Η αρχή έγινε με μια συγκέντρωση μαθητών, συγγενών, γνωστών και φίλων μελών που πραγματοποιήθηκε στα γραφεία της Τοπικής. Στη συγκέντρωση αυτή, όπου συζητήθηκαν απόψεις και θέσεις για το μαθητικό κίνημα αλλά έγινε και ενημέρωση για την κατάσταση στα σχολεία της περιοχής, παραβρέθηκαν αρκετά παιδιά και μεταξύ αυτών η παρέα από το Δέκατο και ο Δημήτρης Κουφοντίνας με την αδερφή του. Ο ενθουσιασμός των παιδιών και η επιθυμία τους για δράση έγιναν αμέσως αντιληπτά από τα μέλη της Τοπικής που είχαμε παραστεί. Απαίτηση όλων ήταν να επαναληφθεί η συγκέντρωση.
Πρέπει να έγιναν τρεις συγκεντρώσεις στα γραφεία της Τοπικής Γκύζη. Η αρκετά μαζική, με βάση τις συνθήκες, παρουσία των μαθητών στις συγκεντρώσεις αυτές και η σιγουριά όλων ότι η συχνότερη επαφή θα έδινε άλλη δυναμική στη συνδικαλιστική δράση των μαθητών της περιοχής μας οδήγησε στο συμπέρασμα ότι οι μαθητές χρειάζονταν δικό τους χώρο. Έτσι ψάξαμε για γραφεία στην περιοχή.
Ο χώρος που βρήκαμε για γραφεία ήταν ένα μαγαζί στην οδό Παράσχου που διέθετε και υπόγειο με τουαλέτα. Η επιλογή αποδείχτηκε σοφή. Ο χώρος ήταν άνετος για τις ανάγκες μας και πρόσφερε την αμεσότητα του μαγαζιού. Άνοιγες την πόρτα κι έμπαινες. Άσε που η πόρτα ήταν πάντα ανοιχτή.
Τα γραφεία νοικιάστηκαν, στοκαρίστηκαν, βάφτηκαν, εξοπλίστηκαν εκ των ενόντων, φτιάχτηκαν τα ηλεκτρολογικά και τα υδραυλικά, όλα με εθελοντική δουλειά μελών της τοπικής οργάνωσης και μαθητών, αρκετοί από τους οποίους πήγαιναν νυχτερινό ή σε τεχνικές σχολές και ήξεραν από μαστορικά.
Τα γραφεία στήθηκαν μέσα σε ατμόσφαιρα χαράς. Το τονίζω αυτό γιατί τότε στις πολιτικές οργανώσεις, ακόμη και της Νεολαίας, περίσσευε η σοβαροφάνεια και η αυστηρότητα, στοιχεία που τα συναντούσε κανείς κυρίως στο Κ.Κ.Ε. και την Κ.Ν.Ε. που την εποχή εκείνη, έχοντας την πιο στιβαρή συγκρότηση, δίνανε «γραμμή» σε όλους σε ζητήματα οργάνωσης και συμπεριφοράς.
Εμείς όμως γελούσαμε. Θυμάμαι ακόμη την πλάκα που κάναμε με το μικρό Νίκο Καραγιώργη, γιο του Κώστα, του γνωστού Ψάχου από τον Άγνωστο Πόλεμο, ο οποίος, δεκατεσσάρων χρονών τότε και ελάχιστα αναπτυγμένος σωματικά, ανέβαινε πάνω σε μια καρέκλα όσο δούλευαν οι άλλοι και έκανε ξεκαρδιστικές μιμήσεις πολιτικών. Αργότερα, όταν πια είχαν στηθεί τα γραφεία και λειτουργούσαν κανονικά, ο Νικολάκης πέρναγε σίφουνας, έψαχνε σπρέι, τάπαιρνε και εξαφανιζότανε για να εκφραστεί και να ξεθυμάνει στους τοίχους της γειτονιάς.
Ο χώρος των γραφείων, συμπεριλαμβανομένου και του υπογείου, ήταν καθαρός και τακτοποιημένος. Ο Κώστας Λαγωνικάκος, από τα πιο δραστήρια μέλη της οργάνωσης που αργότερα έγινε και γραμματέας του Μαθητικού του ΠΑ.ΣΟ.Κ., δικηγόρος σήμερα, θυμάται ένα παρολίγο μοιραίο επεισόδιο με τον Βαγγέλη Κοροβύνη, τότε, στα τέλη του ’76 φοιτητή της Ιατρικής και υπεύθυνο Μαθητικού του ΠΑ.ΣΟ.Κ. από την Επιτροπή Νεολαίας. Ο Κοροβύνης μπήκε στα γραφεία της Π.Α.Μ.Κ. Γκύζη για να παρακολουθήσει μια συνάντηση συντονιστών τομέων της Π.Α.Μ.Κ. Να σημειωθεί ότι η Π.Α.Μ.Κ. κεντρικά, όχι μόνο δε διέθετε γραφεία αλλά δυσκολευόταν και να βρει χώρο που να φιλοξενεί τις στοιχειώδεις λειτουργίες της.
Μπήκε λοιπόν ο Κοροβύνης στα γραφεία και τάχασε. Πριν τα χάσει όμως κόντεψε να χάσει τη ζωή του, κινδυνεύοντας άμεσα να χτυπήσει στο κεφάλι από μια φοβερή γλίστρα στο πάτωμα που είχε περαστεί αλοιφή για να γυαλίζει. Όταν συνήλθε από το σοκ έδωσε πολλά συγχαρητήρια στα παιδιά της Π.Α.Μ.Κ. Γκύζη για το μεράκι τους, τη σωστή οργάνωση του χώρου που ήταν χωρισμένος με πανό και διέθετε γραφείο, τραπέζι και πολλές καρέκλες για συναντήσεις, σεμινάρια και ομιλίες, βιβλιοθήκη αλλά και μικρό καφενείο. Είχε αξιοποιηθεί και το υπόγειο με τραπέζι και καρέκλες αλλά και με ειδικό χώρο για υλικά, αφίσες, εφημερίδες, περιοδικά κλπ. Πάντως ο Κοροβύνης δεν παρέλειψε να πει ότι καλό είναι να αποφεύγεται το παρκέ.
Άνοιξαν λοιπόν τα γραφεία. Η ανάμνηση από τη ζωντάνια, την έξαψη της δράσης και της δημιουργίας, την ποικιλία των ιδεών και των προτάσεων αλλά και τη συντροφικότητα και την καλή παρέα είναι ζωντανή μέσα μου. Παρ’ όλα αυτά, διαβάζοντας το ημερολόγιο της Π.Α.Μ.Κ. Γκύζη που φρόντισε να διαφυλάξει κάποιο μέλος, δείγμα κι’ αυτό της σημασίας που είχε για όλους μας η ιστορία αυτή, ξανάζησα την ένταση εκείνων των ημερών με ιδιαίτερη συγκίνηση.
Τα γραφεία ανοίγανε με βάρδιες. Σε καθημερινή βάση περνούσε αρκετός κόσμος για να διεκπεραιώσει διάφορες δουλειές, όπως η πώληση φύλλων του Μαθητικού Αγώνα και προσκλήσεων για διάφορες εκδηλώσεις, η διακίνηση προκηρύξεων, η τοιχοκόλληση αφισών, η κατασκευή πανό. Περνούσε όμως και για να συζητήσει συνδικαλιστικά και πολιτικά θέματα, να δανειστεί βιβλία από τη βιβλιοθήκη ή απλά για την καλή παρέα.
Μια και λέμε για αφισοκόλληση, θυμάμαι ακόμα ένα χαριτωμένο περιστατικό. Η Π.Α.Μ.Κ. με τη Μ.Ο.Δ.ΝΕ., τη μαθητική οργάνωση της Κ.Ν.Ε. είχε μεγάλο ανταγωνισμό, όπως συνέβαινε και συμβαίνει άλλωστε σε όλους τους συνδικαλιστικούς χώρους. Το Κ.Κ.Ε. κουβαλούσε πολλά χρόνια εμπειρίας στις συνδικαλιστικές ίντριγκες και κατάφερνε εύκολα ή δύσκολα να καπελώνει τις άλλες οργανώσεις. Από άνθρωπο που δούλευε στο Ριζοσπάστη είχα μάθει για τους πανηγυρισμούς τους μετά από κάθε τέτοια «επιτυχία». Πάλι τους καπελώσαμε, φώναζαν!
Ένα βράδυ λοιπόν πάω στα γραφεία και βρίσκω μέσα δύο παιδιά της Μ.Ο.Δ.ΝΕ. να συζητάνε με δυο δικούς μας. Ρωτάω τι συμβαίνει και μου λένε ότι την προηγούμενη μέρα είχαν συμφωνήσει για μια κοινή αφίσα που ανέλαβαν να την φτιάξουν οι Μοδνίτες και να την κολλήσουν σε άλλα σχολεία οι μεν, σε άλλα οι δε. Βλέπω την αφίσα και διαπιστώνω ότι οι Μοδνίτες είχαν καπελώσει τους δικούς μας, περνώντας τις θέσεις τους. Για τις διαφορές στις θέσεις θα μιλήσουμε στα παρακάτω. Αυτό που μετρούσε τώρα ήταν ότι έπρεπε να κολλήσουμε αφίσα που δεν την πιστεύαμε. Αποφασίσαμε να αντιδράσουμε με τη μέθοδο της κωλυσιεργίας. Εκείνο το βράδυ δεν κολλήσαμε. Την άλλη μέρα ήρθαν οι μαθητές της Μ.Ο.Δ.ΝΕ. με πιο άγριες διαθέσεις. Οι δικοί μας τους διαβεβαίωσαν πως οι αφίσες θα κολληθούν οπωσδήποτε. Αλλά μόλις οι Μοδνίτες βγήκαν απ’ την πόρτα, ο Μιχάλης ο Πετράκης, μαθητής νυχτερινού γυμνασίου και δραστήριο μέλος μας, σε στάση σα να παίζει κιθάρα, αναφωνεί τραγουδιστά και με αγανάκτηση, ε όχι δεν κολλάμε, παραφράζοντας το γνωστό τραγούδι από τ’ αγροτικά του Μπακαλάκου.
Η Π.Α.Μ.Κ. Γκύζη ξεκίνησε με μεγάλη ζωντάνια. Η ζωντάνια αυτή δε θα έφτανε για να τη συντηρήσει στη ζωή αν δεν συνοδευόταν από δουλειά ουσιαστική σε συνδικαλιστικό, πολιτικό και πολιτιστικό επίπεδο. Δεν είναι καθόλου υπερβολή να πούμε ότι η Π.Α.Μ.Κ. Γκύζη παρήγαγε εφαρμοσμένη πολιτική σε υψηλό επίπεδο, με περιεχόμενο καθόλου ευκαταφρόνητο ακόμη και για τα σημερινά δεδομένα. Παράλληλα όμως έδειξε και τα όρια μιας τέτοιας προσπάθειας, αν η φιλοσοφία της δεν υιοθετηθεί κεντρικά και αν περάσει αδιάφορα από τους αρμόδιους να την αναπαραγάγουν και να την εμπλουτίσουν.
Don Aera Patera
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου