Θα κάνω κατά κάποιο τρόπο κατάχρηση του χώρου του blog για να γράψω για πρόσωπα και πράγματα που έχουν σχέση με τα πρώτα μου νιάτα, τον αντιδικτατορικό αγώνα και το Μαχητή. Είμαι σίγουρος ότι ο ιδρυτής φίλος μας Κ.Λ. δε θα με παρεξηγήσει.
Πριν τρεις μέρες αποχαιρετήσαμε τον Ιγνάτη, τον Τάκη ή «Στεγνό». Ας πούμε ότι πήγε να συναντήσει τον Τάσο ή Λάκη, τον Αντώνη τον «Πλατά», τον Αλέκο, τον Μπάμπη.
Λιγοστεύουμε. Φυσικό είναι αφού πια ανήκουμε στη γενιά των εξηντάρηδων. Κάποτε ήμασταν όμως εικοσάρηδες.
Όταν γνώρισα τον Ιγνάτη ήμουνα είκοσι κι εκείνος σκάρτα εικοσιπέντε. Ήταν ο υπεύθυνος του πυρήνα μας και για λόγους συνωμοτικούς, δεν ξέραμε τίποτα γι αυτόν. Το όνομα με το οποίο ήταν γνωστός στην οργάνωση ήταν Τάκης. Τίποτα άλλο.
Ίσως ήταν ο μόνος μέσα στο Μαχητή που τηρούσε με ακρίβεια και ευλάβεια τους συνωμοτικούς κανόνες. Οι περισσότεροι και κυρίως ο υπογράφων ήμασταν αρκετά χαβαλέδες. Καθώς κάναμε και παρέα μεταξύ μας, ξέραμε τα πάντα ο ένας για τον άλλον. Ο Τάκης όχι. Ερχότανε στον πυρήνα, κρατούσε σημειώσεις, πάντοτε οργανωμένος και πολύ οργανωτικός και όταν τελείωνε η συνάντηση έφευγε, χωρίς πολλά – πολλά.
Η σοβαρή συμπεριφορά του τον έκανε να φαίνεται στα μάτια μου πολύ μεγαλύτερος. Τώρα που το σκέφτομαι, τουλάχιστον με τα σημερινά κριτήρια, ήταν παιδί. Ο Ιγνάτης όμως ήταν από τους τύπους που δεν υπήρξαν ποτέ παιδιά.
Όταν έφυγε από τον πυρήνα, μετά από μια αναδιάρθρωση της οργάνωσης, στενοχωρηθήκαμε όλοι. Ο καινούργιος υπεύθυνος δε μας άρεσε και απαιτήσαμε ν’ αλλάξει. Τέλος πάντων.
Ήταν καθηγητής. Έχω την πεποίθηση ότι πρέπει να υπήρξε από τους κορυφαίους γιατί τόσο η σκέψη του όσο και ο λόγος του είχαν μια σπουδαία συγκρότηση.
Έφυγε μάχιμος. Στις επάλξεις. Στο κοιμητήρι είδα πολλά παιδιά, αγόρια και κορίτσια. Τα περισσότερα δακρυσμένα.
Με τον Ιγνάτη χάθηκε άλλο ένα κομμάτι από τα νιάτα μας. Τα μακρινά αλλά και τόσο κοντινά μας. Τότε που ήμασταν σύντροφοι.
αέρα πατέρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου