Ο Μαρινάκης υπήρξε η ανέλπιστη σωτηρία του Ολυμπιακού, από τη στιγμή που ο Κόκκαλης αποφάσισε να αφήσει την ομάδα.
Προσωπικά είχα μεγάλες επιφυλάξεις για τον Βαγγέλη, επηρεασμένος από το σύντομο πέρασμά του από το βόλεϊ, ίσως – ίσως κι από το στιλ του. Ευτυχώς όμως, η μέχρι σήμερα πολιτεία του δε με δικαίωσε. Ο Μαρινάκης κινήθηκε σε γενικές γραμμές πολύ σωστά και σε μεγάλο ποσοστό αυτό οφείλεται στο ότι στήριξε τις επιλογές του προπονητή. Θα πρέπει πάντως να επισημάνουμε και ένα αδύνατο σημείο στην πολιτική του.
Ο Μαρινάκης δηλώνει οπαδός και είναι οπαδός. Είναι όμως και πρόεδρος και μεγαλομέτοχος. Με αυτές τις ιδιότητες πρέπει να λειτουργεί για το συμφέρον της ομάδας.
Όταν τάζει έξτρα πριμ για κάθε γκολ στο ματς με τον Παναθηναϊκό λειτουργεί σαν οπαδός. Αγχώνει τους παίχτες, μπερδεύει τον προπονητή και το αποτέλεσμα είναι μηδέν.
Όταν κάθεται με τους φανατικούς στην εξέδρα, στο ματς με τον Αστέρα, θέλοντας να δείξει ότι είναι ένας απ’ αυτούς, πρέπει και να τους ακούσει : Έξω ο Κοστάντσο, μέσα ο Μέγιερι, παλτό ο Ορμπάιτ, μπάζο ο Φουστέρ, παιχταράς ο Φετφατζίδης, σούπερ ο Ζαραδούκας, παρ’ τον έναν διωξ’ τον άλλον, άλλαξέ τους όλους και δε συμμαζεύεται.
Το σωστό είναι να συνεργάζεται ο πρόεδρος με τους καθ’ ύλην αρμόδιους της ομάδας και την επαφή με τους κάφρους να την αφήσει στους επικοινωνιολόγους. Αυτοί γι αυτό πληρώνονται.
Θηρίον το Αλύπητον
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου