ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΚΑΙ ΤΑΛΙΜΠΑΝ ΑΛΛΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

Ο αμερικανικός κινηματογράφος έχει σαρώσει την παγκόσμια αγορά. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Αυτοί που σκούζουν για αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, αμερικανιές και πλαστικούρες είναι κομμουνιστοταλιμπάν άλλης εποχής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο ταλαίπωρος Δανίκας που κρίνει τις ταινίες με βάση το πολιτικοκοινωνικό τους μήνυμα. Στην αξιολόγηση Δανίκα οι ταινίες του Ταραντίνο παίρνουν μηδέν.

Εντάξει, ο άνθρωπος έχει το ζόρι του. Τώρα πώς γίνεται μια εφημερίδα σαν τα ΝΕΑ που υποτίθεται ότι απευθύνεται στη μεσαία τάξη και στο κεντρώο πολιτικό χώρο να έχει παραδώσει την αποκλειστικότητα της κινηματογραφικής ενημέρωσης και καθοδήγησης σε έναν απόγονο του Ζντάνοφ, αυτό εμπίπτει μάλλον στο πεδίο της ελληνικής σχιζοφρένειας που ήθελε για πολλά χρόνια την κουλτούρα προνόμιο της μαρξιστικής αριστεράς.

Τα καραγκιοζιλίκια μας δεν ενδιαφέρουν και δεν αφορούν φυσικά τους αμερικανούς. Αυτοί έχουν ξεφύγει πολύ μπροστά σε όλους τους τομείς της κινηματογραφικής παραγωγής. Ιδιαίτερα εντυπωσιασμένος είμαι από τις ερμηνείες. Έχουν επενδύσει πολλά σε ηθοποιούς του αγγλικού θεάτρου αλλά έχουν καταφέρει να φτιάξουν γενικότερα μια σχολή ερμηνείας που βασίζεται στην εσωτερικότητα και όχι στην πόζα. Τυχαία αναφέρω την ερμηνεία του Colin Firth στο A single man αλλά και την ερμηνεία των νέων Kirsten Dunst και Ryan Gosling και του παλιού Frank Langella στο All good things. Καμμία σχέση με την ερμηνεία των ελλήνων ηθοποιών, ακόμη και των καλύτερων. Από τη μια εσωτερικότητα όπου μια τεράστια ένταση μπορεί να φανερωθεί από ένα ελαφρό παιχνίδισμα των βλεφάρων και από την άλλη χειρονομίες και μορφασμοί με έντονο συμβολισμό αλλά καμιά εσωτερικότητα. Προσωπείο αντί προσώπου.

Κακά τα ψέματα. Αυτοί είμαστε. Στη ζωή μας φοράμε τη μάσκα του ρόλου μας. Θα μπορούσε ο ηθοποιός μας να είναι διαφορετικός; Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για Δανίκες.

Don Aera Patera