Ο ΚΑΗΜΟΣ ΤΟΥ ΕΝΟΣ

Από το βιβλίο του Στέλιου Ράμφου "Ο καημός του ενός" που εκδόθηκε το 2000 από τον Αρμό, παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα που αναφέρεται στον χαρακτήρα του κράτους στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες και ιδίως στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στο απόσπασμα αυτό υπονοούνται ο τρόπος και οι προϋποθέσεις που και η δική μας κοινωνία θα μπορούσε να ακολουθήσει έναν πιο γρήγορο βηματισμό.

Διατηρώ φυσικά την ορθογραφία του συγγραφέα αλλά δε μπορώ να τον παρακολουθήσω στο πολυτονικό του σύστημα για τεχνικούς λόγους.

...Όμως δεν πρόκειται περί αυτονομήσεως της γραφειοκρατικής μηχανής και εν γένει του θεσμικού συστήματος έναντι της κοινωνίας, όπως παρατηρούσε στα χρόνια του ο Μαξ Βέμπερ, αλλά περί λειτουργικής αυτονομίας της πολιτικής διακυβερνήσεως έναντι των ηθικών στηριγμάτων της κοινωνίας, των πνευματικών συμβολαίων πλειοψηφίας και μειοψηφιών. Η αυτονομία δηλαδή της διοικήσεως δεν αποτελεί εν προκειμένω αυτοσκοπό. Συνδέεται με την αναγνώρισι στους κόλπους της κοινωνίας περισσοτέρων του ενός πυρήνων ιδεολογικής ενότητος των πολιτών και υπηρετεί την ανάγκη της συνοχής υπό το καθεστώς της θεσμοθετημένης διαφοράς. Για την ακρίβεια θέλει να δημιουργή και να διατηρή τις προϋποθέσεις μιας διαρκούς συνθέσεως, αντί να παραμένη θεατής ή και συντονιστής αναρχούμενης κοινωνικής διασποράς. Κατ' αυτή την έννοια δεν ήταν δυνατόν να παίζη ακόμη ρόλο φρουρού μιας και μοναδικής ιδέας για την κοινωνία. Επέλεξε υπό την πίεση των πραγμάτων ρόλο θεσμού υπέρ των πολιτών. Στην πρώτη περίπτωσι καθείς ώφειλε να προσαρμοσθή στις περιστάσεις και να σχηματίζη το πρόσωπό του έξωθεν, καθοριζόμενος από τους άλλους και αποδεχόμενος εν τέλει να συνδέση την ταυτότητα με την απολίθωσι. Στην δευτέρα περίπτωσι ασφαλιστική δικλίδα της συνοχής δεν μπορούσε παρά να είναι η προϊούσα εις βάθος αυτοσυνείδησι. Με τέτοιους όρους τίθεται στις μέρες μας και κατανοείται το ζήτημα της σχέσεως μεταξύ συλλογικής ταυτότητος και ατομικού προσώπου...

Για την αντιγραφή : Θηρίον το Αλύπητον