Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι ζητάμε πάρα πολλά από τον Παπανδρέου. Ας δούμε :
Να περιορίσει δραστικά ένα τεράστιο δημοσιονομικό έλλειμμα χωρίς να μειώσει μισθούς και συντάξεις.
Να ξεκινήσει αναπτυξιακό πρόγραμμα που σημαίνει επιδοτήσεις, φοροελαφρύνσεις κλπ χωρίς να έχει το κράτος χρήματα.
Να προχωρήσει σε βάθος την έρευνα για τα ων ουκ έστι αριθμός σκάνδαλα των παρελθόντων ετών, με διαφανείς διαδικασίες.
Να έχει μια κυβέρνηση από νέα στελέχη που δεν έχουν σχέση με τους μηχανισμούς του παρελθόντος αλλά ούτε και την κυβερνητική εμπειρία που είχε αποκτήσει το Πα.Σο.Κ. μετά από τόσα χρόνια στην εξουσία.
Του ζητάμε δηλαδή τα πάντα, να επουλώσει πληγές δεκαετιών και να τερματίσει πρώτος με τα χέρια υψωμένα.
Κι όλα αυτά έχοντας τους πάντες απέναντι: κόμματα (και το δικό του), συνδικάτα, οργανώσεις, εξυπνάκηδες κι καραγκιόζηδες που επιχαίρουν γιατί δεν έχει ένα ραβδί να μεταμορφώσει μια παρηκμασμένη κοινωνία και ένα χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα εν μία νυκτί.
Πρέπει να παραδεχτούμε ότι δεν γίνονται αυτά τα πράγματα εύκολα σε μια δημοκρατία. Πάρτε το αγαπημένο θέμα του blog, το καμποτάζ και τα κλειστά επαγγέλματα. Δεν είναι αμελητέα η αντίδραση αυτών που πλήττονται. Αυτό θα συμβαίνει σε κάθε προσπάθεια μεταρρύθμισης. Μέσα σε συνθήκες που κύριο μέλημα είναι η εξασφάλιση χρημάτων για να αποφευχθεί η χρεωκοπία.
Κι επειδή είμαι άνθρωπος κι εγώ, με πολλές αδυναμίες, όπως θάχετε διαπιστώσει, δε με νοιάζει αν πτωχεύσω, δε με νοιάζει αν υποφέρω. Θάθελα να δω με κάποιο μαγικό τρόπο πρωθυπουργό, σε ανάλογες συνθήκες, εκείνο τον άθλιο ηθοποιό, πρωταγωνιτή διαφημίσεων, τον Αλεξάκη. Να του κόβεται το γελάκι και το υφάκι ΣΥΡΙΖΑ.
αέρα πατέρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου