Μακάρι...

Μετά την πτώση της χούντας, μικρός 15χρονος μαθητής περιέτρεχα με τη σπουδή ενθουσιώδους κουταβιού κάθε εκδήλωση της εποχής εκείνης, σε συναυλίες, ομιλίες, διαδηλώσεις…
Σε μια από αυτές στο Παναθηναϊκό Γήπεδο, στην Αλεξάνδρας, κοντοστάθηκα σε ένα πηγαδάκι, από τα πολλά και θορυβώδη της εποχής. Σε κάποια στιγμή άρχισα κι εγώ να λογομαχώ με ένα τύπο, που με όσα έλεγε μου έμοιαζε με δεξιό ή και κρυπτοχουντικό… Μούλεγε, τούλεγα, φωνάζαμε δηλαδή και σιγά – σιγά ανοίξαμε το δικό μας πηγαδάκι, μαζεύτηκαν κι άλλοι και παρακολουθούσαν την «αντιπαράθεση»…
Μου λέει ο τύπος: «Καλά, μιλάς για την Κίνα!.. Για πες μου, πότε ψήφισαν σοσιαλισμό οι κινέζοι; Πότε γίνανε εκλογές;»
Να πω την αλήθεια, κάπου σταμάτησε το μυαλό μου. Ο τύπος χαμογέλασε ειρωνικά. Τότε πετάχτηκε κάποιος από πίσω μου, ένας ψηλέας με μούσια και μαλλιά και φώναξε βροντερά:
«Μη κωλώνεις ρε πιτσιρίκο! Οι κινέζοι ψήφισαν με τα όπλα τους!»
Αμέσως φωτίστηκε το πρόσωπό μου. Ναι, οι κινέζοι είχαν κάνει επανάσταση, τι να τις κάνανε τις εκλογές;

Χρόνια πολλά μετά, ακόμα δεν έχω ξεχάσει εκείνη τη συζήτηση. Όχι, κατά βάθος δεν με είχε ικανοποιήσει η απάντηση του μούσια… παρότι τότε την είχα χαρεί. Απ’ τα δεκαπέντε μου μέχρι και μετά τα είκοσι, διεξήλθα όλα τα… στάδια του αριστερού ακτιβισμού, όμως ποτέ μου δεν είχα ξεχάσει εκείνο το δισταγμό μου, για το αν και πώς ψήφισαν οι κινέζοι σοσιαλισμό…

Σήμερα γινόμαστε μάρτυρες μιας εξέγερσης στις αραβικές χώρες. Μιας εξέγερσης που το κύριο χαρακτηριστικό της είναι ο αυθορμητισμός και από την άλλη, η αδυναμία της εξουσίας να την αντιμετωπίσει αποτελεσματικά.
Η εξέγερση αυτή δε γίνεται με τα όπλα. Αγανακτισμένοι πολίτες απλά κατεβαίνουν στο δρόμο φωνάζοντας ότι δεν αντέχουν άλλο. Δεν αντέχουν τη φτώχεια, την ανελευθερία, την υποκρισία του θρησκευτικού καθωσπρεπισμού και τη γελοιότητα του κρατικού αυταρχισμού.
Νέοι κυρίως, από τα χαμηλά και μεσαία στρώματα. Και γυναίκες. Και άνεργοι. Και φτωχοί εργάτες, που δουλεύουν για ψίχουλα.
Τι φέρνει αυτή η εξέγερση κανείς δεν μπορεί να πει.
Δεν πρόκειται για μια οργανωμένη εξέγερση. Δεν υπάρχουν «πολιτικά υποκείμενα» για να την λεηλατήσουν καθοδηγητικά. Ακόμα και οι θρησκευτικοί ινστρούχτορες του αραβικού ισλαμισμού πιάστηκαν στον ύπνο. Οι για δεκαετίες ολόκληρες βολεμένες και μουχλιασμένες ηγεσίες των χωρών αυτών και οι καθεστωτικοί τζουτζέδες τους τρέμουν την επόμενη μέρα. Βασιλιάδες, δικτάτορες, συνταγματάρχες και ισόβιοι πρόεδροι. Η «φωτιά» μεταδίδεται σα φωτιά σε σπαρμένο κάμπο, με το φύσημα του αγέρα.
Να το ξαναπούμε: Η εξέγερση αυτή δε γίνεται με όπλα. Δεν είναι ένοπλη. Δεν είναι καν βίαιη από την πλευρά των εξεγερμένων. Είναι η απελπισία και η χαμένη αξιοπρέπεια που την κινούν. Τα ιδανικά που φλογίζουν τον απλό άνθρωπο, που νιώθει να χάνεται η ζωή του, τα νιάτα του, μες τη σκουριά। και τη μιζέρια.
Είναι το διαδίκτυο, η άμεση επαφή με κοινωνίες που απέχουν χιλιάδες χρόνια από τις δικές τους. Με ανθρώπους που τουλάχιστον νιώθουν ελεύθεροι, έχουν ανθρώπινα δικαιώματα, ελευθερίες, επιλογές…
Τι θα γίνει τελικά; Κανείς δεν μπορεί να το πει.
Το πιο πιθανό είναι να υπάρξει μια σταδιακή και μετρημένη φιλελευθεροποίηση αυτών των καθεστώτων.
Η παγκοσμιοποίηση έρχεται ραγδαία, σκεπάζει ολόκληρο τον πλανήτη και στο μέλλον θα δούμε κι άλλα παρόμοια.
Μακάρι αυτή τη φορά να μην ψηφίσουν και πάλι τα όπλα…
Αλλά οι ελπίδες των ανθρώπων…
Κ.Λ.