Οι "Πυρήνες της Φωτιάς"... στα πατζάκια μας!..

Πολλοί είναι αυτοί που προβλέπουν ένα «δεύτερο γύρο» των γεγονότων του Δεκέμβρη, τις μέρες που έρχονται.
Η επέτειος του Πολυτεχνείου και η επακολουθούσα πρώτη επέτειος του θανάτου του Γρηγορόπουλου στις 6 Δεκέμβρη σίγουρα θα συνδυαστεί με αναταραχή στους κύκλους της αυτονομίας και του έξω των τειχών "κινήματος" της ακροαριστεράς και των αναρχικών.
Για ιστορικούς λόγους ο χώρος αυτός είναι στην Ελλάδα ιδιαίτερα ανεπτυγμένος και πλέον, επίσης για λόγους που ανάγονται στα χαρακτηριστικά της πρόσφατης πολιτικής ιστορίας μας, διαθέτει και τον μικρό, αλλά δυναμικό «στρατό» του.
Το τι θα συμβεί και το αν θα συμβεί, θα το δούμε τις μέρες που έρχονται.
Αυτό που έχει κατά τη γνώμη μου σημασία, είναι μια πολύ σοβαρή διαπίστωση:
Από το Δεκέμβρη του ’08 και εντεύθεν έχουμε μια εντυπωσιακή ανάπτυξη μικρών, συνωμοτικών ομάδων, με οπλισμό που ζαλίζει (ούζι, καλάσνικωφ, μεγάλες ποσότητες εκρηκτικών), με χτυπήματα άγρια, που κάνουν τα πιστολάκια της πάλαι ποτέ κραταιάς 17Ν να μοιάζουν με παιδικά παιχνίδια…
Μιλάμε για ένα χώρο που ήδη μετράει αρκετά άτομα στις φυλακές, ακόμα περισσότερα στην λεγόμενη «παρανομία» και φυσικά πολύ περισσότερα στην ενεργό δράση.
Πρόκειται για ένα φαινόμενο που δεν συναντάται σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου, απ’ ότι μπορώ να γνωρίζω και που εκ πρώτης όψεως φαίνεται μάλλον δύσκολο να αναχαιτιστεί.
Εδώ και αρκετά χρόνια, οι δυτικές – και όχι μόνο – κοινωνίες έχουν απαλλαγεί από τη λεγόμενη «αριστερή τρομοκρατία». Και για πολλούς ευρωπαίους μοιάζει εφιαλτική η προοπτική της εκ νέου επανεμφάνισης του φαινομένου αυτού στις κοινωνίες της Ευρώπης. Για το λόγο αυτό έχουν πολλοί στραμμένη την προσοχή τους στα όσα τεκταίνονται στη χώρα μας.
Αν η παγκόσμια κρίση δεν αναχαιτιστεί, αν στρατιές ανέργων και απελπισμένων κατακλύσουν αυτές τις κοινωνίες, το μέλλον θα είναι όντως εφιαλτικό…
Αυτό που το κάνει εφιαλτικό, είναι ένα δεύτερο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του «ελληνικού κινήματος», που δεν έχει κατά τη γνώμη μου αναλυθεί αρκετά, ούτε ικανοποιητικά:
Τα μέλη αυτού του «κινήματος» είναι στην συντριπτική πλειοψηφία τους γόνοι «καλών οικογενειών». Γόνοι της μεσαίας τάξης…
Δεν πρόκειται για τους εξεγερμένους παρίες των γαλλικών συνοικιών, ούτε τα παιδιά των μουσουλμάνων που κατοικούν στην Αγγλία.
Πρόκειται για παιδιά που μεγάλωσαν και μεγαλώνουν με φροντίδα και σε σπίτια που συνήθως οι ένοικοί τους περπατούν ξυπόλητοι, για να μη λερώνουν τα ακριβά χαλιά που έχουν στρωμένα στα ξύλινα πατώματά τους…
Αυτό ακριβώς το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό κάνει πολλούς από εμάς να αντιμετωπίζουμε το «κίνημα» αυτό με κάποια ειρωνική διάθεση και με πολλή – πολλή διάθεση για υποτίμηση τόσο της δυναμικής που μπορεί στο μέλλον να αναπτύξει, όσο και του πολιτικού του βεληνεκούς.
Κάπου άκουσα ότι η ονομασία «Πυρήνες της Φωτιάς», την δεκαετία του ’70 θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το όνομα κάποιου ροκ συγκροτήματος. Σήμερα όμως είναι το όνομα μερικών δεκάδων (απ’ ότι φαίνεται) νέων παιδιών, που βάζουν αυτοσχέδιες βόμβες. Και που αύριο, αυτά τα ίδια παιδιά, μπορεί να κρατάνε ένα καλάσνικωφ στο χέρι. Και να βάλλουν κατά πάντων!..
Κ.Λ.