Η ΑΛΛΟΤΡΙΑ ΖΩΗ ΕΝΟΣ ΖΗΛΩΤΗ

Ο ζηλωτής είναι άνθρωπος ταγμένος. Η ζωή του είναι αφιερωμένη αποκλειστικά σε ένα σκοπό. Ζει για τον σκοπό. Υποτίθεται ότι με την κατάκτηση του στόχου θα κερδηθεί η Βασιλεία (των Ουρανών ή της γης, αδιάφορο) αλλά δεν περιμένει αυτό ο ζηλωτής για να αποκτήσει νόημα η ζωή του. Το νόημα είναι ο αγώνας για τον σκοπό.

Οτιδήποτε κάνει ο ζηλωτής πρέπει να κατευθύνεται στο σκοπό. Δεν έχει προσωπικό εαυτό που συγκροτεί τις σκέψεις, τις πράξεις, τα έργα, τις σχέσεις. Οι σχέσεις πρέπει να υπηρετούν το σκοπό. Μπορεί να συναναστρέφεται λοβοτομημένους, ανεγκέφαλους, ιδιοτελείς, εγληματίες, αρκεί αυτό να ευνοεί τον αγώνα για το σκοπό. Ο Μπόρχες το δίνει υπέροχα αυτό με τον σαμουράι που για να εκδικηθεί τον θάνατο του αφέντη του παραπλανά τον δολοφόνο διάγοντας βίο επαιτείας, αλητείας και ατιμίας.

Ο ζηλωτής δίνει νόημα στη ζωή του αλλά θυσιάζει τον προσωπικό του εαυτό. Ετεροκαθορίζεται. Και εκπέμπει το μήνυμα ότι δεν έχει σημασία ο προσωπικός εαυτός αλλά ο σκοπός. Αλλά έτσι ο σκοπός γίνεται ένα τέρας που καταβροχθίζει το πρόσωπο.

Προσοχή, δεν μιλάμε για ατομικισμό αλλά για προσωπικό εαυτό. Ένας άνθρωπος καλός, που τάχει βρει με τον εαυτό του, με ενδιαφέρον για την οικογένειά του και τους συνανθρώπους του, σωστός πολίτης που δεν κάνει το δικό του αδιαφορώντας για τους άλλους φαίνεται να έχει συγκροτήσει έναν προσωπικό εαυτό. Όταν όμως ένας τέτοιος άνθρωπος, για τον σκοπό ή το "καθήκον" προβαίνει σε κτηνωδίες, όπως συνέβη με ένα μεγάλο ποσοστό γερμανών κατά τον δεύτερο παγκόσμιο, σημαίνει ότι εγκαταλείπει τον προσωπικό εαυτό και η ευκολία της εγκατάλειψης σημαίνει με τη σειρά της έλλειψη στερεότητας και βάθους.

Don Aera Patera