Δώσαμε δικαιώματα στους ανύπαρκτους।
Θηρίον το Αλύπητον
37 χρόνια μετά... Μια απόπειρα για να θυμηθούμε, να σκεφτούμε, να μιλήσουμε, να ελπίσουμε. (Πριν από 37 χρόνια ιδρύθηκε η ΠΑΜΚ ΓΚΥΖΗ, μια μικρή οργάνωση μαθητών, στα πλαίσια της τότε ΠΑΜΚ. Τα μέλη της έδεσαν δεσμοί βαθείς, με αντοχή στο χρόνο. Μπορεί οι δρόμοι μας - πολιτικοί και κοινωνικοί - να χώρισαν μετά... Όμως κάπου στο βάθος σιγόκαιγε η λαχτάρα να βρεθούμε ξανά, να μιλήσουμε, να ελπίσουμε... Άλλωστε δεν άλλαξε τίποτε από τότε στις καρδιές μας. Οι καρδιές των ανθρώπων δεν αλλάζουν...)
4 σχόλια:
Έλα, ντε!
Εχω καιρο να χαρω την ομαδα μου σε παιχνιδι ντερμπι.
Αντι αυτου για την συνολικη εικονα του αγωνα (φωτοβολιδεs,
θεαμα, διαιτησια , αδικαιολογητα νευρα , οπαδοι, δηλωσειs) μονο θλιψη και αηδια για τα χθεσινα.
Λεs και ημουν βαζελοs.
Και αυτο ειναι το χειροτερο.
Να κερδιζειs τιτλο στο "91 και να μην μπορειs να τον χαρειs.
Ανυπαρκτοι αυτοι ,
ανυπαρκτα και τα συναισθηματα.
Ρε, μήπως για τα ντέρμπι να φωνάζουμε τον Λεμονή;
Ξερειs ποσεs φορεs τον μνημονευσαμε εχθεs ρε παιχτη?
Δημοσίευση σχολίου