ΤΟ ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΤΑ

Ο πρώτος εορτασμός του Πολυτεχνείου στη Μεταπολίτευση ήταν και ο πλέον επεισοδιακός.

Ο Καραμανλής είχε βάλει τις εκλογές στις 17 Νοέμβρη που έπεφτε Κυριακή. Μπήκε λοιπόν ένα δίλημμα στο φοιτητικό κίνημα, εάν ο εορτασμός θα γίνει πριν τις 17 ή μετά.

Οι νεολαίες των κοινοβουλευτικών αριστερών κομμάτων συμφωνούσαν να γίνει η πορεία την Κυριακή μετά τις 17 για να μη διαταραχθεί το προεκλογικό κλίμα. Η "επαναστατική αριστερά" ήθελε να γίνουν οι εκδηλώσεις πριν τις εκλογές και να κορυφωθούν με πορεία την Παρασκευή 15 Νοέμβρη.

Ε.Φ.Ε.Ε. δεν είχε ακόμα δημιουργηθεί και υπήρχε ένα διασχολικό με εκλεγμένους αντιπροσώπους από τις σχολές. Έγινε ψηφοφορία στο διασχολικό αλλά έγιναν και ψηφοφορίες στις Σχολές. Στη μια διαδικασία πήρε πλειοψηφία η άποψη του πριν και στην άλλη η άποψη του μετά.

Τελικά έγινε ο εξής συμβιβασμός : Και πριν, για την "επαναστατική αριστερά" και μετά για την "κοινοβουλευτική αριστερά". Οργάνωση νεολαίας της κοινοβουλευτικής δεξιάς δεν είχε δημιουργηθεί ακόμα.

Εγώ τότε "ανήκα" στο Μαχητή και φυσικά συμμετείχα ενεργά στις εκδηλώσεις του "πριν". Είχα δώσει στην ξαδέρφη μου, τη μάνα του "Τάκου", να φιλοτεχνήσει την αφίσα του Μαχητή και συμμετείχα στην επίλεκτη επιτροπή περιφρούρησης με επικεφαλής το "Μητσάρα", το γνωστό ηθοποιό Δημήτρη Καμπερίδη που ήταν μαοϊκός. Μαζί μας ήταν τότε και οι αδερφοί Μικρούτσικοι, η Μαρία Δημητριάδη και η Αφροδίτη Μάνου, επίσης μαοϊκοί. Μάλιστα στη βδομάδα των εκδηλώσεων που μέναμε μέσα στο Πολυτεχνείο μέρα - νύχτα για να περιφρουρούμε το χώρο, ακούγονταν αντάρτικα τραγούδια ερμηνευμένα, ομολογουμένως εντυπωσιακά, από τη Μαρία Δημητριάδη και τον Ανδρέα Μικρούτσικο.

Η κατάσταση δεν ήταν ειδυλλιακή. Κάναμε αφισοκόλληση για το "πριν", ερχόντουσαν οι του μετά, σχίζανε τις δικές μας και βάζανε τις δικές τους και αντιστρόφως. Πέφτανε και αρκετά ξυλίκια, ιδίως τη νύχτα. Η αστυνομία δεν επενέβαινε καθόλου, μάλλον έκανε χάζι με τους δικούς μας τραμπουκισμούς.

Θυμάμαι μία νύχτα, κατά τις τρεις το πρωί, να καθόμαστε στα κάγκελα του Πολυτεχνείου κι απ' έξω να τριγυρνάνε Κνίτες με ένα αγαθό γίγαντα, τον Στάθη. Τα Κνιτάκια ερχόντουσαν στα κάγκελα και μας προκαλούσαν, απόψε τον Σταθούρα τον τρώνε τα χεράκια του, λέγανε. Αυτόν τον Σταθούρα τον έβλεπα κάτι χρόνια μετά στα δικαστήρια, ντυμένο με το κουστούμι και στραγγαλισμένο από τη σφιχτή γραβάτα του δικηγόρου, να τρέχει κάθιδρος να προλάβει τα πινάκια.

Θυμάμαι όμως και μια άλλη φάση που κάποιοι δικοί μας είχαν "συλλάβει" ένα φουκαρά που έσχιζε δικές μας αφίσες και τον έφεραν μπροστά σε έναν από τους γκουρού του κινήματος, τον επίσης μαοϊκό Διονύση Μαυρογένη, σήμερα φαρμακοποιό. Ο φουκαράς έτρεμε και ο γκουρού του κάνει τη ρητορική ερώτηση, σχιζαφισάς είσαι ρε; Εκεί που ο φουκαράς ήταν έτοιμος να τα κάνει πάνω του ο γκουρού του άστραψε ένα δυνατό χαστούκι. Η σκηνή έγινε μπροστά μου και μου ήρθε αναγούλα. Θυμήθηκα την ανάκρισή μου από τον περίφημο βασανιστή Γκραβαρίτη, το Μπάμπαλη, τον Κανούση και τα άλλα καλόπαιδα της ασφάλειας της Χούντας.

Τη μέρα της πορείας που έγινε στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής, είχε μαζευτεί πραγματικά πάρα πολύς κόσμος μέσα και γύρω από το Πολυτεχνείο και οι διάφορες οργανώσεις βγάζανε λόγο. Όταν άρχισε να μιλάει ο εκπρόσωπος του Ε.Κ.Κ.Ε. ξέχασε να τελειώσει. Ο κόσμος δυσανασχετούσε και σιγά - σιγά έφευγε. Βλέποντας την κατάσταση του κάναμε μια παράκληση να συντομεύσει. Η απάντησή του ήταν ότι θα έλεγε όσα έπρεπε να ειπωθούν, ακόμη κι αν δεν έμενε ούτε ένας!

Σήμερα τα σκέπτομαι όλα αυτά και χαμογελάω. Βλέπω όμως και τα νέα παιδιά να κάνουν τα ίδια και το χαμόγελο παγώνει.

Don Aera Patera