Πάσχος Μανδραβέλης (Καθημερινή)

Ενα μεγάλο ευχαριστώ

Tου Πασχου Μανδραβελη

Είναι εύκολο να είσαι δημοφιλής και δύσκολο να παίρνεις αποφάσεις που πονάνε. Είναι εύκολο να χαϊδεύεις τις ποικιλώνυμες πλατείες και δύσκολο να δέχεσαι το -στην καλύτερη περίπτωση- γιουχάισμά τους. Είναι εύκολο να ψέγεις το πολιτικό σύστημα, γιατί κάποτε δεν πήρε τις αντιδημοφιλείς αποφάσεις και πανεύκολο να κάνεις το ίδιο όταν τις παίρνει. Είναι εύκολο να είσαι πολιτευτής στα εύκολα, και είναι δύσκολο να είσαι βουλευτής στα δύσκολα.

Χθες, 155 βουλευτές ανταποκρίθηκαν στην ανάγκη του έθνους να επιβιώσει. Δεν κρύφτηκαν πίσω από τα εύκολα «όχι» ούτε τα περίτεχνα «παρών». Δεν άφησαν άλλους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα, κομίζοντας σχέδια αλλοτινά για έξοδο από την κρίση. Δεν κιότεψαν από τις ιαχές του πλήθους, ούτε τις δημαγωγίες των σωτήρων.

Δεν ήταν εύκολο αυτό που έκαναν. Προπηλακιζόμενοι στους δρόμους, με τραμπούκους να καραδοκούν ακόμη και στις κοινωνικές τους εκδηλώσεις, υβριζόμενοι και αναθεματισμένοι σήκωσαν τον σταυρό για να δώσουν ακόμη μια ευκαιρία στη χώρα. Απέναντί τους είχαν πλήθη που φωνασκούσαν για ελικόπτερα, και πανό που τους απειλούσαν με «Γουδί». Δεν πτοήθηκαν από τις ανιστόρητες χυδαιότητες «η χούντα δεν τελείωσε το ‘73», ούτε τα χουλιγκανικά «Ο λαός απαιτεί τις κρεμάλες στην Βουλή».

Ήταν βαρύ το καθήκον τους και το έπραξαν. Δεν κρύφτηκαν, δεν είπαν «εμείς συμφωνούμε με τους στόχους, αλλά μια άλλη πολιτική είναι εφικτή και καταψηφίζουμε». Το έπραξαν, δε, γνωρίζοντας πως στο τέλος της ημέρας δεν θα έχουν προσωπικό κέρδος. Ξέρουν ότι αν αποδειχθούν σωστοί -αν, δηλαδή, το πρόγραμμα εφαρμοστεί- κανείς δεν θα τους θυμάται. Αν αποδειχθούν λάθος -αν, δηλαδή, το πρόγραμμα στραβώσει- κανένας δεν θα τους ξεχάσει.

Δεν έγινε το ίδιο και με το διαβόητο Μνημόνιο; Θυμάται κανείς ότι τον Μάιο του περασμένου χρόνου η χώρα σώθηκε στο παρά πέντε από τα δόντια της χρεοκοπίας; Δεν συζητούν όλοι σήμερα για τις αστοχίες και τα προβλήματα του προγράμματος, ενώ έχει ξεχαστεί το μείζον; Δεν κορδακίζουν διάφοροι (φυσικά εκ του ασφαλούς και μετά τη σωτηρία της χώρας) περί δήθεν δικαίωσής τους;

Είναι δύσκολο να αιτιολογήσουν την απόφασή τους οι 155. Πώς να επιχειρηματολογήσεις υπέρ του υπαρκτού δυσάρεστου, όταν ο λαός δεν έχει ζήσει το καταστροφικό, επειδή το τελευταίο αποφεύχθηκε; Πώς να συγκρίνεις τη χρεοκοπία, που δεν έγινε, με τη σημερινή άχαρη κατάσταση; Πώς να πεις στον δικαίως «Αγανακτισμένο» άνεργο ότι χωρίς το Μνημόνιο δεν θα είχε ούτε αυτό το πενιχρό ταμείο ανεργίας; Πώς να εξηγήσεις στον αδίκως «Αγανακτισμένο» υπάλληλο των ΔΕΚΟ, ότι χωρίς τα 110 δισ. της μισητής τρόικας δεν θα του περικόπτονταν μόνο τα παχυλά επιδόματα, αλλά και το μεροκάματο;

Επειδή, λοιπόν, όταν περάσει ο εφιάλτης κανείς δεν θα θυμάται τη συμβολή αυτών των 155 βουλευτών πρέπει τώρα να πούμε το «μεγάλο ευχαριστώ» στο πολιτικό σύστημα, το οποίο -έστω «στο και πέντε»- έσωσε τη χώρα.

Για την αντιγραφή
Κ.Λ.