Τι είναι δημοκρατία;
Είναι η ισχύς των φωνασκούντων;
Είναι η χυδαία δύναμη του καλοταϊσμένου συνδικάτου;
Είναι μια διαδήλωση εκατό χιλιάδων ανθρώπων;
Είναι το χάος που προξενούν κάποιες εκατοντάδες άνθρωποι σε μια πλατεία;
Είναι η οργή του «αδικημένου» και οι καταλήψεις;
Είναι όλα αυτά μαζί;
Ναι, μπορεί, αλλά δημοκρατία είναι επίσης να μπορώ να εκφράζομαι κι εγώ, που δεν απεργώ, δεν φωνάζω, δεν οργίζομαι, δεν προξενώ χάος, δεν ασκώ βία, δεν κρεμάω την χυδαιότητά μου στα μανταλάκια.
Να εκφραστώ κι εγώ, ο απλός πολίτης που δεν θέλω εκλογές, αλλά επιθυμώ να τηρηθεί το Σύνταγμα και οι νόμοι του κράτους.
Να μιλήσω κι εγώ που όλον αυτό τον καιρό, όσο όλοι οι άλλοι ασκούν τα «δημοκρατικά τους δικαιώματα», προσπαθώ να δουλέψω αλλά δεν με αφήνουν, που προσπαθώ να φτάσω στη δουλειά μου αλλά δεν μπορώ, που έχουν βγάλει κάλους τα πόδια μου από τον ποδαρόδρομο.
Να εκφραστώ κι εγώ που έχει μειωθεί το εισόδημά μου στο μισό και περισσότερο,
που παλεύω να είμαι συνεπής στις υποχρεώσεις μου και αδυνατώ και καταθλίπτομαι, αλλά που δεν είμαι δημόσιος υπάλληλος για να εισπράξω τη συμπάθεια και την ανοχή της κοινής γνώμης. Που τρομοκρατούμαι καθημερινά όσο οι άλλοι εκφράζονται δημοκρατικότατα και καταλαμβάνουν δημόσιους χώρους, που καθυβρίζουν δημόσια, που χτυπούν ακόμα, εκλεγμένους αντιπρόσωπους του λαού, που ματαιώνουν με το έτσι θέλω παρελάσεις, που χυδαιολογούν κατά των συμβόλων αυτού του κράτους, μόνο και μόνο γιατί έτσι γουστάρουν, γιατί είναι «αγανακτισμένοι».
Γιατί αυτό «είναι δημοκρατία» κατά τη γνώμη τους…
Με το δημοψήφισμα που εξήγγειλε ο Πρωθυπουργός, μπορεί τελικά – αν ευοδώσει – να μου δοθεί κι εμένα επιτέλους, και σε όλους τους άλλους σαν κι εμένα, που είναι πολλοί, να εκφραστώ. Να μιλήσω. Να συμμετέχω. Να πω τη γνώμη μου για τη σύμβαση, για την Ευρώπη, για το ευρώ και τη δραχμή. Κι όχι να αναγκαστώ να εκλέξω κάποιους άλλους βουλευτές και φτου και πάλι από τη αρχή, σε μερικούς μήνες…
Αυτό δεν είναι δημοκρατία;
Καλά θα κάνουν λοιπόν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ (γιατί σε αυτούς πλέον προσβλέπουμε και μόνον) να συνέλθουν και να μην μας εμποδίσουν το μοναδικό δικαίωμα που μας απέμεινε, ημών των άφωνων, να μιλήσουμε. Να εκφράσουμε θεσμικά τη γνώμη μας.
Εκπροσωπούν κι εμάς που τους ψηφίσαμε.
Μη σκέφτονται τέτοιες ώρες τις καρέκλες που θα χάσουν.
Ας σκεφτούν το άυλο παράσημο της ιστορίας, που θα τους απονεμηθεί σε καιρούς πιο ήρεμους και πιο τακτικούς.
Δεν είναι λίγο.
Σ’ αυτούς του εκατόν πενήντα κάτι έλαχε ο κλήρος της ιστορίας. Ας μην τον κάψουν λιποψυχώντας.
Κ.Λ.
2 σχόλια:
Έλειπα κάποιες μέρες και δεν είχα πρόσβαση στο δίκτυο. Μπράβο Κώστα! Εξέφρασες με τον πιο μεστό τρόπο την αγωνία αυτών των ανθρώπων, αυτών των ελλήνων που ασφυκτιούν στο σημερινό δυσώδες περιβάλλον. Μας είχε λείψει ο λόγος σου.
Μονο που οι διεθνεις σχεσεις ειναι σχεσεις ισχυος.
Κανεις δεν κανει δημοψηφισμα στη μεση π.χ. ενος πολεμου για τα σχεδια μαχης.
Ενας που εκανε εκλογες κατα τη διαρκεια της μικρασιατικης εκστρατειας εχασε πανηγυρικα αν και τελικα πολιτικα βγηκε ωφελημενος αφου χρεωσε στους αντιπαλους του την καταστροφη.
Το οτι οι διεθνεις σχεσεις ειναι σχεσεις ισχυος και δεν μπορει μια χωρα με το 2% της ευρωπαικης οικονομιας να αναστατωνει τον κοσμο φανηκε αμεσως απο τις αντιδρασεις της Μερκελ που εθεσε το σωστο ερωτημα στο δημοψηφισμα και με οσα γινονται σημερα απο αυτους που φοβουνται οτι θα το χασουν.
Δημοσίευση σχολίου