Ο ΚΑΛΟΣ, Ο ΚΑΚΟΣ, Ο ΑΣΧΗΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΤΟΥΣ

Μια μέρα λοιπόν που ο Κύριος είχε κέφια, φώναξε τους μαθητές του στο ουζερί του Απότσου (πού το θυμήθηκα;) και αφού ντερλικώσανε και ήπιανε του σκασμού, τους είπε την παρακάτω παραβολή.

Ήτουνα λοιπόν ένα πατέρας που είχε τρεις γιους. Και οι τρεις θέλανε να οδηγήσουν το αυτοκίνητο του πατέρα. Ο ένας γιος είχε οδηγήσει ένα χρόνο το αμάξι και το πήγαινε καλά. Ο δεύτερος γιος οδηγούσε αλλά είχε ένα πρόβλημα ακοής που τον έκανε λίγο επικίνδυνο. Ο τρίτος δεν είχε οδηγήσει καλά - καλά ενώ είχε και πρόβλημα άγχους και στρες με αποτέλεσμα να τα κάνει σκατά κάθε που έπιανε τιμόνι.

Ο πατέρας που δεν είχε την πολυτέλεια να θυσιάσει το αμάξι για να κάνει το κέφι των γιων του, δεν ήθελε να το δώσει ούτε στον δεύτερο ούτε στον τρίτο. Η μάνα φώναζε να δοθούν στα παιδιά ίσες ευκαιρίες. Έδωσε λοιπόν ο πατέρας στον δεύτερο το αμάξι και το τρακάρησε δυο - τρεις φορές. Τόδωσε στον τρίτο και το αποτελείωσε. Ηθικόν δίδαγμα;

Σηκώθηκε ο Πέτρος που αν και σουρωμένος μπορούσε να σταθεί στα πόδια του και λέει : Εγώ βασικά Κύριος λέω πως άμα είναι σκιτζής ο οδηγός φαίνεται και τότε δεν του δίνεις αμάξι αλλά τον πούλο.

Τότε οι υπόλοιποι μαθητάδες άρχισαν να σφυρίζουν και να επευφημούν τον Πέτρο κραυγάζοντας επιδοκιμαστικά : Τον πούλο, τον πούλο!

Για να επιστρέψουμε τώρα στα δικά μας : Ο Κοστάντσο είναι τερματοφύλακας, έχει μια ιστορία πίσω του αλλά έχει και μια βασική και πολύ μεγάλη αδυναμία στην ψηλή έξοδο. Ο Μέγιερι σου δίνει την εντύπωση, σχεδόν σε κάθε φάση, ότι δεν ξέρει τι να κάνει. Κατά κανόνα οι αντιδράσεις του φανερώνουν πανικό.

Δεν πιστεύω ότι μπορεί ένας τερματοφύλακας που προπονείται στον Ολυμπιακό να μην ξέρει τα βασικά. Είναι φανερό όμως ότι δεν έχει ούτε ψυχραιμία ούτε αυτοπεποίθηση. Θα μου πείτε είναι νέος. Νέος είναι και ο Καπίνο, νέος ήταν και ο Ελευθερόπουλος.

Σήμερα άλλωστε διάβασα ότι και ο Σάββας έχει την ίδια άποψη και την εξέφρασε παρότι με τα νέα του καθήκοντα θα μπορούσε να μην το κάνει για να μην επηρεάσει περισσότερο τους δύο τερματοφύλακες. Αυτά που γράφει ο Σαλωνίτης για τη μετά Σάββα εποχή είναι απόλυτα σωστά. Με μια διαφορά : Οι τερματοφύλακες που πέρασαν εκείνα τα δέκα και πάνω χρόνια δε μπορούσαν να σηκώσουν τη φανέλα. Ούτε ο Τσανακτζής, ούτε ο Αυγητίδης, ούτε ο Ξαρχάκος, ούτε ο Κουρκουβέλας, ούτε ο Μυλωνάς, ούτε ο Κόης ούτε ο Καρυπίδης. Μόνο ο Φρονιμίδης στάθηκε αλλά αυτός έπαιξε μόνο ένα χρόνο και σταμάτησε το ποδόσφαιρο μόνος του. Ευκαιρίες είχαν όλοι τους. Αλλά μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για την πιο δύσκολη θέση στην πιο δύσκολη ομάδα. Γι αυτό και το λάθος που έγινε το καλοκαίρι με τον Πάρντο ο οποίος είχε αποδείξει, ακόμη και με βάση τα στατιστικά στοιχεία, ότι μπορούσε να σταθεί, ήταν ολέθριο. Και το είχα επισημάνει φίλε μου Τέως από τότε.

Θηρίον το Αλύπητον