Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

Ολοένα και περισσότερο με προβληματίζει όχι η κρίση αυτή καθεαυτή αλλά η στάση που τηρούν απέναντί της φορείς και κόσμος.

Ας ξεκινήσουμε με την κυβέρνηση. Η κυβέρνηση σκέπτεται λογικά, δεν ρισκάρει, δεν κάνει λεονταρισμούς που μπορεί να μας στοιχίσουν ακριβά. Γνωρίζει ότι τώρα, περισσότερο από ποτέ, δε μπορούμε και δεν πρέπει να μείνουμε μόνοι μας. Αναζήτησε λοιπόν την στήριξη της οικονομίας της χώρας σε ένα μηχανισμό που θα ενεργοποιηθεί για όλες τις ευρωπαϊκές χώρες που θα τον χρειαστούνε. Ήδη μας ακολούθησε η Ιρλανδία.

Το ελληνικό πρόβλημα δεν θέλησε να το καταστήσει αυστηρά ελληνικό γιατί σε τέτοια περίπτωση θα μέναμε μόνοι μας. Το πρόβλημα το κατέστησε κατ' αρχήν και ευρωπαϊκό και στη συνέχεια και της διεθνούς κοινότητας. Γιατί η κρίση δεν είναι ελληνική, είναι παγκόσμια. Απλά εμείς είμαστε από τους αδύναμους κρίκους. Η κυβέρνηση, με λίγα λόγια, λέει ότι ανήκουμε στην Ευρώπη, ανήκουμε στη διεθνή κοινότητα και μέσα σ' αυτή θέλουμε να λύνουμε τα προβλήματα τα δικά μας αλλά να συμβάλλουμε και στη λύση των προβλημάτων των άλλων.

Τα κόμματα του ΠΑ.ΣΟ.Κ, της Ν.Δ. και του ΛΑ.Ο.Σ. συμφωνούν κατά βάση σ' αυτή την στρατηγική που από λογική άποψη φαίνεται μονόδρομος. Οι επίσημες θέσεις των Ν.Δ. και ΛΑ.Ο.Σ. περιλαμβάνουν ουσιαστικά συμφωνία με τον δρόμο της κυβέρνησης, καλυμμένη πίσω από μια κριτική για την οπισθοδρόμηση στην ανάπτυξη, γεγονός όμως που όλοι καταλαβαίνουμε ότι σ' αυτές τις συνθήκες και με αυτό το κλίμα είναι αναπόφευκτο.

Εκεί που γίνεται το μεγαλύτερο κακό είναι στο εσωτερικό των κομμάτων. Οι βουλευτές, σε ένα μεγάλο ποσοστό, αγωνιούν κατ' αρχήν για τη σχέση τους με τους ψηφοφόρους. Η ευθύνη για την πορεία της χώρας δεν αισθάνονται να τους βαραίνει, την αφήνουν στους ώμους του πρωθυπουργού και των υπουργών. Έτσι λοιπόν στα δύσκολα διαφωνούν, ζητούν ενημέρωση, κυκλοφορούν φήμες για δήθεν αντιρρήσεις τους και γενικά δημιουργούν εντυπώσεις ότι αυτοί αντιτίθενται στα σκληρά μέτρα. Έχουν αντιπροτάσεις; Όχι βέβαια, απλώς "αντιτίθενται". Υπονομεύουν την κυβέρνηση χωρίς να θέλουν ούτε κατά διάνοια να την ρίξουν. Το ευκταίο για αυτούς είναι να φθαρεί η κυβέρνηση και τα πρόσωπα που την απαρτίζουν αλλά να παραμείνει στο τιμόνι μέχρι να περάσουν τα πολύ δύσκολα. Μετά θα βγούνε οι δελφίνοι, θα ξυπνήσει η αντιπολίτευση, όλοι για να εισπράξουν. Αυτά όλα είναι γνωστά και χιλιοπαιγμένα.

Πάμε στα κόμματα της αριστεράς. Όπως έχει παρατηρήσει κι ο ΑπΙφ, ΣΥΝ και ΚΚΕ βαδίζουν πλέον στον ίδιο δρόμο. Μαζί μ' αυτούς και τα διάφορα γκρουπούσκουλα. Δε δίνουμε φράγκο στους δανειστές, δεν χρωστάμε, δεν πληρώνουμε, δεν κόβονται οι μισθοί, δεν αλλάζουν τα "κεκτημένα". Σύμφωνοι σε όλα τα δεν αλλά τι ακριβώς κάνουμε; Μπορούμε να συνεχίσουμε όπως είμασταν; Υπάρχουν λεφτά; Να γυρίσουν τα κλεμμένα; Για ποια κλεμμένα μιλάμε και από ποιους; Για τι ποσά μιλάμε; Έπαιρναν λεφτά και εργαζόμενοι για επιτροπές φαντάσματα, για εκτός έδρας μαϊμούδες, για υπερωρίες μπαμπουίνους; Κοντολογής, σκέφτεται κανείς, έστω και ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας, να αναλάβουν την κυβέρνηση τα κόμματα της αριστεράς και να μας βγάλουν από την κρίση; Πώς, τι είπατε, δεν άκουσα τίποτα;

Ερχόμαστε τώρα στα συνδικάτα. Κάνουν απεργίες. Δεκτόν. Σε τέτοιες συνθήκες πιέζεις για να έχεις ΕΣΥ (όχι το νοσοκομειακόν, το προσωπικόν) τις λιγότερες δυνατές απώλειες. Συμφωνώ ότι δε μπορείς να αφήσεις το πράγμα να περάσει έτσι γιατί θα είσαι ο αδύναμος κρίκος. Κάποιες κατηγορίες εργαζομένων όμως θα πρέπει να επιδείξουν και κοινωνική ευαισθησία. Η κυβέρνηση την επέδειξε. Στις ΔΕΚΟ και στο δημόσιο πλήττει κυρίως τους προνομιούχους. Τι να πούμε τώρα για τον Ο.Σ.Ε.; Γεννούσαν και τα κοκόρια τους. Ε, αν δεν κοπούν κι αυτά τα επιδόματα και οι υπερωρίες του ονείρου, τι θα κοπεί ρε παιδιά;

Πάμε τώρα λίγο στα Μ.Μ.Ε. Το απόλυτο χάος. Η γνωστή τερατολογία για να έχουμε πελατεία, η γνωστή προώθηση των δικών μας βουλευτών, στελεχών και λοιπών, η γνωστή αγωνιώδης προσπάθεια των ανθρώπων της τηλεόρασης κυρίως να αναδεικνύονται σε ανώτατους κριτές και κήνσορες.

Αφήνω τελευταίο τον κόσμο. Οι δημοσκοπήσεις δίνουν ένα ποσοστό που δείχνει εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση, ένα μικρότερο που εμπιστεύεται την αντιπολίτευση και ένα μεγάλο ποσοστό που δεν εμπιστεύεται κανέναν. Και βέβαια οι δημοσιογράφοι αυτό το ερμηνεύουν ως ανικανότητα των πολιτικών να εμπνεύσουν τον κόσμο. Σαν ανεπάρκεια του πολιτικού συστήματος. Οπότε δικαιώνεται και ο Κουπάκιας στην αναμονή του για τον Αβραάμ Πάπα. Διότι αν το πρόβλημα είναι η ανικανότης, τότε δε μπορεί, κάπου θα βρίσκεται και αυτός ο έρμος ο Αβραάμ Πάπας. Κι αν δεν βρίσκεται εδώ, να τον φέρουμε από το εξωτερικό. Και να του δώσουμε όσα μας ζητήσει. Από κοτζάμ κρίση θα μας βγάλει!

Αστειεύομαι; Δε νομίζω. Συμπεράσματα συνάγω. Ακολουθώ την λογική των δημοσιογράφων. Τώρα βέβαια υπάρχει και η άλλη λογική. Αυτή που λέει ότι ο κόσμος διαισθάνεται ότι η κρίση πρέπει να ξεπεραστεί από προσπάθειες της κοινωνίας συνολικά. Και ενδόμυχα δεν πιστεύει στις δυνάμεις της κοινωνίας μας. Και δευτερευόντως, τουλάχιστον σ' αυτή την φάση αντιλαμβάνεται ότι δε μπορούν να βγουν λαγοί απ' το μανίκι. Στην ουσία δηλαδή λέει δε μπορώ αλλά δεν υπάρχουν και μάγοι ρε γαμώτο.

Don Aera Patera