ΠΑΤΑΤΕΣ, ΦΤΩΧΕΙΑ ΚΑΙ ΦΙΛΟΤΙΜΟ.

Θα πω τα πράγματα με το όνομά τους, όπως τα πιστεύω. Δεν θα κρυφτώ.

Η ψήφος της 6^ης Μαΐου ήταν μαλακισμένη ψήφος. Ήταν ψήφος που έφερε την χώρα σε δυσχερέστατη θέση, είτε το θένε είτε όχι οι φίλοι μου τ.συνεργ. και Σαλωνίτης. Εξήγησα γιατί και επί της επιχειρηματολογίας μου δεν είδα σχόλιο. Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε. Ας είναι. Ελλάδα είμαστε!

Προβλέπω δυσκολίες στη συνέχιση της χρηματοδότησης γιατί βλέπω και δυσκοιλιότητα στις απαραίτητες αλλαγές που δεν θα έπρεπε να γίνουν γιατί τις ζητάει η τρόικα αλλά γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Ο Σαλωνίτης αντιμετωπίζει την ιστορία στατικά, σε παγωμένο χρόνο. Το 1981 είναι ίδιο με το 2012. Ο τ.συνεργ. βλέπει τα πράγματα συναισθηματικά. Ο Τσίπρας πήρε ποσοστό, άρα ελπίζουμε. Τι και γιατί; Άγνωστο.

Ας δούμε λίγο το αίτημα για αλλαγή του 1981 και την πολιτική Αντρέα. Το πρώτο πράγμα που θέλει να εξασφαλίσει ο Παπανδρέου είναι η δυνατότητα εφαρμογής του προγράμματός του. Αυτό που δεν κατάφερε να κάνει το 1964 η Ε.Κ. λόγω της σπασμωδικής αντίδρασης του κυρίαρχου συμπλέγματος Αμερικάνοι – Δεξιά – Παλάτι με τους αμερικάνους φυσικά να έχουν τον κύριο λόγο. Μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε μεσούντος του Ψυχρού Πολέμου. Οι αμερικάνοι ούτε θέλουν να σκέφτονται ότι κινδυνεύει ο απόλυτος έλεγχος τους στην Ελλάδα. Δώσανε πολλά στον εμφύλιο για να τον αποκτήσουνε. Μην ξεχνάμε και το Κυπριακό. Ο Μακάριος δεν θέλει το σχέδιο Άτσεσον. Φλερτάρει με τη Μόσχα σε αντιπερισπασμό. Η ελληνική κυβέρνηση του Κέντρου δεν θέλει και δε μπορεί να διαφωνήσει με το Μακάριο που έχει την υποστήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνοκυπριακού λαού. Οι αμερικάνοι δεν θέλουν ούτε Μακάριο ούτε Παπανδρέου που δεν υποκύπτει στα σχέδιά τους. Βασίζονται στο Παλάτι και στα ανδρείκελά τους για να ανατρέψουν τη νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση. Και μετά στηρίζουν τη Χούντα του πράκτορά τους Παπαδόπουλου.

Ο ελληνικός δημοκρατικός κόσμος δεν περιμένει πολλά από τους αμερικάνους για ανατροπή της Χούντας, περιμένει όμως από τους ευρωπαίους και δη τους σκανδιναβούς που πρωτοστατούν στην εκδίωξη της χουντικής Ελλάδας από το Συμβούλιο της Ευρώπης. Δεν κάνουν όμως το αποφασιστικό βήμα οι ευρωπαίοι. Δεν απαιτούν στα πλαίσια του ΝΑΤΟ την διακοπή της στρατιωτικής βοήθειας προς το καθεστώς των Αθηνών, πράγμα που θα ανέτρεπε άμεσα τον Παπαδόπουλο. Νιώθουν επάνω τους βαρύ το χέρι της Αμερικής. Η Χούντα τελικά καταρρέει αφού ευοδωθεί   το αμερικανικό σχέδιο για το Κυπριακό. Προδοσία και τουρκική εισβολή ακυρώνουν κάθε προσπάθεια για πραγματική ανεξαρτησία του νησιού.

Ο Αντρέας τα βλέπει και τα καταλαβαίνει. Η Ευρώπη σ’ αυτή τη φάση υποκύπτει στη θέληση των αμερικανών. Είναι σε δευτερεύοντα ρόλο στην κύρια αντίθεση μεταξύ των δύο υπερδυνάμεων. Ο Αντρέας πιστεύει ότι για να προχωρήσει ένα βαθύ μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα, σε εθνικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, πρέπει να ξεφύγει από τη μέγγενη της εξάρτησης από τους αμερικάνους και τους συμμάχους τους.

Τις οικονομικές και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις του, ο Αντρέας τις έχει προσδιορίσει σαφώς με κείμενα και βιβλία του (Η δημοκρατία στο απόσπασμα) από τον καιρό της χούντας. Πιστεύει στη ανάπτυξη με ανακατανομή του εισοδήματος. Δεν πιστεύει στην εισροή συναλλάγματος μέσω ξένων επενδύσεων με αποικιακούς όρους γιατί κοστίζουν πολύ στο κράτος, λόγω χαμηλής φορολόγησης, χαμηλών τιμολογίων ενέργειας κλπ και επιπλέον μειώνουν την ανταγωνιστικότητα των ελληνικών επιχειρήσεων που δεν χαίρουν ανάλογων προνομίων. Πιστεύει ο Παπανδρέου ότι είναι προτιμότερος ο εξωτερικός δανεισμός προκειμένου να αναπτύξουμε δικές μας επιχειρήσεις. Επιπλέον, ο Αντρέας βλέπει ότι είναι δύσκολο να γίνουμε ανταγωνιστικοί στην εξωτερική αγορά και προτιμά τον προσανατολισμό προς την εσωτερική αγορά με τη λογική ότι θα αντικατασταθούν με ελληνικά προϊόντα μια σειρά εισαγόμενα είδη, μεταξύ των οποίων κυριαρχούν τα πρώτης ανάγκης, φερ’ ειπείν το κρέας.

Το δεύτερο σκέλος του σχεδίου αφορά στην ανακατανομή των εισοδημάτων. Ξέρει ότι ο έλληνας εργάτης και ο έλληνας μισθωτός έχουν γλισχρότατους μισθούς και ο αγρότης χαμηλό εισόδημα. Με τη νίκη του 1981 ανεβάζει δραματικά το μισθό του εργάτη, εφαρμόζει μια πολιτική κλεισίματος της ψαλίδας στους μισθούς των εργαζόμενων στις δημόσιες επιχειρήσεις και επιδοτεί τα αγροτικά προϊόντα. Με την δίκαιη ανακατανομή του Εθνικού Εισοδήματος ευελπιστεί και για τόνωση της εσωτερικής αγοράς και απορρόφησης των ελληνικών προϊόντων. Παράλληλα, εγκαταλείπει και το σύνθημα για έξοδο από την ΕΕ μιας και έχει παρέλθει και η εποχή του Ψυχρού Πολέμου και βρισκόμαστε στη φάση της ειρηνικής συνύπαρξης  και προσπαθεί να εξασφαλίσει πλεονεκτήματα στις κοινοτικές συμφωνίες και στα κοινοτικά προγράμματα, γεγονός που παραδέχθηκε και ο Καραμανλής ο πρεσβύτερος, δίνοντας συγχαρητήρια στον τότε υπουργό γεωργίας Κ. Σημίτη.

Από κει και πέρα οι αλλαγές σε παγκόσμια κλίμακα είναι ραγδαίες. Καταρρέει το ανατολικό μπλοκ και η υπερδύναμη είναι μία. Η Ευρώπη δεν αισθάνεται πια την εξ ανατολών απειλή και παύει να έχει την στρατηγική ανάγκη των ΗΠΑ. Μέσα στην ανεξάρτητη Ευρώπη, η Ελλάδα είναι και αυτή ανεξάρτητη και αναζητεί τον ρόλο της σαν ισότιμος εταίρος. Εφόσον προχωρεί η οικονομική ένωση της Ευρώπης, λογικά η Ελλάδα θέλει να ακολουθήσει και ο Σημίτης βάζει σωστά στόχο την είσοδο στο ευρώ. Πρέπει να ακολουθήσουν όμως και οι ελληνικές παραγωγικές τάξεις. Κατά τη γνώμη μου εκεί χάνεται το παιχνίδι και όχι στις κυβερνητικές πολιτικές. Για τους άπιστους Θωμάδες (δεξιούς) αναφέρω μόνο τη φράση του τοτέμ τους Κ.Καραμανλή (του πρεσβύτερου βεβαίως, βεβαίως) που άμα τη υπογραφή της συμφωνίας εισόδου στην ΕΟΚ είπε το περίφημο : Εγώ σας ρίχνω στη θάλασσα, εσείς πρέπει να κολυμπήσετε.

Έ, ο ελληνικός λαός δεν κολύμπησε. Ο εξωτερικός δανεισμός κατέληξε σε άνοδο του βιοτικού επιπέδου με υπερκατανάλωση εισαγόμενων πολυτελείας, δηλαδή σε άνοδο με πήλινα πόδια, ενώ παράλληλα η κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ μας εφοδίασε με φθηνό εργατικό δυναμικό το οποίο πέρασε ανεκμετάλλευτο γιατί απλά ο έλληνας έβαλε τον ξένο να δουλεύει για πάρτη του, χωρίς να κάνει επενδύσεις σε βελτιωμένες και ανταγωνιστικές μορφές παραγωγής.

Η παγκόσμια κρίση και η απροθυμία των αγορών να δανείσουν υπερχρεωμένες χώρες, χωρίς εγγυήσεις, μας έφεραν αναγκαστικά στο ΔΝΤ και την Τρόικα. Αντί να επενδύσουμε πολιτικά στην ευνοϊκή αλλαγή του ευρωπαϊκού περιβάλλοντος και στις απαραίτητες αλλαγές (δεν λέω και θυσίες γιατί αυτές είναι υποχρεωτικές ούτως ή άλλως – όποιος λέει το αντίθετο είναι ή άσχετος ή υποκριτής) στο εσωτερικό για μικρότερο και αποτελεσματικότερο κράτος και τόνωση της ανταγωνιστικότητας της παραγωγής μας, ψηφίζουμε Τσούπρα, Κατακαημένο και Χρυσό Αυγό και περιμένουμε τι; Άμωμοι εν οδώ αλληλούια.

Κύριοι, υπάρχουν και οι πατάτες Νευροκοπίου. Με σαράντα ευρά (δεν ξέρω πόσες δραχμές, θα μας το πουν οι ελληνοκεντρικοί φωστήρες) παίρνεις 150 κιλά και ζει ένας άνθρωπος άνετα 300 ημέρες. Καλά θα την περάσουμε και έτσι.

Πελεκάνος Ερημικός