MELANCHOLIA

Υποκλίνομαι μπροστά στην ιδιοφυία του Λαρς Φον Τρίερ. Είναι το είδος της ιδιοφυίας που συναντά κανείς σε «διαταραγμένους» όπως ο Νίτσε, ο Βαν Γκογκ, ο Βιτγκενστάιν και φυσικά ο ίδιος ο Φον Τρίερ.

Στο «Δαμάζοντας τα κύματα» ο Φον Τρίερ πραγματεύεται την θυσία χωρίς λογικό αντίκρισμα, την θυσία εν είδει τάματος με μεταφυσική ανταπόδοση, όπως αυτή που βλέπουμε στο ομώνυμο έργο του Ταρκόφσκι αλλά και στη «Νοσταλγία».

Αυτού του είδους η θυσία είναι σχεδόν πάντα παρούσα στον ψυχισμό ανθρώπων με αυτού του είδους την διαταραχή που σήμερα ονομάζουμε διπολική.

Στο «Μεγάλο Αφεντικό», στο «Dogville» και στο «Manderlay», ο Φον Τρίερ καταπιάνεται υπέροχα με την κοινωνική υποκρισία, σε βάθος απρόσιτο από τις συνηθισμένες Μόνιμος σύνδεσμος αναφορές.

Στο «Melancholia», κατά την άποψή μου, ο Φον Τρίερ ξεπερνάει τον εαυτό του. Μέσα σε ένα εκπληκτικό κινηματογραφικό σκηνικό που συναντώνται όλες οι τέχνες, αναφέρεται σε μία άλλη εξωπραγματική ιδιότητα των «διαταραγμένων» : την υπερβατική διαίσθηση που συνδυάζεται με τη σιγουριά για το βάθος των πραγμάτων ή για τα πράγματα που πρόκειται να γίνουν. Ο Φον Τρίερ μας λέει ότι οι διπολικοί είναι προφήτες. Όχι ότι νομίζουν πως είναι. Είναι.

Τα έργα του Φον Τρίερ έχουν τη λάμψη της ιδιοφυίας και την αλήθεια της βιωματικότητας. Γι αυτό και είναι μοναδικά.

Πελεκάνος Ερημικός