Η άποψη ενός ακόμα κεκραγμένου

Η σειρά μου να μιλήσω, ως πρώτος στη "λίστα των κεκραγμένων", που κατάρτισε ο Γιώργος. Περίμενα να δω πρώτ τις δικές σας αντιδράσεις.
Δεν θεωρώ σκόπιμο να αναφερθώ ξανά στο τί και πώς ειπώθηκε κατά την αντιπαράθεσή μου με το Γιώργο (το μεγάλο). Υπάρχουν τα κείμενά νας, για όποιον ενδιαφέρεται να τα ξαναδεί.
Θα σταθώ όμως σε ένα ζήτημα πολιτικής κουλτούρας, με φιλοσοφικές θα μπορούσαμε να πούμε προεκτάσεις, που ανέκυψε κατά τη συζήτηση. Ο Γιώργος, από ένα σημείο και μετά, τόνιζε ότι "δεν επιτίθεται επί του προσωπικού αλλά στην ομάδα". Για να πάρουμε στα σοβαρά μια τέτοια διάκριση, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ένα αυτόνομο οντολογικό status στην ομάδα, σε σχέση με τα άτομα που την απαρτίζουν. Ένας τέτοιος διαχωρισμός μου φαίνεται προβληματικός, καθότι παραπέμπει στην πλατωνική μεταφυσική αντίληψη περί ανεξαρτησίας του προτύπου (της ομάδας εν προκειμένω) από τον υλικό φορέα στον οποίο εκδηλώνεται και λειτουργεί (στη συγκεκριμένη περίπτωση ο άνθρωπος με σάρκα και οστά). Εγώ πάντως υιοθετώ την αριστοτελική αντίληψη, που βλέπει την ιδέα ή το πρότυπο αναπόσπαστα συνδεδεμένη με το άνθρωπο-φορέα. Όταν λοιπόν ακούω απαξιωτικές κρίσεις για τη συλλογικότητα στην οποία συμμετέχω, με τον τρόπο μου έστω, νιώθω να προσβάλλομαι προσωπικά.
Σε μια παραλλαγή αυτής της θέσης περί διάκρισης ομάδας και προσώπων, μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι δεν επιτίθεται στο άτομο ως ολότητα, αλλά σε πτυχές του χαρκτήρα του ή της νοοτροπίας του. Αυτό μου φαίνεται να έχει μια βάση, αν ο ασκών κριτική έχει με τον τρόπο του διευκρινίσει πειστικά στον κρινόμενο ότι δεν τον απαξιώνει ως άτομο, αλλά στέκεται κριτικά απέναντι σε ορισμένες όψεις του χαρακτήρα του ή της σκέψης του. Όταν όμως ο υφιστάμενος την κριτική έχει ακούσει σωρηδόν προσβλητικούς χαρακτηρισμούς γι "κουλτουριάρηδες", "παλιοτιτίκες" και "εργολάβους της κοινωνικής ευαισθησίας", έχει ήδη πάρει ανάποδες και δύσκολα πείθεται για τυχόν αγαθές προθέσεις που μπορεί να έχει, ή καμώνεται πως έχι, ο συνομιλητής του. Εγώ για να πω την αλήθεια, τις αιτιάσεις του Γιώργου περί κριτικής μη προσωπικού χαρακτήρα τις είδα ως ad hoc επιχείρημα του κώλου, που το επιστράτευσε όταν η συζήτηση είχε πάρει μια δυσμενή γι'αυτόν τροπή.
Την πρόταση του Γιώργου για μια επικοινωνία εκ του σύνεγγυς τη βρίσκω άκαιρη, τουλάχιστον επί του παρόντος, γιατί εκτιμώ πως η συζήτηση θα εκφυλιστεί σε διάλογο κουφών. Αργότερα μπορεί ίσως να γίνει κάτι.
Πιστεύω επίσης πως ήταν άστοχη η κίνησή του να απευθυνθεί στους επισκέπτες του μπλογκ για να βρει υποστήριξη, εκβιάζοντάς τους έμμεσα ότι αλλιώς θα τον χάσουν από φίλο. Τέτοια παιδιαρίσματα παραπέμπουν σε συμπεριφορά εφήβου που αναζητά την αποδοχή των άλλων για να διασκεδάσει τις δικές του αμφιβολίες και ανασφάλειες, και όχι σε συμπεριφορά ώριμου ανθρώπου που να σε θέση να ξέρει ποιός είναι και αν φταίει ή αν έχει δίκιο. Κι'εγώ εισέπραξα, εμμέσως πλην σαφώς, το χαρακτηρισμό του "κομπλεξικού", στο τέλος της συζήτησης. Κι'εγώ το βρήκα άδικο, όμως δεν βγήκα στη γύρα για να πω τον πόνο μου. Η ομήγυρις δεν αποτελείται από ψυχαναλυτές για να εξετάσουν την περίπτωσή μου, ούτε από δικαστές για να αποφανθούν για το δίκαιο ή το άδικο του χαρακτηρισμού. Και, σε τέτοιες περιπτώσεις, πιστεύω πως είναι καλύτερο το να τηρείται το "κρείτον το σιγάν" από τους τρίτους ανθρώπους.
Προτίθεμαι, για μια ή δυο βδομάδες, να μη μπω στο μπλογκ και να μην παρέμβω σε καμμιά συζήτηση ώστε να τελειώνει, με κάποιον τρόπο, αυτή η αντιπαράθεση. Ίσως θα πρέπει να κάνει και ο Γιώργος το ίδιο. Εσείς οι άλλοι, που εν είχατε καμμιά άμεση εμπλοκή σ'αυτήν την ιστορία, νομίζω πως αξίζει τον κόπο να προσπαθήσετε να επανέλθει το μπλογκ στη ζωντάνια και στη λειτουργικότητα που είχε. Και αν τα καταφέρετε και έχετε τη διάθεση, θα έχουμε το χρόνο να τα ξαναπούμε.

Σας χαιρετώ και καλή επιτυχία

Γιώργος (μικρός)