Γεια σου Θου-Βου...

Λείπει εδώ και μέρες ο καλός μας άνθρωπος το Θηρίον το Αλύπητον (τραβάει το δικό του κουπί στη γαλέρα), αλλά εν τω μεταξύ έφυγε από τη ζωή ό άλλος "καλός άνθρωπος", ο καλύτερος όλων, ο Θανάσης μας.
Όταν πεθαίνει κάποιος είναι μια καλή ευκαιρία να τον θυμηθείς. Δεν είναι κακό αυτό. Στο τέλος γίνεται και η αποτίμηση. Φίλοι, συγγενείς, γνωστοί, έχουν κάτι να πουν, συνήθως τα καλύτερα. Εμείς οι Έλληνες, εκ παραδόσεως αρχαίας τιμούμε τόσο πολύ τους νεκρούς μας, που κι εχθροί μας να είναι, την ώρα του τέλους όλο και κάποια καλή κουβέντα έχουμε να πούμε...
Πόσο μάλλον για τον θανάση!..
Εργάτης. Δρομέας ασταμάτητος της ζωής. Τα πλέον αεικίνητα ποδάρια της νεώτερης ελλάδας.
Το πλέον εκφραστικό πρόσωπο του ελληνικού κινηματογράφου.
Ένας καλός άνθρωπος...
Γι αυτό και μας λύπησε όλους ο δύσκολος θάνατος που είχε. Βασανισμένος ακόμα και στο τέλος του ο Θανάσης, έφυγε αθόρυβα, σιωπηλά, αφήνοντας ένα κενό, παρόλη τη μεγάλη ηλικία του.
Γιατί πάντα χρειαζόμαστε ένα καλό άνθρωπο, να υπάρχει κάπου ανάμεσά μας, να μας θυμίζει τι πρέπει να κάνουμε... κι ας μην το κάνουμε...

(Θυμάμαι πάντα αυτό που μου είχε διηγηθεί εκεί, στα τέλη του '77 το Θηρίον το Αλύπητον, δεν ξέρω από που το είχε ακούσει, ο Θανάσης Βέγγος είχε για ένα μικρό διάστημα βοηθήσει την τότε Συμμαχία των 5, στην προεκλογική της εκστρατεία, μοιράζοντας ψηφοδέλτια πόρτα - πόρτα. Σε κάποια στιγμή, αφού χτύπησε το κουδούνι ενός σπιτιού, άνοιξε μια γυναίκα και είδε έκπληκτη μπροστά της τη θρυλική μορφή του Βέγγου. Κι αυτός, χαμογελώντας, της έδωσε ψηφοδέλτιο και της είπε: "Καλή μου κυρία, ψηφίστε Συμμαχία!"...)
Κ.Λ.