37 χρόνια μετά... Μια απόπειρα για να θυμηθούμε, να σκεφτούμε, να μιλήσουμε, να ελπίσουμε. (Πριν από 37 χρόνια ιδρύθηκε η ΠΑΜΚ ΓΚΥΖΗ, μια μικρή οργάνωση μαθητών, στα πλαίσια της τότε ΠΑΜΚ. Τα μέλη της έδεσαν δεσμοί βαθείς, με αντοχή στο χρόνο. Μπορεί οι δρόμοι μας - πολιτικοί και κοινωνικοί - να χώρισαν μετά... Όμως κάπου στο βάθος σιγόκαιγε η λαχτάρα να βρεθούμε ξανά, να μιλήσουμε, να ελπίσουμε... Άλλωστε δεν άλλαξε τίποτε από τότε στις καρδιές μας. Οι καρδιές των ανθρώπων δεν αλλάζουν...)

Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010

ΤΟ ΚΟΥΤΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ

Η σημερινή στάση του ΚΚΕ αποτελεί, κατά τη γνώμη μου, ένα πολύ μεγάλο γρίφο.


Μέχρι τώρα είχα την εντύπωση ότι η τακτική του ΚΚΕ μου ήταν σαφής. Ήταν ουσιαστικά τακτική αναμονής και διατήρησης δυνάμεων αφού ο διατυπωμένος στρατηγικός στόχος της κατάληψης της εξουσίας έχει απομακρυνθεί μέχρι εξαφανίσεως, δεδομένου ότι το κόμμα αυτό δεν διαθέτει ούτε τις δυνάμεις ούτε τους συμμάχους, σε εσωτερικό και εξωτερικό για να τον προσεγγίσει.


Έτσι το ΚΚΕ έχει μετατραπεί σε ένα γραφειοκρατικό, «ανάδελφο» μόρφωμα, με επιτακτική την ανάγκη της διατήρησής του για να μη βγουν σε μια σκληρή ανεργία τα επαγγελματικά στελέχη του, της ηγεσίας του συμπεριλαμβανόμενης. Έχει μετατραπεί σε κόμμα – επιχείρηση που μπορούσε να κάνει πολιτικοοικονομικά deal σαν το περιβόητο της ΓΕΡΜΑΝΟΣ, αξιοποιώντας την δυνατότητά του να ασκεί πιέσεις μέσα στο διαμορφωμένο πολιτικό σκηνικό.


Τι μπορεί να κάνει λοιπόν ένα τέτοιο κόμμα, με τόσο συντηρητική τακτική, να κινηθεί εκτός των ορίων της νομιμότητας, όπως τώρα στα λιμάνια; Και μάλιστα σε συνθήκες οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής αποσταθεροποίησης; Τι μπορεί να περιμένει το ΚΚΕ από μία ολοκληρωτική κατάρρευση του συστήματος; Είναι σαφές και το υπογραμμίσαμε ότι δεν έχει ούτε τις δυνάμεις αλλά ούτε και τους συμμάχους για να πετύχει το παραμικρό. Η κατάρρευση μπορεί να έχει απρόβλεπτες συνέπειες. Το μόνο που αποκλείεται να έχει το μενού είναι «λαϊκή δημοκρατία».


Τείνω λοιπόν να πιστέψω ότι το ΚΚΕ και η ηγεσία του, ιδίως αυτή, έχουν πάρει ένα δρόμο που δεν έχουν ιδέα πού οδηγεί. Είναι χειρότεροι από μαθητευόμενοι μάγοι. Είναι μαθητευόμενοι θεοί. Παίζουν με ένα κουτάκι της Πανδώρας που δεν έχει μέσα την ελπίδα.


αέρα πατέρα

3 σχόλια:

Koupakia είπε...

Απλά αριστεριστές είναι όπως ακριβώς αυτοί οι ίδιοι χαρακτήριζαν το χώρο των μαοϊκώ, χοτζικών και λοιπών γκρουμπούσκουλων!
Είναι μια γνήσια εξέλιξη προς τον αρχειομαρξισμό της 10ετίας του 1920 - 1930 και όχι της εποχής Τζουλάτι αλλά Γιωτόπουλου. Απλώς τώρα δεν κουβαλούν φαλτσέτες! Προφανώς γιατί δεν έχουν άντερα!

Απίφ είπε...

Σταχανοβίτες
Του Κώστα Γεωργουσόπουλου
16199407
Φωτογραφία
Μπορούν οι εξεγερµένοι ναυτεργάτες να εµποδίζουν θαλαµηγούς, κότερα και άλλα αριστοκρατικά πλεούµενα µεγαλόσχηµων εγχώριων και αλλοδαπών κροίσων να πιάσουν Μύκονο, έρηµες ακτές, κόλπους και παρθενικές παραλίες της Ελλάδας; Αµ! δε. Αλωνίζουν τη χώρα και συνήθως, αφού περιηγηθούν τα µπαρ, εστιάζονται και κοιµούνται στο κατάστρωµα και στις κουκέτες των σκαφών. Και εις υγείαν των κορόιδων. Οι εξεγερµένοι ναυτεργάτες της Νέας Κροστάνδης εµποδίζουν τους µικροµεσαίους ευρωπαίους συνταξιούχους, υπαλλήλους και τεχνίτες να κάνουν µαζικό τουρισµό µε τα µεγαθήρια πλωτά λαϊκά ξενοδοχεία.
Εµποδίζουν τις γριούλες που επιστρέφουν από τις επισκέψεις στα εγγόνια τους γυρνώντας στο νησί. Τους δασκάλους που εκµεταλλεύονται µια-δυο µέρες αργίας να επισκεφτούν στο χωριό τους γονείς τους. Εµποδίζουν καρκινοπαθείς, νεφροπαθείς, χειρουργηµένους µε καροτσάκια και πατερίτσες να γυρίσουν στις εστίες τους. Εµποδίζουν τους γνωστούς «Ταχυδρόµους» να φέρουν από τα νησιά τα γνωστά καλούδια, τυράκια Τήνου, µαστίχα Χίου, κεφαλοτύρι Κρήτης, ούζο Μυτιλήνης, ροδέλαιο που στέλνουν συγγενείς στους νοσταλγούς του τόπου τους. Εµποδίζουν τον ανεφοδιασµό µε τρόφιµα, έντυπα, υφάσµατα των µικροµάγαζων των νησιών. Εµποδίζουν τα νεαρά παιδιά που µόλις ξέφυγαν από το τριετές κολαστήριο – φροντιστήριο-εξετάσεις-βαθµολογική φάλαγγα – να απολαύσουν την ξενοιασιά της φυγής πριν από τα τετελεσµένα αποτελέσµατα, την πιθανή αποτυχία και τα απονενοηµένα σχέδια για ιδιωτικές σπουδές ή φυγή στο εξωτερικό. Εµποδίζουν δεκάδες πούλµαν µε τροφίµους ΚΑΠΗ να βρεθούν για λίγο εκτός της µιζέριας, της φτώχειας, της µοναξιάς, του εγκλεισµού.
Αν όλα αυτά δεν είναι εκµετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, τι είναι; Εντέλει, η απόλυτη αλλοτρίωση ονοµάζεται συνδικαλισµός. Νέοι σταχανοβίτες.

αέρα πατέρα είπε...

Φίλε Απίφ, ο προβληματισμός μου εστιάζεται κυρίως στο ότι η τακτική αυτή δεν εξυπηρετεί καθόλου το ίδιο το ΚΚΕ, εκτός αν δε μπορεί να κάνει αλλιώς, παγιδευμένο από την προσπάθειά του να υπάρξει θέτοντας εαυτό από τη μια μεριά και όλα τα άλλα κόμματα από την άλλη.
Στην τελική, πραγματικά δε μπορώ να ερμηνεύσω τη στάση του.

Powered By Blogger

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Συνεργάτες

Επισκέψεις (από 01/03/2008, 18:00 μμ)