ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ

Το βράδυ της Κυριακής 21 Ιουλίου 2002 δεν ήταν απ’ τα καλύτερα της ζωής μου. Αντίθετα θάλεγα ότι η νύχτα εκείνη ήταν από τις πιο δύσκολες. Ήταν γύρω στις οχτώ όταν η Νάτη με φώναξε κάπως αναστατωμένη για να μου πει ότι ο φίλος μας και παλιός συνεργάτης Δημήτρης είχε πάρει τηλέφωνο και ρώταγε πώς είμαι, γιατί ο Καρατζαφέρης με είχε αναφέρει σε συνέντευξή του στην Απογευματινή.

Πάγωσα. Ήταν το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Αυτό που περίμενα εδώ και μερικές μέρες ήρθε αναπόφευκτα και αναπότρεπτα. Πήγα με τη ψυχή στο στόμα να πάρω την εφημερίδα. Την άνοιξα στη μέση και το μάτι μου έπεσε αμέσως σε τίτλους όπως «Γιάφκα στου Γκύζη» και «ο άνθρωπος του Μαχητή». Αυτός ήμουν εγώ.

Πέρασα τη νύχτα βηματίζοντας απ’ την κουζίνα στο μπαλκόνι ενώ το σώμα μου κατακλυζόταν από κρύο, πηχτό, γλοιώδη ιδρώτα. Κάθε μια ώρα περίπου έκανα ντους. Και το πρωί ξύπνησα τον δικηγόρο μου για να δω πώς θ’ αντιδράσω.

Ο πανικός δεν έχει λογική. Δε φοβόμουν τίποτα τρομερές συνέπειες γιατί δεν είχα τέτοιους λόγους. Ούτε έλεγα άντε ν’ αποδείξεις πως δεν είσαι ελέφαντας. Έτρεμα με την ιδέα ότι το όνομά μου θα εξακολουθεί να αναφέρεται κάθε μέρα μέχρι να μου χτυπήσει την πόρτα η αντιτρομοκρατική για να καταθέσω, άνθρωποι σοβαροί που μπορεί να φορούσαν τα ρούχα της δουλειάς, αλεξίσφαιρα γιλέκα και δεν ξέρω τι άλλο, από πάνω να σουλατσάρουν ελικόπτερα και στο δρόμο ακριβό μου Τσερόκι, φιμέ τζάμι, γρήγορο γκάζι κι’ ανοιχτός δρόμος, σα σε παρέλαση.

Έτρεμα μήπως με περιλάβουν οι δημοσιογράφοι στα κανάλια ζητώντας στα παράθυρα δηλώσεις αθωότητας και ασχετοσύνης, ότι πρέπει δηλαδή για να θεωρηθείς βασικός ύποπτος, Σαρδανάπαλος, Ταινίας, Φαρμακοχέρης.

Ο πεθερός μου, δεξιός άνθρωπος, να παθαίνει έμφραγμα, χτύπα ξύλο, εκεί που παρακολουθεί με φανατισμό Καρατζαφέρη, να με παίρνουν τηλέφωνο απ’ το γραφείο του Βαρδινογιάννη για να με φτύσουν και να με λοιδορήσουν, ενώ οι κυριλάτοι και ματσωμένοι φίλοι μου που παίζουμε μπάσκετ δυο φορές τη βδομάδα στο Κολλέγιο του Ψυχικού να μη θέλουν να με ξέρουν.

Ο Δημήτρης Κουφοντίνας ήταν εκεί έξω. Δεν τους άφησε να τον πιάσουν στα μελίσσια του ούτε στη βιβλιοθήκη του με φόρμα ύπνου. Ποιος ξέρει, σίγουρα αβοήθητος, ανελέητα κυνηγημένος, άραγε είχε κάπου να σταθεί, να κοιμηθεί; Μόνο μην έκανε κάνα αστείο και ενθυμούμενος την αδελφική μας σχέση ερχόταν να μου ζητήσει κάτι, οτιδήποτε.

Τι τούφταιγα να μου αναποδογυρίσει τη ζωή; Το καλύτερο ήταν να παραδοθεί, είναι το πιο λογικό. Έστω να τον πιάνανε αναίμακτα, έδιωχνα απ’ το μυαλό μου το χειρότερο. Τι ήθελε και τριγύριζε, όσο ήταν έξω ο κίνδυνος για όλα τα παραπάνω ήταν συνέχεια παρών.

Έτσι δύσκολα πέρασαν οι μέρες. Ώσπου μια νύχτα τον είδα καθισμένο στα σκαλάκια της Μάρκου Ευγενικού, στην παλιά γειτονιά μας, να με κοιτάζει με το αχνό χαμόγελό του. Και μέσα στ’ όνειρό μου έκλαψα πικρά.

Don Aera Patera