ΑΝΕΥΘΥΝΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΑΧΡΟΝΙΚΗ ΔΕΞΙΑ

Τα πράγματα γίνονται πιο απλά και προσεγγίζονται πιο εύκολα όταν βλέπουμε τι θέλουμε και τι μέσα διαθέτουμε για να πετύχουμε αυτό που θέλουμε. Με την σειρά που το θέτω.

Πρώτα αυτό που θέλουμε : Θέλουμε να πορευτούμε μαζί με κοινωνίες ελεύθερες, πρωτοπόρες, που ανοίγουν δρόμους και δεν φυλακίζουν το πνεύμα. Δεν θέλουμε τη μυστικιστική και ολοκληρωτική Κίνα, δεν επιθυμούμε την δεσποτική νεοτσαρική Ρωσία, φρίττουμε με την ιδέα ότι θα γίνουμε Αφρική. Είμαστε με τις πρωτοπόρες δυνάμεις της Ευρώπης. Ελευθερία και δημοκρατία.

Για να γίνει όμως αυτό, πρέπει να αλλάξουμε πολλά βασικά πράγματα του σήμερα, επιστρατεύοντας υπομονή και επιμονή. Αυτός που κλαίει π.χ. γιατί το κράτος και τα ασφαλιστικά ταμεία δεν έχουν λεφτά και ανεξάρτητα από την ανάλυση που κάνει για τα αίτια της πτώχευσης μένει πεισματικά στο κλάμα και αρνείται να δει το δέον γενέσθαι, είναι απλά κλαψιάρης, είναι συντηρητικός, είναι βαρίδι. Αυτός που προτείνει λύσεις και προτρέπει σε προσπάθεια και δουλειά για να πραγματοποιηθούν οι στόχοι που θα μας βγάλουν από τη δύσκολη θέση είναι προοδευτικός και έχει θέση στο μέλλον.

Ποια είναι τα πολιτικά μέσα που διαθέτει αυτή τη στιγμή η ελληνική κοινωνία για να προχωρήσει; Είτε το θέλουμε, είτε όχι, είναι τα κόμματα της Ν.Δ. και του Πα.Σο.Κ. Δεν είναι τέλεια, δεν έχουν την επιθυμητή λειτουργία ούτε την καλύτερη στελέχωση και το κυριότερο, μαστίζονται από τη μικροπολιτική αντίληψη της κυριαρχίας επί του παραδοσιακού αντιπάλου. Είναι όμως οι πολιτικές δυνάμεις που δεν επιθυμούν ή δεν διακινδυνεύουν να μας ρίξουν στην περιπέτεια της εξόδου από την Ευρωζώνη.

Πού θα έπρεπε λοιπόν να επικεντρωθεί η προσπάθεια των πολιτών που σκέφτονται έτσι και ιδιαίτερα των παραδοσιακών ψηφοφόρων του Πα.Σο.Κ και της Ν.Δ.; Ασφαλώς στο να ενισχύσουν τις πιο ευρωπαϊκές και συνεπείς δυνάμεις στο χώρο του κάθε κόμματος αλλά και εκείνες που πιστεύουν πραγματικά στη συνεργασία και στη συναίνεση και όχι στην υπονόμευσή τους.

Έχω κάνει μερικές ιστορικές αναδρομές με αναφορά στις πολιτικές δυνάμεις και στην δυναμική και όχι στατική διαμόρφωση των πολιτικών τους θέσεων. Φαίνεται ότι η παραδοσιακή, δεξιά πτέρυγα της Ν.Δ. δε μπορεί να καταλάβει. Είναι αχρονική. Αρνείται την ιστορικότητα. Θεωρεί ότι το 1981 που είχαμε να παλέψουμε με τις αρκούδες είναι το ίδιο με το 2012 που μας κυνηγάνε τα πιράνχας. Μα δεν έχει αλλάξει τίποτα από τότε συμπατριώτες; Είναι ίδια η κοινωνική σύσταση της ελληνικής κοινωνίας; Είναι απαράλλαχτο το διεθνές περιβάλλον;

Αυτός είναι ο συντηρητισμός : Επειδή δεν θέλουμε τίποτα να αλλάξει, επειδή η αλλαγή είναι πόνος που δε μπορούμε να αντέξουμε, αρνούμαστε να δούμε και να καταλάβουμε τις αλλαγές του κόσμου γύρω μας.

Το υποκειμενικό λοιπόν πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας στην εξεύρεση διεξόδου είναι αφενός η ελκυστικότητα της μαγικής ρητορικής της αριστεράς, του καταστροφικού τραγουδιού της σειρήνας και αφετέρου ο συντηρητισμός της δεξιάς που την θέλει προσκολλημένη σε ένα εξωραϊσμένο παρελθόν – έφθασε ο Καρατζαφέρης να μας μιλήσει για το νοικοκυρεμένο κράτος που μας παρέδωσε η χούντα – και ανίκανη να καταλάβει τις κοσμογονικές αλλαγές που συμβαίνουν γύρω μας.

Μέσα σ΄αυτές τις συμπληγάδες πρέπει να παλέψουμε. Καλό μας κουράγιο.

Πελεκάνος Ερημικός