Είναι ζήτημα ερμηνείας του Συντάγματος...

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, έπεσε το μάτι μου σε κάποια δημοσιεύματα από διάφορες πηγές και διάφορους κονδυλοφόρους, αλλά και τηλεοπτικά σχόλια, τα οποία ένωνε μια κοινή γραμμή:
Να σταματήσουμε μέχρις εδώ. Να μην πάμε παραπέρα… Μαντέλης και τέλος!.. Ό,τι κάθαρση έγινε, έγινε! Μη διαλύσουμε και το σύστημα!..
Προφανώς το «σύστημα» έντρομο από τις εξελίξεις που πήγε να δρομολογήσει η υπόθεση Μαντέλη – παράθυρο για δίωξη υπουργών που το σύνταγμά μας επιμελώς καλύπτει και προστατεύει – ανέκρουσε πρύμναν.
Και ακολουθεί προσπάθεια γελοιοποίησης της επιτροπής για τη Ζήμενς, καθώς και απαξίωση των επιτροπών αυτού του είδους. Ο σκοπός προφανής: Το λέμε και πιο πάνω: Να μείνουμε ως εδώ.
Κάνοντας μια υπόθεση εργασίας, ότι πράγματι είναι αληθινή και αυθεντική η δημόσια δήλωση όλων σχεδόν των πολιτικών μας δυνάμεων, ότι «τώρα πρέπει να ξεκαθαρίσουν όλα» και ότι «πρέπει να τιμωρηθούν όσοι διασπάθισαν με κάθε τρόπο τα χρήματα του ελληνικού λαού», πάμε πιο κάτω και λέμε:
Μπορεί να παρακαμφθεί η επιταγή του άρθρου 86 του Σ που απαλλάσσει τους υπουργούς από κάθε εγκληματική τους πράξη, με το πέρας της β΄ συνόδου της επόμενης βουλής, απ’ αυτήν που ήταν υπουργοί;
Μπορεί να ερευνηθεί σε βάθος η κάθε υπόθεση που βλέπει το φως της δημοσιότητας και αφορά πρώην υπουργούς, η πολύ ευγενικά οι βουλευτές μας θα ανασηκώσουν αδύναμα τα χεράκια τους και θα μας πουν: «Δυστυχώς εμείς θέλουμε, αλλά το σύνταγμα βλέπεις δεν αφήνει…»
Η γνώμη μου (ταπεινή) είναι ότι μπορεί και παραμπορεί.
Και δεν αναφέρομαι στο «εφεύρημα» του διαρκούς εγκλήματος. Αλλά στην ερμηνεία της συνταγματικής διάταξης.
Κάθε συνταγματική διάταξη εφαρμόζεται ερμηνευόμενη. Από ποιους; Μα, από τους βουλευτές, που στην προκείμενη περίπτωση θα κληθούν να την εφαρμόσουν.
Αν γίνει διασταλτική ερμηνεία της διάταξης του αρθρ. 86 Σ, τότε αποκλείεται να μπορεί να διωχθεί υπουργός μετά την συνταγματική ( και την του σχετικού νόμου ) αποσβεστική προθεσμία. Ό,τι έγκλημα και να έχει διαπράξει ο υπουργός αυτός. Τι λέει η διάταξη του άρθρου 86;
«…Μόνο η Βουλή έχει την αρμοδιότητα να ασκεί δίωξη κατά όσων διατελούν ή διετέλεσαν μέλη της Κυβέρνησης ή Υφυπουργοί για ποινικά αδικήματα που τέλεσαν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, όπως νόμος ορίζει…»
Τι σημαίνει αυτό; Κατά τη διάρκεια της άσκησης των καθηκόντων του; (χρονικός προσδιορισμός) ή επ’ ευκαιρία (στα πλαίσια) των καθηκόντων του; (ειδικός προσδιορισμός).

Η συσταλτική ερμηνεία εύκολα θα δεχθεί ότι το σύνταγμα δεν είναι δυνατό να μιλάει για χρονικό προσδιορισμό. Κι αν ένας υπουργός κατά την περίοδο που χρημάτισε υπουργός σκότωσε π.χ. τη σύζυγό του και κατόπιν, μετά από δέκα και πλέον χρόνια και όταν έχει παρέλθει η αποσβεστική προθεσμία που τάσσει το Σ, αποκαλυφθεί ότι αυτός διέπραξε την ανθρωποκτονία, ο υπουργός δεν θα διωχθεί γι αυτήν; Έχει παραγραφεί γι αυτόν ειδικά, ένα έγκλημα, που δεν είχε καμιά σχέση με τα υπουργικά του καθήκοντα;

Ποιόν κοροϊδεύουν;

Η συσταλτική ερμηνεία του συντάγματος είναι η μόνη λογική.
Κατά συνέπεια, αν κάποιος υπουργός εμφανίζεται σήμερα, δέκα χρόνια μετά, ότι έχει π.χ. ξεπλύνει μαύρο χρήμα σε βαθμό κακουργήματος, ή έχει φοροδιαφύγει θα πρέπει να διωχθεί όπως κάθε πολίτης.
Τι σχέση μπορεί να έχουν αυτές οι πράξεις με το αν υπήρξε κάποτε υπουργός; Και γιατί να θέλει ο συνταγματικός μας νομοθέτης να απαλλάξει έναν εγκληματία από την ευθύνη του; Γιατί να θέλει να ευνοήσει το έγκλημα;
Παράλογο…

Ο συνταγματικός νομοθέτης θέλησε – και αυτό είναι το λογικό – να μην διώκεται κάποιος πρώην υπουργός, μετά από την παρέλευση κάποιου χρονικού διαστήματος, για τις υπογραφές που έθεσε και για τις αποφάσεις που πήρε ως υπουργός. Αυτό και μόνον…

Τα υπόλοιπα είναι δυστυχώς ελληνικότατες νομικούρες της κακιάς ώρας, με τις οποίες εναγωνίως όλοι προσπαθούν να «προστατεύσουν το σύστημα»…
Γιατί ας μη γελιόμαστε, τα «πήραν» πολλοί… Οι μίζες δεν είναι δυστυχώς εξαίρεση.
Και ΔΕΝ εμπίπτουν στα υπουργικά καθήκοντα, όπως ο δυστυχής Μαντέλης (αλλά και πολλοί άλλοι) προσπάθησε να μας πείσει…

Δεν είμαι από αυτούς που βάλλουν κατά του συστήματος.
Ξέρω πολύ καλά τι είναι αυτό που αποκαλούμε «σύστημα» και από τι αποτελείται.
Αυτό που θέλω όμως, όπως νομίζω και οι περισσότεροι από εμάς, είναι το όποιο «σύστημα» είμαστε αναγκασμένοι να ανεχόμαστε, να λειτουργεί μέσα στα πλαίσια του κράτους του νόμου.
Και όχι ως συμμορία της κακιάς ώρας…

Κ. Λ.