Μουσείο Ακρόπολης και Μελίνα...

Μου άρεσε που ξύπνησα σήμερα και ρίχνοντας μια ματιά στα blogs είδα στα περισσότερα φωτογραφίες με τα μεγάλα, ερωτικά μάτια της Μελίνας.
Σήμερα γίνονται τα εγκαίνια του μουσείου της Ακρόπολης, ενός έργου που πέρασε από σαράντα κύματα και – επιτέλους – ολοκληρώθηκε. Η κυβέρνηση προσπάθησε με όσα μέσα άθλιας προπαγάνδας διαθέτει να το περάσει ούτε λίγο ούτε πολύ, ως ένα έργο… δικό της!!! Ως «ένα όραμα του μεγάλου Καραμανλή» που το εγκαινιάζει ένας άλλος Καραμανλής!.. Ο και «μικρός» ονομαζόμενος…
Το όραμα κι ο αγώνας της Μελίνας άτεχνα και πρόχειρα παραχαράχτηκε από τα επίσημα παπαγαλάκια του θιάσου που κυβερνά, ως ένα «όραμα καραμανλικό»…
Οποία θρασύτητα!..
Αυτοί που το 2003 έκαναν μηνύσεις και προσφυγές και καθυστέρησαν το έργο για χρόνια, ταλαιπωρώντας τους ανθρώπους που δούλευαν γι’ αυτό, έρχονται τώρα και κομπάζουν!..
Όμως εδώ η αλήθεια δεν μπόρεσε να κρυφτεί. Υπάρχει αυτή η διαολεμένη μνήμη που καμιά φορά λειτουργεί.
Αυθόρμητα, σήμερα, όλων το μυαλό πηγαίνει στη Μελίνα.
Στο όραμά της για την επιστροφή των μαρμάρων, για την ενοποίηση των αρχαιολογικών χώρων του ιστορικού κέντρου της Αθήνας, για το μουσείο της Ακρόπολης, για την διατήρηση όσων νεοκλασικών αριστουργημάτων έχουν πια απομείνει στα δρομάκια αυτής της πόλης. Αν δεν είχε περάσει η Μελίνα από τη ζωή μας, η πόλη που ζούμε θα θύμιζε ακόμα περισσότερο μια απρόσωπη μεγαλούπολη. Μας χάρισε ανάσες ζωής και μας επέβαλε να θυμόμαστε πού και πού ότι έχουμε τη θεία τύχη να πατάμε στα χώματα που κάποτε πατούσε ο Σωκράτης κι ο Περικλής…
Η Μελίνα είχε καταλάβει το νεοέλληνα καλύτερα από όλους.
Και είχε πει:
«Αυτή είναι η περιουσία μας, το παρελθόν μας, ο πολιτισμός μας. Χωρίς αυτόν, δεν είμαστε κανείς…» ...........................................................

Η Μελίνα!..
Η τελευταία θεά αυτού του τόπου.
Κι ένα μεγάλο δίδαγμα για το τι μπορεί να πραγματοποιήσει ένας πολιτικός, όταν έχει όραμα.
Κ.Λ.