Σκέψεις μ' αφορμή το λυντσάρισμα Χατζηδάκη...

Ένας από τους λόγους που αμέσως μετά την πτώση της χούντας το 1974, η τότε κυβέρνηση Καραμανλή περιόρισε τους αρχιχουνταίους στα σπίτια τους και κατόπιν τους συνέλαβε και τους έκλεισε – αν θυμάμαι καλά – σε ένα ξενοδοχείο στην... Τήνο, ήταν και το ότι έπρεπε κατά κάποιο τρόπο να τους προστατεύσει από «την μήνυν του λαού»... Του λαού βεβαίως που ελάχιστα (έως καθόλου) ενόχλησε τους χουνταίους στο εθνοσωτήριο έργο τους, επί επτάμιση χρόνια.
Σήμερα, ο «αγανακτισμένος λαός», προπηλακίζει χύδην στους δρόμους τους απροστάτευτους πολιτικούς, ενώ οι εκφράσεις «Και οι τρακόσοι να κρεμαστούν στο Σύνταγμα», «Να καεί το μπουρδέλο η Βουλή», «Έχουμε κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου» κλπ, εκφέρονται όλο και δυνατότερα, από ανθρώπους που δεν το περιμένεις καν.
Σε κάποιο βαθμό είναι βέβαια αναμενόμενες διάφορες αντιδράσεις «αγανάκτησης» εκ μέρους κάποιων μειοψηφιών, ακόμα κι αν ξεπερνούν τα όρια και το μέτρο. Αναμενόμενες και – ίσως σε ελάχιστες περιπτώσεις – δικαιολογημένες.
Αν όμως αυτό το κλίμα γενικευθεί, τότε τα πράγματα όχι μόνο δυσκολεύουν, αλλά και οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στο οχλοκρατικό χάος.

Απέχουμε από το σημείο αυτό.
Ακόμα τα πράγματα ελέγχονται. Η κυβέρνηση παίρνει – έστω και ανόρεχτα, έστω και βασανιστικά αργά – τα μέτρα που απαιτούνται.
Παρατηρούνται όμως κάποια ανησυχητικά φαινόμενα:
- Η κυβερνητική πλειοψηφία των 160, μέσα σε επτά μήνες έχει μειωθεί στους 156, με πλήθος κυβερνητικών βουλευτών να μη φαίνονται διατεθειμένοι να υποστούν τις συνέπειες της αντιδημοφιλίας.
- Η κρίση στην Ευρώπη διευρύνεται επικίνδυνα, ενώ οι ηγεσίες της δεν φαίνονται ικανές προς το παρόν να την ανακόψουν, με πρώτη και καλύτερη την γερμανική.
- Ο επί δεκαετίες καλοπληρωμένος και παραχαϊδεμένος ευρύτερος δημόσιος τομέας στην πλειοψηφία του δεν εννοεί να συμπαραταχθεί ενεργά στην αντιμετώπιση της κατάστασης, λειτουργώντας ακόμα και σήμερα ως απαιτητικός πελάτης ενός συστήματος που βρίσκεται ήδη νεκρό στα χέρια των τεκτόνων του.
- Καμία προοπτική δεν φαίνεται στον ορίζοντα οι πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες μας να περιχαρακωθούν στον κύκλο του δημιουργικού ρεαλισμού, με πρώτες και καλύτερες αυτές που αποτελούν το λεγόμενο «βαθύ ΠΑΣΟΚ»...

Ένα ευρύ μέτωπο «αντιμνημονικών», φύρδην – μύγδην, αριστεροί, υπεραριστεροί, σούπερντουπεραριστεροί, ο Κουρής, το Κόντρα Τσάνελ, ο Αυτιάς, ο Δελαστίκ, ο Σαμαράς, ο Πανάρας, ο Άνθιμος, ο καθηγητής Μητρόπουλος και δε συμμαζεύεται, αποτελούν προς το παρόν μια υπολογίσιμη μεν, αλλά αντιμετωπίσιμη κατάσταση.

Βάρδα μην πάρουν κεφάλι...

Τότε θα δούμε σε live slow motion πώς ένα κράτος διαλύεται στα εξ ων συνετέθη μια φορά κι ένα καιρό...

Κ.Λ.