ΠΕΡΙ ΛΑΘΩΝ...

Προκλήθηκα να γράψω για τη «νέα κυβέρνηση» και τα καμώματά της. Στο μεσοδιάστημα αυτό, όπου καθώς φαίνεται όλοι σκεπτόμαστε αν θα αποσύρουμε το μπλογκ μας, ας κάνω μια πρώτη πρόχειρη και βιαστική αποτίμηση, προκαλώντας και τους υπόλοιπους να πουν – αν έχουν – τη γνώμη τους επ’ αυτών.

Νομίζω δύο αρνητικά χαρακτηριστικά προβάλουν έντονα μέσα από αυτές τις 50 – 60 μέρες… (Τα θετικά είναι βέβαια άλλου παπά ευαγγέλιο, συνήθως εκείνων που προσδοκούν κάτι, εμείς εδώ μάλλον δεν προσδοκούμε τίποτε...)
Έχουμε και λέμε λοιπόν:

1. Προχειρότητα…
Κίνηση προς τη σωστή κατεύθυνση, με περίεργες όμως λοξοδρομήσεις και χωρίς προεργασία. Σε αντίθεση με τον Οκτώβρη του ’93 όπου η τότε κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ είχε ήδη έτοιμα ακόμα και τα προεδρικά διατάγματα με τα οποία θα κυβερνούσε, ετούτη εδώ πιάστηκε κατά παράδοξο τρόπο στον ύπνο και έχασε – χάνει πολύτιμο πολιτικό χρόνο. Θες η έλλειψη ικανών στελεχών στο λεγόμενο «προεδρικό περιβάλλον» θες η γενικότερη δυστοκία μέσα σε ένα πολιτικό οργανισμό που διχάζεται ανάμεσα στο «δέον» και στο «επιθυμητό», φέρνουν αρρυθμίες, πολλές φορές κωμικές, όπως η χαριτωμένη περίπτωση του λαμόγιου που για ένα εικοσιτετράωρο διορίστηκε ειδικός γραμματέας ΔΕΚΟ (τρομάρα του) και κατόπιν απολύθηκε γιατί… στα φιλαράκια του στο Facebook εκμυστηρευόταν ότι «τώρα θα φάμε καλά με τους πασόκους»!.

2. Δισταγμός…
Το είπαμε και πιο πάνω. Είμαστε στην κρίσιμη εκείνη φάση όπου θα πρέπει να γίνουν πράγματα προφανώς δυσάρεστα και καθόλου «φιλολαϊκά»… Θα πρέπει να αναληφθεί μέγα πολιτικό κόστος και να προχωρήσουμε επιτέλους ΑΜΕΣΑ σε κινήσεις εξυγίανσης του τερατόμορφου δημόσιου τομέα. Αλλά και αλλού… στη φορολογία και στο ασφαλιστικό. Υπάρχει όμως ένας διχασμός, ανάμεσα στο δέον και στο επιθυμητό. Εξ ου και η υπόθεση αυτού του αίσχους, που ονομάζεται «επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης» και το οποίο απ’ ότι καλά γνωρίζω πάει κατά ένα ποσοστό 60 τοις εκατό σε τσέπες που ΔΕΝ το έχουν ανάγκη πραγματικά, αφήνοντας τα γνωστά ψίχουλα που δεν θεραπεύουν καμιά ουσιαστική ανάγκη, σε κείνους που πραγματικά το χρειάζονται και δεν είναι πάνω από 40% των «δικαιούχων»… Άστραψαν τα σπαθιά των πρωϊνάδικων και έντρομοι οι «λαϊκοπασόκοι» υπέκυψαν στη γνωστή χυδαιότητα και την εξοργιστική βλακεία…
Δυστυχώς με επιδόματα, με «δώσε και μένα μπάρμπα», δεν θα γίνει τελικά τίποτα και σε κάνα – δύο χρόνια όλοι αυτοί που τώρα απλώνουν το χέρι σαν επαίτες θα σκυλοβρίζουνε και το Γιώργο και την παρέα του…

Κ.Λ.

Η άποψη ενός ακόμα κεκραγμένου

Η σειρά μου να μιλήσω, ως πρώτος στη "λίστα των κεκραγμένων", που κατάρτισε ο Γιώργος. Περίμενα να δω πρώτ τις δικές σας αντιδράσεις.
Δεν θεωρώ σκόπιμο να αναφερθώ ξανά στο τί και πώς ειπώθηκε κατά την αντιπαράθεσή μου με το Γιώργο (το μεγάλο). Υπάρχουν τα κείμενά νας, για όποιον ενδιαφέρεται να τα ξαναδεί.
Θα σταθώ όμως σε ένα ζήτημα πολιτικής κουλτούρας, με φιλοσοφικές θα μπορούσαμε να πούμε προεκτάσεις, που ανέκυψε κατά τη συζήτηση. Ο Γιώργος, από ένα σημείο και μετά, τόνιζε ότι "δεν επιτίθεται επί του προσωπικού αλλά στην ομάδα". Για να πάρουμε στα σοβαρά μια τέτοια διάκριση, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ένα αυτόνομο οντολογικό status στην ομάδα, σε σχέση με τα άτομα που την απαρτίζουν. Ένας τέτοιος διαχωρισμός μου φαίνεται προβληματικός, καθότι παραπέμπει στην πλατωνική μεταφυσική αντίληψη περί ανεξαρτησίας του προτύπου (της ομάδας εν προκειμένω) από τον υλικό φορέα στον οποίο εκδηλώνεται και λειτουργεί (στη συγκεκριμένη περίπτωση ο άνθρωπος με σάρκα και οστά). Εγώ πάντως υιοθετώ την αριστοτελική αντίληψη, που βλέπει την ιδέα ή το πρότυπο αναπόσπαστα συνδεδεμένη με το άνθρωπο-φορέα. Όταν λοιπόν ακούω απαξιωτικές κρίσεις για τη συλλογικότητα στην οποία συμμετέχω, με τον τρόπο μου έστω, νιώθω να προσβάλλομαι προσωπικά.
Σε μια παραλλαγή αυτής της θέσης περί διάκρισης ομάδας και προσώπων, μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι δεν επιτίθεται στο άτομο ως ολότητα, αλλά σε πτυχές του χαρκτήρα του ή της νοοτροπίας του. Αυτό μου φαίνεται να έχει μια βάση, αν ο ασκών κριτική έχει με τον τρόπο του διευκρινίσει πειστικά στον κρινόμενο ότι δεν τον απαξιώνει ως άτομο, αλλά στέκεται κριτικά απέναντι σε ορισμένες όψεις του χαρακτήρα του ή της σκέψης του. Όταν όμως ο υφιστάμενος την κριτική έχει ακούσει σωρηδόν προσβλητικούς χαρακτηρισμούς γι "κουλτουριάρηδες", "παλιοτιτίκες" και "εργολάβους της κοινωνικής ευαισθησίας", έχει ήδη πάρει ανάποδες και δύσκολα πείθεται για τυχόν αγαθές προθέσεις που μπορεί να έχει, ή καμώνεται πως έχι, ο συνομιλητής του. Εγώ για να πω την αλήθεια, τις αιτιάσεις του Γιώργου περί κριτικής μη προσωπικού χαρακτήρα τις είδα ως ad hoc επιχείρημα του κώλου, που το επιστράτευσε όταν η συζήτηση είχε πάρει μια δυσμενή γι'αυτόν τροπή.
Την πρόταση του Γιώργου για μια επικοινωνία εκ του σύνεγγυς τη βρίσκω άκαιρη, τουλάχιστον επί του παρόντος, γιατί εκτιμώ πως η συζήτηση θα εκφυλιστεί σε διάλογο κουφών. Αργότερα μπορεί ίσως να γίνει κάτι.
Πιστεύω επίσης πως ήταν άστοχη η κίνησή του να απευθυνθεί στους επισκέπτες του μπλογκ για να βρει υποστήριξη, εκβιάζοντάς τους έμμεσα ότι αλλιώς θα τον χάσουν από φίλο. Τέτοια παιδιαρίσματα παραπέμπουν σε συμπεριφορά εφήβου που αναζητά την αποδοχή των άλλων για να διασκεδάσει τις δικές του αμφιβολίες και ανασφάλειες, και όχι σε συμπεριφορά ώριμου ανθρώπου που να σε θέση να ξέρει ποιός είναι και αν φταίει ή αν έχει δίκιο. Κι'εγώ εισέπραξα, εμμέσως πλην σαφώς, το χαρακτηρισμό του "κομπλεξικού", στο τέλος της συζήτησης. Κι'εγώ το βρήκα άδικο, όμως δεν βγήκα στη γύρα για να πω τον πόνο μου. Η ομήγυρις δεν αποτελείται από ψυχαναλυτές για να εξετάσουν την περίπτωσή μου, ούτε από δικαστές για να αποφανθούν για το δίκαιο ή το άδικο του χαρακτηρισμού. Και, σε τέτοιες περιπτώσεις, πιστεύω πως είναι καλύτερο το να τηρείται το "κρείτον το σιγάν" από τους τρίτους ανθρώπους.
Προτίθεμαι, για μια ή δυο βδομάδες, να μη μπω στο μπλογκ και να μην παρέμβω σε καμμιά συζήτηση ώστε να τελειώνει, με κάποιον τρόπο, αυτή η αντιπαράθεση. Ίσως θα πρέπει να κάνει και ο Γιώργος το ίδιο. Εσείς οι άλλοι, που εν είχατε καμμιά άμεση εμπλοκή σ'αυτήν την ιστορία, νομίζω πως αξίζει τον κόπο να προσπαθήσετε να επανέλθει το μπλογκ στη ζωντάνια και στη λειτουργικότητα που είχε. Και αν τα καταφέρετε και έχετε τη διάθεση, θα έχουμε το χρόνο να τα ξαναπούμε.

Σας χαιρετώ και καλή επιτυχία

Γιώργος (μικρός)

2012 ΚΑΙ 12 ΔΕΚΕΜΒΡΗ

Όταν έθετα το ερώτημα του λόγου ύπαρξης αυτού του ιστολογίου, αυτό που με προβλημάτιζε ήταν ότι οι αναρτήσεις είχαν χάσει την αρχική τους σπιρτάδα.Τη θέση τους, αργά αλλά σταθερά, είχαν καταλάβει αναρτήσεις που γίνονταν για να γίνονται. Αυτό που είχε ξεκινήσει ως βήμα επικοινωνίας παλιών φίλων είχε μετατραπεί σε ψυχαναγκασμό. Κάποιοι γράφαμε, όχι για να πούμε κάτι, αλλά για να συντηρούμε ζωντανό το ιστολόγιο. Κι ο ψυχαναγκασμός φέρνει πάντα γκρίνια. Και χοντρές παρεξηγήσεις.
Ανήκα πάντα σε αυτούς που πίστευαν - και δυστυχώς ο πρόσφατος καυγάς των δυο εξαδέλφων επιβεβαιώνει την πεποίθησή μου - ότι κάθε διάλογος δι' αλληλογραφίας - όπως και κάθε πράγμα που γίνεται δι' αλληλογραφίας - είναι κουτσός. Όταν δεν έχεις το συνομιλητή σου απέναντί σου, να του πεις ότι λέει μαλακίες κι αμέσως μετά να πιεις στην υγειά του, η παρεξήγηση γίνεται εύκολη. Αυτό συνέβη και στο ιστολόγιό μας.
Κι αυτή τη στιγμή προκαλούμαι να πάρω θέση σε μια τέτοια παρεξήγηση. Μεταξύ δυο ανθρώπων που έχω σε εκτίμηση και οι οποίοι χρησιμοποίησαν ο ένας για τον άλλο επιεικώς προσβλητικές κουβέντες. Κι αυτό με ενόχλησε πολύ.
Όπως με ενοχλεί, Γιώργο πρεσβύτερε, ο πιεστικός τρόπος με τον οποίο απαιτείς να γίνω μέρος αυτής της παρεξήγησης. Αν αρνήθηκα να πάρω θέση στον καυγά σας δεν το έκανα από βαρεμάρα ή από αυτή τη χαύνωση που καταλαμβάνει το θεατή ενός αγώνα πυγμαχίας όταν αυτός δεν έχει στοιχηματίσει υπερ ενός από τους αντιπάλους.. Το έκανα από πεποίθηση ότι στον καυγά αυτό δεν ήταν δυνατό να παρέμβω με τρόπο που θα συνέβαλε στην αποκλιμάκωση. Γιατί δεν ήταν δική μου υπόθεση. Πάρε λοιπόν όποια απόφαση θέλεις, θα τη σεβαστώ. Όμως αρνήθηκα και θα συνεχίσω να αρνούμαι να πάρω θέση σε έναν καυγά, στον οποίο οι ιδεολογικές διαφορές εξελίχθηκαν σε πρόσχημα. Νομίζω ότι έχετε να συζητήσετε κάποια θέματα οι δυο σας. Ποια; Δε με αφορά.Εσείς άλλωστε ξέρετε πολύ καλύτερα από εμένα ποια είναι. Μεγάλα παιδιά είσαστε, τηλεφωνηθείτε, συναντηθείτε, λύστε την παρεξήγηση ή μην ξαναμιλήσετε ο ένας στον άλλο, δικαίωμά σας. Και κάτι ακόμα. Είναι άλλο πράγμα η παρέμβαση υπέρ ενός φίλου, όταν αυτός δέχεται επίθεση από τρίτους και άλλο πράγμα η εμπλοκή στον καυγά δυο φίλων.
Πέραν τούτου, δε θεωρώ δα κι ανάθεμα να σε αλλάξει ο κόσμος. Το να θέλεις να τον αλλάξεις είναι επιλογή ζωής. το να αφεθείς να σε αλλάξει είναι μια άλλη επιλογή. Το ζήτημα είναι να ξέρεις γιατί κάνεις το ένα ή το άλλο. Και , το σημαντικότερο, να αγαπάς αυτή την επιλογή. Σε ό,τι με αφορά μπορώ πια να πω ότι και τον άλλαξα τον κόσμο και με άλλαξε αυτός.Κι απολαμβάνω αυτή την αμφίδρομη σχέση. Που, σε τελική ανάλυση, δεν υπάρχει μόνο σ' εμένα. Υπάρχει σε όλους τους ανθρώπους. Μόνο που δεν το συνειδητοποιούν όλοι.
Τίτλοι τέλους λοιπόν για το ιστολόγιό μας; Κατά πάσα πιθανότητα. Η ζωή όμως συνεχίζεται.

Γιάννης Χρ.

Το 2012 αργεί ακόμα... αλλά η 12 Δεκάμβρη έρχεται οσονούπω...

Γιάννη, δεν ξέρω αν η ιδέα μου ήταν όντως φαεινή, να ανοίξω αυτό το blog… Ίσως η εμμονή να διατηρούμε την ανάγκη μιας σύνδεσης μετά από τόσα χρόνια να μην έχει θετικό αποτέλεσμα.
Η αλήθεια είναι ότι ένοιωθα – και νοιώθω – κάτι ανολοκλήρωτο μέσα μου, γι αυτό και συχνά υποκύπτω στην ανάγκη αυτής της σύνδεσης. Όχι τόσο με συγκεκριμένα άτομα – εξ άλλου με κάποια από αυτά υπάρχει η φιλική σύνδεση – αλλά με την εποχή και με το αξέχαστο άρωμά της… Θα μου πεις, φυσικό είναι κάθε ηλικιώτης – για να το γράψω απαλά – να ενθυμείται «τα παλιά χρόνια, τα καλά» και να αναπολεί… Όμως είναι αλήθεια, ότι κάθε φορά, σε κάθε εποχή αυτό συμβαίνει κάπως διαφορετικά. Κι έπειτα, όπως σωστά υπονοείται μερικές φορές από όλους όσους γράφουμε εδώ, έχουμε ακόμα ανοιχτούς λογαριασμούς από το παρελθόν, με πρώτο και καλύτερο την κατάσταση του Μήτσου…
Γιώργο Μ (μεγάλε), ειλικρινά δεν μπορώ να κατανοήσω το θυμό σου. Υπήρξε μια σύγκρουση μεταξύ εσού και του Γιώργου μ. του «μικρού» (όπως συνηθίζουμε να τον αποκαλούμε), που από την αρχή μου έδινε τη βεβαιότητα ότι μάλλον υποκρύπτει πιο προσωπικές αντιθέσεις. Δεν πήρα μέρος, δεν παρέμβηκα, αν και Κουμιώτης, γιατί θεώρησα εντελώς άδικα όλα όσα ειπώθηκαν από τον ένα για τον άλλο. Κυρίως με ενόχλησε το ύφος και των δύο. Οι απόψεις εκφράζονται ελεύθερα, καθένας μπορεί άνετα – και πρέπει να μπορεί άνετα – να λέει ή να γράφει την παπάρα του, γιατί μόνο έτσι γίνεται διάλογος κι ο καθένας αξιολογείται από αυτά που εννοεί. Εντάξει, ο Γιώργος ο μ. είναι «δικτυακός»… έχω απίστευτες διαφωνίες μαζί του, το ξέρεις, το μαντεύεις πολύ καλά. Αλλά ποτέ μου δεν άφησα τη δυνατότητα να διαλέγομαι μαζί του και μπορώ να σου πω ότι πολλές φορές χαίρομαι να συζητώ μαζί του. Ελαττώματα έχει βέβαια, όπως κι εγώ κι εσύ. Αλλά δεν μπαίνω στον κόπο να του τα επισημάνω, είναι αργά για τέτοιες «νουθεσίες» στα 50 μας… Μαζί σου συμφωνώ σε πάρα πολλά. Όχι σε όλα, αλλά σε πάρα πολλά. Αυτό φαίνεται και κάθε φορά που συζητάμε από κοντά, ή ακόμα και από τα όσα γράφουμε εδώ. Ο διάλογος μαζί σου έχει άλλη αξία, δεν είναι αντιθετικός, είναι όμως χρήσιμος γιατί σε καμία περίπτωση δεν παθαίνουμε «γκρουπ θίνκινγκ» συζητώντας οι δυο μας, ευτυχώς όχι ακόμα… Το ίδιο και με το Γιάννη…
Εγώ δηλαδή πώς μπορώ και συζητώ και με τους τρεις σας χωρίς να τσακώνομαι; Γιατί θα πρέπει να υπάρχει αυτό το κλίμα; Και τέλος, είμαι σίγουρος ότι δεν έχεις ανάγκη ούτε κομπλιμέντα, ούτε καλά λόγια, ούτε παρεμβάσεις, ξέρω ποιος είσαι, όλοι ξέρουν. Και ο Γιώργος μ. σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να αμφισβητήσει όλα όσα δεκαετίες τώρα χρωματίζουν την εικόνα σου δημόσια αλλά και ιδιωτικά. Δεν φαντάστηκα ποτέ ότι θα έδειχνες τέτοια ενόχληση για έναν - έστω και έντονο - καυγά... Φυσικά κι εσύ έχεις ελαττώματα, είσαι αρκούντως αιματώδης για να κάνεις άνω – κάτω ένα blog, αλλά είπαμε, ποιος νοιάζεται πια για τα ελαττώματα του φίλου του, όταν μια χαρά μπόρεσε και συμπορεύτηκε μ' αυτά τόσα και τόσα χρόνια…
Συνεπώς περί όνου σκιάς όλα αυτά…
Το θέμα είναι αν έχουμε – αν εξακολουθούμε να έχουμε να πούμε κάτι το ουσιώδες, κάτι «το εκλεκτόν», στα λίγα – έστω – ματάκια που μπαίνουν στο κόπο να μας «ξεφυλλίζουν» ακόμα…
Γιατί άμα δεν έχουμε, είναι καιρός να αποσυρθούμε, παρόλο που η κυρία Μπιρμπίλη σταμάτησε την επιδότηση
(αλήθεια τι φρούτο είναι αυτό ρε παιδιά; Πού τη βρήκε ο Γιώργης ο Τ. (ο τεράστιος) και μας την μπαστάκωσε στο πλέον δυναμικό υπουργείο, όπου και ο φίλτατος Γιάννης Χ. βιώνει γολγοθαϊκές εμπειρίες;)
Κ.Λ.

2012

Τεντώστε τα’ αυτιά σας! Το λέω για δεύτερη και τελευταία φορά γιατί είναι η τελευταία φορά που παρεμβαίνω.

Θα τα πω λοιπόν χύμα και με ονοματεπώνυμο για να μη μένει καμία αμφιβολία σε κανένα και γιατί κάποτε πρέπει να συγκρουστούνε τα πραγματικά μας κίνητρα και όχι οι προφάσεις μας.

Χάρηκα ιδιαίτερα όταν ο Κώστας έφτιαξε το blog. Είπα, εδώ είμαστε, επιτέλους θα γίνει ένας ανοιχτός διάλογος!

Αλίμονο! Ο συνήθης μαρξιστής θεωρεί ότι η αλήθεια είναι απόλυτη και αυτός κάτοχός της. Κατέχει τις πλάκες του Μωυσή. Αυτός θέλει ν’ αλλάξει τον κόσμο. Οι «άλλοι» δε μπορούν ούτε ν’ αλλάξουν πάνες στον κώλο τους. Τους αλλάζει ο κόσμος!

Το ποια είναι η στάση ζωής του καθενός σ’ αυτή την άτιμη και τόσο αμείλικτη καθημερινότητα δεν ενδιαφέρει. Το ποιος θα υπερασπιστεί τον ακραίο μαρξιστή, ακόμη κι αν διαφωνεί κάθετα μαζί του πολιτικά και ιδεολογικά, επειδή πιστεύει στην καθαρότητα των κινήτρων του, ενώ οι καθαρόαιμοι μαρξιστές κάνουν την πάπια, δε μετράει. Το ποιος είναι μπεσαλής, κιμπάρης, τα δίνει όλα, χρήμα, χρόνο, ψυχή, σκέψη για τους φίλους του δε μετράει. Το ποιος σκέφτεται κάποιες κοινωνικές ομάδες, ευάριθμες, που κανένας άλλος δεν υπολογίζει γιατί δε μετράνε στο επαναστατιλίκι τους δεν ενδιαφέρει. Το ποιος καταπίνει για πολύ καιρό τις προσβολές, προσπαθώντας να καταλάβει, να κατανοήσει, τα βαθύτερα κίνητρα αυτής της συμπεριφοράς, έτοιμος να συγχωρέσει, δεν ενδιαφέρει.

Γιώργο Σκιάνη νεότερε, σε σε κράζω. Έχεις κάτι μαζί μου, είναι σίγουρο. Έλα να μου το πεις κατάμουτρα για να απαντήσω. Δυστυχώς δε μου έδωσες αυτή τη δυνατότητα. Αντ’ αυτού με προσβάλεις και με βάζεις στη δυσάρεστη θέση είτε να σου απαντήσω ανάλογα, είτε να απολογηθώ για εγκλήματα που δεν διέπραξα. Ούτε αρχηγός ενδιαφέρθηκα ποτέ να είμαι, αν και, πίστεψέ με, αυτό είναι το μόνο εύκολο, ούτε πρόσβαλα ποτέ κανένα. Αν νομίζεις ότι πρόσβαλα ποτέ εσένα πες μου πού και πότε. Αλλά κατ’ ιδίαν. Γιατί δε θέλω να ξεκατινιαστούμε χωρίς λόγο. Τέτοια προσωπικά, αν υπάρχουν, δεν ενδιαφέρουν τους συμμετέχοντες στο blog.

Γιάννη Χρ. σε σε κράζω. Ή με ξέρεις 38 χρόνια ή δε με ξέρεις καθόλου. Αποφάσισε. Βρίσκεις σωστές τις αιτιάσεις και κατηγορίες του Γιώργου; Αν ναι χαίρεται. Για κανένα από τους δυο μας δεν έχει νόημα να συντηρούμε μια ψευδοφιλία χωρίς αλληλοεκτίμηση και αλληλοσεβασμό.

Κ.Λ. ιδρυτή του blog σε σε κράζω. Η μόνη διαφορά είναι τα χρόνια : 34. Κατά τα λοιπά τα ίδια.

ΑΠΙΦ, ΙΦΑΠ και Αιρετικέ σε σε κράζω. Εσύ με ξέρεις, ναι είναι αλήθεια, 48 χρόνια. Δε γράφεις πολύ στο blog, είναι αλήθεια. Διαβάζεις όμως. Μπαίνεις στον κόπο πολλές φορές να σχολιάσεις πράγματα. Αυτά που ειπώθηκαν για τον επί 48 χρόνια φίλο σου δε σε άγγιξαν; Η κοινή μας πορεία από την αυλή, το σχολείο, τον Ροφό, το Μαχητή σε βάζουν σε αμφιβολία κατά πόσο γουστάρω αρχηγιλίκια ή στο αν εξαγόρασα στο ελάχιστο οτιδήποτε είχε σχέση, όχι μόνο με πολιτική αλλά και με κοινωνική παρουσία; Εδώ μπάσκετ στο ΙΓΜΕ έπαιζα, έτρεχα σαν πούστης για όλα, εκπρόσωπος, κόουτς, παίχτης, σωφέρ, μεταφορέας και δε διανοήθηκα ποτέ να σηκώσω ένα κύπελλο, κάποτε κάποιος φιλότιμος μου το έφερε στα χέρια να το σηκώσω.

Φίλοι, αυτοί που με γνωρίζετε και παρακολουθήσατε συζητήσεις στο blog, σε σας κράζω. Όλα αυτά που ειπώθηκαν εις βάρος μου τα θεωρήσατε ασήμαντα ή αληθινά; Σας πονάει το χέρι σας; Γιατί δεν αντιδράσατε;

Όταν κάποτε έγινε μια επίθεση από blogger στο Γιάννη Χρ. για ένα κείμενό του και οι χαρακτηρισμοί έπλητταν βάναυσα την υπόληψη του ανθρώπου και φίλου που σέβομαι και εκτιμώ, δε δίστασα ούτε στιγμή να ανοίξω επιθετικότατο διάλογο με τον άλλο. Το θεώρησα αυτονόητο, ξεπήδησε σαν ανάγκη από μέσα μου βρε αδερφέ.

Μάγκες, δε λέω φίλοι γιατί δε ξέρω αν υπάρχει αμοιβαιότητα, εγώ δεν περιμένω τις 12 Δεκέμβρη. Περιμένω το 2012. Ίσως το τέλος να είναι προτιμότερο.

Γιώργος Σκιάνης, φιλελεύθερος τζουτζές και σίγουρα παρείσακτος.

ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

Δυο χρόνια έχουν περάσει από τότε που ο Κώστας είχε τη φαεινή ιδέα να ανοίξει αυτό το βήμα διαδικτυακού διαλόγου, κουτσομπολιού, ανταλλαγής πληροφοριών. Είναι λοιπόν η ώρα να κάνουμε μια αποτίμηση.
Το ιστολόγιο ετούτο θέλησε να γίνει βήμα διαλόγου, χωρατών, ανταλλαγής πληροφοριών μεταξύ των μελών μιας εφηβικής παρέας, τα μέλη της οποίας - όπως συμβαίνει πάντα - είδαν τους δρόμους τους να χωρίζουν, αλλά που όταν, αραιά και πού, συναντιώνται, έχουν τη χαρά να διαπιστώνουν ότι το πέρασμα του χρόνου έχει αφήσει τα σημάδια του στα πρόσωπά μας, όχι όμως στις καρδιές μας.
Τριάντα τέσσερα χρόνια έχουν περάσει από τη 12η Δεκεμβρίου του 1975, όταν «οι συμπέθεροι» άνοιξαν για πρώτη φορά το γραφείο της ΠΑΜΚ Γκύζη στην οδό Αχιλλέα Παράσχου 82. Για τρία ολόκληρα χρόνια όλοι μαζί ονειρευόμασταν ν' αλλάξουμε τον κόσμο πριν προλάβει να μας αλλάξει αυτός. Μετά οι δρόμοι μας άρχισαν σιγά - σιγά να χωρίζουν. Κάποιοι σπούδασαν, κάποιοι άλλοι όχι. Κάποιοι έγιναν οικογενειάρχες, κάποιοι άλλοι εξόρκιζαν το ενδεχόμενο του γάμου για χρόνια. Κάποιοι συνέχισαν να προσπαθούν ν' αλλάξουν τον κόσμο, κάποιοι άλλοι αφέθηκαν να τους αλλάξει αυτός.
Δυο από μας έβαλαν στόχο να αλλάξουν το πολιτικό σκηνικό. Ο ένας είναι ισοβίτης στον Κορυδαλλό κι άλλος, μετά από τριάντα χρόνια σχεδόν μοναχικής προσπάθειας, θα μπορούσε να επαίρεται - γιατί η σεμνότητά του δεν του το επιτρέπει - ότι έχει ένα πολύ σημαντικό μερίδιο - κατά την ταπεινή μου γνώμη το σημαντικότερο - στην ίδρυση μιας νέας πολιτικής δύναμης στην Ελλάδα.
Κάποιοι άλλοι προτιμήσαμε μια πιο χαμηλών τόνων πολιτική δράση, προσανατολισμένη σε μια φιλόδοξη διαχείριση της καθημερινότητας.
Το αντάμωμα όλων αυτών των ανθρώπων φιλοδοξούσε να είναι αυτό το ιστολόγιο ο Κώστας, όταν, πριν δυο χρόνια άνοιγε το pamkgyzi.blogspot.com. Στα δυο αυτά χρόνια ανταλλάξαμε αναμνήσεις, μοιραστήκαμε χαρές αλλά και λύπες, ανοίξαμε θέματα στα οποία προσκαλέσαμε - και μερικές φορές το πετύχαμε - ανθρώπους που δε μας γνώριζαν σε διάλογο, παρεξηγηθήκαμε με φίλους.
Πετύχαμε λοιπόν το στόχο μας; Δε θα το έλεγα. Έχω την αίσθηση ότι το ιστολόγιο τούτο το αγκάλιασαν πολύ λιγότεροι άνθρωποι από όσους συναντιόμαστε στα κατά καιρούς ανταμώματά μας. Ακόμα λιγότεροι έκαναν τον κόπο να γράψουν, κι οι περισσότεροι από τους τελευταίους το έπραξαν με μη συστηματικό τρόπο. Τον τελευταίο καιρό είχαμε απομείνει εγώ κι ο Κώστας, ο Κώστας κι εγώ. Με το Γιώργο Σκιάνη το νεότερο να συμμετέχει ως εύστοχος σχολιαστής των αναρτήσεων και το Γιώργο Σκιάνη τον πρεσβύτερο να προτιμά τις φωτογραφικές αλληγορίες.
Και το μέγα ερώτημα είναι:
Αξίζει τον κόπο να συνεχίσει να υπάρχει αυτό το ιστολόγιο;
Την απάντηση δε μπορώ να τη δώσω μόνο εγώ, ούτε ο Κώστας κι εγώ. Την απάντηση θα τη δώσετε όλοι σας. Με τη φωνή σας ή τη σιωπή σας.Ως τις 12 Δεκεμβρίου είναι δυο βδομάδες και κάτι. Αρκετός χρόνος για να αποφασίσουμε αν αξίζει τον κόπο να συνεχίσει να υπάρχει αυτό το ιστολόγιο ή όχι.
Όποια κι αν είναι η απάντησή μας δε θα στενοχωρεθώ. Γιατί με ή χωρίς αυτό το ιστολόγιο, νιώθω πως συνεχίζουμε να είμαστε κοντά. Ακόμα κι όταν έχουμε μήνες να μιλήσουμε.

Γιάννης Χρ.

Οι "Πυρήνες της Φωτιάς"... στα πατζάκια μας!..

Πολλοί είναι αυτοί που προβλέπουν ένα «δεύτερο γύρο» των γεγονότων του Δεκέμβρη, τις μέρες που έρχονται.
Η επέτειος του Πολυτεχνείου και η επακολουθούσα πρώτη επέτειος του θανάτου του Γρηγορόπουλου στις 6 Δεκέμβρη σίγουρα θα συνδυαστεί με αναταραχή στους κύκλους της αυτονομίας και του έξω των τειχών "κινήματος" της ακροαριστεράς και των αναρχικών.
Για ιστορικούς λόγους ο χώρος αυτός είναι στην Ελλάδα ιδιαίτερα ανεπτυγμένος και πλέον, επίσης για λόγους που ανάγονται στα χαρακτηριστικά της πρόσφατης πολιτικής ιστορίας μας, διαθέτει και τον μικρό, αλλά δυναμικό «στρατό» του.
Το τι θα συμβεί και το αν θα συμβεί, θα το δούμε τις μέρες που έρχονται.
Αυτό που έχει κατά τη γνώμη μου σημασία, είναι μια πολύ σοβαρή διαπίστωση:
Από το Δεκέμβρη του ’08 και εντεύθεν έχουμε μια εντυπωσιακή ανάπτυξη μικρών, συνωμοτικών ομάδων, με οπλισμό που ζαλίζει (ούζι, καλάσνικωφ, μεγάλες ποσότητες εκρηκτικών), με χτυπήματα άγρια, που κάνουν τα πιστολάκια της πάλαι ποτέ κραταιάς 17Ν να μοιάζουν με παιδικά παιχνίδια…
Μιλάμε για ένα χώρο που ήδη μετράει αρκετά άτομα στις φυλακές, ακόμα περισσότερα στην λεγόμενη «παρανομία» και φυσικά πολύ περισσότερα στην ενεργό δράση.
Πρόκειται για ένα φαινόμενο που δεν συναντάται σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου, απ’ ότι μπορώ να γνωρίζω και που εκ πρώτης όψεως φαίνεται μάλλον δύσκολο να αναχαιτιστεί.
Εδώ και αρκετά χρόνια, οι δυτικές – και όχι μόνο – κοινωνίες έχουν απαλλαγεί από τη λεγόμενη «αριστερή τρομοκρατία». Και για πολλούς ευρωπαίους μοιάζει εφιαλτική η προοπτική της εκ νέου επανεμφάνισης του φαινομένου αυτού στις κοινωνίες της Ευρώπης. Για το λόγο αυτό έχουν πολλοί στραμμένη την προσοχή τους στα όσα τεκταίνονται στη χώρα μας.
Αν η παγκόσμια κρίση δεν αναχαιτιστεί, αν στρατιές ανέργων και απελπισμένων κατακλύσουν αυτές τις κοινωνίες, το μέλλον θα είναι όντως εφιαλτικό…
Αυτό που το κάνει εφιαλτικό, είναι ένα δεύτερο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του «ελληνικού κινήματος», που δεν έχει κατά τη γνώμη μου αναλυθεί αρκετά, ούτε ικανοποιητικά:
Τα μέλη αυτού του «κινήματος» είναι στην συντριπτική πλειοψηφία τους γόνοι «καλών οικογενειών». Γόνοι της μεσαίας τάξης…
Δεν πρόκειται για τους εξεγερμένους παρίες των γαλλικών συνοικιών, ούτε τα παιδιά των μουσουλμάνων που κατοικούν στην Αγγλία.
Πρόκειται για παιδιά που μεγάλωσαν και μεγαλώνουν με φροντίδα και σε σπίτια που συνήθως οι ένοικοί τους περπατούν ξυπόλητοι, για να μη λερώνουν τα ακριβά χαλιά που έχουν στρωμένα στα ξύλινα πατώματά τους…
Αυτό ακριβώς το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό κάνει πολλούς από εμάς να αντιμετωπίζουμε το «κίνημα» αυτό με κάποια ειρωνική διάθεση και με πολλή – πολλή διάθεση για υποτίμηση τόσο της δυναμικής που μπορεί στο μέλλον να αναπτύξει, όσο και του πολιτικού του βεληνεκούς.
Κάπου άκουσα ότι η ονομασία «Πυρήνες της Φωτιάς», την δεκαετία του ’70 θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το όνομα κάποιου ροκ συγκροτήματος. Σήμερα όμως είναι το όνομα μερικών δεκάδων (απ’ ότι φαίνεται) νέων παιδιών, που βάζουν αυτοσχέδιες βόμβες. Και που αύριο, αυτά τα ίδια παιδιά, μπορεί να κρατάνε ένα καλάσνικωφ στο χέρι. Και να βάλλουν κατά πάντων!..
Κ.Λ.

ΠΕΡΙ ΦΙΛΙΑΣ

Η ΝΟΜΕΝΚΛΑΤΟΥΡΑ ΣΕ ΟΛΟ ΤΗΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ

ΓΕΙΑ ΣΑΣ

ΑΠΟΨΕΙΣ

Για κάποιους οφθαλμοπορνοχαρία, για άλλους χαρά της ζωής.

Η "Πράσινη Νομενκλατούρα" δείχνει τα δόντια της...

Ποιος είπε ότι δεν αμφισβητείται ο Γιώργος κι η πολιτική που θέλει να εφαρμόσει;
Πρώτα – πρώτα μέσα από το ίδιο το ΠΑΣΟΚ…
Πέρα από τις συνήθεις γκρίνιες των… απογοητευμένων «υπουργοποιήσιμων», στο Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ που συνεδρίασε χτες στο ΣΕΦ για να εκλέξει Γραμματέα του Κινήματος και Πολιτικό Συμβούλιο, εμφανίστηκε ένας υπερβολικά μεγάλος αριθμός εθνικοσυμβούλων που δεν συντάχθηκε με την πρόταση του προέδρου και ψήφισε για γραμματέα τον αυτοπροταθέντα Γ. Παναγιωτακόπουλο (124). Επίσης ένας αρκετά μεγάλος αριθμός ψήφισε λευκό κι άκυρο (65). Ο δόλιος ο Ξυνίδης (βέβαια είναι και παγκοσμίως άγνωστος κι αυτό έχει την επιρροή του) πήρε 181 ψήφους… Μειοψηφία δηλαδή…
Όμως η εμφανής αμφισβήτηση του προέδρου δεν είναι ένα αμελητέο πολιτικό γεγονός. Ιδιαίτερα την επαύριο μιας θριαμβευτικής επανάκαμψης του κινήματος στην εξουσία… Απ’ όσο θυμάμαι, ποτέ μέχρι σήμερα δεν έχει αμφισβητηθεί τόσο έντονα πρόταση προέδρου του ΠΑΣΟΚ εσωκομματικά και μάλιστα εν ημέραις θριάμβου…
Το ΠΑΣΟΚ του παρελθόντος μας, έβγαλε τη δική του, ψιθυριστή, αλλά απόλυτα ξεκάθαρη φωνή: «Κύριε Γιώργο, ωραία όλα αυτά περί διαβούλευσης, περί κοινωνίας των πολιτών και περί αξιοκρατίας, αλλά μη ξεχνάς, ότι εμείς είμαστε το ΠΑΣΟΚ κι όχι εσύ. Δεν περιμέναμε τσάμπα πεντέμισι χρονάκια στην αντιπολίτευση, ολόκληρος μηχανισμός, για να περιοριστούμε σήμερα που πια δικαιωθήκαμε, σε ατάκες στα καφενεία και σε ανιαρές συνελεύσεις στα γραφεία μας… Θέλουμε καρέκλες! Θέλουμε κομμάτι της πίτας!.. Φρόντισε λοιπόν, κι άσε τα βιογραφικά και τις καταργήσεις επιτροπών…»

Φυσικά και δεν περίμενε κανείς να αλλάξουν όλα με μια εκλογή. Φυσικά και δεν περίμενε κανείς να ξεπεραστούν νοοτροπίες πελατειακών σχέσεων και αγκυλωτικών διαχωρισμών σε λίγες μόνο μέρες. Θα χρειαστεί πόλεμος!.. Θα πρέπει να πέσουν κορμιά, στην πολιτική αρένα. Να «ματώσουμε» όπως έχει πει ο ίδιος ο Παπανδρέου κατ’ επανάληψη.
Αλλά μια τόσο άμεση αντίδραση από τη «νομενκλατούρα» του κινήματος, πραγματικά, γεννά έντονο προβληματισμό…

Η ελπίδα;
Η ελπίδα βρίσκεται στο ότι ο Γιώργος δεν είναι Σημίτης… Διαθέτει προσωπική ακτινοβολία και άμεση πολιτική επικοινωνία με ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας μας, χωρίς την παρεμβολή του «πράσινου» μηχανισμού...
Και κάτι ακόμα:
Ο Γιώργος είναι αποφασισμένος.
Εξ άλλου είναι και ηλίου φαεινότερο:
Η τώρα, ή ποτέ…
Κ.Λ.

ΣΥΜΠΛΕΓΜΑ

Σύνολο συναισθημάτων και παραστάσεων που έχουν εν όλω ή εν μέρει απωθηθεί στο υποσυνείδητο, αλλά μπορούν να επηρεάζουν τις σκέψεις, τα αισθήματα και τις πράξεις ενός ατόμου, οργανώνοντας τον τύπο της προσωπικότητάς του. Οι διάφορες ψυχαναλυτικές σχολές έχουν περιγράψει ποικιλία συμπλεγμάτων, οιδιπόδειο σύμπλεγμα, σύμπλεγμα ευνουχισμού, Ηλέκτρας, Ιοκάστης, Φαίδρας, μειονεξίας (κατωτερότητας), υπεροχής (ανωτερότητας) κ.α.

Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό Πάπυρος Larousse (για την αντιγραφή, Παρείσακτος).

ΚΥΚΛΩΠΑΣ

Ο Κύκλωπας ήταν πανίσχυρος. Είχε όμως μόνο ένα μάτι. Κι έτσι τον κατατρόπωσε ο κανένας.

Παρείσακτος

SPARTAN

Τώρα Κουφόβουνο, σκηνάκια!

Αριστερίστικη γκρίνια

Σε άμεση σχέση με την προηγούμενη ανάρτηση, ανεβάζω την ανακοίνωση του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, για τα γεγονότα της περασμένης Πέμπτης 8/10.

Γιώργος

Άρχισε η «πράσινη ανάπτυξη»…

Επιχείρηση-σκούπα στα Εξάρχεια και απόπειρα εισβολής στο Στέκι Μεταναστών

Το Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα καταγγέλλει την τρομοκρατική επιχείρηση-σκούπα στα Εξάρχεια, καθώς και την απόπειρα αστυνομικής εισβολής στο Στέκι Μεταναστών.
Χτες το βράδυ, εκατοντάδες αστυνομικοί περικύκλωσαν την περιοχή των Εξαρχείων, εισέβαλαν σε μπαρ, προσήγαγαν μεγάλο αριθμό ατόμων που έπιναν υπόπτως ποτό, και υπέβαλαν σε εξευτελιστικούς ελέγχους ακόμα περισσότερα. Μάλιστα, μια ομάδα ασφαλιτών επιχείρησε να εισβάλει στο Στέκι Μεταναστών της οδού Τσαμαδού, πράγμα που αποτράπηκε από τις έντονες διαμαρτυρίες των παρευρισκομένων. Μετά τη χτεσινή βραδιά, έγινε φανερό ότι όταν η νυν κυβέρνηση μιλούσε προεκλογικά για «πράσινη ανάπτυξη», εννοούσε την πλήρη ανάπτυξη και κατάληψη του κέντρου της Αθήνας από τα ΜΑΤ. Τέλος, να σημειώσουμε ότι οι δηλώσεις του κ. Βούγια περί πάταξης της ανομίας (δηλαδή των θαμώνων των Εξαρχείων) είναι συνεπείς τόσο με το ήθος του όσο και με την πολιτική ιστορία του.

Αθήνα 9/10/09 *Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα*

Να μας γράφετε!..

Μια μόλις βδομάδα πέρασε από την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης και είναι γενικά παραδεκτό ότι αυτή τη φορά έχει αρχίσει να παράγεται έργο από την πρώτη κιόλας στιγμή. Έργο εντυπωσιακό και ουσιαστικό. Έργο που δεν αποδεικνύει μόνο τις προθέσεις της νέας κυβέρνησης, αλλά και που αρχίζει να σηματοδοτεί το πόσο πολλά και πόσο απλά πράγματα μπορούν να γίνουν σε κάθε τομέα άσκησης της εξουσίας για να καλυτερέψουν τα πράγματα.

Επιτέλους η Ελλάδα των ολυμπιακών αγώνων – που μας είχε ξαφνιάσει κι εμάς τους… γηγενείς – δείχνει να επανέρχεται στο προσκήνιο, χέρι – χέρι με την αισιοδοξία για ένα καλύτερο αύριο και με την προϋπόθεση σκληρής κι αποτελεσματικής δουλειάς.
Επιτέλους φαίνεται να είναι ορατή η κατάκτηση στόχων που μόλις πριν λίγες μέρες ήταν κυριολεκτικά χαμένοι στα νέφη της απαισιοδοξίας μας:
Διαφάνεια στην άσκηση εξουσίας
Αξιοκρατία σε κάθε βαθμίδα του δημοσίου
Εξορθολογισμός των δαπανών του δημοσίου
Ουσιαστικός διαχωρισμός και ανεξάρτητη λειτουργία των εξουσιών
Σεβασμός στις ανεξάρτητες αρχές
Διαβούλευση πριν από κάθε απόφαση

Μόλις μερικές μέρες μετά τις εκλογές και εκείνη η χλαπάτσα που σ’ έπιανε όταν έβλεπες τις ξινισμένες μούρες των κομματαρχών και λοιπών ξυλοσχιστών της πάλαι ποτέ «νέας διακυβέρνησης» έχει παραχωρήσει τη θέση της στην ελπίδα. Τέρμα πια τα υπογλώσσια που παίρναμε με τις χούφτες για να τους αντέξουμε!

Κι ενώ η έρημη ελπίδα ήρθε πάλι να μας κτυπήσει χαρούμενη την πόρτα, οι γνωστές «μοίρες» της πολιτικής αλλά και της παραπολιτικής μας κακομοιριάς επανέκαμψαν, μετά από ένα πρώτο σοκ αλαλίας:
Το ΚΚΕ μας καλεί να κλείσουμε τα μάτια και τα αυτιά στις «πασοκικές σειρήνες»… Δεν είναι παρά η άλλη όψη του ίδιου καπιταλιστικού νομίσματος
Ο ΣΥΡΙΖΑ πανηγυρίζει χαιρέκακα για την κατάσταση στα λιμάνια
Τα κουλουβάχατα της ΝΔ βγαίνουν με ειρωνικά χαμόγελα και μας λένε ότι όλα αυτά είναι επικοινωνιακά κόλπα του ΠΑΣΟΚ και ποτέ τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει
Το ΛΑΟΣ διαρρηγνύει τα ιμάτιά του γιατί καταργήθηκε το υπουργείο Μακεδονίας – Θράκης και προβλέπει εθνικό αφανισμό
Οι γνωστοί δημοσιογράφοι – υπάλληλοι των αφεντικών τους μας υπενθυμίζουν με κάθε… υπευθυνότητα ότι «κι άλλοι είχαν καλές προθέσεις αλλά δεν κατάφεραν τίποτα…»
Ο γελωτοποιός Λαζόπουλος συνεχίζει να βγάζει τον κομπλεξισμό του προς τον Παπανδρέου όλο και πιο άνοστα, όλο και πιο χυδαία
Και οι μπαχαλάκηδες των Εξαρχείων μας καλούν σε γενικό ξεσηκωμό κατά της «σοσιαλιστικής αστυνομοκρατίας»…

Βλέπετε, πολλοί και διάφοροι προαισθάνονται ότι αυτή τη φορά ο κίνδυνος να χάσουν τους ρόλους τους στην καθημερινή νεοελληνική μιζέρια είναι όχι μόνο ορατός, αλλά και άμεσος.
Η ευρωπαϊκή επαρχία Ελλάς με τους θλιβερούς κομματάρχες της, τους γελωτοποιούς της, τους διεφθαρμένους παρατρεχάμενους και τους «εκ του ασφαλούς» επαναστάτες, βαίνει προς απόσυρση, μαζί με τα σαραβαλάκια που αποσύρουμε πρόσφατα στα κατά τόπους ΚΤΕΟ…
Κάνανε την επανάστασή τους, το 2004…
Αποτύχανε, φάγανε τις σάρκες τους, φάγανε και τις δικές μας
Άντε γεια τώρα, παιδιά και να μας γράφετε, να μαθαίνουμε νέα σας!..

Κ.Λ.

ΤΟ ΑΛΛΟ ΙΣΡΑΗΛ

88 απόφοιτοι Λυκείου, με κοινή τους δήλωση αρνήθηκαν να υπηρετήσουν τη στρατιωτική τους θητεία στις ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις, σύμφωνα με την εφημερίδα HAARETZ. Πρόκειται για την πιο μαζική δήλωση άρνησης στράτευσης που έχει υπάρξει στο Ισραήλ. Τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότεροι νέοι και νέες αρνούνται να υπηρετήσουν, είτε στα Κατεχόμενα, είτε παντελώς τη στρατιωτικοί θητεία. Οι άνθρωποι αυτοί, παρά τις φυλακίσεις, τους ξυλοδαρμούς, ιτς παρακολουθήσεις των τηλεπικοινωνιών τους, τον εξοστρακισμό τους από την επίσημη ισραηλινή κοινωνία, αγωνίζονται για μια δίκαιη ειρήνη στη Μέση Ανατολή. Και είναι παράδειγμα για όλους μας.

Γιάννης Χρ.

Υ.Γ. Το άρθρο της ΑΥΓΗΣ εγώ το ανάρτησα

ΕΝΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΑΡΘΡΟ ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ

«Σύνορα ανοιχτά για τους μετανάστες»

Ημερομηνία δημοσίευσης: 10/10/2009

ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΚΑΨΑΛΗ*

Η πρώτη εντύπωση που σχηματίζουμε διαβάζοντας τον τίτλο ενός άρθρου είναι συχνά λανθασμένη. Το ίδιο έχει -πιθανότατα- συμβεί και σε σας με τον τίτλο του σημερινού μας άρθρου. Και αυτό γιατί δεν πρόκειται για την αναπαραγωγή γνωστού συνθήματος που ακούγεται σε αντιρατσιστική διαδήλωση ή αιχμηρής προγραμματικής πολιτικής διεκδίκησης κάποιας ριζοσπαστικής φιλο-μεταναστευτικής οργάνωσης.

Αποτελεί απλά μια ελεύθερη απόδοση του τίτλου -αλλά και του περιεχομένου- της Διεθνούς Έκθεσης του Προγράμματος των Ηνωμένων Εθνών για την Ανάπτυξη (PNUD), που δημοσιεύτηκε στις 5 Οκτωβρίου 2009 και ο οποίος είναι επακριβώς ο εξής: «Αίροντας τα εμπόδια: ανθρώπινη κινητικότητα και ανάπτυξη» (http://hdr.undp.org).

Ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον προκαλεί, κυρίως, το περιεχόμενο της εν λόγω έκθεσης, βασικός στόχος της οποίας είναι η πρόσκληση προς τις κυβερνήσεις των χωρών υποδοχής «να περιορίσουν τα προσκόμματα που αφορούν στη μετακίνηση μεταναστών στο εσωτερικό τους και υπερβαίνοντας τα σύνορά τους να διευρύνουν τις ανθρώπινες επιλογές και ελευθερίες».

Κατ’ αρχήν, καταρρίπτονται για πολλοστή φορά οι ιδιαίτερα διαδεδομένοι μύθοι σχετικά με το ποιοι κυρίως μεταναστεύουν (όχι οι πλέον εξαθλιωμένοι) ή το πού κατευθύνονται κατά κύριο λόγο (στο εσωτερικό των χωρών καταγωγής τους και πάντως όχι προς τις ανεπτυγμένες χώρες). Επισημαίνεται, επίσης, όπως άλλωστε καταγράφεται από το σύνολο της επιστημονικής κοινότητας, ότι η μετανάστευση αποδεικνύεται σχεδόν πάντοτε επωφελής για τα οικονομικά μεγέθη και την απασχόληση των χωρών εγκατάστασης (και όχι μόνον). Τονίζεται δε ότι εφόσον οι μετανάστες διαθέτουν νόμιμο καθεστώς διαμονής και επομένως έχουν πρόσβαση σε κοινωνικά δικαιώματα και σε δημόσια αγαθά και υπηρεσίες τα οφέλη για τις χώρες υποδοχής μεγιστοποιούνται.

Βέβαια, οι κυβερνήσεις πολλές φορές υιοθετούν τις εισηγήσεις των ειδημόνων σε θέματα υγείας, οικονομίας ή περιβάλλοντος, όμως ο τομέας της μετανάστευσης αποτελεί ίσως τη μοναδική περίπτωση στην οποία οι κυβερνήσεις πράττουν ακριβώς το αντίθετο από αυτό που εισηγούνται οι ερευνητές του μεταναστευτικού ζητήματος παγκοσμίως.

Άλλωστε, η επιλογή της ημέρας δημοσίευσης της Έκθεσης του PNUD δεν αποκλείεται να μην είναι τυχαία γιατί με αυτό τον τρόπο στέλνεται ένα μήνυμα προς τη νέα κυβέρνηση που προέκυψε στην Ελλάδα από τις εκλογές της παραμονής της δημοσίευσης, δεδομένου ότι αυτή η κυβέρνηση θα αναλάβει να φιλοξενήσει στις αρχές Νοεμβρίου τις εργασίες του 3ου Παγκόσμιου Φόρουμ για τη Μετανάστευση και την Ανάπτυξη. Και το μήνυμα είναι σαφές: να μην πεταχτούν για άλλη μια φορά στον κάλαθο των αχρήστων οι υποδείξεις της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας, αλλά να αρθούν τα εμπόδια στην ελεύθερη μετακίνηση ανθρώπων εντός ή εκτός των συνόρων της χώρας στην οποία (δεν είναι πλέον εφικτό να συνεχίσουν να) διαμένουν.

Στο προεκλογικό του πρόγραμμα το κυβερνών -σήμερα- κόμμα υποσχέθηκε δύο άξονες πολιτικής για τη μετανάστευση. Ο δεύτερος αναφέρεται στη διαφύλαξη των συνόρων και στην αποτροπή της παράνομης εισόδου μεταναστών (μηδενική ανοχή) σε συνδυασμό με τη διασφάλιση της δημόσιας τάξης. Άραγε θα αποτελέσει η διεθνής συνδιάσκεψη του επόμενου μήνα την αφορμή για την αναθεώρηση αυτής της (επιπλέον αντι-αναπτυξιακής) θεώρησης της μετανάστευσης ως ζήτημα δημόσιας τάξης και την απαρχή μιας διαδικασίας επαναπροσέγγισης του δικαιώματος κάθε ανθρώπου να αλλάζει τόπο διαμονής;

Ή θα κυριαρχήσει για άλλη μια φορά η τάση συστηματικής παραγνώρισης των διδαγμάτων της επιστημονικής κοινότητας και των αιτημάτων των οργανώσεων προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με απώτερο στόχο την ικανοποίηση των ανικανοποίητων επιθυμιών της οικονομικής ελίτ για φτηνό και χωρίς δικαιώματα εργατικό δυναμικό εν μέσω οικονομικής ύφεσης;

* Ο Απόστολος Καψάλης είναι ερευνητής Εργασιακών Σχέσεων

ΟΙΔΙΠΟΥΣ

Σε προηγούμενη ανάρτηση παρουσίασα την πραγματική ιστορία του Οιδίποδα. Τώρα θα πω δυο λόγια για τον μύθο του.
Το πρόβλημα του Οιδίποδα ήταν ότι δεν ήξερε ποιος πραγματικά ήταν. Είχε λοιπόν πρόβλημα ταυτότητας.
Το μεγαλύτερο πρόβλημά του ήταν όμως ότι όταν έμαθε ποιος ήταν προτίμησε την εθελούσια τύφλωση. Δεν θέλησε δηλαδή ποτέ να δεχθεί την πραγματικότητα.

Παρείσακτος