Οι Ευρωεκλογές σημαδεύτηκαν πανευρωπαϊκά από μια χωρίς προηγούμενο αποχή, μια χωρίς προηγούμενο εκλογική νίκη Φασιστικών Ρατσιστικών και εθνικιστικών κομμάτων και, με εξαίρεση τους Πράσινους, την απόλυτη κατάρρευση της Σοσιαλδημοκρατίας, αλλά και της Αριστεράς.
Μολονότι αρκετοί αναλυτές επισημαίνουν, ορθώς, ότι ο παραλληλισμός με την Ευρώπη της δεκαετίας του '30 είναι παρακινδυνευμένος και προσωπικά δέχομαι αυτή την άποψη, εντούτοις η ύπαρξη κάποιων κοινών χαρακτηριστικών ανάμεσα στη δεκαετία του '30 και στην αυγή του 21ου αιώνα δε μπορεί να μη γεννά ανησυχίες.
Ας σταθούμε όμως στα δυο στοιχεία που ΔΕΝ είναι κοινά.
Το πρώτο είναι ότι στη δεκαετία του '30 η Ευρώπη αγωνίζονταν να ορθοποδήσει μετά από ένα πόλεμο που την είχε σαρώσει απ' άκρη σ' άκρη, δεν είχε αφήσει πέτρα πάνω στην πέτρα, είχε σκοτώσει 14 εκατομμύρια ανθρώπους και είχε αφήσει εκατομμύρια σακατεμένους.
Το δεύτερο είναι ότι τότε υπήρχε μια Αριστερά που γεννούσε ελπίδες για ένα καλύτερο μέλλον σε εκατομμύρια ανθρώπων. Τα Λαϊκά Μέτωπα, προϊόντα ενότητας χτισμένης μέσα στους κοινωνικούς αγώνες ανάμεσα σε Σοσιαλδημοκράτες, Κομμουνιστές και - στην περίπτωση της Ισπανίας - Αναρχικούς, θριάμβευαν στις εκλογές σε Γαλλία - Ισπανία. Παρά τις σταλινικές συνομωσίες - δυστυχώς βρήκε πρόθυμους συνεργάτες μέσα στο Ισπανικό Κομμουνιστικό Κόμμα - επί τρία χρόνια η Ισπανία του Λαϊκου Μετώπου, με μοναδικό συμπαραστάτη τις δεκάδες χιλιάδες των αγωνιστών από όλη την Ευρώπη που έσπευσαν να πολεμήσουν μαζί τους, αντιστάθηκε στη Χιτλερική κτηνωδία. Τί να πρωτομνημονέυσει κανείς, την παρησία του Μιγκέλ ντε Ουναμούνο στο κατάμεστο από Φαλαγγίτες αμφιθέατρο του Πανεπιστημίου της Σαλαμάνκα, τις απελπισμένες μάχες των Διεθνών Ταξιαρχιών, τα αυτοδιαχειριστικά πειράματα Αναρχικών και Τροτσκιστών;
Αυτό το δυνατό όνειρο για μια άλλη κοινωνία είναι αυτό που λείπει σήμερα και έστειλε Σοσιαλδημοκρατία και Αριστερά αδιάβαστες.
Η μεν σοσιαλδημοκρατία προσπάθησε, για πρώτη φορά μετά από είκοσι ολόκληρα χρόνια, πριν μερικούς μήνες να αρθρώσει έναν κοινωνικό πολιτικό λόγο. Μοιραίο ήταν να μην εισακουστεί. Κι αυτό γιατί οι βάσεις για τις πολιτικές της απόλυτης κοινωνικής αναλγησίας, της κατεδάφισης του κοινωνικού Κράτους, της προκλητικής αύξησης του πλούτου των λίγων και της φτώχειας των πολλών, μπήκαν από τους σοσιαλδημοκράτες αρχιτέκτονες της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Ελάχιστοι είχαμε τολμήσει τότε να φωνάξουμε πως η Συνθήκη αυτή, για όλους τους παραπάνω λόγους, έμελλε να βάλει βόμβα στα θεμέλια του Ευρωπαϊκού οικοδομήματος και να στερήσει κάθε πολιτική νομιμοποίηση από την έννοια της Ενωμένης Ευρώπης. Αντιμετωπιστήκαμε με ειρωνεία, απαξία και ταυτιση με τις φοβικές εθνικιστικές θέσεις του ΚΚΕ στην Ελλάδα, του Ντε Βιγέρ στη Γαλλία, της δανικής και της νορβηγικής ακροδεξιάς.
Αυτή τη στιγμή η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ταυτισμένη με την ανεργία, την κατάργηση της κοινωνικής ασφάλισης, την κατάργηση της δωρεάν παιδείας, την κατάργηση των δωρε΄παν παροχών υγείας, την κατάργηση των συντάξεων. Και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε γι αυτό. Γι αυτό και η αποχή, γι αυτό και η υπερψήφιση των ευρωφοβικών ακροδεξιών κομματών. Γι αυτό και οι Ευρωπαίοι πολίτες νιώθουν ανασφαλείς και τείνουν ευήκοον ους στις ρτσιστικές απόψεις.
Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα υπάρχει μια άλλη θλιβερή πραγματικότητα. Αυτή μιας Αριστεράς, μιας Σοσιαλδημοκρατίας και, σε μικρότερο βαθμό, των Πράσινων κομμάτων, που αυτιστικές και ικανοποιημένες από τον εαυτό τους, αναμασούν πράγματα που δεν ενδιαφέρουν τον πολίτη.
Αυτή τη στιγμή επιοβάλλεται να χτιστεί μια άλλη Ευρώπη. Αυτή που θα ξεπηδήσει από τις συμπληρωματικές - αλλά και ανταγωνιστικές, αυτό δεν είναι κακό - Ευρώπες της Σοσιαλδημοκρατίας, της Αριστεράς, των Πράσινων.
Όλοι πρέπει να καταλάβουν μερικά πράγματα.
Το πρώτο είναι ότι μετά από 50 ολόκληρα χρόνια, ξαναγεννιούνται στην Ευρώπη οι στρατιές των εξαθλιωμένων φτωχών. Και πρέπει να βρεθεί τρόπος να ξαναποκτήσουν οι άνθρωποι αυτοί ελπίδα κι αυτοπεποίθηση.
Το δεύτερο είναι ότι όλο και μεγαλύτερα κομάτια της μεσαίας αστικής τάξης ζουν με τον τρόμο της φτώχειας. Γι αυτό και στρέφονται προς την Ακροδεξιά. Πρέπει να δοθούν πειστικές πολιτικές απαντήσεις στους φόβους αυτών των ανθρώπων. Πρέπει σοσιαλδημοκράτες, Αριστεροί και Πράσινοι, ν' ασχοληθούν επιτέλους με τις έννοιες της Δημόσιας Ασφάλειας και της μετανάστευσης. Να εκπονήσουν αντίστοιχες πολιτικές. Πριν μερικούς μήνες είχα κάνει μια εκτενή ανάρτηση με θέμα τη σκιαγράφηση μιας προοδευτικής πολιτικής Ασφάλειας. Υπόσχομαι να κάνω κάτι ανάλογο και για το θέμα της μετανάστευσης.
ΚΑΙ ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ. Πρέπει, χωρίς την παραμικρή αμφισημία, να γίνει κύριος πολιτικός στόχος κάθε προοδευτικού κόμματος η εκ βάθρων αλλαγή των συνθηκών που διέπουν την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η η ΕΕ θα γίνει μια ένωση της πολιτικής και κοινωνικής αλληλεγγύης ή θα καταρρεύσει σα χάρτινος πύργος. την ώρα που οι πάντες βαυκαλίζονται με όνειρα περί σύντομης ανάκαμψης.
Γιάννης Χρ.
Μολονότι αρκετοί αναλυτές επισημαίνουν, ορθώς, ότι ο παραλληλισμός με την Ευρώπη της δεκαετίας του '30 είναι παρακινδυνευμένος και προσωπικά δέχομαι αυτή την άποψη, εντούτοις η ύπαρξη κάποιων κοινών χαρακτηριστικών ανάμεσα στη δεκαετία του '30 και στην αυγή του 21ου αιώνα δε μπορεί να μη γεννά ανησυχίες.
Ας σταθούμε όμως στα δυο στοιχεία που ΔΕΝ είναι κοινά.
Το πρώτο είναι ότι στη δεκαετία του '30 η Ευρώπη αγωνίζονταν να ορθοποδήσει μετά από ένα πόλεμο που την είχε σαρώσει απ' άκρη σ' άκρη, δεν είχε αφήσει πέτρα πάνω στην πέτρα, είχε σκοτώσει 14 εκατομμύρια ανθρώπους και είχε αφήσει εκατομμύρια σακατεμένους.
Το δεύτερο είναι ότι τότε υπήρχε μια Αριστερά που γεννούσε ελπίδες για ένα καλύτερο μέλλον σε εκατομμύρια ανθρώπων. Τα Λαϊκά Μέτωπα, προϊόντα ενότητας χτισμένης μέσα στους κοινωνικούς αγώνες ανάμεσα σε Σοσιαλδημοκράτες, Κομμουνιστές και - στην περίπτωση της Ισπανίας - Αναρχικούς, θριάμβευαν στις εκλογές σε Γαλλία - Ισπανία. Παρά τις σταλινικές συνομωσίες - δυστυχώς βρήκε πρόθυμους συνεργάτες μέσα στο Ισπανικό Κομμουνιστικό Κόμμα - επί τρία χρόνια η Ισπανία του Λαϊκου Μετώπου, με μοναδικό συμπαραστάτη τις δεκάδες χιλιάδες των αγωνιστών από όλη την Ευρώπη που έσπευσαν να πολεμήσουν μαζί τους, αντιστάθηκε στη Χιτλερική κτηνωδία. Τί να πρωτομνημονέυσει κανείς, την παρησία του Μιγκέλ ντε Ουναμούνο στο κατάμεστο από Φαλαγγίτες αμφιθέατρο του Πανεπιστημίου της Σαλαμάνκα, τις απελπισμένες μάχες των Διεθνών Ταξιαρχιών, τα αυτοδιαχειριστικά πειράματα Αναρχικών και Τροτσκιστών;
Αυτό το δυνατό όνειρο για μια άλλη κοινωνία είναι αυτό που λείπει σήμερα και έστειλε Σοσιαλδημοκρατία και Αριστερά αδιάβαστες.
Η μεν σοσιαλδημοκρατία προσπάθησε, για πρώτη φορά μετά από είκοσι ολόκληρα χρόνια, πριν μερικούς μήνες να αρθρώσει έναν κοινωνικό πολιτικό λόγο. Μοιραίο ήταν να μην εισακουστεί. Κι αυτό γιατί οι βάσεις για τις πολιτικές της απόλυτης κοινωνικής αναλγησίας, της κατεδάφισης του κοινωνικού Κράτους, της προκλητικής αύξησης του πλούτου των λίγων και της φτώχειας των πολλών, μπήκαν από τους σοσιαλδημοκράτες αρχιτέκτονες της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Ελάχιστοι είχαμε τολμήσει τότε να φωνάξουμε πως η Συνθήκη αυτή, για όλους τους παραπάνω λόγους, έμελλε να βάλει βόμβα στα θεμέλια του Ευρωπαϊκού οικοδομήματος και να στερήσει κάθε πολιτική νομιμοποίηση από την έννοια της Ενωμένης Ευρώπης. Αντιμετωπιστήκαμε με ειρωνεία, απαξία και ταυτιση με τις φοβικές εθνικιστικές θέσεις του ΚΚΕ στην Ελλάδα, του Ντε Βιγέρ στη Γαλλία, της δανικής και της νορβηγικής ακροδεξιάς.
Αυτή τη στιγμή η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ταυτισμένη με την ανεργία, την κατάργηση της κοινωνικής ασφάλισης, την κατάργηση της δωρεάν παιδείας, την κατάργηση των δωρε΄παν παροχών υγείας, την κατάργηση των συντάξεων. Και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε γι αυτό. Γι αυτό και η αποχή, γι αυτό και η υπερψήφιση των ευρωφοβικών ακροδεξιών κομματών. Γι αυτό και οι Ευρωπαίοι πολίτες νιώθουν ανασφαλείς και τείνουν ευήκοον ους στις ρτσιστικές απόψεις.
Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα υπάρχει μια άλλη θλιβερή πραγματικότητα. Αυτή μιας Αριστεράς, μιας Σοσιαλδημοκρατίας και, σε μικρότερο βαθμό, των Πράσινων κομμάτων, που αυτιστικές και ικανοποιημένες από τον εαυτό τους, αναμασούν πράγματα που δεν ενδιαφέρουν τον πολίτη.
Αυτή τη στιγμή επιοβάλλεται να χτιστεί μια άλλη Ευρώπη. Αυτή που θα ξεπηδήσει από τις συμπληρωματικές - αλλά και ανταγωνιστικές, αυτό δεν είναι κακό - Ευρώπες της Σοσιαλδημοκρατίας, της Αριστεράς, των Πράσινων.
Όλοι πρέπει να καταλάβουν μερικά πράγματα.
Το πρώτο είναι ότι μετά από 50 ολόκληρα χρόνια, ξαναγεννιούνται στην Ευρώπη οι στρατιές των εξαθλιωμένων φτωχών. Και πρέπει να βρεθεί τρόπος να ξαναποκτήσουν οι άνθρωποι αυτοί ελπίδα κι αυτοπεποίθηση.
Το δεύτερο είναι ότι όλο και μεγαλύτερα κομάτια της μεσαίας αστικής τάξης ζουν με τον τρόμο της φτώχειας. Γι αυτό και στρέφονται προς την Ακροδεξιά. Πρέπει να δοθούν πειστικές πολιτικές απαντήσεις στους φόβους αυτών των ανθρώπων. Πρέπει σοσιαλδημοκράτες, Αριστεροί και Πράσινοι, ν' ασχοληθούν επιτέλους με τις έννοιες της Δημόσιας Ασφάλειας και της μετανάστευσης. Να εκπονήσουν αντίστοιχες πολιτικές. Πριν μερικούς μήνες είχα κάνει μια εκτενή ανάρτηση με θέμα τη σκιαγράφηση μιας προοδευτικής πολιτικής Ασφάλειας. Υπόσχομαι να κάνω κάτι ανάλογο και για το θέμα της μετανάστευσης.
ΚΑΙ ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ. Πρέπει, χωρίς την παραμικρή αμφισημία, να γίνει κύριος πολιτικός στόχος κάθε προοδευτικού κόμματος η εκ βάθρων αλλαγή των συνθηκών που διέπουν την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η η ΕΕ θα γίνει μια ένωση της πολιτικής και κοινωνικής αλληλεγγύης ή θα καταρρεύσει σα χάρτινος πύργος. την ώρα που οι πάντες βαυκαλίζονται με όνειρα περί σύντομης ανάκαμψης.
Γιάννης Χρ.
2 σχόλια:
Πιστεύω ότι υπάρχει και ένα τρίτο στοιχείο που δεν υπήρχε το '30 και υπάρχει τώρα: Αυτό του μεγάλου μεταναστευτικού ρεύματος από Ασία - Αφρική προς Ε.Ε. δια μέσω - κυρίως - της Ελλάδας και της Ιταλίας. Δημιουργεί εκρηκτικές καταστάσεις και επιτείνει τον συντηρητισμό. Ας μην ξεχνάμε ότι τα εκλογικά τμήματα του Αγ. Παντελεήμονα "έβγαλαν" σχεδόν 20% ΛΑΟΣ σ' αυτές τις εκλογές.
(Υπάρχει και κάτι άλλο:
Οι μετανάστες ως εργατικό δυναμικό χαμηλού κόστους ήταν μέχρι τώρα ανεκτοί από το σύστημα.
Από δω και μπρος, τα πράγματα αλλάζουν, καθόσον υπάρχει πια ανεργία, η οποία χτυπάει περισσότερο τους μετανάστες και οι οποίοι δικαίως πλέον θα αρχίσουν να έχουν διεκδικήσεις...)
Κ.Λ.
Αυτό τοζήτημα ετίθετο στη δεκαετία του '30. Τότε οι μετανάστες ήταν Πολωνοί, Ισπανοί και Πορτογάλοι
Γιάννης Χρ.
Δημοσίευση σχολίου