Πεθαίνουν οι λαοί, οι χώρες;
Και βέβαια πεθαίνουν… Κάποια
στιγμή τέλους έρχεται για το κάθε τι, αργά ή γρήγορα. Είναι νόμος της φύσης,
ζωή και θάνατος…
Μέχρι τώρα, δύο από τους μεγαλύτερους
καλλιτέχνες μας και πνευματικούς μας ταγούς έχω ακούσει να λένε – μελαγχολικά –
ότι η Ελλάδα πεθαίνει: Τον Μ. Χατζηδάκη και τον Θ. Αγγελόπουλο. Κι οι δύο μας έχουν
αφήσει χρόνους.
Λένε ότι οι μεγάλοι καλλιτέχνες έχουν
μια ιδιαίτερη ευαισθησία που ξεπερνά την ευαισθησία των άλλων ανθρώπων. Ότι
μπορούν και «οσμίζονται» το μέλλον, αυτά που έρχονται… Εξ άλλου αυτοί δεν
ασχολούνται με τη διαχείριση του παρόντος, κάτι που περιορίζει το βλέμμα στο σήμερα,
άντε και στο αύριο, όπως δυστυχώς συμβαίνει με τους επιχειρηματίες, τους πολιτικούς
και τους άλλους τεχνικούς της εξουσίας. Η ματιά τους πηγαίνει πιο πέρα ελεύθερα
και φυσικά δεν αγρεύουν ψήφους, ούτε και χιλιάρικα, για να μας κρύψουν τα δυσάρεστα…
Βέβαια θα μπορούσαμε να πούμε:
Υπερβολές… Υπερβολές βγαλμένες από ψυχές ποιητικές, που έχουν μάθει να μιλάνε
με πολύ συναίσθημα και λιγότερο ψυχρή σκέψη. Που μεγαλοποιούν και τραγικοποιούν
αυτά που συλλαμβάνουν οι ευαίσθητες αντένες της καλλιεργημένης φύσης τους.
Πώς μπορεί να πεθάνει ένας λαός, ένα
έθνος, μια ολόκληρη χώρα; Και ακόμα περισσότερο, πώς μπορεί να εξαφανιστεί ένας
λαός σαν τον Ελληνικό, οι άνθρωποι του οποίου τον ελληνισμό τον κουβαλούν ακόμα
και στο σχήμα των ποδιών τους (greek toe)
μέχρι σήμερα; …
Κι όμως… Να που φτάσαμε και σ’
αυτό το σημείο να κάνουμε κι εμείς, οι κοινοί θνητοί, τέτοιες μαύρες, στενόχωρες
σκέψεις!.. Αρκεί να κοιτάξουμε γύρω μας. Δεν είναι μόνο η οικονομική κρίση κι η
φτώχεια που φέρνει. Δεν είναι τα σημάδια του θυμού, της οργής και του παραλογισμού
που μοιραία επικρατούν. Τέτοιες εποχές έχει ζήσει κι άλλες φορές η χώρα μας,
στο παρελθόν. Και δεν πέθανε, άντεξε, είχε μέσα της ζωή.
Αλλά να, αυτό δεν φαίνεται να υπάρχει
στη σημερινή κρίση. Δεν υπάρχει ζωντάνια, δεν υπάρχει δύναμη. Κι αυτό το φαινόμενο,
της αυτοκτονίας, που έχει αρχίσει να φουντώνει για μένα είναι άκρως ενδεικτικό της
επικίνδυνης κατάστασης στην οποία έχoυμε περιέλθει σαν χώρα.
Πολλοί φοβούνται το χάος, την
ακυβερνησία, τις ταραχές, την ακόμα μεγαλύτερη φτώχεια που έρχεται. Ψιλοπράγματα
για την ιστορία, όλα αυτά…
Εγώ πάλι φοβάμαι την παραίτηση,
τη σήψη, τη διάλυση.
Δεν με απασχολούν οι πολιτικές ή
ακόμα και οι ιδεολογικές αψιμαχίες, που μπορεί να καταλήξουν ακόμα και σε πιο
δυσάρεστες καταστάσεις, που οι γενιές μας δε ζήσανε αυτά τα τελευταία τριάντα πέντε
χρόνια. Άσχημα πράγματα, αλλά όχι και προς θάνατο.
Το στέρεμα φοβάμαι… Το κενό βλέμμα…
Μπορεί απλά να χάνω κι εγώ την
ψυχρή λογική μου, να με κυριεύει το συναίσθημα.
Μακάρι.
Εξ άλλου, το έχει πει κι ο Υμνητής:
“Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, δεν
τη σκιάζει φοβέρα καμιά!..”
Κ.Λ.
(Παρατήρησα ότι έχει έναν ολόκληρο μήνα ο Πελεκάνος Ε. να αναρτήσει καμιά Ζιζέλ "που όσο υπάρχουν, η αισιοδοξία δεν χάνεται"... Μπορεί να συντελεί κι αυτό στην όλη δυσθυμία...)
4 σχόλια:
Eίναι προφανές ότι προς τα εκεί βαδίζουμε.Πως πεθαίνει ένας λαός;
Όπως πέθαναν οι Ινδιάνοι της Αμερικής και αντικαταστάθηκαν από Ευρωπαίους.
Είναι φανερό ότι ως γεωγραφικός χώρος η Ελλάδα θα κατοικείται πάντα λόγω του εύκρατου κλίματος.
Αλλά θα κατοικείται από άλλους,από τους απογόνους των μεταναστών που έρχονται αφού οι Έλληνες δεν πιστεύουν στο μέλλον και έχουν υπογεννητικότητα.
Όσο για την απαισιοδοξία είναι προφανής ο λόγος.Οι Έλληνες δεν κατόρθωσαν να προσαρμοσθούν στο παγκόσμιο σύστημα που είναι ο καπιταλισμός αν και κάποτε ήσαν εμπορικός λαός.Ζουν είτε με φαντασιώσεις εθνικού μεγαλείου είτε με φαντασιώσεις αριστερών παραδείσων μέχρι να εξαφανισθούν και άλλοι πληθυσμοί να πάρουν τη θέση τους.
Μάλλον θα υπάρξει επιστροφή στην προ του 1821 κατάσταση και η Ελλάδα θα γίνει παλι μέρος του ισλαμικού κόσμου.
Άμα είναι να έχετε τέτοια διάθεση, να ξαναβάλω Ζιζέλ. Άλλωστε έχω πολλές στην καβάτζα.
Στο αχνοχάραμα της κρίσης, αν θυμάστε, είχα ασχοληθεί με το θέμα της αυτοκτονίας και είχα αναρτήσει την πιο πειστικά θεμελιωμένη άποψη που βρήκα. Από την επεξεργασία των στοιχείων σε μεγάλες οικονομικές κρίσης - όπως αυτή του 1930 - προέκυψε ότι βασική αιτία της αύξησης των αυτοκτονιών είναι η αλματώδης αύξηση της ανεργίας και όχι η κρίση γενικά. Ο άνεργος δέχεται τεράστια ψυχολογική πίεση, αισθάνεται άχρηστος, χάνει το νόημα της ύπαρξης.
Όσο για το ποιος θα κατοικεί στο μέλλον αυτόν τον ευλογημένο τόπο; Ο ικανός κληρονόμος. Έτσι γίνεται πάντα.
Θα πω όμως και κάτι για κατακλείδα : Σκέφτομαι, άρα υπάρχω. Η χειρότερη μορφή αυτοκτονίας είναι η άρνηση της σκέψης. Καλό κίνητρο νομίζω φίλε Κώστα για να μην εγκαταλείψουμε τον διάλογο. Go On My Friend (με έκανες ρε μπαγάσα να εξετάσω με προσοχή τα πόδια μου - με ποιου προγόνου θα πρέπει να τα παραβάλω;).
Στη διεθνή ορολογία ανατομίας υπάρχει όντως το περίφημο greek toe, σε αντίθεση με τα roman toe και aegyptian toe. Το greek toe εμφανίζεται μόνο στην Ελλάδα και - φαντάσου! - κάπως καιστην Ιρλανδία!..
Είναι αυτό το γνωστό με το μεγαλύτερο δεύτερο δάχτυλο...
Κ.Λ.
Ησύχασα βρε. Δεν είμαι έλληνας. Το δικό μου δεύτερο δάχτυλο είναι μικρότερο. Δικαιούμαι να κληρονομήσω τη χώρα. Ο Διογένης ο κυνικός θα το κούναγε απ' αυτόν τον ήλιο;
Δημοσίευση σχολίου