Η δεκαετία του ’60 έμεινε ιστορική για τα κινήματά της. Κινήματα κοινωνικά, φυλετικά, πολιτικά, φιλοσοφικά.
Ποιος μπορεί να ξεχάσει τα αντάρτικα της Λατινικής Αμερικής, τον Τσε και τους Τουπαμάρος, τους Μαύρους Πάνθηρες, τον Γαλλικό Μάη και την Άνοιξη της Πράγας; Αυτά τα κινήματα είχαν συγκρουσιακό χαρακτήρα με πέρα ως πέρα ξεκάθαρες αντικειμενικές αιτίες, σκληρές δικτατορίες, μεγάλη καταπίεση, φίμωση του λόγου, στέρηση της ελευθερίας αλλά και άθλιες συνθήκες διαβίωσης.
Κοντά όμως σ’ αυτά τα κινήματα αναπτύχθηκε κι ένα ειρηνιστικό και οικολογικό, με τη σημερινή ορολογία, κίνημα που άφησε βαθειά ίχνη στη ιστορία. Ξεκίνησε σαν εναντίωση στον πόλεμο του Βιετνάμ του οποίου τον παραλογισμό και τη σκληρότητα βίωσε η αμερικανική νεολαία και εξελίχθηκε στα πλαίσια ενός αιτήματος για ειρήνη, συμφιλίωση μεταξύ αντιμαχόμενων ομάδων, με την ανάδειξη ενός ανθρώπου ήπιου, χαλαρού και με τη βοήθεια βέβαια ουσιών, ο οποίος εύρισκε νόημα στον έρωτα και στην αναζήτηση του ειδυλλιακού και παρθένου φυσικού περιβάλλοντος. Το κίνημα αυτό δημιούργησε την κουλτούρα του, τη μουσική του, τα πρότυπά του, τα σύμβολά του. Είχε τις φιλοσοφικές ρίζες του σε σημαντικούς διανοούμενους όμως ο Μαρκούζε. Άφησε παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές. Εξέθρεψε σημαντικά στελέχη του επιχειρηματικού και πολιτικού χώρου, αρκετά εκ των οποίων σεβάστηκαν τις δημοκρατικές τους καταβολές.
Σήμερα βλέπω ότι ουσιαστικά δεν υπάρχει ένα ανάλογο κίνημα. Οι ανήσυχοι νέοι, το καλύτερο δηλαδή κομμάτι, μπαίνει άκριτα στη συγκρουσιακή λογική, περισσότερο φαντασιώνοντας ασφυκτικές καταστάσεις που δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με εκείνες της περιόδου που ανέφερα. Εκτονώνουν ουσιαστικά ενέργεια βιώνοντας την επιθετική ομαδοποίηση, εμείς εναντίον των άλλων.
Το πλησίασμα του άλλου, του διαφορετικού, το βρίσκει κανείς μόνο σε ευχολόγια και σε γραπτά διανοουμένων που πόρρω απέχουν από το να είναι «ευαγγέλια» της νεολαίας όπως ήταν ας πούμε ο «Μονοδιάστατος Άνθρωπος» του Μαρκούζε. Είναι τραγικό αλλά ενώ το Κοράνι είναι ένα ποιητικότατο και γεμάτο αγάπη και συμπάθεια για τον άνθρωπο και τα βάσανά του βιβλίο, όπως και η Αγία Γραφή, αν διαβάσει κανείς το αγαπητικό μήνυμά της και δεν την κραδαίνει σαν απόδειξη κατοχής της απόλυτης και μοναδικής αλήθειας, οι μεν δεν θέλουν και δε μπορούν να καταλάβουν τους δε αφού αρνούνται να κοιτάξουν και φτύνουν αυτά που αγαπάνε οι «άλλοι».
Σήμερα που υπάρχουν τεράστιες δυνατότητες να ψάξεις, να ρωτήσεις, να συζητήσεις, να διαφωνήσεις ρε αδερφέ χωρίς σώνει και καλά να μισήσεις, κανένας διανοούμενος δε μπορεί να εμπνεύσει τη νεολαία να το κάνει μέσα από ένα πραγματικό κίνημα συμφιλίωσης και αγκαλιάσματος του «άλλου», τίποτα δε μπορεί να τραβήξει τους νέους που ψάχνονται στην αγάπη, τον έρωτα και τη συνεννόηση. Στη γιορτή του πολύχρωμου και του πλουραλιστικού. Στην αποθέωση του ανθρώπου. Γιατί στον προσωπικό άνθρωπο πρέπει να πάμε για να ξεφύγουμε από το βάρος του είδους. Πρέπει να μιλάμε σαν Γιάννης, Αχμέτ, Ντέιβιντ, Ακίρα για να πάψουμε να είμαστε ο Ελληνάρας, ο Τούρκος, ο Αλβανός, ο Σχιστομάτης.
Αυτό το κίνημα περιμένω να δω να ξεπροβάλλει. Και μερικές φορές συμβαίνει να νιώθω αθεράπευτα αισιόδοξος.
Don Aera Patera
7 σχόλια:
Η μαύρη αλήθεια είναι ότι με τα "οπτικά" επαγγέλματα που μας κοπανάς συνέχεια, η δυνατότητά μας για συμμετοχή στην πολιτικοκοινωνικοεπαναστατική ανάλυση της ανάρτησης είναι περιορισμένη! Ωστόσο, αν θυμάμαι καλά Η "Άνοιξη", ο "Μάης" και ο "Μαύρος Σεπτέμβρης", είναι κινήματα που "ανδρώθηκαν" και εκδηλώθηκαν μέσα στη δεκαετία του '60! Ή κάνω λάθος;
Γράψε λάθος: "Μαύροι Πάνθηρες" ήθελα να γράψω!
Ναι ρε Σαλωνίτη, φυσικά και έχεις δίκιο, την δεκαετία του 60 εννοούσα κι έγραψα 70. Η ηλικία φίλε, χέσε μέσα. Το διορθώνω αμέσως.
Μήπως και το δικό μου λάθος, πού οφείλεται νομίζεις! Ξανά χέσε μέσα!
Τελικα οσο πολιτικοκοινωνικα και αν ειναι η φαινονται τα προβληματα , οσο και να ψαχνουμε η να ψαχνομαστε για την αλλαγη ,την ανατροπη η την ρηξη ο παραμετροs ανθρωποs ειναι αυτοs που δινει το στιγμα και το χαρακτηρα.
Αν ανατρεξουμε στιs ριζεs του ανθρωπισμου , του ουμανισμου
εκει που το κινημα ελεγε
ανανεωστε τη σκεψη και τα ιδεωδη σαs ισωs προσεγγισουμε το οραμα του αερα πατερα αν το καταλαβα ορθα.
Υ.Γ. Και εγω που ειμαι μερικουs Μαιδεs μικροτεροs πρωτοs τα λαθη σημερα διδαξα.
Εκει λοιπον μεσα που χεσατε και εγω μαζι σαs
Η δεκαετία του '60 για να αποτιμηθεί και να εκτιμηθεί, χρειάζονται τόμοι! Όταν γίνει αυτή η αποτίμηση, πρέπει να απαντηθεί το ερώτημα γιατί στην Ελλάδα, δεν απέδωσε τα αναμενόμενα! Φταίει που ήταν πολύ κοντά ο εμφύλιος, φταίει η ένταση του εμφύλιου, φταίει το ελληνικό ταμπεραμέντο, φταίει η δικτατορία;Τί στο καλό χάλασε τη συνταγή; Ο πόλεμος στο Βιετνάμ, έκανε την αμερικανική κοινωνία σοφότερη!Η δολοφονία του Κέννεντυ την προσγείωσε ανώμαλα!Μ'εμάς τι στα κομμάτια συμβαίνει;Διάβασα πριν από λίγο σε ένα blog ένα σχόλιο ενός του οποίου την ηλικία την εκτιμώ μεταξύ 25 και 35 που έγραφε: "Δεν ψηφίζω ποτέ δεξιά γιατί με την παράταξη αυτή μας χωρίζει αίμα"! Ρε φίλε, έχεις χίλιους λόγους να το κάνεις, αυτόν βρήκες το 2010 να χρησιμοποιήσεις ως επιχείρημα; Τί να πω!...
Προσπαθώ να εξετάσω το θέμα οικουμενικότερα και μου αρέσει που αυτοπροσδιορίζεσαι ως πολίτης του κόσμου.
Στα καθ'ημάς, ασφαλώς και ο βασικότερος λόγος είναι η δικατορία γι αυτή την εξέλιξη. Το πληρώνουμε μέχρι και σήμερα.
Δημοσίευση σχολίου