37 χρόνια μετά... Μια απόπειρα για να θυμηθούμε, να σκεφτούμε, να μιλήσουμε, να ελπίσουμε. (Πριν από 37 χρόνια ιδρύθηκε η ΠΑΜΚ ΓΚΥΖΗ, μια μικρή οργάνωση μαθητών, στα πλαίσια της τότε ΠΑΜΚ. Τα μέλη της έδεσαν δεσμοί βαθείς, με αντοχή στο χρόνο. Μπορεί οι δρόμοι μας - πολιτικοί και κοινωνικοί - να χώρισαν μετά... Όμως κάπου στο βάθος σιγόκαιγε η λαχτάρα να βρεθούμε ξανά, να μιλήσουμε, να ελπίσουμε... Άλλωστε δεν άλλαξε τίποτε από τότε στις καρδιές μας. Οι καρδιές των ανθρώπων δεν αλλάζουν...)

Τρίτη 1 Ιουνίου 2010

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Είναι αλήθεια ότι την επικαιρότητα την παρακολουθώ μόνο χοντρικά. Έτσι το blog φαίνεται να είναι εκτός χρόνου, δεδομένου ότι οι φίλοι που ασχολούνται με την επικαιρότητα και μάλιστα πολύ επαγγελματικά, όπως ο Γ.Χρ. , κρίνουν προφανώς ότι δεν τους εκφράζει το πνεύμα του και δε θέλουν να κάνουν αναρτήσεις ούτε σχόλια.

Θέλω να τονίσω λοιπόν ότι το πνεύμα του blog δεν είμαι εγώ, προσωπικά διεκδικώ μονο την ελευθερία να εκφράζω απόψεις χωρίς να υβρίζομαι για το θράσος μου να διαφωνώ με το μαρξιστικό πολιτικά ορθό.

Σκέφτηκα την επικαιρότητα με αφορμή την επίθεση στους ακτιβιστές - συμπαραστάτες των παλαιστινίων από τις δυνάμεις του Ισραήλ. Η πληροφόρηση που έχω δεν είναι επαρκής για να εκφράσω γνώμη και δυστυχώς ή ευτυχώς έχω χάσει εκείνα τα αστραπιαία "αριστερά" αντανακλαστικά που πηγάζουν από την πεποίθηση ότι το φιλοπαλαιστινιακό είναι το στρατόπεδο του καλού και το φιλοισραηλινό του κακού. Τέτοιες βεβαιότητες δεν θέλω να έχω πια και πιστεύω ότι μόνο έτσι (χωρίς βεβαιότητες και μονόπλευρες τοποθετήσεις) μπορούμε να προσβλέπουμε σε κάποιες μελλοντικές λύσεις για το παλαιστινιακό, το κυπριακό, το ελληνοτουρκικό, το μακεδονικό και πάει λέγοντας. Επαναλαμβάνω όμως ότι θα περίμενα κάποιες απόψεις από φίλους που έχουν καλύτερη γνώση των γεγονότων, της θεατής και αθέατης πλευράς τους.

αέρα πατέρα

5 σχόλια:

"ΣΑΛΩΝΙΤΗΣ" είπε...

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με την ταπεινότητά μου! Η πληροφόρηση είναι ελάχιστη, με δική μου επιλογή, αφού τους τελευταίους 6 μήνες απέχω συστηματικά από το να βλέπω ειδήσεις ή αυτό που χαρακτηρίζεται ως είδηση στη χώρα μας, τέλος πάντων!Τα συναισθήματά μου για το συγκεκριμένο γεγονός είναι περίπου τα ίδια με τα δικά σου, και αφού κάποιοι στο εσωτερικό μέτωπο, επέλεξαν τη "βαρβαρότητα", από το γνωστό δίλημμα, ας μου επιτρέψουν οι μόνιμα "αυθορμήτως" προστρέχοντες σε αυτού του είδους τις "συμπαραστάσεις",να με αφορά, με προβληματίζει και με εξουθενώνει η πιθανότητα να δω τη πρόσφατη σύνταξή μου να γίνεται κομμάτια, όσα και 35ντάχρονη καριέρα μου σε θέσεις που τίμησα και με τίμησαν, χωρίς να φάω μια δραχμή κανενός!
Ναι, είμαι πολύ πικραμένος για να μπορώ να ασχοληθώ με την τύχη των Παλαιστινίων!

Απίφ είπε...

Επί της αρχής συμφωνούμε , η κρίση μας για οποιοδήποτε θέμα δεν πρέπει να ξεκινά με βεβαιότητες είτε είναι το Μακεδονικό είτε το Παλαιστινιακό είτε το Δ.Ν.Τ.
‘Ομως στην συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε δύο δεδομένα. Το πρώτο είναι ότι η επιχείρηση έγινε σε διεθνή ύδατα. Εάν πράγματι υπάρχουν κάποιες σταθερές στην κρίση μας και μόνον αυτό θα αρκούσε για να βγάλουμε ένα ασφαλές συμπέρασμα ,δηλαδή ότι η στρατιωτική επέμβαση των Ισραηλινών είναι μια ιδιότυπη μορφή κρατικής πειρατίας .Το δεύτερο στοιχείο είναι ότι δεν επρόκειτο για πομπή πολεμικών πλοίων αλλά εμπορικών ή επιβατηγών με εκατοντάδες επιβάτες όλων των ηλικιών προφανώς ανοργάνωτων σε επίπεδο στρατιωτικής δράσης .Απέναντι σε αυτό το ανομοιογενές πλήθος το Ισραήλ χρησιμοποιώντας επίλεκτες δυνάμεις κομάντος με (όχι πρωτοφανή) βαρβαρότητα αιματοκύλισε την ακτιβιστική ενέργεια .
Δεν θα πρέπει φυσικά να ξεχνάμε τον σκοπό της ενέργειας των ακτιβιστικών οργανώσεων.Θα προσπαθούσαν να σπάσουν ένα εμπάρκο καταδικασμένο από όλα τα κράτη και από διαδοχικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας για να μεταφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια και όχι όπλα σε έναν λαό που έχει καταδικαστεί προ πολλού σε εξαθλίωση από τους Ισραηλινούς δυνάστες του.
Τι άλλο πρέπει να μάθουμε για να καταδικάσουμε την κρατική τρομοκρατία του Ισραήλ ??

"ΣΑΛΩΝΙΤΗΣ" είπε...

@ Απιφ:
Δε διαφωνώ στο παραμικρό!Το έγκλημα είναι έγκλημα!Διαφωνώ με την επιλεκτική "ευαισθησία" κάποιων! Δεν είδα ποτέ μια αρμάδα από αυτά τα καράβια της ειρήνης, της ανθρωπιστικής βοήθειας, να στρέφουν τη ρότα τους προς το μεγαλύτερο διεθνές διπλωματικό βατερλό την κατοχή του μισού εδάφους Κράτους της Ε.Ε., της Κύπρου!Για τριάντα έξ χρόνια η Τουρκία έχει ξεσκίσει όλους τους διεθνείς κανόνες και έχει καταπατήσει όλες τις συνθήκες περί αγνοουμένων και δεν έχει ανοίξει μύτη!Καθημερινά πετάει πάνω από τα κεφάλια των παγκόσμιων τουριστών του Αιγαίου και καμιά από τις οργανώσεις αυτές δεν έχει προστρέξει με μια κουβέντα ειρήνης και κατανόησης!Υπ' αυτήν την έννοια και δεδομένων των εσωτερικών προβλημάτων τα οποία επηραιάζουν τη ζωή μου,δε μου καίγεται, πλέον, καρφί για το τι γίνεται στον κόσμο!

Ανώνυμος είπε...

Δεν θυμάμαι τίτλο και σκηνοθέτη, αλλά θυμάμαι τον Richard Adenborow (διόρθωσέ το) σε μία σχετική ταινία. 'Ηταν ραββίνος σε κάποια αμερικανική εβραϊκή συνοικία αμερικάνικης μεγαλούπολης παραμονές ίδρυσης του ισραήλ. Πρέπει να υπήρχαν μεγάλες διαφωνίες γιά το μέλλον γενέσθαι : (που πάτε, θα σας πνίξουν). 'Ηταν καταπληκτικός.
Γ.Κ.

αέρα πατέρα είπε...

Σίγουρα τα δεδομένα που αναφέρει ο Απίφ υφίστανται. Προσωπικά προβληματίζομαι για τη γενικότερη πορεία του παλαιστινιακού. Όσο υπάρχει το πρόβλημα, τόσο θα βλέπουμε τέτοιες βαρβαρότητες, ας μην ξεχνιόμαστε όμως και από τις δύο πλευρές. Εκτός και αν δεν είναι βαρβαρότητα π.χ. η επίθεση καμικάζι σε σχολικό λεωφορείο.
Δεν ξεχνάω φυσικά ότι σήμερα η αδύνατη πλευρά είναι η παλαιστινιακή. Οι συσχετισμοί δύναμης όμως αλλάζουν. Και φυσικά οι ισραηλινοί προσπαθούν να διατηρήσουν τους σημερινούς.

Powered By Blogger

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Συνεργάτες

Επισκέψεις (από 01/03/2008, 18:00 μμ)