Αύριο συμπληρώνονται 37 χρόνια από την κορύφωση των γεγονότων του Πολυτεχνείου.Μια παρέα φίλων βρέθηκε εκείνη την νύκτα στην πύλη του Πολυτεχνείου στην οδό Τοσίτσα, με την αυταπάτη ότι με όπλα μερικά στυλιάρια, θα μπορούσαν να αποτρέψουν την εισβολή των χουνταίων, στην νησίδα Δημοκρατίας που λειτουργούσε για τέσσερις ολόκληρες μέρες στο κέντρο της Αθήνας. Μερικοί από εκείνη την παρέα δεν είναι πλέον μαζί μας.Ο Στέλιος έφυγε το 1992, ο Αντώνης το 1999, ο Αλέκος το 2005 και ο Ιγνάτιος πριν 2 περίπου μήνες.Για όλους αυτούς έχω ένα δάκρυ σήμερα που τους θυμάμαι. Μαζί τους ήταν η Ελένη που βρίσκεται σε αναπηρικό καροτσάκι εδώ και λίγους μήνες κτυπημένη από ένα εγκεφαλικό επεισόδιο, ο Νικόλας ( ο ενάμιση ) ,η Καίτη ( η σύντροφος του Αντώνη ), ο Γιώργος (ο don αέρα πατέρα ), ο Τάκης ( ο Αρκάς),ο Κώστας (ο Μπίζας), ο Βαγγέλης ( ο ανέμελος) και ο εγώ ( ο Βαγγέλης ο σουπιάς ). Εύχομαι σε όλους, τώρα που βρισκόμαστε στο άνθος της ηλικίας μας, υγεία και μόνον υγεία , και ειδικότερα στην Ελενίτσα μας μια ολική επαναφορά από τις επιπτώσεις του εγκεφαλικού.
ΑπΙφ.
1 σχόλιο:
Με τον ΑπΙφ ανατρέξαμε στην εποχή και προσπαθήσαμε να θυμηθούμε πότε φοβηθήκαμε. Ο ΑπΙφ φοβήθηκε όταν, μετά την είσοδο του τανκ, μετακινηθήκαμε από την πύλη Τοσίτσα στην πύλη Στουρνάρη για να βγούμε στη σειρά, σαν τους κρατούμενους στο Άουσβιτς. Κατα τη διάρκεια της μετακίνησης ακούγαμε συνεχόμενους πυροβολισμούς που δεν ξέραμε από πού προέρχονται και για ποιον προορίζονται.
Εγώ χέστηκα πιο νωρίς, όταν είδα τους στρατιώτες με τα αυτόματα να περικυκλώνουν το Πολυτεχνείο. Σκέφτηκα : Τώρα δεν έχουμε καμιά τύχη. Θα γίνει μακελειό. Προετοιμαζόμαστε βλέπεις ψυχικά για σύγκρουση με την αστυνομία, όχι με το στρατό.
Πάντως παραδέχομαι και το επαναλαμβάνω συνέχεια ότι το σχέδιο εκκένωσης από πλευράς Χούντας υπήρξε σπουδαίο και ελαχιστοποίησε τα θύματα. Βασίστηκε στην τακτική "σοκ και δέος" που υλοποιήθηκε με την είσοδο του τανκ.
Δημοσίευση σχολίου