Η ΚΡΙΣΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΑΣ;

Είμαι αισιόδοξη φύση. Πολλές φορές παρασύρομαι. Στην αρχή πίστευα ότι αυτή η κρίση μπορεί να γίνει η ευκαιρία μας. Να μας βγάλει από το τέλμα και την παράλυση και να μας κινητοποιήσει. Να αλλάξει μια κοινωνία χωρίς πραγματική πολιτική συνείδηση. Μια κοινωνία που αποτελείται από άτομα που δεν είναι πολίτες.

Σιγά - σιγά συνειδητοποιώ ότι είμαστε πρόθυμοι να διαλυθούμε αλλά όχι να αλλάξουμε. Όλοι λένε ότι πρέπει να γίνουν αλλαγές στην Εκπαίδευση, πριν όμως ανακοινωθούν οι αλλαγές ανακοινώνονται οι απεργίες. Απεργίες επειδή θα γίνουν αλλαγές, χωρίς να ξέρουμε ποιες θα είναι! Όλοι λέμε ότι το κράτος πρέπει να εισπράττει φόρους αλλά κανείς δε θέλει να πληρώσει και κυρίως αυτοί που δεν πλήρωσαν ποτέ. Και μη μου πείτε πάλι το παραμύθι για την πλουτοκρατία γιατί θα τσαντιστώ. Οι μεγάλες επιχειρήσεις πληρώνουν φόρους μέχρι τελευταίο ευρώ. Φόρους δεν πληρώνει το μαύρο χρήμα. Και δεν εννοώ τον υπόκοσμο. Αυτός υπάρχει παντού. Εννοώ τούς ελεύθερους επαγγελματίες που το μπλοκάκι με τις αποδείξεις το έχουν μόνο για να κάνουν αέρα στα καλαμπαλίκια τους.

Αλλά και η διανόησή μας; Οι αριστεροί μας, τρομάρα τους; Που βλέπουν συνομωσίες ακόμη και στο νόμο για το τσιγάρο που όλος ο πολιτισμένος κόσμος έχει δεχτεί; Που μιλάνε για πρόοδο αλλά μας θέλουνε Πακιστάν;

Ας ανοίξουμε τα μάτια μας. Το ζοφερό βασίλειο του "υπαρκτού σοσιαλισμού" κατέρρευσε. Οι πρώην σοσιαλιστικές χώρες βυθίστηκαν σε τεράστια κρίση. Απ' αυτές τις χώρες, εκείνες που είχαν παράδοση σωστής λειτουργίας κράτους και οργανωτική υποδομή ανέκαμψαν. Όπως η Τσεχία και η Σλοβακία. Αντίθετα οι βαλκάνιες Βουλγαρία και Ρουμανία βούλιαξαν.

Λυμάμαι αλλά η νοοτροπία μας και η ψυχοσύνθεσή μας εκεί παραπέμπουν. Στο βούλιαγμα. Χωρίς σωσίβια.

Don Aera Patera