ΟΥΤΕ ΣΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ;

Αφορμή μου δίνει μια παλιά ανάρτηση του Σαλωνίτη - αλήθεια, τι απέγινε με τη μάχη σου ρε φίλε; - όπου διερωτάται γιατί οι έλληνες δεν εκμεταλλεύονται την πλούσια μυθολογία και ιστορία τους για να κάνουν κινηματογραφικές ταινίες και αφήνουν την αποκλειστικότητα στο Χόλιγουντ.

Η γνώμη μου είναι ότι τέτοιες ταινίες δε μπορεί παρά να είναι υπερπαραγωγές για να αποφέρουν κέρδη, κάτι που είναι πέρα από τις δυνατότητες του ελληνικού κινηματογράφου. Άλλωστε, δεν πρέπει να έχουμε την λάθος εντύπωση ότι οι ξένοι δε γνωρίζουν τη μυθολογία μας και γι' αυτό δεν την αποδίδουν πιστά. Αν κοιτάξει κανείς την βιβλιογραφία πάνω στην ελληνική μυθολογία θα διαπιστώσει ότι τα σπουδαιότερα έργα είναι ξένων και όχι ελλήνων ερευνητών. Απλά οι κινηματογραφικοί παραγωγοί γνωρίζουν τους κώδικες που πρέπει να ακολουθεί μια σημερινή ταινία για να έχει πρόσβαση στο ευρύτερο - κυρίως νεανικό - κοινό.

Η σκέψη μου όμως είναι άλλη. Δεν μπορούμε να εκμεταλλευτούμε μυθολογία και ιστορία για να φτιάξουμε παιχνίδια στον υπολογιστή; Αυτό έρχεται σαν συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης όπου εκφράζω την απογοήτευσή μου για την αδυναμία μας να αδράξουμε την ευκαιρία μας στην τρίτη βιομηχανική επανάσταση. Ούτε παιχνίδια δε μπορούμε να φτιάξουμε για την παγκόσμια αγορά; Κρίμα γιατί ο μέγας Φρειδερίκος Νίτσε έλεγε ότι οι έλληνες είναι "παιγνιώδεις" τύποι.

αέρα πατέρα