ αργά. Το κακό είχε γίνει! Επίσης, όπως ήδη σας είπα, η ΝΔ, οχι μόνο αύξησε δραματικά το έλλειμμα αλλά διέλυσε το κράτος. Αυτό είχε ως συνέπεια τεράστιες καθυστερήσεις στην υλοποίηση των αποφάσεων.

Εμείς παρουσιάσαμε αμέσως προσχέδιο προϋπολογισμού και καταργήσαμε χιλιάδες ρουσφετολογικά stage και δεκάδες παχυλά αμειβόμενες επιτροπές ‘κομματικών φίλων’, μέσα σε ένα μήνα από τις Προγραμματικές μας Δηλώσεις. Παρουσιάσαμε συνολικό πακέτο διαρθρωτικών αλλαγών, σε δύο μήνες από τις Προγραμματικές μας Δηλώσεις. Νέο Τριετές Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Εξυγίανσης, μέσα σε 3 μήνες από τις Προγραμματικές μας δηλώσεις. Όλα αυτά με τους επαίνους των εταίρων μας. Και μάθαμε το τελικό ύψος του ελλείμματος ένα ολόκληρο χρόνο μετά τις Προγραμματικές μας Δηλώσεις! Βρεθήκαμε να παλεύουμε από την πρώτη στιγμή με μία πυρκαγιά, με άγνωστο αριθμό εστιών. Και με νέες εστίες που δημιούργησαν κερδοσκόποι διεθνώς στην πορεία. Αλλά δεν ξεκινήσαμε εμείς την πυρκαγιά. Εμείς ήμασταν οι πυροσβέστες. Και να δεχθώ όποια κριτική θέλετε για τον τρόπο που επιχειρήσαμε να τη σβήσουμε, αλλά δεν δέχομαι να εξισώνεται η δική μας ευθύνη με εκείνη των εμπρηστών.

Δημήτρης Αβραμίδης:    Θεωρείτε πραγματικό το δίλημμα ευρώ ή δραχμή; Θεωρείτε πραγματικό το διαχωρισμό σε μνημονιακές και αντιμνημονιακές δυνάμεις; Υπάρχουν σήμερα περιθώρια για επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου;
Γιώργος Α. Παπανδρέου:    Ο βασικός διαχωρισμός, είναι ανάμεσα σε δύο λογικές: της υπευθυνότητας για την παραμονή της χώρας στο ευρώ και της ανευθυνότητας που μας οδηγεί στο άγνωστο. Τα διλήμματα και οι δικές μας απαντήσεις είναι ξεκάθαρες.

Πρώτον, θέση μας είναι ότι πρέπει να παραμείνουμε πάση θυσία στο ευρώ.

Δεύτερον, δεν μπορεί να λες ότι θέλεις το ευρώ αλλά ότι δεν θέλεις τις υποχρεώσεις του ευρώ, τις υποχρεώσεις της δανειακής σύμβασης - δεν γίνεται.

Και τρίτον, η χώρα έχει απόλυτη ανάγκη ευρύτερων συνεργασιών σταθερότητας και προόδου. Και εντός Ελλάδας αλλά και με την ανάδειξη προοδευτικών φωνών στην Ευρώπη που θα διαμορφώσουν νέες προοδευτικές και ρεαλιστικές πολιτικές για την Ευρωζώνη.

Εμείς είπαμε απλές αλήθειες. Ανεξάρτητα του τι λένε δημοσίως, πολλές πολιτικές δυνάμεις και πέραν του ΠΑΣΟΚ αντιλαμβάνονται, ελπίζω, σε κάποιο βαθμό αυτές τις τρεις αλήθειες.

Από την άλλη υπάρχει η λογική της ανευθυνότητας, της δημαγωγίας και του καιροσκοπισμού. Που θέλει τα λεφτά του δανείου αλλά όχι το λογαριασμό και που θέλει κυρίως την Ελλάδα εκτός ευρώ. Προφανώς και είναι υπαρκτό το δίλημμα ευρώ η δραχμή. Υπάρχουν πολλοί στην Ευρώπη που δεν μας θέλουν στο ευρώ. Το ξέρω, το έζησα, τους πολέμησα. Αλλά υπάρχουν. Όπως υπάρχουν και πολλοί στην Ελλάδα που προτιμούν την δραχμή. Είτε από άγνοια για τους κινδύνους, είτε από συνειδητή επιλογή. Πρέπει οι δυνάμεις της δραχμής να ηττηθούν στρατηγικά σε αυτές τις εκλογές.

Και κάτι τελευταίο: διαπραγμάτευση γίνεται κάθε μέρα. Αρκεί να είσαι αξιόπιστος. Έτσι, με τη δικιά μας αξιοπιστία, βρήκαμε το Μάιο του 2010, τα 110 δισεκατομμύρια ευρώ για τη χρηματοδότηση της χώρας, το μεγαλύτερο στην ιστορία πακέτο στήριξης, όταν κανείς δεν δάνειζε τη χώρα. Έτσι μειώσαμε το Μάρτιο του 2011 τα επιτόκια δανεισμού και εξασφαλίσαμε μεγαλύτερη περίοδο αποπληρωμής. Έτσι πετύχαμε τον Ιούλιο του 2011 την πρώτη συμφωνία για την συντεταγμένη διαγραφή χρέους της Ελλάδας. Έτσι εξασφαλίσαμε τον Οκτώβριο του 2011 νέο χρηματοδοτικό πρόγραμμα για την Ελλάδα, άλλα 130 δισεκατομμύρια, και ταυτόχρονα τη χωρίς προηγούμενο μείωση του ελληνικού χρέους. Αυτές είναι παρακαταθήκες ιστορικές για τις επόμενες γενιές της χώρας. Και όπως έχει πει και ο Βαγγέλης Βενιζέλος, μπορούμε να διεκδικήσουμε η περαιτέρω προσαρμογή που πρέπει να γίνει, να γίνει πχ. όχι σε δύο αλλά σε τρία χρόνια, μέχρι το τέλος του 2015. Να είναι πιο ομαλή, πιο σταδιακή, λιγότερο επώδυνη για τους ασθενέστερους και την ανάπτυξη. Αρκεί να είμαστε σοβαροί. Και για αυτό το αποτέλεσμα των εκλογών είναι καθοριστικό.

Δημήτρης Αβραμίδης:    Κύριε πρόεδρε, από ορισμένες νεοδημοκρατικές πλευρές, ακούγονται φωνές για παραπομπή σας σε ειδικό Δικαστήριο. Σας απασχολεί αυτό το ενδεχόμενο;
Γιώργος Α. Παπανδρέου:    Πολλοί επιχείρησαν να τελειώσουν την οικογένεια μου σε Ειδικά Δικαστήρια κύριε Αβραμίδη. Ο εκφοβισμός, οι απειλές, οι σκευωρίες προς τους Παπανδρέου από συμφέροντα ή ακραίες φωνές, είναι γνώριμο φαινόμενο.

Αλλά όσο στημένες και να είναι οι κατηγορίες, η αλήθεια διαλύει τις σκευωρίες και αποκαλύπτει τους σκευωρούς. Αυτό έχει αποδείξει η ιστορία. Ούτε με απασχολεί λοιπόν, ούτε με φοβίζει το ενδεχόμενο. Δεν φοβάμαι την αλήθεια - άλλοι πρέπει να την φοβούνται. Στην Εξεταστική Επιτροπή για τα στατιστικά στοιχεία του 2009, στην οποία δεν τόλμησε να προσέλθει η ΝΔ, κατέρρευσαν σαν τραπουλόχαρτα οι όποιες κατηγορίες εναντίον της κυβέρνησής μου. Και αποδείχθηκε ποιος πραγματικά εγκλημάτισε μέχρι τον Οκτώβριο του 2009 εις βάρος της οικονομίας και της αξιοπιστίας της χώρας με τη λογική «κρύψε την αλήθεια από τους κουτόφραγκους, άσε για αργότερα τις αποφάσεις, πέτα τη βόμβα της χρεοκοπίας στους επόμενους». Το θετικό είναι ότι η επίσημη Ν.Δ., παρά τις κραυγές, δείχνει ψήγματα μεταμέλειας για την ανεύθυνη στάση της. Στηρίζει τη δανειακή σύμβαση που υιοθετεί πλήρως τα επίσημα πλέον στατιστικά στοιχεία για το έλλειμμα, ενώ και ο ίδιος ο κ. Σαμαράς σε πρόσφατο άρθρο του στη Wall Street Journal παραδέχεται ότι το έλλειμμα του 2009 ήταν τουλάχιστον 15%. Αυτό ακριβώς που λέει και η ΕΛΣΤΑΤ και η Eurostat. Να η αφετηρία του προβλήματος. Και σίγουρα, αυτό το 15% έλλειμμα δεν ανήκει στο ΠΑΣΟΚ, ούτε στη δική μου κυβέρνηση.

Αλλά να πω και κάτι τελευταίο: η δήλωση του Πρόεδρου της ΝΔ, και στελεχών του κόμματός του, σχετικά με την πρόθεση τους να προτείνουν τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής για την εξιχνίαση των ευθυνών του "ελληνικού δράματος" είναι απολύτως υποκριτική.

Η ηγεσία της ΝΔ, και επί των ημερών τους ως κυβέρνηση και την περίοδο που ακολούθησε, υπέσκαψε συνειδητά κάθε προσπάθεια διαφάνειας και διερεύνησης υποθέσεων που είχαν ταλανίσει τον δημόσιο βίο αποχωρώντας ακόμα και από τις ψηφοφορίες στην Βουλή για δικαστική διερεύνηση.

Είναι και επικίνδυνη. Αποκρύπτει ότι, η υπόθεση της διερεύνησης αυτών των υποθέσεων δεν είναι ζήτημα ενός κόμματος ή μιας κυβέρνησης, αλλά της Βουλής. Είναι η Βουλή ως δημοκρατικός θεσμός και όχι κάποιο κόμμα που αποφαίνεται με μικροκομματικούς όρους. Και η συμμετοχή ενός κόμματος στις διαδικασίες της Βουλής, δεν μπορεί να γίνεται κατά το δοκούν, ούτε για λόγους κομματικού η άλλου συμφέροντος.

Ο τόπος σήμερα, ο Ελληνικός λαός σήμερα, δεν αντέχουν την πρακτική να μετατρέπεται η πολιτική και η δικαιοσύνη σε μπαλάκι κομματικών ή άλλων σκοπιμοτήτων.

Αντιθέτως ο Ελληνικός λαός απαιτεί -και με το δίκιο του- την αλήθεια.

Γι' αυτό και εγώ έχω πει και θα συνεχίζω να λέω: Φως σε όλα. Όπως απαιτεί και ένα κράτος δικαίου.

Δημήτρης Αβραμίδης:    Τι έχετε να πείτε σε όσους είναι άνεργοι ή είδαν τους μισθούς και τις συντάξεις τους να μειώνονται τα δύο τελευταία χρόνια;
Γιώργος Α. Παπανδρέου:    Θα ήθελα εκ μέρους όλου του πολιτικού κόσμου να τους ζητήσω συγνώμη.

Πληρώσαμε και πληρώνουμε λάθη δεκαετιών. Όπως για παράδειγμα, να αντιμετωπίζουμε την ανεργία με το να φορτώνουμε το κράτος με υπαλλήλους που τελικά πληρώνει ο φορολογούμενος. Αντί να έχουμε ελληνικές και ανταγωνιστικές επιχειρήσεις και εξαγωγές που θα εξασφάλιζαν βιώσιμη εργασία.

Δεν μπόρεσα να αποτρέψω τις άδικες αποφάσεις που είχαμε ανάγκη, για να μην καταρρεύσει η χώρα. Και αυτό, είναι ευθύνη όλων ανεξαιρέτως των πολιτικών δυνάμεων, είτε κυβέρνησαν, είτε όχι τη χώρα.

Τους διαβεβαιώνω με το χέρι στην καρδιά πως έκανα ό,τι μπορούσα, έκανα ό,τι ήταν δυνατόν. Ότι στα δύο χρόνια καταφέραμε να έχουμε επιτέλους στα σκαριά και ένα αναμορφωμένο σύστημα αντιμετώπισης της ανεργίας, μέσω εκπαίδευσης, επανακατάρτισης, αλλά και με το άνοιγμα των ΤΕΙ και των Πανεπιστημίων στην περιφερειακή ανάπτυξη, που θα δώσει αποτελέσματα. Ένα σύστημα αντάξιο εκείνων που υπάρχουν σε χώρες με ισχυρό κράτος πρόνοιας. Ένα κράτος που εγγυάται ότι οι νέοι άνεργοι δεν πέφτουν στο περιθώριο και δεν είναι χωρίς ελπίδα.

Αυτές οι αλλαγές πρέπει να συνεχιστούν και να ολοκληρωθούν στο Υπουργείο Εργασίας και Παιδείας.

Και βέβαια, η ταχύτητα με την οποία θα αντιμετωπίσουμε την μεγάλη ανεργία στην Ευρώπη θα εξαρτηθεί και από τις γενικότερες ευρωπαϊκές πολιτικές.

Σήμερα, η λογική της λιτότητας, παντού στην Ευρώπη, είναι και λανθασμένη και καταστροφική για την νέα γενιά. Για αυτό χρειάζεται ισχυρή προοδευτική φωνή στην νέα Κυβέρνηση του τόπου. Έχω επαναλάβει σε όλους τους τόνους στην Ευρώπη και διεθνώς ότι η δημοσιονομική πολιτική μας στην Ευρώπη δεν μπορεί να είναι πολιτική λιτότητας αλλά πολιτική υπευθυνότητας, που λαμβάνει υπόψη όλες τις παραμέτρους της κοινωνικής συνοχής και μιας άλλης ανάπτυξης.

Ξέρω ότι τα πράγματα είναι για πάρα πολλούς, πολύ δύσκολα. Ξέρω ότι για πολλούς δεν σημαίνει και πολλά πράγματα το γεγονός ότι όντως - και σε αυτό πια συμφωνούν πολλές πολιτικές δυνάμεις - αποφύγαμε τα πολύ χειρότερα. Αλλά έτσι είναι.

Θα παλεύω πάντα για να δώσουμε νέα ελπίδα και προοπτική σε όσους αδικήσαμε. Αλλά και θα αγωνιστώ με το ίδιο πάθος για να εξαλειφθούν και να μην επαναληφθούν ποτέ οι αμαρτίες του παρελθόντος: το ρουσφέτι, η ανομία, τα προνόμια για τους λίγους. η παρασιτική οικονομία. Αυτά που μας οδήγησαν στο χείλος της καταστροφής.

Δημήτρης Αβραμίδης:    Πως τότε υποσχεθήκατε ότι «λεφτά υπάρχουν» προεκλογικά;
Γιώργος Α. Παπανδρέου:    Ξέρετε, άκουσα τον κ. Σαμαρά πρόσφατα στο Ζάππειο, να λέει ότι «η Ελλάδα είναι μια πλούσια χώρα. Η Ελλάδα είναι μια πλούσια χώρα που την κατάντησαν υπερχρεωμένη. Ποιά είναι η περιουσία της χώρας μας: Είναι ο φυσικός της πλούτος… και είναι - πάνω απ’ όλα - το ταλέντο των ανθρώπων της…». Τον ευχαριστώ που επαναλαμβάνει όσα λέω εδώ και χρόνια. Αυτό ακριβώς εννοούσα όταν έλεγα «λεφτά υπάρχουν». Ποτέ δεν το εννόησα ως εντολή για παροχές. Ήταν απλά η υπενθύμιση ότι σε αυτή την ευλογημένη χώρα λεφτά υπάρχουν αλλά σπαταλώνται, ιδιοποιούνται ή και χαρίζονται. Αν σταματήσουμε αυτό το κακό, που παίρνει χρόνο, και απαιτεί ατσάλινη βούληση για σύγκρουση, η Ελλάδα θα βγει από την κρίση. Αυτό είπαμε το 2009. Αλλά η Ν.Δ. απομόνωσε τη φράση και διαστρέβλωσε το νόημά της για να με κατηγορεί ότι άλλα έλεγα προεκλογικά και άλλα έκανα μετεκλογικά. Και φτάσαμε στο σημείο αντί να απολογείται η ΝΔ για τα εγκλήματα που έκανε σε βάρος των χρημάτων του ελληνικού λαού την περίοδο 2004-2009, να απολογούμαστε εμείς για μία φράση που παρερμηνεύτηκε συνειδητά.
Τώρα βέβαια έρχονται στη ΝΔ και λένε αυτά που διαστρέβλωναν. Και όχι μόνο αυτό. Αλλά έρχεται ο κ. Σαμαράς και υπόσχεται, τηρουμένων των αναλογιών και μετά από ό,τι περάσαμε τα τελευταία δύο χρόνια, πολύ περισσότερα από ο,τιδήποτε είχα πει εγώ. Και αυτό είναι ασυγχώρητο. Εγώ λοιπόν να απολογηθώ για την φράση μου που παρεξηγήθηκε. Και οι Έλληνες όντως, δεν αντέχουν καμία παροχολογία. Αλλά να ξέρετε και να ξέρουμε όλοι ότι, όπως λέει τώρα και ο κ. Σαμαράς, πλούτος σε αυτή τη χώρα υπάρχει, είναι στα χέρια μας, πρέπει να σταματήσουμε να τον σπαταλάμε, πρέπει να μάθουμε να τον αβγατίζουμε. Και αυτό μπορούμε να το κάνουμε αν δουλέψουμε μαζί και ενάντια στην αδικία και στα κακώς κείμενα στη χώρα μας.

Δημήτρης Αβραμίδης:    Ποιες σκέψεις βάρυναν στην απόφασή σας να είστε και πάλι υποψήφιος στο νομό Αχαΐας;
Γιώργος Α. Παπανδρέου:    Η Αχαΐα είναι το σπίτι μου. Στην Τριταία ξεκίνησα πριν από 30 και πλέον χρόνια την πορεία μου. Από το Καλέντζι ξεκίνησα το 2004 την πορεία μου ως Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Κάθε φορά που γυρίζω μια νέα σελίδα στη ζωή μου αισθάνομαι την ανάγκη να πάρω δύναμη από τους δικούς μου ανθρώπους. Νομίζω ότι όλοι το έχουμε αισθανθεί κάποια στιγμή αυτό. Και εδώ στην Αχαΐα είναι οι άνθρωποί μου.

Δημήτρης Αβραμίδης:    Στο μέτρο που σας επιτρέπουν και οι λοιπές υποχρεώσεις σας, σκοπεύετε να λειτουργήσετε ως βουλευτής Αχαΐας;
Γιώργος Α. Παπανδρέου:    Φυσικά και θα λειτουργήσω και ως βουλευτής Αχαΐας. Γνωρίζω αυτό το νομό και τους ανθρώπους του καλύτερα από ο,τιδήποτε άλλο. Και στην φάση αυτή, μιας μετάβασης της Ελλάδας σε αυτοδυναμία και ανάπτυξη, η Αχαΐα και ο λαός της και μπορεί και οφείλει να είναι παρόν. Και θα είναι τιμή μου να τους υπηρετήσω και πάλι.

Θέλω να τονίσω ότι, όσο και αν είναι δύσκολο τώρα, η Ελλάδα, η πατρίδα μας, πρέπει να αλλάξει παραγωγικό πρότυπο για να σταθεί αυτοδύναμα και περήφανα στο διεθνές στερέωμα.

Τώρα που εξασφαλίσαμε μια πορεία σίγουρη, όσο και δύσκολη, τώρα είναι η ώρα να συνεργαστούμε μαζί, φορείς, προοδευτικοί και ανοιχτόμυαλοι άνθρωποι, για να αναπτύξουμε ό,τι καλύτερο έχει η Ελλάδα και ο Ελληνισμός.

Μπροστά μας έχουμε την δυνατότητα αξιοποίησης του δημόσιου πλούτου. Ο νέος φορέας που δημιουργήθηκε δεν έγινε για να ξεπουληθεί η Ελλάδα! Η χρηστή και έξυπνη αξιοποίηση του δημόσιου πλούτου φέρνει σημαντικές επενδύσεις που μαζί θα φέρουν τεχνογνωσία, υποδομές και δουλειές. Οπως πχ το Λιμάνι της Πάτρας. Θα ανοίξουν νεά δίκτυα συνεργασίας για την νέα γενιά των Ελλήνων.

Η σύνδεση του Τουρισμού με τον Πολιτισμό και τον Αθλητισμό, που αποφασίσαμε με το νέο υπουργείο ήδη δίνει καρπούς. Η αξιοποίηση των εναλλακτικών μορφών πράσινης ενέργειας για πρώτη φορά αναπτύσσεται δυναμικά στην Ελλάδα με το νέο Υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας που ιδρύσαμε. Παράδειγμα είναι το μεγάλο έργο "ΗΛΙΟΣ" που πέτυχα να αποτελέσει και απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου τον περασμένο Οκτώβριο. Ανοίγει τεράστιες προοπτικές για μια χώρα που σήμερα είναι από τις πιο εξαρτημένες σε εισαγωγές πετρελαίου, έρμαιη στην διακύμανση των διεθνών τιμών.

Η Ελλάδα αποτελεί την πιο δυναμική χώρα της Ευρώπης σε ιχθυοκαλλιέργειες. Για πρώτη φορά υπάρχει συνολική χωροθέτηση των θαλασσίων περιοχών για την ανάπτυξη αυτών των μονάδων, προστατεύοντας και τις παραλίες μας.

Εγκαταλείψαμε, και λόγω μιας ανορθολογικής κοινής αγροτικής πολιτικής, τα ελληνικά ανταγωνιστικά αγροτικά και κτηνοτροφικά προϊόντα.

Σήμερα η προσπάθειά μας είναι να δώσουμε προοπτικές σε νέους αγρότες ή μη, για σύγχρονη αξιοποίηση της αγροτικής γης. Παραχωρούμε ώστε να δοθούν για χρήση πάνω από 3 εκ στρέμματα σε νέους για τον λόγο αυτό. Η ελληνική ή κρητική δίαιτα είναι από μόνη της προϊόν ξακουστό σε όλο τον κόσμο. Σε αυτήν την παραγωγή πρέπει να στραφούμε.

Όλα αυτά έχουν μια προϋπόθεση. Την ποιότητα. Και για την Ελλάδα αυτό σημαίνει να απελευθερώσουμε την παιδεία μας από τις γραφειοκρατικές αγκυλώσεις και την στενοκεφαλιά. Ώστε να συνδεθεί με το εθνικό έργο της ανασυγκρότησης του νέου πράσινου αναπτυξιακού μοντέλου. Και δεύτερο, να εκσυγχρονίσουμε το κράτος. Για την πολυνομία, τη γραφειοκρατία, την αδιαφάνεια που φέρνει πολλές φορές την διαφθορά και την σπατάλη χρήματος και χρόνου, μόνο τα πρώτα βήματα κάναμε με σκληρές συγκρούσεις και αντιστάσεις. Αυτή η μάχη πρέπει να συνεχιστεί με το ΠΑΣΟΚ να πρωτοπορεί.

Η Αχαΐα θα μπορέσει, επιτέλους, σε αυτό το νέο περιβάλλον να ανθίσει. Και σε αυτή την προσπάθεια θα είμαι πάντα αρωγός.

Για την ανάρτηση : Πελεκάνος Ερημικός

ΕΝΑ ΜΥΘΟ ΘΑ ΣΑΣ ΠΩ.

Ακούω έξυπνους και έντιμους ανθρώπους - ένας απ' αυτός είναι ο αγαπημένος μου φίλος ο καλλιτέχνης - να λένε ότι θα ψηφίσουν Αριστερά γιατί αυτούς "δεν τους δοκιμάσαμε στην εξουσία".


Δεν τους δοκιμάσατε στην εξουσία; Σε άλλη χώρα ζείτε. Δεν τους δοκιμάσατε σαν δημοτικούς άρχοντες, όπου οι δήμοι ήταν φέουδά τους; Και γιατί πρέπει να μιλάμε για τον Άκη και όχι για τον Στέλιο, επί έτη και έτη δήμαρχο στη Νίκαια; Ήταν ο Στέλιος τότε πρωτοκλασάτο στέλεχος του ΚΚ; Και άλλοι πολλοί για όσους γνωρίζουν και ο φίλος μου ο καλλιτέχνης απαγορεύεται να μην γνωρίζει.


Τους γνωρίζουμε από την εξουσία τους στα συνδικάτα. Ουαί και αλλίμονο αν είσαι αντιπολίτευση σε συνδικάτο που ελέγχει η Αριστερά. Ξύλο και των γονέων!


Τους γνωρίζουμε από την εσωκομματική τους λειτουργία και την περίφημη εσωκομματική δημοκρατία. Ο Θεός να βάλει το χεράκι του!


Τους ξέρουμε καλά όταν έχουν εξουσία. Μακάρι να μην αποκτήσουν ποτέ περισσότερη.

Πελεκάνος Ερημικός

Η κρίση - κρίση, αλλά για κανένα μεροκάματο... γιοκ!

"...Την ώρα που η ανεργία στην Κεντρική Μακεδονία μαστίζει, μόλις 19 Έλληνες ανταποκρίθηκαν φέτος στο κάλεσμα της Ένωσης Νέων Αγροτών για τη συγκομιδή ροδάκινων στον κάμπο της Ημαθίας.

Η προσφορά για εργασία που αφορά σε 6 μέρες απασχόληση με έξοδα διαμονής για 4 μήνες και μεροκάματο 23 ευρώ φαίνεται πως δεν αποτέλεσε δέλεαρ για το ελληνικό εργατικό δυναμικό, την ώρα που οι αιτήσεις για τους μετακλητούς εργάτες από την Αλβανία φτάνουν τις 4.885.

Πριν δύο εβδομάδες η Ένωση Νέων Αγροτών κοινοποίησε με δελτίο τύπου στις Περιφέρειες και τους Δήμους όλης της χώρας, την ανάγκη εργασίας Ελλήνων εργατών γης που θα δουλέψουν για 4 μήνες στον κάμπο της Ημαθίας και της Πέλλας. Η αίτηση γίνεται ηλεκτρονικά και μέσω μηνύματος από το κινητό, χωρίς γραφειοκρατική διαδικασία. Ωστόσο, η ανταπόκριση στην πρόσκληση για εργασία σε ένα τόπο με δεκάδες χιλιάδες στρέμματα ροδάκινων, ήταν πολύ μικρή και δεν συνάδει με το ύψος της ανεργίας που φτάνει το 25% στη Βέροια και το 50% στη Νάουσα.

Οπως αναφέρει στο protothema.gr ο πρόεδρος της Ένωσης Νέων Αγροτών Ημαθίας, Νίκος Αγγελόπουλος, «Φέτος περιμέναμε να έχουμε μεγάλη ανταπόκριση. Ακούμε για κρίση και ανεργία. Γνωρίζουμε ότι πρόκειται για δύσκολο επάγγελμα αλλά όταν είσαι άνεργος παλεύεις για το μεροκάματο. Ενδιαφέρθηκαν την πρώτη εβδομάδα οχτώ Έλληνες που σήμερα φτάνουν τους 19. Φαίνεται πως οι Έλληνες δεν θέλουν να ασχοληθούν με τη γεωργία και να επιστρέψουν στα χωράφια».

Στους 19 Έλληνες πάντως που υπέβαλαν αίτηση συμπεριλαμβάνονται γυναίκες άνω των 60 ετών, ένας συνταξιούχος γιατρός και ένας άνεργος μηχανικός. Άνθρωποι μεγαλύτερης δηλαδή ηλικίας και επιστήμονες που αναζητούν μερικά χρήματα για να ζήσουν.

Σε Ημαθία υπάρχουν 1700 εγγεγραμμένοι νέοι αγρότες οι οποίοι αναζητούν περίπου 4800 εργάτες για τέσσερις μήνες. Όπως αναφέρει ο κ. Αγγελόπουλος, «μάλλον θα καλύψουμε τις ανάγκες μας με Αλβανούς, Βούλγαρους και Σκοπιανούς..."

ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ

Κ.Λ.

ΔΗΜ.ΑΡ. : ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΤΟΙΜΟΙ! ΠΟΙΟΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΠΡΑΓΜΑ;

Τι είναι η ΔΗΜ.ΑΡ.; Είναι κάποια στελέχη του ΣΥΝ που αποτελούσαν την πιο φιλοευρωπαϊκή και μετριοπαθή του πτέρυγα, κάτι σαν υπόλειμμα της «ευρωκομμουνιστικής» τάσης. Αυτά τα λίγα στελέχη που για καιρό φλέρταραν με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. όντας εγκλωβισμένα στο αλαλούμ του Αλαβάνου και του Τσίπρα, αποφάσισαν τελικά να κάνουν κάτι δικό τους που να στέκεται μεταξύ του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και του ΣΥΝ, με στόχο να εκμεταλλευτούν την κυβερνητική σκωρίαση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και το αδιέξοδο χάος του ΣΥΝ.

Η προσπάθεια να σταθείς κάπου ανάμεσα σε αναγκάζει να γίνεις μόνιμος ισορροπιστής. Και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ. Ναι στην Ευρώπη αλλά όχι στο Μνημόνιο. Μα η Ευρώπη θέλει Μνημόνιο. Τότε εντάξει, καλύτερο Μνημόνιο. Φαντάζεστε τον Κουβέλη να διαπραγματεύεται καλύτερο Μνημόνιο; Υπάρχει εχέφρων άνθρωπος να πιστεύει ότι μπορεί να τα καταφέρει καλύτερα από τους προηγούμενους; Καλύτερα από τον Παπαδήμο;

Αλλά ο Κουβέλης λέει είμαστε έτοιμοι. Είμαστε λέει, δεν λέει είμαι. Άρα να υποθέσουμε ότι θα μπορεί να διαπραγματευθεί κάποιος άλλος. Ο Μαργαρίτης μήπως; Ή τα απόβλητα του εκσυγχρονιστικού ΠΑ.ΣΟ.Κ., οι παίχτες του χρηματιστηρίου Μανίκας και Μαλέζιος; Αστειότητες βέβαια. Και όμως οι δημοσκοπήσεις δείχνουν σεβαστό ποσοστό για την ΔΗΜ.ΑΡ. Τάχει ο Έλληνας αυτά. Έχει δοκιμάσει και τον Αβραμόπουλο (τον κύριο τίποτα) και τον Σαμαρά και τους Οικολόγους. Και μετά τους βούλιαξε. Μόνο που τώρα «οι καιροί ου μενετοί». Και κάθε μαλακία πληρώνεται ακριβά.

Πελεκάνος Ερημικός 

ΑΦΙΕΡΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΑΦΕΛΕΙΣ ΨΗΦΟΦΟΡΟΥΣ ΤΗΣ ΑΛΕΚΑΣ , ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΕΠΙΔΟΞΩΝ ΣΩΤΗΡΩΝ ΠΑΡΟΜΟΙΩΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΩΝ

…….Θα μπούμε στο Βουλή(1) για να εφοδιαστούμε από το οπλοστάσιο της δημοκρατίας με τα όπλα της. Θα γίνουμε βουλευτές για να εξουδετερώσουμε το πνεύμα της Δημοκρατίας(2) χρησιμοποιώντας το ίδιο. Εάν η δημοκρατία είναι τόσο ηλίθια ώστε να μας δώσει το ελεύθερο, και μάλιστα και βουλευτική αποζημίωση για αυτό, είναι θέμα δικό της. ... Κάθε νομικό μέσο μάς είναι ευπρόσδεκτο για την ανατροπή των σημερινών καταστάσεων. Εάν πετύχουμε στις εκλογές να βάλουμε εξήντα έως εβδομήντα αγκιτάτορες του κόμματος στα διάφορα κοινοβούλια, μελλοντικά το ίδιο το κράτος θα εξοπλίσει και θα υποστηρίξει οικονομικά τον αγώνα μας. ... ... Ερχόμαστε ως εχθροί! Όπως ο λύκος που πέφτει σε κοπάδι προβάτων, έτσι ερχόμαστε. Τώρα δεν είστε πλέον μεταξύ σας! Και δε θα έχετε μεγάλη χαρά με εμάς!

Αν στην υποσημείωση 1 ανταλλάξετε την λέξη Βουλή με την λέξη Ράϊχσταγκ και στην 2 την λέξη Δημοκρατία με την λέξη Βαϊμάρη έχετε μπροστά σας το άρθρο του Γιόζεφ Γκαίμπελς γραμμένο στις 30 Απριλίου 1928 , σαν χθες πριν 74 χρόνια, στην εφημερίδα  Der Angriff  ( η επίθεση ) με τίτλο  « Τι θέλουμε στην Βουλή» !!!!!!

Απιφ

ΣΥΝ : ΧΩΡΙΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ

Για να καταλάβουμε το φαινόμενο ΣΥΝ, θα πρέπει να ανατρέξουμε στις συνθήκες της γέννησής του.

Εν αρχή ην το ΚΚΕ. Αφού κηρύχτηκε παράνομο, μετά τον εμφύλιο, αναγκάστηκε να δημιουργήσει ένα «μετωπικό» νόμιμο αριστερό κόμμα, την ΕΔΑ ώστε να μπορεί να συμμετέχει στις εκλογές, να παραμένει ενεργό στο πολιτικό παιχνίδι και να διατηρεί, όσο μπορεί, τις δυνάμεις του.

Το ΚΚΕ, όταν αποφασίζει, κάτω από την πίεση των περιστάσεων, να κάνει συνεργασίες, φροντίζει να έχει τον ασφυκτικό έλεγχο. Αυτό είναι το βασικό του μέλημα. Για να εξασφαλίσει λοιπόν αυτόν τον έλεγχο μέσα στο πλαίσιο της σκληρής κομματικής ιεραρχίας, δημιούργησε γραφείο εσωτερικού που είχε τον άμεσο έλεγχο των πολιτικών διαδικασιών στην Ελλάδα. Η γραμμή όμως ερχότανε από το γραφείο εξωτερικού που είχε την άμεση επαφή με τη Μόσχα, τη μητρόπολη του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος.

Η συνθήκη που αναφέραμε, του ελέγχου του γραφείου εσωτερικού από εκείνο του εξωτερικού, βγάζει στην επιφάνεια μια μεγάλη αντίθεση που εκδηλώνεται και σε άλλα κομμουνιστικά κόμματα της Ευρώπης. Την αντίθεση ανάμεσα στην πολιτική της Μόσχας που εξυπηρετεί βασικά τις ανάγκες της ΕΣΣΔ μέσα σε συνθήκες Ψυχρού Πολέμου και στην πολιτική των εθνικών ΚΚ που προσπαθούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες του δικού τους λαϊκού κινήματος .

Στην Ευρώπη, η αντίθεση αυτή γεννάει την τάση του λεγόμενου «Ευρωκομμουνισμού» που επικρατεί στα κόμματα της Ισπανίας και της Ιταλίας. Κοινό χαρακτηριστικό των δύο κομμάτων η υιοθέτηση της στρατηγικής της ειρηνικής μετάβασης στον σοσιαλισμό, μέσα από την κοινοβουλευτική διαδικασία.

Ο Ευρωκομμουνισμός όμως δεν είναι ένα ενιαίο πράγμα. Ο Καρίγιο, ηγέτης του ισπανικού ΚΚ, είναι ένας γνήσιος σταλινικός σε ιδεολογία και νοοτροπία που απλώς υιοθετεί μια στρατηγική πιο ρεαλιστική. Από την άλλη, ο «αριστοκράτης» Μπερλιγκουέρ του ιταλικού ΚΚ έχει πίσω του την παράδοση του ιταλού κομμουνιστή στοχαστή Αντόνιο Γκράμσι και είναι σαφώς πιο δημοκράτης από τον «σύμμαχο» Καρίγιο.

Το ελληνικό γραφείο εσωτερικού με τους Δρακόπουλο, Παρτσαλίδη κλπ είναι σαφέστατα βγαλμένο από την σκληρή σταλινική παράδοση με τις ένθεν κακείθεν διαγραφές, τις φυσικές, ηθικές και πολιτικές εξοντώσεις, τις ίντριγκες και τις καταδόσεις. Οι περισσότεροι γνωρίζουν το ανέκδοτο – πραγματικότητα με την Αύρα Παρτσαλίδη που χώριζε τον άντρα της κάθε φορά που τον διέγραφε το Κόμμα, συνολικά τρεις φορές.

Μετά την εισβολή στην Τσεχοσλοβακία των σοβιετικών τανκς το 1968, το γραφείο εσωτερικού διαφωνεί και διαχωρίζει τη θέση του. Ήρθε η ώρα του σχίσματος. Πρώτο μέλημα του γραφείου εσωτερικού είναι να διατηρήσει τον τίτλο του ΚΚ, ευελπιστώντας ότι θα είναι αυτό που σε βάθος χρόνου θα εκφράσει το κομμουνιστικό κίνημα στην Ελλάδα. Έτσι δημιουργείται το ΚΚΕεσ.

Η καταδίκη της εισβολής στην Τσεχοσλοβακία δεν είναι αποτέλεσμα δημοκρατικής ευαισθησίας και ιδεολογικής διαφοροποίησης από τον σταλινισμό και την κομματική δικτατορία. Προκύπτει από τη θέληση για χειραφέτηση από την καθοδήγηση του εξωτερικού. Τρανή απόδειξη αυτού είναι οι άριστες σχέσεις της ηγεσίας του ΚΚΕεσ με τον στυγνό δικτάτορα Τσαουσέσκου της Ρουμανίας και της συνεργασίας της με τις μυστικές υπηρεσίες του.

Έχουμε λοιπόν πια στην Ελλάδα δύο κομμουνιστικά κόμματα. Ένα γνήσια σταλινικό και ένα σταλινικό που προσπαθεί να φτιασιδωθεί για να αλλάξει πρόσωπο.

Η έλλειψη γνησιότητας στο ΚΚΕεσ του στοιχίζει τον βαθμιαίο μαρασμό του. Είναι ένα κόμμα σε διαρκή κρίση ταυτότητας. Η παλιά ηγεσία του υποκύπτει στην φυσική φθορά του χρόνου αλλά δεν αντικαθίσταται από νέους με δυνατότητα διατύπωσης φρέσκιας σκέψης και συγκεκριμένης πολιτικής. Ο πιο «νέος» παραμένει ο παλιός Λεωνίδας Κύρκος.

Με την άνοδο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην εξουσία, το ΚΚΕεσ ωφελείται τα μέγιστα σε ότι αφορά την ατομική εξέλιξη των στελεχών του που αντιμετωπίζονται πολύ ευνοϊκά από την πασοκική ηγεσία. Πάμπολλα στελέχη του ΚΚΕεσ καταλαμβάνουν σημαντικές θέσεις στη δημόσια διοίκηση και στις δημόσιες επιχειρήσεις, έδρες στα Πανεπιστήμια, πόστα στα μέσα ενημέρωσης κλπ κλπ. Τα στελέχη αυτά διατηρούν την κομματική τους αλαζονεία και προσπαθούν να παίξουν τον ρόλο της πνευματικής ελίτ του τόπου. Ελλείψει πραγματικής ελίτ, εν πολλοίς τα καταφέρνουν.

Ο καημός όμως είναι άλλος. Τα στελέχη ευημερούν αλλά το κόμμα πάσχει και μαραζώνει. Και επιτέλους έρχεται η ευκαιρία με την μορφή της πρωτοβουλίας Μητσοτάκη. Το ΚΚΕεσ προστρέχει ασμένως διαβλέποντας καλύτερες μέρες. Ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος αχαρίστου για το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Κύρκος και Φλωράκης κάθονται στο ίδιο τραπέζι. Και να η ευκαιρία της νεκρανάστασης του ΚΚΕεσ μέσα από την δημιουργία του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου. Οι «δημοκράτες» και οι «ευρωπαϊστές» έτρεξαν μετά χαράς να συναντήσουν τους σταλινικούς συντρόφους και να θυμηθούν τις ρίζες τους και την θαλπωρή του πατρικού σπιτιού. Ότι δεν κατάφεραν γενιές αριστερών «οραματιστών της ενότητας» το κατάφερε ο Μητσοτάκης. Τέτοιο είναι το ύψος των αριστερών πολιτικών της χώρας μας.

Για την δημιουργία του Συνασπισμού σημαντικό ρόλο παίζει η θέληση πολλών στελεχών του ΚΚΕ της γενιάς του αντιδικτατορικού αγώνα που ασφυκτιούν μέσα στην παγωμένη αγκαλιά των γερόντων. Η παλαιολιθική γραφειοκρατία του Κόμματος τους πέφτει πολύ βαριά.

Όταν η ηγεσία του ΚΚΕ αντιλαμβάνεται ότι ο Συνασπισμός απειλεί την παγιωμένη φυσιογνωμία και λειτουργία του Κόμματος, αποφασίζει την αποχώρηση. Αφήνει όμως κληρονομιά μια σειρά από στελέχη του της νεότερης γενιάς που μέλουν να παίξουν τον κύριο ρόλο στην εξέλιξη της ηγεσίας του ΣΥΝ. Δαμανάκη, Αλαβάνος και ο μικρούλης Αλέξης γίνονται πρόεδροι, με ένα διάλλειμα του κεντρογενούς Κωνσταντόπουλου.

Η μετάγγιση αίματος και πατρικού DNA δεν βοήθησε πολύ το πάλαι ποτέ ΚΚΕεσ στο να αποκτήσει επιτέλους ταυτότητα. Αλλεπάλληλες αποχωρήσεις και διασπάσεις δεν έφεραν το πολυπόθητο ξεκαθάρισμα. Ο ΣΥΝ δεν έμαθε ποτέ τι ακριβώς είναι. Το κόμμα που έτρεχε πανικόβλητο και αλαφιασμένο να παρακαλέσει τον Σημίτη για να παρουσιάσει την 17Ν σαν ληστρική οργάνωση, ουδεμία σχέση έχουσα με την Αριστερά, κοκορεύεται στη νεολαία για τον «επαναστατικό» του χαρακτήρα, πρωτοστατεί στις πεζοδρομιακές αναμετρήσεις και συμμαχεί με τα γκρουπούσκουλα του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ΣΥΝ δεν ξέρει στην κυριολεξία που πατεί και που πηγαίνει. Το χειρότερο είναι ότι τόσα χρόνια έχει εθιστεί σ’ αυτήν την κατάσταση και δεν τον απασχολεί καθόλου. Πετάει τις παρόλες με την ευκολία που λες ένα ανέκδοτο σε μια παρέα. Παλιότερα είχαμε τον γραφικό Αλαβάνο. Τώρα έχουμε τον ύπουλο και επικίνδυνο Αλέξη. Το Μεγάλο Αλήτη, όπως έγραψα σε προηγούμενη ανάρτηση.

Ποιος είναι τελοσπάντων αυτός ο Αλέξης Τσίπρας; Ένας δυναμικός νεολαίος με θητεία στην ΚΝΕ που «θριάμβευσε» με το συμπαθητικό του παρουσιαστικό σε κάποιες ανώδυνες δημοτικές εκλογές και έγινε hot όνομα σε ένα κόμμα που δεν είχε τι άλλο να επιδείξει. Θα κάνω μια παραβολή, σε βάρος του ύφους του κειμένου : Δεν παίρνεις πρωταθλήματα με τον Μαυρία και τον Φουρλάνο. Όταν όμως δεν έχεις τι άλλο να παρουσιάσεις, κοκορεύεσαι για τον Φουρλάνο που είναι μικρός και ταλαντούχος.

Το πόσο ποντάρει ο Αλέξης στο στιλ και την επιτηδευμένη αντισυμβατικότητα φάνηκε στη Γιορτή της Δημοκρατίας, πριν από κάτι χρόνια. Έσκασε άνετος, χωρίς γραβάτα, με τη συνοδεία της όμορφης εξωτικής μαντμουαζέλ Σανκό, για να προβάλει τάχα μου προβλήματα των μεταναστών. Αν ήθελες κάτι τέτοιο πονηρέ Αλέξη, γιατί δεν συνοδευόσουνα από την Κούνεβα;

Ο Αλέξης έχει φιλοδοξία και οίηση αλλά δεν είναι πολιτικός. Κάνει για πρωινάδικα και κριτική επιτροπή σε realities. Προκαλώ τον πιο αφοσιωμένο οπαδό και θαυμαστή του Αλέξη να μου θυμηθεί μια πολιτική του θέση την οποία δεν ανέτρεψε την επόμενη βδομάδα. Να μου εξηγήσει την στρατηγική του. Να μου πει τι ακριβώς θα κάνει η αριστερή κυβέρνηση με πρωθυπουργό Παπαρήγα. Όταν θα μου τα πει αυτά ο οπαδός του Αλέξη, γιατί ο ίδιος ο Αλέξης ούτε ξέρει ούτε θέλει να τα πει, τότε θα ανακαλέσω τον χαρακτηρισμό του Μεγάλου Αλήτη. Όσο όμως τα πράγματα μένουν ως έχουν, θεωρώ ότι όποιος «πολιτικός», την ώρα που η χώρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, αρλουμπολογεί και παρασύρει κόσμο, είναι μεγάλος αλήτης.

Πελεκάνος Ερημικός          

KKE : ΜΑΓΑΖΙ ΓΩΝΙΑ ΤΗΣ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗΣ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑΣ

Το ΚΚΕ της Παπαρήγα βρήκε την ευκαιρία, στη δεδομένη συγκυρία, να αποκαλυφθεί πλήρως, ως ένα σταλινικό ΚΚ πρωτοκομμουνιστικού τύπου ή τύπου Βόρειας Κορέας. Δεχόμενο πίεση και από δεξιά (ΔΗΜΑΡ) και από αριστερά (ΑΝΤΑΡΣΥΑ) αλλά κι από δεξιοαριστερά (ΣΥΝ – ΣΥΡΙΖΑ) θεωρεί ότι πρέπει να έχει έναν καθαρό λόγο ώστε να εξασφαλίσει την γνωστή συσπείρωσή του της τάξης του 8%.

Το ΚΚΕ λέει : Έξω από την ΕΕ, έξω από το ΝΑΤΟ, λαϊκή εξουσία με σοβιέτ και μονοκομματικό σύστημα. Αναπολεί τον Στάλιν, θαυμάζει το καθεστώς της Βόρειας Κορέας. Ανατριχίλα φυσικά, για κάθε δημοκρατικό και ελεύθερο άνθρωπο.

Πιστεύει το ΚΚΕ ότι είναι εφαρμόσιμο ένα τέτοιο πρόγραμμα στις σημερινές συνθήκες και με τον σημερινό παγκόσμιο συσχετισμό δυνάμεων; Ούτε κατά διάνοιαν. Μόνιμο μέλημα του ΚΚΕ είναι να διατηρεί τις δυνάμεις του ώστε να εξασφαλίζει την βιωσιμότητα των επιχειρήσεών του και την απρόσκοπτη μισθοδοσία της γραφειοκρατίας του. Ποντάρει πολύ στον εκβιασμό που ασκεί σε όλες τις κυβερνήσεις μέσα από τον δικτατορικό έλεγχο κάποιων δυναμικών συνδικάτων (π.χ. ναυτεργατών). Η εκβιαστική αυτή πολιτική οδηγεί τις κυβερνήσεις σε μια στάση ανοχής. Αυτή η επίδειξη δύναμης του εξασφαλίζει την συνέχεια γιατί συσπειρώνει τον κόσμο του. Από την άλλη και οι κυβερνήσεις επιζητούν από το ΚΚΕ μεγαλύτερη ανοχή. Του δίνουν λοιπόν ανταλλάγματα, συχνά οικονομικά (περίπτωση Γερμανού).

Αυτή είναι η πολιτική του ΚΚΕ. Επαναστατικός βερμπαλισμός, εκβιασμός και συναλλαγή. Σε όλες τις βαθμίδες της ελληνικής κοινωνίας.

Τι σημαίνει ψήφος στο ΚΚΕ; Σημαίνει επικρότηση της πολιτικής των εκβιασμών, της ακαμψίας, της κωλυσιεργίας, του σαμποτάζ. Ο προστατευτισμός των κλειστών επαγγελμάτων να συνεχιστεί, το κράτος να παραμείνει πλαδαρό με υπεράριθμους υπαλλήλους, η εργατική αριστοκρατία να συνεχίσει να απολαμβάνει τα σκανδαλώδη προνόμια της. Τίποτα να μην προχωράει και το όνειρο της ανάκαμψης να γίνει εφιάλτης. Υπάρχει θετική πλευρά της ψήφου στο ΚΚΕ; Καμία.

Πελεκάνος Ερημικός