Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010
Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010
DON AERA PATERA
Ο τρόπος που υπογράφουμε τις αναρτήσεις και τα σχόλιά μας είναι ασφαλώς ενδεικτικός απόψεων, αντιλήψεων, πεποιθήσεων, σκέψεων, συναισθημάτων και όλων αυτών των πραγμάτων που συγκροτούν το εγώ μας.
Σαλωνίτης και Κουπάκιας σέβονται την παράδοση και είναι περήφανοι για την καταγωγή τους. Κ.Λ. και Γ.Κ. δηλώνονται απλά με τη νομική τους υπόσταση αναλαμβάνοντας την ευθύνη για τα γραπτά τους, αποφεύγοντας να εκφράσουν κάτι προσωπικό μέσω ψευδωνύμου. Το ίδιο κάνει κι ο Hectoire, μετατρέποντας το όνομά του προς το καλλιτεχνικότερο. Η δυσκολία του Χαϊντούκου να καταλήξει είναι ενδεικτική της δυσκολίας να ξεχωρίσει στοιχεία ταυτότητας που τον εκφράζουν περισσότερο. Για τον Λυσάνιο δε μπορώ να εικάσω, το μόνο που ξέρω είναι ότι το όνομα αυτό χρησιμοποιείται για ήρωα ιστορικού μυθιστορήματος. Ο Τέως Σ. αποτίει φόρο τιμής σε μια συνεργασία ψυχής που είχαμε παλαιότερα ενώ ο ΑπΙφ δείχνει τους επιγόνους και την εμπιστοσύνη του τόσο στην οικογένεια, όσο και στο μέλλον.
Οι Ανώνυμοι ίσως να αισθάνονται ευάλωτοι σε ένα άγνωστο περιβάλλον, μπορεί πάλι να θεωρούν σημαντικές τις απόψεις και να τις αποσυνδέουν από το άτομο που τις εκφράζει, αποδυναμώνοντας όμως τον διάλογο που οφείλει να είναι προσωπικός.
Με περισσότερη ασφάλεια μπορώ να μιλήσω για την αφεντιά μου. Άλλαξα το ψευδώνυμό μου όταν κάποιος από τους παλιούς συναγωνιστές και συμμέτοχους στο blog - δεν είναι πλέον - μου απέδωσε πατερναλισμό, στολίζοντάς με ταυτόχρονα με ήκιστα κολακευτικούς χαρακτηρισμούς.
Αποδέχτηκα τον χαρακτηρισμό του πατέρα αφού άλλωστε το εν λόγω πρόσωπο οφείλει ένα μέρος της σημερινής του επαγγελματικής κατάστασης και την ένταξη στον πολιτικό χώρο στον οποίο ανήκει στη δική μου διαμεσολάβηση, για να το διατυπώσω μετριοφρόνως. Κοντά όμως στον πατέρα έβαλα και τον αέρα για να δηλώσω ότι δεν είμαι ένας στατικός, αποπετρωμένος και αναπαυμένος σε βολικές αντιλήψεις πατέρας αλλά αντίθετα ανήσυχος και πνευματικά κινητικός.
Το Don προστέθηκε εκ των υστέρων όταν ειρωνευόμενος τον Αλέκο Αλαβάνο για τις ανεδαφικές και ουτοπικές απόψεις του τον συνέδεσα με τον Don Quijote de la Mancha αποκαλώντας τον Don Maleko Palavano. Τότε συνειδητοποίησα ότι αποτελώ κι εγώ ένα τύπο Ιδαλγού και δε μου χαρίστηκα προσθέτοντας το περιπαιχτικό Don.
Don Aera Patera
Σαλωνίτης και Κουπάκιας σέβονται την παράδοση και είναι περήφανοι για την καταγωγή τους. Κ.Λ. και Γ.Κ. δηλώνονται απλά με τη νομική τους υπόσταση αναλαμβάνοντας την ευθύνη για τα γραπτά τους, αποφεύγοντας να εκφράσουν κάτι προσωπικό μέσω ψευδωνύμου. Το ίδιο κάνει κι ο Hectoire, μετατρέποντας το όνομά του προς το καλλιτεχνικότερο. Η δυσκολία του Χαϊντούκου να καταλήξει είναι ενδεικτική της δυσκολίας να ξεχωρίσει στοιχεία ταυτότητας που τον εκφράζουν περισσότερο. Για τον Λυσάνιο δε μπορώ να εικάσω, το μόνο που ξέρω είναι ότι το όνομα αυτό χρησιμοποιείται για ήρωα ιστορικού μυθιστορήματος. Ο Τέως Σ. αποτίει φόρο τιμής σε μια συνεργασία ψυχής που είχαμε παλαιότερα ενώ ο ΑπΙφ δείχνει τους επιγόνους και την εμπιστοσύνη του τόσο στην οικογένεια, όσο και στο μέλλον.
Οι Ανώνυμοι ίσως να αισθάνονται ευάλωτοι σε ένα άγνωστο περιβάλλον, μπορεί πάλι να θεωρούν σημαντικές τις απόψεις και να τις αποσυνδέουν από το άτομο που τις εκφράζει, αποδυναμώνοντας όμως τον διάλογο που οφείλει να είναι προσωπικός.
Με περισσότερη ασφάλεια μπορώ να μιλήσω για την αφεντιά μου. Άλλαξα το ψευδώνυμό μου όταν κάποιος από τους παλιούς συναγωνιστές και συμμέτοχους στο blog - δεν είναι πλέον - μου απέδωσε πατερναλισμό, στολίζοντάς με ταυτόχρονα με ήκιστα κολακευτικούς χαρακτηρισμούς.
Αποδέχτηκα τον χαρακτηρισμό του πατέρα αφού άλλωστε το εν λόγω πρόσωπο οφείλει ένα μέρος της σημερινής του επαγγελματικής κατάστασης και την ένταξη στον πολιτικό χώρο στον οποίο ανήκει στη δική μου διαμεσολάβηση, για να το διατυπώσω μετριοφρόνως. Κοντά όμως στον πατέρα έβαλα και τον αέρα για να δηλώσω ότι δεν είμαι ένας στατικός, αποπετρωμένος και αναπαυμένος σε βολικές αντιλήψεις πατέρας αλλά αντίθετα ανήσυχος και πνευματικά κινητικός.
Το Don προστέθηκε εκ των υστέρων όταν ειρωνευόμενος τον Αλέκο Αλαβάνο για τις ανεδαφικές και ουτοπικές απόψεις του τον συνέδεσα με τον Don Quijote de la Mancha αποκαλώντας τον Don Maleko Palavano. Τότε συνειδητοποίησα ότι αποτελώ κι εγώ ένα τύπο Ιδαλγού και δε μου χαρίστηκα προσθέτοντας το περιπαιχτικό Don.
Don Aera Patera
ΕΤΟΣ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΣ
Το έτος είναι μονάδα, ο χρόνος είναι μέγεθος. Παρ' ημίν, η λέξη χρόνος χρησιμοποιείται και για να δηλώσει έτος. Η σύγχυση δε μου φαίνεται αθώα. Ο χρόνος που γίνεται έτος υπονοεί επανάληψη, κυκλικότητα και όχι ανοιχτότητα προς το άπειρο μέλλον. Δείχνει επιθυμία να παραμένουμε επί τα αυτά και όχι να αλλάζουμε. Ο τρόμος των πραγματικών αλλαγών και όχι της λέξης "αλλαγή" που χρησιμοποιείται για να τον ξεγελάσει είναι βαθειά ριζωμένος μέσα μας.
Η ελληνική κοινωνία και ο ομαδικός της άνθρωπος δεν έχει ελπίδα όσο αρνείται το ανοιχτό μέλλον. Όλα τριγύρω μας θα αλλάζουνε και όλα εντός μας θα παραμένουνε τα ίδια. Μέχρι το μέλλον να απομακρυνθεί τόσο ώστε να γίνει ξένο προς εμάς.
Don Aera Patera
Η ελληνική κοινωνία και ο ομαδικός της άνθρωπος δεν έχει ελπίδα όσο αρνείται το ανοιχτό μέλλον. Όλα τριγύρω μας θα αλλάζουνε και όλα εντός μας θα παραμένουνε τα ίδια. Μέχρι το μέλλον να απομακρυνθεί τόσο ώστε να γίνει ξένο προς εμάς.
Don Aera Patera
Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2010
ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ
Τα Κουκούτσια φώναξαν τον μεγάλο τους αδερφό να μας κάνει ντα.
Don Aera Patera
Don Aera Patera
ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΣΜΟΣ
Σύμφωνα με την μαρξιστική θεωρία, κινητήριος μοχλός της ιστορικής εξέλιξης είναι η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Η παραγωγή, ως όρος κατ' αρχήν επιβίωσης και μετά διαβίωσης, αποτελεί την βάση της ανθρώπινης δραστηριότητας και της κοινωνικής οργάνωσης και όλα τ' άλλα, επιστήμη, θρησκεία, φιλοσοφία, ηθική, τέχνη κλπ αποτελούν εποικοδόμημα, καθορίζονται δηλαδή από τις συνθήκες παραγωγής, παραγωγικές δυνάμεις και παραγωγικές σχέσεις.
Ο μαρξιστής γνωρίζει ότι η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων τις φέρνει κάποια στιγμή σε σύγκρουση με τις παραγωγικές σχέσεις. Τότε είναι που πρέπει να συντελεστεί το ποιοτικό άλμα στην ιστορική εξέλιξη με την αλλαγή των παραγωγικών σχέσεων.
Ο Λένιν κριτικάρησε αυστηρά τις Trade Unions, την πολιτική - συνδικαλιστική εργατική οργάνωση στην Αγγλία, διότι δεν έθετε ζήτημα εργατικής εξουσίας και ριζικής αλλαγής των παραγωγικών σχέσεων παρά μόνον οικονομικές διεκδικήσεις. Η πολιτική αυτή χαρακτηρίστηκε από τους μαρξιστές "οικονομισμός".
Κατά την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, σε όλες τις χώρες που επιχειρήθηκε, αποδείχτηκε ότι η φετιχοποίηση της παραγωγής, ως βάσης της κοινωνικής εξέλιξης, οδήγησε σε έναν οικονομισμό του χειρίστου τύπου. Οι παραγωγικές σχέσεις, κάτω από τις πραγματικές ανάγκες της παραγωγής, άλλαξαν μόνο νομικά και στην πραγματικότητα διατηρήθηκε η ιεραρχία με την πιο αυταρχική μορφή της διοικητικής και κομματικής γραφειοκρατίας, ενώ η "υπεραξία" οδηγήθηκε σε μια ολιγαρχία, όχι τόσο μέσω μεγάλων αμοιβών αλλά κυρίως μέσω ειδικών προνομίων. Στο όνομα της "αγίας παραγωγής" εκατομμύρια εργατών θυσιάστηκαν ή σακατεύτηκαν και το φυσικό περιβάλλον αντιμετωπίστηκε περίπου σαν σκουπιδοτενεκές τοξικών και ραδιενεργών αποβλήτων και πάσης φύσεως ρύπων.
Έτσι αναπτύχθηκε ο "νέος άνθρωπος". Ένας άνθρωπος που όφειλε να θέσει την παραγωγή υπεράνω όλων, ένας άνθρωπος ετεροκαθοριζόμενος με τεράστιο κενό μέσα του, άνθρωπος που δεν έπρεπε να ζήσει για τον εαυτό του αλλά για την εκπλήρωση των πενταετών πλάνων.
Και τι έγινε όταν κατέρρευσε αυτό το ζοφερό και απάνθρωπο σύστημα ; Έμεινε ένας άνθρωπος αδειανός που δε μπορούσε να πιαστεί από πουθενά παρεκτός από το χρήμα. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα μιας "μαρξιστικής εκπαίδευσης" δεκαετιών.
Βέβαια έχουν μείνει ακόμη κατάλοιπα από την μαρξιστική πολιτική εξουσία, με κυριότερη εκπρόσωπο την Λαϊκή Κίνα. Εργατικό υποτίθεται κράτος, συνώνυμο της εργατικής κόλασης. Διότι εκεί κατάλαβαν ότι για να επιβιώσει η κομμουνιστική γραφειοκρατία έπρεπε να πέσουν οι μάσκες. Νάτο λοιπόν το έκτρωμα του "κομμουνιστικού" καπιταλισμού με θεό την παραγωγή και το χρήμα. Αυτό που υποτίθεται ότι θα καταργούσε ο κομμουνισμός.
Αλλά και στις χώρες που δεν επικράτησε ο "σοσιαλιστικός παράδεισος", οι κομμουνιστές ετεροκαθορίστηκαν από το όραμά του. Πολλοί θυσιάστηκαν γι αυτό. Κι όταν ξεθώριασε, απόμεινε το πουκάμισο αδειανό. Εσωτερικός άνθρωπος δεν υπήρχε. Κι έτσι εξηγείται η παράλογη αγάπη πλείστων όσων κομμουνιστών και πρώην αριστερών για το χρήμα. Οικονομισμός είπατε; Ας είναι καλά ο μαρξισμός!
Don Aera Patera
Ο μαρξιστής γνωρίζει ότι η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων τις φέρνει κάποια στιγμή σε σύγκρουση με τις παραγωγικές σχέσεις. Τότε είναι που πρέπει να συντελεστεί το ποιοτικό άλμα στην ιστορική εξέλιξη με την αλλαγή των παραγωγικών σχέσεων.
Ο Λένιν κριτικάρησε αυστηρά τις Trade Unions, την πολιτική - συνδικαλιστική εργατική οργάνωση στην Αγγλία, διότι δεν έθετε ζήτημα εργατικής εξουσίας και ριζικής αλλαγής των παραγωγικών σχέσεων παρά μόνον οικονομικές διεκδικήσεις. Η πολιτική αυτή χαρακτηρίστηκε από τους μαρξιστές "οικονομισμός".
Κατά την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, σε όλες τις χώρες που επιχειρήθηκε, αποδείχτηκε ότι η φετιχοποίηση της παραγωγής, ως βάσης της κοινωνικής εξέλιξης, οδήγησε σε έναν οικονομισμό του χειρίστου τύπου. Οι παραγωγικές σχέσεις, κάτω από τις πραγματικές ανάγκες της παραγωγής, άλλαξαν μόνο νομικά και στην πραγματικότητα διατηρήθηκε η ιεραρχία με την πιο αυταρχική μορφή της διοικητικής και κομματικής γραφειοκρατίας, ενώ η "υπεραξία" οδηγήθηκε σε μια ολιγαρχία, όχι τόσο μέσω μεγάλων αμοιβών αλλά κυρίως μέσω ειδικών προνομίων. Στο όνομα της "αγίας παραγωγής" εκατομμύρια εργατών θυσιάστηκαν ή σακατεύτηκαν και το φυσικό περιβάλλον αντιμετωπίστηκε περίπου σαν σκουπιδοτενεκές τοξικών και ραδιενεργών αποβλήτων και πάσης φύσεως ρύπων.
Έτσι αναπτύχθηκε ο "νέος άνθρωπος". Ένας άνθρωπος που όφειλε να θέσει την παραγωγή υπεράνω όλων, ένας άνθρωπος ετεροκαθοριζόμενος με τεράστιο κενό μέσα του, άνθρωπος που δεν έπρεπε να ζήσει για τον εαυτό του αλλά για την εκπλήρωση των πενταετών πλάνων.
Και τι έγινε όταν κατέρρευσε αυτό το ζοφερό και απάνθρωπο σύστημα ; Έμεινε ένας άνθρωπος αδειανός που δε μπορούσε να πιαστεί από πουθενά παρεκτός από το χρήμα. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα μιας "μαρξιστικής εκπαίδευσης" δεκαετιών.
Βέβαια έχουν μείνει ακόμη κατάλοιπα από την μαρξιστική πολιτική εξουσία, με κυριότερη εκπρόσωπο την Λαϊκή Κίνα. Εργατικό υποτίθεται κράτος, συνώνυμο της εργατικής κόλασης. Διότι εκεί κατάλαβαν ότι για να επιβιώσει η κομμουνιστική γραφειοκρατία έπρεπε να πέσουν οι μάσκες. Νάτο λοιπόν το έκτρωμα του "κομμουνιστικού" καπιταλισμού με θεό την παραγωγή και το χρήμα. Αυτό που υποτίθεται ότι θα καταργούσε ο κομμουνισμός.
Αλλά και στις χώρες που δεν επικράτησε ο "σοσιαλιστικός παράδεισος", οι κομμουνιστές ετεροκαθορίστηκαν από το όραμά του. Πολλοί θυσιάστηκαν γι αυτό. Κι όταν ξεθώριασε, απόμεινε το πουκάμισο αδειανό. Εσωτερικός άνθρωπος δεν υπήρχε. Κι έτσι εξηγείται η παράλογη αγάπη πλείστων όσων κομμουνιστών και πρώην αριστερών για το χρήμα. Οικονομισμός είπατε; Ας είναι καλά ο μαρξισμός!
Don Aera Patera
ΖΑΛΙΣΤΑΔΕΣ
Καλά τα' πε ο Κουφοντίνας. Μνημόνιο ή Επανάσταση! Το ίδιο λέω κι εγώ, ερχόμενος φυσικά από τ' αντίθετο ρεύμα.
Αποφασίστε κύριοι. Σφαλίστε τα εξοχικά σας, κάψτε τ' αμάξια σας ή κάντε τα θερμοκήπια για ζαρζαβατικά, κλείστε τους διακόπτες στο σπίτι σας και ανάψτε τη λαμπίτσα του λαδιού - όχι του πετρελαίου - δίκην Κρυφού Σχολειού. Στήστε το καπνισμένο τσουκάλι του συσσιτίου στην αγορά, ζωστείτε τα φυσεκλίκια και κάντε την Κομμούνα της Αθήνας. Επαναλάβατε την Ιστορία ως φάρσα, δικαίωμά σας. Αλλά μη μας ζαλίζετε άλλο τ' αρχίδια.
Don Aera Patera
Αποφασίστε κύριοι. Σφαλίστε τα εξοχικά σας, κάψτε τ' αμάξια σας ή κάντε τα θερμοκήπια για ζαρζαβατικά, κλείστε τους διακόπτες στο σπίτι σας και ανάψτε τη λαμπίτσα του λαδιού - όχι του πετρελαίου - δίκην Κρυφού Σχολειού. Στήστε το καπνισμένο τσουκάλι του συσσιτίου στην αγορά, ζωστείτε τα φυσεκλίκια και κάντε την Κομμούνα της Αθήνας. Επαναλάβατε την Ιστορία ως φάρσα, δικαίωμά σας. Αλλά μη μας ζαλίζετε άλλο τ' αρχίδια.
Don Aera Patera
Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2010
ΒΙΩΜΑΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ
Με τον όρο εννοώ την πίστη και την σκέψη που προέρχονται εκ του βιώματος αλλά και την προχωρημένη σκέψη - αναζήτηση της αλήθειας - που εγκολπώνεται στο βίωμα. Η οποιαδήποτε παρέκκλιση απ' αυτή τη λειτουργία φαντάζει στα μάτια μου σαν υποκρισία και φαρισαϊσμός.
Για παράδειγμα : Οι εκπρόσωποι της ορθοδόξου παρ' ημίν εκκλησίας δεν χάνουν ευκαιρία, στις ρητορικές τους κορώνες, να υψώνουν τη σημαία της πνευματικότητας εις βάρος του καταναλωτισμού και του χυδαίου υλισμού. Όταν όμως απειλούνται τα υλικά τους συμφέροντα - όταν φερ' ειπείν καλούνται από την πολιτεία να πληρώσουν από τα υπερπερισσεύματά τους κάτι το ελάχιστο σε σχέση με αυτό που εισφέρει ο μέσος πολίτης - μοιράζουν φυλλάδια και εξαπολύουν λιβέλους. Ομοίως ομνύουν στο ευαγγέλιο της αγάπης. Όταν όμως ο αλλόθρησκος αιτείται τόπο προσευχής, διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους.
Don Aera Patera
Για παράδειγμα : Οι εκπρόσωποι της ορθοδόξου παρ' ημίν εκκλησίας δεν χάνουν ευκαιρία, στις ρητορικές τους κορώνες, να υψώνουν τη σημαία της πνευματικότητας εις βάρος του καταναλωτισμού και του χυδαίου υλισμού. Όταν όμως απειλούνται τα υλικά τους συμφέροντα - όταν φερ' ειπείν καλούνται από την πολιτεία να πληρώσουν από τα υπερπερισσεύματά τους κάτι το ελάχιστο σε σχέση με αυτό που εισφέρει ο μέσος πολίτης - μοιράζουν φυλλάδια και εξαπολύουν λιβέλους. Ομοίως ομνύουν στο ευαγγέλιο της αγάπης. Όταν όμως ο αλλόθρησκος αιτείται τόπο προσευχής, διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους.
Don Aera Patera
Κυριακή 26 Δεκεμβρίου 2010
Σάββατο 25 Δεκεμβρίου 2010
Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010
ΑΝ ΖΟΥΣΕ Ο ΜΠΑΡΜΠΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ...
Τι θα έγραφε;
α. Τα ανέλπιδα χριστούγεννα του άνεργου.
β. Τα λαμπρά χριστούγεννα του γαύρου.
γ. Τα μαύρα χριστούγεννα του βάζελου.
Don Aera Patera
α. Τα ανέλπιδα χριστούγεννα του άνεργου.
β. Τα λαμπρά χριστούγεννα του γαύρου.
γ. Τα μαύρα χριστούγεννα του βάζελου.
Don Aera Patera
Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2010
Η ΑΛΛΟΤΡΙΑ ΖΩΗ ΕΝΟΣ ΖΗΛΩΤΗ
Ο ζηλωτής είναι άνθρωπος ταγμένος. Η ζωή του είναι αφιερωμένη αποκλειστικά σε ένα σκοπό. Ζει για τον σκοπό. Υποτίθεται ότι με την κατάκτηση του στόχου θα κερδηθεί η Βασιλεία (των Ουρανών ή της γης, αδιάφορο) αλλά δεν περιμένει αυτό ο ζηλωτής για να αποκτήσει νόημα η ζωή του. Το νόημα είναι ο αγώνας για τον σκοπό.
Οτιδήποτε κάνει ο ζηλωτής πρέπει να κατευθύνεται στο σκοπό. Δεν έχει προσωπικό εαυτό που συγκροτεί τις σκέψεις, τις πράξεις, τα έργα, τις σχέσεις. Οι σχέσεις πρέπει να υπηρετούν το σκοπό. Μπορεί να συναναστρέφεται λοβοτομημένους, ανεγκέφαλους, ιδιοτελείς, εγληματίες, αρκεί αυτό να ευνοεί τον αγώνα για το σκοπό. Ο Μπόρχες το δίνει υπέροχα αυτό με τον σαμουράι που για να εκδικηθεί τον θάνατο του αφέντη του παραπλανά τον δολοφόνο διάγοντας βίο επαιτείας, αλητείας και ατιμίας.
Ο ζηλωτής δίνει νόημα στη ζωή του αλλά θυσιάζει τον προσωπικό του εαυτό. Ετεροκαθορίζεται. Και εκπέμπει το μήνυμα ότι δεν έχει σημασία ο προσωπικός εαυτός αλλά ο σκοπός. Αλλά έτσι ο σκοπός γίνεται ένα τέρας που καταβροχθίζει το πρόσωπο.
Προσοχή, δεν μιλάμε για ατομικισμό αλλά για προσωπικό εαυτό. Ένας άνθρωπος καλός, που τάχει βρει με τον εαυτό του, με ενδιαφέρον για την οικογένειά του και τους συνανθρώπους του, σωστός πολίτης που δεν κάνει το δικό του αδιαφορώντας για τους άλλους φαίνεται να έχει συγκροτήσει έναν προσωπικό εαυτό. Όταν όμως ένας τέτοιος άνθρωπος, για τον σκοπό ή το "καθήκον" προβαίνει σε κτηνωδίες, όπως συνέβη με ένα μεγάλο ποσοστό γερμανών κατά τον δεύτερο παγκόσμιο, σημαίνει ότι εγκαταλείπει τον προσωπικό εαυτό και η ευκολία της εγκατάλειψης σημαίνει με τη σειρά της έλλειψη στερεότητας και βάθους.
Don Aera Patera
Οτιδήποτε κάνει ο ζηλωτής πρέπει να κατευθύνεται στο σκοπό. Δεν έχει προσωπικό εαυτό που συγκροτεί τις σκέψεις, τις πράξεις, τα έργα, τις σχέσεις. Οι σχέσεις πρέπει να υπηρετούν το σκοπό. Μπορεί να συναναστρέφεται λοβοτομημένους, ανεγκέφαλους, ιδιοτελείς, εγληματίες, αρκεί αυτό να ευνοεί τον αγώνα για το σκοπό. Ο Μπόρχες το δίνει υπέροχα αυτό με τον σαμουράι που για να εκδικηθεί τον θάνατο του αφέντη του παραπλανά τον δολοφόνο διάγοντας βίο επαιτείας, αλητείας και ατιμίας.
Ο ζηλωτής δίνει νόημα στη ζωή του αλλά θυσιάζει τον προσωπικό του εαυτό. Ετεροκαθορίζεται. Και εκπέμπει το μήνυμα ότι δεν έχει σημασία ο προσωπικός εαυτός αλλά ο σκοπός. Αλλά έτσι ο σκοπός γίνεται ένα τέρας που καταβροχθίζει το πρόσωπο.
Προσοχή, δεν μιλάμε για ατομικισμό αλλά για προσωπικό εαυτό. Ένας άνθρωπος καλός, που τάχει βρει με τον εαυτό του, με ενδιαφέρον για την οικογένειά του και τους συνανθρώπους του, σωστός πολίτης που δεν κάνει το δικό του αδιαφορώντας για τους άλλους φαίνεται να έχει συγκροτήσει έναν προσωπικό εαυτό. Όταν όμως ένας τέτοιος άνθρωπος, για τον σκοπό ή το "καθήκον" προβαίνει σε κτηνωδίες, όπως συνέβη με ένα μεγάλο ποσοστό γερμανών κατά τον δεύτερο παγκόσμιο, σημαίνει ότι εγκαταλείπει τον προσωπικό εαυτό και η ευκολία της εγκατάλειψης σημαίνει με τη σειρά της έλλειψη στερεότητας και βάθους.
Don Aera Patera
Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010
Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010
Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010
Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010
ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑΣ: "ΠΕΡΙ ΚΡΙΣΕΩΣ"...
Ως φίλος δεν θα μπορούσα να μην δημοσιεύσω απόψεις του Δημήτρη, για την κατάσταση, που εν είδει επιστολής απέστειλε στο περιοδικό "ΕΠΙΚΑΙΡΑ" και δημοσιεύεται στο τεύχος που κυκλοφορεί.
Άλλο η διαφωνία, άλλο η κυκλοφορία των απόψεων.
(Εξ άλλου έχει αυτό το δικαίωμα σ' αυτό το μπλογκ ο Μητσάρας, ως περίοπτο μέλος της ΠΑΜΚ ΓΚΥΖΗ την παλιά καλή εποχή, τότε που δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα...)
Ο καταδικασθείς για τη συμμετοχή του στη «17 Νοέμβρη» Δημήτρης Κουφοντίνας, με επιστολή-μανιφέστο...
...μέσα από τη φυλακή, δίνει τη δική του ερμηνεία για το δημόσιο χρέος και πώς δημιουργήθηκε, αλλά και τοποθετείται έναντι του Μνημονίου και της πολιτικής ρότας της χώρας. Παράλληλα, κατακρίνει την αδράνεια και την
απάθεια των εργαζομένων και της νεολαίας, τη σιωπή των κοινωνικά ευαίσθητων διανοουμένων, που τη χαρακτηρίζει συναίνεση στην εθνική καταστροφή και ζητά αφύπνιση και ξεσηκωμό.
Ο Δημήτρης Κουφοντίνας, στην επιστολή του, μεταξύ άλλων τονίζει:
«Το μεγάλο τμήμα των δανείων όμως, αν και τροφοδοτεί μια «μαζική» διαφθορά, κατευθύνεται σε μεγάλη κλίμακα προς το σύμπλεγμα όπου συντελείται η στενή διαπλοκή της πολιτικής ελίτ με την οικονομική ελίτ, προς τους «μεγάλους» των ΜΜΕ, καθώς και σε ένα τμήμα της λεγόμενης πνευματικής ελίτ. Αυτοί μεταξύ τους μπορούν πράγματι να πουν για τον εαυτό τους: «Μαζί τα φάγαμε».
Το δημόσιο χρέος είναι κοινωνικός πλούτος –προϊόν κοινωνικής εργασίας– που ληστεύτηκε στους διαδοχικούς παραγωγικούς και καταναλωτικούς καπιταλιστικούς κύκλους μέσα στους κόλπους των διαπλεκόμενων ελίτ».
Σε άλλο σημείο της επιστολής τονίζει ότι «τα χαρακτηριστικά του ελληνικού δημόσιου χρέους είναι συνεπώς αντίστοιχα με αυτά χρέους λατινοαμερικανικού τύπου: μαζική διαφθορά, μαγείρεμα των στατιστικών, επιβολή άγριων μέτρων ιμπεριαλιστικού τύπου και δουλική υποταγή εκλεγμένων πολιτικών σε υπαλληλίσκους των επικυρίαρχων. Παραπέμπουν άμεσα σε “αισχρό” (odious) χρέος και η μόνη ενδεδειγμένη αντιμετώπισή του είναι αυτή ενός επαχθούς χρέους.
Η ελληνική παρασιτική άρχουσα τάξη βρήκε στο δημόσιο δανεισμό “πεδίον δόξης λαμπρόν”, στο οποίο παραδοσιακά έχει διαπρέψει, από τη ληστεία των πρώτων κιόλας δανείων του ελληνικού κράτους, αλλά και την εύκολη και βολική λύση που θα κάλυπτε την ιστορική της αποτυχία να αναπτύξει αυτοδύναμα τη χώρα».
Ο Δημήτρης Κουφοντίνας αναφέρει σε άλλο σημείο της επιστολής του: «Η διεθνής κρίση έσχισε το πέπλο της “Ισχυρής Ελλάδας” και αποκάλυψε την τραγική αλήθεια: Ο βασιλιάς ήταν γυμνός. Και τώρα έρχονται με περισσό θράσος αυτοί που δημιούργησαν αυτό το τερατούργημα να ζητήσουν το λογαριασμό από εκείνους που η δουλειά τους τόσων δεκαετιών σπαταλήθηκε, σέρνοντας το άρμα της εξαρτημένης (απο)ανάπτυξης. Ταυτόχρονα προσπαθούν με βαυκαλήματα να εξαπατήσουν, όπως με τα προεκλογικά ψέματά τους. Μιλούν για σύντομη διεθνή ανάκαμψη, για νέες διεθνείς συμμαχίες, για κοινοτική αλληλεγγύη.
Όμως η σημερινή πολυδιάστατη κρίση θα διαρκέσει πολύ, παρά τις προφητείες της σύντομης ανάκαμψης. Επειδή είναι κρίση οικονομική, μακρόχρονης υπερσυσσώρευσης παραγωγικών δυνατοτήτων. Κρίση χρηματιστική, υπερσυσσώρευσης εικονικού κεφαλαίου, που όσο κι αν εξατμίστηκε στην έκρηξη του 2008, ήδη δημιουργεί στη διεθνή σφαίρα νέες κερδοσκοπικές φούσκες που γιγαντώνονται με ιλιγγειώδεις ρυθμούς. Κρίση οικολογική, αποτέλεσμα της λεηλασίας των φυσικών πόρων από τον καπιταλισμό, που αποθεώνει τη χυδαία ρήση ενός από τους πρώτους θεωρητικούς του, του Φ. Μπέικον (“η φύση είναι για να την παίρνουμε, σαν μία κοινή γυναίκα”). Είναι προπαντός κρίση αξιών, του ίδιου του πολιτισμού, κρίση που απειλεί την ίδια την επιβίωση του ανθρώπινου είδους».
Για την αντιγραφή:
Κ.Λ.
(Βέβαια συνέπεσε η ανάρτηση να βρίσκεται λίγο πάνω από τα "ΑΚΟΥΜΠΑ ΤΑ"...
Ναι, αλλά πώς;;;)
Άλλο η διαφωνία, άλλο η κυκλοφορία των απόψεων.
(Εξ άλλου έχει αυτό το δικαίωμα σ' αυτό το μπλογκ ο Μητσάρας, ως περίοπτο μέλος της ΠΑΜΚ ΓΚΥΖΗ την παλιά καλή εποχή, τότε που δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα...)
Ο καταδικασθείς για τη συμμετοχή του στη «17 Νοέμβρη» Δημήτρης Κουφοντίνας, με επιστολή-μανιφέστο...
...μέσα από τη φυλακή, δίνει τη δική του ερμηνεία για το δημόσιο χρέος και πώς δημιουργήθηκε, αλλά και τοποθετείται έναντι του Μνημονίου και της πολιτικής ρότας της χώρας. Παράλληλα, κατακρίνει την αδράνεια και την
απάθεια των εργαζομένων και της νεολαίας, τη σιωπή των κοινωνικά ευαίσθητων διανοουμένων, που τη χαρακτηρίζει συναίνεση στην εθνική καταστροφή και ζητά αφύπνιση και ξεσηκωμό.Ο Δημήτρης Κουφοντίνας, στην επιστολή του, μεταξύ άλλων τονίζει:
«Το μεγάλο τμήμα των δανείων όμως, αν και τροφοδοτεί μια «μαζική» διαφθορά, κατευθύνεται σε μεγάλη κλίμακα προς το σύμπλεγμα όπου συντελείται η στενή διαπλοκή της πολιτικής ελίτ με την οικονομική ελίτ, προς τους «μεγάλους» των ΜΜΕ, καθώς και σε ένα τμήμα της λεγόμενης πνευματικής ελίτ. Αυτοί μεταξύ τους μπορούν πράγματι να πουν για τον εαυτό τους: «Μαζί τα φάγαμε».
Το δημόσιο χρέος είναι κοινωνικός πλούτος –προϊόν κοινωνικής εργασίας– που ληστεύτηκε στους διαδοχικούς παραγωγικούς και καταναλωτικούς καπιταλιστικούς κύκλους μέσα στους κόλπους των διαπλεκόμενων ελίτ».
Σε άλλο σημείο της επιστολής τονίζει ότι «τα χαρακτηριστικά του ελληνικού δημόσιου χρέους είναι συνεπώς αντίστοιχα με αυτά χρέους λατινοαμερικανικού τύπου: μαζική διαφθορά, μαγείρεμα των στατιστικών, επιβολή άγριων μέτρων ιμπεριαλιστικού τύπου και δουλική υποταγή εκλεγμένων πολιτικών σε υπαλληλίσκους των επικυρίαρχων. Παραπέμπουν άμεσα σε “αισχρό” (odious) χρέος και η μόνη ενδεδειγμένη αντιμετώπισή του είναι αυτή ενός επαχθούς χρέους.
Η ελληνική παρασιτική άρχουσα τάξη βρήκε στο δημόσιο δανεισμό “πεδίον δόξης λαμπρόν”, στο οποίο παραδοσιακά έχει διαπρέψει, από τη ληστεία των πρώτων κιόλας δανείων του ελληνικού κράτους, αλλά και την εύκολη και βολική λύση που θα κάλυπτε την ιστορική της αποτυχία να αναπτύξει αυτοδύναμα τη χώρα».
Ο Δημήτρης Κουφοντίνας αναφέρει σε άλλο σημείο της επιστολής του: «Η διεθνής κρίση έσχισε το πέπλο της “Ισχυρής Ελλάδας” και αποκάλυψε την τραγική αλήθεια: Ο βασιλιάς ήταν γυμνός. Και τώρα έρχονται με περισσό θράσος αυτοί που δημιούργησαν αυτό το τερατούργημα να ζητήσουν το λογαριασμό από εκείνους που η δουλειά τους τόσων δεκαετιών σπαταλήθηκε, σέρνοντας το άρμα της εξαρτημένης (απο)ανάπτυξης. Ταυτόχρονα προσπαθούν με βαυκαλήματα να εξαπατήσουν, όπως με τα προεκλογικά ψέματά τους. Μιλούν για σύντομη διεθνή ανάκαμψη, για νέες διεθνείς συμμαχίες, για κοινοτική αλληλεγγύη.
Όμως η σημερινή πολυδιάστατη κρίση θα διαρκέσει πολύ, παρά τις προφητείες της σύντομης ανάκαμψης. Επειδή είναι κρίση οικονομική, μακρόχρονης υπερσυσσώρευσης παραγωγικών δυνατοτήτων. Κρίση χρηματιστική, υπερσυσσώρευσης εικονικού κεφαλαίου, που όσο κι αν εξατμίστηκε στην έκρηξη του 2008, ήδη δημιουργεί στη διεθνή σφαίρα νέες κερδοσκοπικές φούσκες που γιγαντώνονται με ιλιγγειώδεις ρυθμούς. Κρίση οικολογική, αποτέλεσμα της λεηλασίας των φυσικών πόρων από τον καπιταλισμό, που αποθεώνει τη χυδαία ρήση ενός από τους πρώτους θεωρητικούς του, του Φ. Μπέικον (“η φύση είναι για να την παίρνουμε, σαν μία κοινή γυναίκα”). Είναι προπαντός κρίση αξιών, του ίδιου του πολιτισμού, κρίση που απειλεί την ίδια την επιβίωση του ανθρώπινου είδους».
Για την αντιγραφή:
Κ.Λ.
(Βέβαια συνέπεσε η ανάρτηση να βρίσκεται λίγο πάνω από τα "ΑΚΟΥΜΠΑ ΤΑ"...
Ναι, αλλά πώς;;;)
Σάββατο 18 Δεκεμβρίου 2010
ΟΙ ΠΑΡΕΕΣ ΠΟΥ ΓΡΑΦΟΥΝ ΙΣΤΟΡΙΑ
Παραθέτω και σήμερα ένα απόσπασμα από το ημιτελές "Λίκνο του τρομοκράτη" που αναφέρεται στους τρόπους με τους οποίους οι οργανωμένοι αριστεροί συνδέονταν με το σοσιαλιστικό όραμα.
Ένας από τους πιο συνηθισμένους χαρακτηρισμούς που μας αποδίδανε υπό τύπον μομφής οι εσωκομματικοί αντίπαλοί μας ήταν ότι έχουμε «παρεΐστικη νοοτροπία». Ήτανε βλέπεις στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. πολύ αρνητική η φόρτιση αυτής της αθώας λέξης.
Είναι γεγονός ότι αν πήγαινες στα κεντρικά γραφεία εκείνη την εποχή, έβλεπες τον περισσότερο κόσμο να κυκλοφορεί στους διαδρόμους, να δημιουργεί πηγαδάκια και να «θάβει» κάποιους άλλους που κατά κανόνα κάνανε ακριβώς το ίδιο. Αυτές ήταν πράγματι παρεούλες που αντιλαμβάνονταν την πολιτική με τον τρόπο που κυριαρχεί και σήμερα. Αγώνας για επικράτηση και προβολή, με μικρή βαρύτητα στις αρχές οι οποίες υπάρχουν μόνο για να δίνουν κάποιο τυπικό στίγμα : Εκσυγχρονιστής ή αριστερός. Πιο τίμιο είναι όταν τα προσχήματα λείπουν εντελώς : Προεδρικός, Σημιτικός, Τσοχατζοπουλικός, λοχαγός και πάει λέγοντας.
Εννοείται ότι υπάρχουν ακόμη και σήμερα άνθρωποι που αντιλαμβάνονται οραματικά την πολιτική. Επειδή με ενδιαφέρει περισσότερο το ΠΑ.ΣΟ.Κ. σαν πολιτικός χώρος, αναφέρομαι σ’ αυτό. Ο Κώστας Σημίτης σου έδινε την εντύπωση ότι το εννοούσε, όταν έλεγε ότι είχε όραμα να δει μια ισχυρή Ελλάδα. Μόχθησε γι αυτό.
Η Π.Α.Μ.Κ. Γκύζη ήταν μια μεγάλη και ανοιχτή παρέα. Περνούσαμε πολλές ώρες μαζί, στα γραφεία και έξω απ’ αυτά. Κάναμε εκδρομές, παίζαμε ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Εκτός από τους αγώνες που κάναμε μεταξύ μας, δίναμε και παιχνίδια με άλλες ομάδες. Θυμάμαι ιδιαίτερα ένα παιχνίδι μπάσκετ με την ομάδα του Μορφωτικού Συλλόγου Γκύζη, όπου έπαιζε και ο Χρήστος Αθανασόπουλος, τότε αθλητής του στίβου και νυν αθλητικός δημοσιογράφος. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήμασταν ιδιαίτερα δημοφιλείς μεταξύ των αντιπάλων μας γιατί τους τιμωρούσαμε αλύπητα…
Το καλοκαίρι συνηθίζαμε το βραδάκι να πηγαίνουμε βόλτες στο Πεδίο του Άρεως, να τραγουδάμε και να συζητάμε. Συζητούσαμε γενικά θέματα πολιτικής, ζητήματα του μαθητικού κινήματος αλλά και προβλήματα διαπροσωπικών μας σχέσεων, όλα ιδωμένα κάτω από το πρίσμα μιας αντίληψης για την κοινωνία των ονείρων μας. Στις βόλτες μας συχνά πιανόμασταν από το χέρι λες και θέλαμε να νοιώσουμε με την αφή τη σημασία της αλληλεγγύης και της συντροφικότητας.
Αντιλαμβανόμασταν βιωματικά την πολιτική. Δεν είχαμε την εσχατολογική αντίληψη ότι όλα θα αλλάξουν όταν θα αλλάξουν οι κοινωνικές δομές, θεωρία που βολεύει όσους θέλουν μεν να λέγονται προοδευτικοί, αριστεροί, σοσιαλιστές, επαναστάτες αλλά στην καθημερινότητά τους δεν απομακρύνονται καθόλου από κατεστημένα πρότυπα και πρακτικές.
Θα δώσω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα που μου έρχεται στο νου. Τότε ήμασταν επηρεασμένοι από τη μορφωτική επανάσταση στην Κίνα και τον Σαρλ Μπετελέμ που την υπερασπιζότανε σε θεωρητικό επίπεδο. Ένα κεντρικό ζήτημα που έθετε ο Μπετελέμ ήταν ο καταμερισμός εργασίας. Οι περισσότεροι στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. αλλά και στα άλλα αριστερά κόμματα αντιλαμβάνονταν την κατάργηση της διαφοράς μεταξύ χειρωνακτικής και πνευματικής εργασίας σαν εξίσωση οικονομικών απολαβών. Εμείς λέγαμε ότι δεν είναι εκεί το πρόβλημα αλλά στη διαφορά ποιότητας μεταξύ των δύο μορφών εργασίας και στην ταξική φύση του διαχωρισμού σε χειρώνακτες και πνευματικά εργαζόμενους. Έτσι, όλοι μας κάναμε όλες τις δουλειές. Από φασίνα στα γραφεία μέχρι διαλέξεις. Από αφισοκόλληση μέχρι γράψιμο άρθρων για την εφημερίδα.
Άλλο ζήτημα στο οποίο εστιάζαμε ήταν η λήψη των αποφάσεων. Ήμασταν σίγουροι ότι η αποτυχία του σοβιετικού σοσιαλιστικού μοντέλου ήταν αποτέλεσμα του απόλυτα συγκεντρωτικού τρόπου λήψης των αποφάσεων. Πιστεύαμε ότι προϋπόθεση για τον σοσιαλισμό είναι η δημοκρατία. Προσπαθούσαμε να τηρούμε δημοκρατικές διαδικασίες, όχι προσχηματικά αλλά ουσιαστικά. Στην Π.Α.Μ.Κ. Γκύζη υπήρχε πραγματικά αλλεργία στα αρχηγιλίκια. Κάποιοι βέβαια ξεχώριζαν είτε για τις ικανότητές τους, είτε πολύ περισσότερο για την προσήλωσή τους στον αγώνα που κάναμε. Αυτοί ήταν φύσει αρχηγοί γιατί έπαιρναν την πρωτοβουλία και την ευθύνη όταν οι συνθήκες το απαιτούσαν και οι υπόλοιποι δίσταζαν ή ήταν απόντες. Το ζήτημα της ευθύνης είναι αυτό που δημιουργεί ανισοκατανομή των αρμοδιοτήτων και ευνοεί τον σχηματισμό κέντρων λήψης των αποφάσεων σε μια ομάδα ανθρώπων που έχουν την καλή πρόθεση να ακολουθήσουν και να σεβαστούν δημοκρατικές διαδικασίες. Η ιδανική λειτουργία της δημοκρατικής διαδικασίας προϋποθέτει ομάδα υπεύθυνων ανθρώπων.
Στην Π.Α.Μ.Κ. Γκύζη τα πράγματα ήταν πολύ καλά σε ότι αφορά την συνθήκη της υπευθυνότητας, χωρίς φυσικά να είναι ιδανικά. Παρά ταύτα, τα πιο υπεύθυνα άτομα, από προσήλωση στις αρχές της δημοκρατίας, δεν έκαναν ποτέ κατάχρηση των αρμοδιοτήτων που συγκέντρωναν αναγκαστικά. Αυτή η στάση των παιδιών δεν πέρναγε απαρατήρητη από τους πιο ευαίσθητους ανθρώπους. Από τα χείλη του συναγωνιστή Γιώργου Κουτσομπίνα που ήρθε στην οργάνωσή μας τη δεύτερη χρονιά της λειτουργίας της, άκουσα τον καλύτερο και συγκινητικότερο έπαινο την εποχή που μας πρωτογνώρισε : «Από τα παιδιά εκείνο που ξεχωρίζω είναι η ανιδιοτέλειά τους».
Στον τομέα της αλληλεγγύης, η ατμόσφαιρα που επικρατούσε στην οργάνωση ήταν εξαιρετική και εκδηλωνόταν προς τα μέσα και προς τα έξω με τρόπο ζεστό και ενθουσιώδη. Αλληλεγγύη αγωνιστική αλλά και υλική σε μαθητές, καθηγητές, εργάτες, άστεγους, άλλες αριστερές οργανώσεις. Εκεί όμως που η αλληλεγγύη είχε ανώτερα ποιοτικά χαρακτηριστικά ήταν στις μεταξύ μας σχέσεις γιατί υπήρχε και το στοιχείο της αμοιβαιότητας.
Ένα από τα κύρια μελήματά μας ήταν η καλή απόδοση των παιδιών στο σχολείο. Υπήρχε πολύ μεγάλη αλληλοβοήθεια καθημερινά και ειδικά στην περίοδο των εξετάσεων οργανώναμε φροντιστήρια όπου διδάσκανε μεγαλύτεροι μαθητές ή φοιτητές και καθηγητές από την τοπική οργάνωση του Γκύζη. Αυτά τα μαθήματα που έχουν μείνει αξέχαστα στα παλιά μέλη της Π.Α.Μ.Κ. συνέβαλλαν αρκετά στις καλές επιδόσεις των παιδιών που γενικά τα πήγαιναν θαυμάσια στο σχολείο. Το σημαντικό είναι ότι η συνδικαλιστική και πολιτική δραστηριότητα δεν αποτέλεσε το εύκολο άλλοθι για φυγόπονη εγκατάλειψη της σχολικής μαθητικής προσπάθειας.
Δεν υπήρχε περίπτωση να χρειαστεί κάποιος βοήθεια σε κάτι και να μην την έχει άμεσα και αποτελεσματικά. Η εσωτερική ζωή της Π.Α.Μ.Κ. Γκύζη είχε όλα τα θετικά χαρακτηριστικά των οργανώσεων της παραδοσιακής αριστεράς χωρίς να έχει τα αρνητικά τους που προέκυπταν από τη συγκεντρωτική δομή τους, την αμείλικτη αντιδικία τους με άλλες αριστερές οργανώσεις και τον αδυσώπητο κολασμό των αποκλίσεων σε απόψεις και συμπεριφορές. Εμείς δεν είχαμε ποινολόγιο. Είδαμε ότι σε μία περίπτωση που υπήρξε αφαίρεση χρημάτων της οργάνωσης ο φταίχτης απομακρύνθηκε μόνος του όταν κατάλαβε ότι οι συναγωνιστές του τον είχαν αντιληφθεί. Η μοναδική περίπτωση διαγραφής μέλους από πυρήνα, με τον ιδιότυπο τρόπο που περιέγραψα, ήταν εκείνη του Δαλέκου που όμως είχε τυπική σημασία γιατί ο Πάνος δε θέλησε ποτέ να γίνει ουσιαστικά μέλος της Π.Α.Μ.Κ. Γκύζη.
Θα ήμασταν απαράδεκτοι αλαζόνες και υπερόπτες αν ισχυριζόμασταν ότι είχαμε το προνόμιο της μοναδικότητας στη συγκρότηση μιας ιδανικής οργάνωσης. Στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. των πρώτων χρόνων λόγω της απουσίας ενδιάμεσων οργάνων, των νομαρχιακών επιτροπών που έγιναν αργότερα, επικρατούσε μια ιδιόμορφη κατάσταση που κάποιος εύστοχα χαρακτήρισε «συγκεντρωτισμό στην κορυφή και αυτοδιαχείριση στη βάση». Το πρώτο σχόλιο που μπορώ να κάνω για την κατάσταση εκείνη είναι ότι δημιουργούσε προϋποθέσεις για τις επιμέρους οργανωτικές μονάδες – τοπικές οργανώσεις να αυτοδιαχειριστούν την πολιτική τους λειτουργία, τη δράση τους και την εσωτερική τους ζωή. Με την αναφορά μου στην Π.Α.Μ.Κ. Γκύζη θέλω παράλληλα να αποτίσω και τον οφειλόμενο φόρο τιμής σε εκείνες τις ενθουσιώδεις ομάδες ανθρώπων που έψαξαν με αγωνία μια πολιτική περπατησιά διαφορετική, κοινωνική αλλαγή με δημοκρατία και εσωτερική ζωή με συντροφικότητα και αλληλεγγύη χωρίς καρατομήσεις και αποκλεισμό του διαφορετικού.
Καλό όμως είναι να μιλήσουμε και γενικότερα για τον τρόπο λειτουργίας εκείνης της περιόδου. Ασφαλώς το ΠΑ.ΣΟ.Κ. διέθετε έναν πρόεδρο που αποφάσιζε, που είχε διορίσει την Κεντρική Επιτροπή και το Εκτελεστικό Γραφείο. Προφανώς δεν υπάρχει καμιά δημοκρατία σ’ αυτό. Είχε όμως παράλληλα και ένα συντονιστικό όργανο που αποτελούσαν οι εκλεγμένοι γραμματείς των τοπικών οργανώσεων, το οποίο συνερχότανε για ανταλλαγή απόψεων και θέσεων που είχαν εκφραστεί στις τοπικές και ενημέρωνε απευθείας τον πρόεδρο. Είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω και από προσωπική εμπειρία που θα παραθέσω αργότερα ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν ηγέτης που ήθελε και ήξερε ν’ ακούει απόψεις. Αυτή η λειτουργία λοιπόν εξασφάλιζε άμεση επικοινωνία της ηγεσίας με τον πολιτικό προβληματισμό της βάσης και απέπνεε κάποιον αέρα άμεσης δημοκρατίας, αμεσότερης πάντως από κάθε δημοκρατικό συγκεντρωτισμό.
Συνδέω την έννοια της παρέας με εκείνη της εσωτερικής ζωής μιας πολιτικής οργάνωσης. Πολιτική οργάνωση χωρίς εσωτερική ζωή δε νοείται. Η θετική συμβολή της στο πολιτικό γίγνεσθαι αποτιμάται ως ισορροπία πλούσιας εσωτερικής ζωής και εξωτερικής πολιτικής παρέμβασης.
Η οργάνωση κλείνει όταν δίνει βάρος στην εσωτερική ζωή και αμελεί την εξωτερική πολιτική παρέμβαση. Σ’ αυτή την περίπτωση η φθίνουσα πορεία είναι προδιαγεγραμμένη και το τέλος αναπόφευκτο. Η βιωματική αντίληψη της πολιτικής όταν ακολουθείται άκριτα οδηγεί σε υπερβολές κοινοβιακού χαρακτήρα, όπως στο παράδειγμα της προδικτατορικής οργάνωσης ΣΟ.ΣΥΝ. (Σοσιαλιστική Συνειδητοποίηση). Πολλά στελέχη της ΣΟ.ΣΥΝ. εντάχθηκαν στον αντιστασιακό Μαχητή και είχα την ευκαιρία και την τύχη να εκτιμήσω τα ποιοτικά χαρακτηριστικά τους. Παράλληλα όμως διαπίστωσα στην εξωτερική πολιτική τους παρέμβαση την ατολμία που κουβαλούσαν από την προηγούμενη κατάσταση.
Πλούσια εσωτερική ζωή υπό την έννοια της αλληλεγγύης και της συντροφικότητας έχουν και οργανώσεις οπαδικού πολιτικού χαρακτήρα. Αυτές χαρακτηρίζονται από την τυφλή προσήλωση σε σύμβολα, όπως το Κόμμα και ο Αρχηγός και καλλιεργούν συνθήκες οπαδικού φανατισμού. Σε αυτές τις συνθήκες χάνεται συνήθως η πολιτική αναφορά και φετιχοποιείται η διαμεσολάβηση : Κόμμα και Αρχηγός. Αλλά και η ίδια η πολιτική αναφορά συχνά καταντά κλειστό σύμβολο χωρίς ζωντανό και εξελισσόμενο περιεχόμενο. Τέτοια αναφορά για τον αριστερό χώρο είναι το λαϊκό κίνημα που λειτουργεί σαν σύμβολο χωρίς να αλλάζει διαχρονικά περιεχόμενο παρά τις τεράστιες παραγωγικές, οικονομικές, κοινωνικές, τεχνολογικές και περιβαλλοντικές αλλαγές σε παγκόσμιο επίπεδο.
Η Π.Α.Μ.Κ. Γκύζη για τον χώρο στον οποίο δραστηριοποιούνταν, τον μαθητικό σε τοπικό επίπεδο, είχε θαυμαστή ισορροπία μεταξύ εσωτερικής ζωής και εξωτερικής συνδικαλιστικής – πολιτικής παρέμβασης. Όμως τα μέλη της, επηρεασμένα από την πληρότητα της εσωτερικής ζωής της οργάνωσης τους και αναπαυμένα στην ασφάλεια που τους πρόσφερε, δεν ήταν έτοιμα να βγουν σε ανοιχτό πολιτικό στίβο και να κινηθούν σε συνθήκες εντελώς διαφορετικές.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου, έξυπνος και διορατικός πολιτικός που είχε βάλει σαν άμεσο και όχι απώτερο στόχο την εξουσία, ήξερε ότι δεν έπρεπε να αναλωθεί στην έτσι κι αλλιώς αμφίβολης έκβασης προσπάθεια για τη δημιουργία ενός κόμματος δημοκρατικού, με εσωτερική ζωή συμβατή με τους προωθημένους σοσιαλιστικούς στόχους που έθετε. Αξιοποίησε λοιπόν το κόμμα κυρίως σαν οπαδική οργάνωση και χρησιμοποίησε συνθηματολογία που είχε ισχυρή συμβολική απήχηση στους οπαδούς του και γενικά στο λαό. Για παράδειγμα αναφέρω τη λέξη «αλλαγή» που έχει μεγάλη δύναμη γιατί υποδαυλίζει μια αόριστη αλλά έντονη επιθυμία για απόδραση από μια μίζερη και δύσκολη καθημερινότητα. Ελάχιστοι από τους τόσο φανατικούς οπαδούς της «αλλαγής» του καιρού εκείνου ήταν σε θέση να προσδιορίσουν το περιεχόμενό της.
Οι «αριστεροί» του ΠΑ.ΣΟ.Κ., ανεξάρτητα από τις μεταξύ τους διαφορές που δεν ήταν καθόλου μικρές, είχαν στο μυαλό τους ένα κόμμα οργανωμένο σε μια πιο συγκεκριμένη ιδεολογικοπολιτική βάση και μια πολιτική γραμμή που θα ήταν αποτέλεσμα μιας συλλογικότερης διεργασίας. Ορισμένοι μάλιστα ήταν φανατικοί θιασώτες του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού και προσπαθούσαν να αντιγράψουν οργανωτικές δομές του Κ.Κ.Ε. Όλοι πάντως οι αριστεροί συμφωνούσαν, συγκρίνοντας το επίπεδο οργάνωσης του δικού τους κόμματος με εκείνο των κομμάτων της παραδοσιακής αριστεράς, ότι με τέτοιο κόμμα δύσκολα γίνεσαι κυβέρνηση και ακόμη δυσκολότερα έως αδύνατα εξουσία.
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. πάντως έγινε και κυβέρνηση και εξουσία. Υπάρχει η αντίρρηση ότι ναι μεν έγινε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. κυβέρνηση αλλά η εξουσία από ταξική άποψη δεν άλλαξε, δεν πέρασε δηλαδή στο λαό, όπως θεωρητικά επεδίωκε η αριστερή τάση. Κανείς όμως δε μπορεί να αγνοήσει το γεγονός ότι στα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησής του το ΠΑ.ΣΟ.Κ. έκανε αρκετές ρήξεις, τόσο στο επίπεδο της οικονομίας με τις «κοινωνικοποιήσεις», τους συνεταιρισμούς και τις μεγάλες αυξήσεις σε ημερομίσθια, χαμηλούς μισθούς και συντάξεις, όσο και στο επίπεδο των κοινωνικών θεσμών και της εξωτερικής πολιτικής. Επειδή όμως ποτέ δεν υπάρχουν κέρδη χωρίς παράλληλες απώλειες, η απουσία ιδεολογικοπολιτικής συγκρότησης αλλά και υγιούς εσωτερικής ζωής στο κόμμα οδήγησε στην εύκολη μετάλλαξη αλλά και στην εξ εφόδου κατάληψή του από συμφεροντολόγους ή από ανθρώπους που θεωρούσαν ότι η αφοσίωση απαιτεί ανταλλάγματα.
Ήταν το τίμημα του οπαδικού πνεύματος το οποίο άλλωστε δεν έλειψε ούτε από ιστορικές επαναστάσεις. Εδώ λοιπόν το λόγο έχει το ζύγι. Θεωρώ ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ., περνώντας από διαφορετικές φάσεις διακυβέρνησης, βελτίωσε συνολικά αισθητά την οικονομική κατάσταση και τη θέση του έλληνα εργαζόμενου, εξάλειψε ουσιαστικά την πολιτική περιθωριοποίηση και απογείωσε κυριολεκτικά την Ελλάδα σε ότι αφορά τη θέση της στη διεθνή κοινότητα.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι κανένα μέλος της Π.Α.Μ.Κ. Γκύζη δεν συνέβαλε από καίρια θέση στην κυβερνητική πορεία του ΠΑ.ΣΟ.Κ., παρά το γεγονός ότι αρκετοί διαθέτανε τα αντικειμενικά προσόντα. Πιστεύω ότι εκείνο που απομάκρυνε τα παιδιά αυτά από την ενεργό συμμετοχή ήταν περισσότερο η απογοήτευση από την εσωτερική ζωή του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και η αδυναμία να δουν τη θετική πλευρά μιας τεχνοκρατικής παρέμβασης που βελτιώνει τα πράγματα «από τα πάνω». Θα έλεγα ότι το δέσιμό μας με την πολιτική ήταν περισσότερο βιωματικού και καθόλου τεχνοκρατικού χαρακτήρα.
Ο Νίκος ο Χρυσόγελος κυρίως και μετά ο Γιάννης ο Χρυσοβέργης διακρίθηκαν και πρόσφεραν στα κινήματα, κυρίως στο οικολογικό. Ο μόνος που διεκδίκησε μια κεντρική παρέμβαση στην πολιτική σκηνή, έστω με αδόκιμο τρόπο, ήταν ο Δημήτρης Κουφοντίνας. Ο τρόπος του φέρνει σημάδια της απογοήτευσης όχι μόνο από την εξωτερική πολιτική παρέμβαση των αριστερών κομμάτων αλλά και από την εσωτερική ζωή του ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Η Π.Α.Μ.Κ. Γκύζη δεν ήταν από τις παρέες που γράφουν Ιστορία και τα μέλη της δεν ήταν απ’ αυτά που κάνουν Πολιτική. Ζούσαν την πολιτική τους τοποθέτηση και έχουν την ιστορία τους φυλαγμένη στη ψυχή τους.
Don Aera Patera
Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010
Όποιος έχει υπομονή ας διαβάσει...
Το δικαίωμα στη λουτροθεραπεία...
Tου Πασχου Μανδραβελη
Μια από τις παροχές του ΙΚΑ προς τους ασφαλισμένους του, είναι και η λουτροθεραπεία. Ο ασφαλιστικός φορέας πληρώνει σύμφωνα με εγκύκλιο που υπάρχει στον διαδικτυακό τόπο του οργανισμού (www. ika. gr):
- «Στις περιπτώσεις που η λουτροθεραπεία πραγματοποιείται σε ιαματικές πηγές που βρίσκονται κοντά στο τόπο κατοικίας του ασφαλισμένου και είναι δυνατή η αυθημερόν μετάβαση και επιστροφή του, καταβάλλονται: στο ακέραιο οι δαπάνες της καθ’ ημέρα μετάβασης και επιστροφής και τα 3/4 της αξίας των λούσεων».
- «Στις περιπτώσεις που η λουτροθεραπεία πραγματοποιείται σε ιαματικές πηγές που βρίσκονται μακριά από τον τόπο κατοικίας του δικαιούχου καταβάλλονται: τα 4/5 των εξόδων μετάβασης και επιστροφής και τα 3/4 της αξίας των λούσεων».
- «Το ειδικό επίδομα λουτροθεραπείας, το οποίο για μεν τους ασφαλισμένους είναι ίσο με το επίδομα ασθένειας και υπολογίζεται όπως και αυτό, για δε τους συνταξιούχους είναι ίσο με το τεκμαρτό ημερομίσθιο της 4ης ασφαλιστικής κλάσης, όπως αυτή διαμορφώνεται κάθε φορά».
Οι ασφαλισμένοι πηγαίνουν στους γιατρούς και παίρνουν γνωματεύσεις. Συνεδριάζουν οι υγειονομικές επιτροπές (πιθανόν αμειβόμενες) και εγκρίνουν τη δαπάνη.
Οι ασφαλισμένοι την πρώτη ημέρα πάνε στο αρμόδιο ΙΚΑ στην πόλη λουτροθεραπείας και δηλώνουν την άφιξή τους. Από εκεί παίρνουν κάποια κουπόνια, τα οποία παραδίδουν στο κέντρο λουτροθεραπείας, το οποίο φροντίζει να τα σφραγίζει κάθε μέρα για να δηλώνεται η παρουσία τους. Ξαναπάνε στο ΙΚΑ την τελευταία ημέρα για να δηλώσουν την ολοκλήρωση της θεραπείας.
Δεν γνωρίζουμε τι θεραπεύει η λουτροθεραπεία, αλλά μάλλον πρέπει να είναι πανάκεια. Κι αυτό επειδή από μια έρευνα που έγινε στο ΙΚΑ Πτολεμαΐδας διαπιστώθηκε ότι ένας στους τρεις ασφαλισμένους χρειαζόταν λουτροθεραπεία. Ετσι, το 2007 πήγαν για λουτροθεραπεία 1.230 άτομα και ο οργανισμός κατέβαλε 440.823,14 ευρώ. Το 2008 πήγαν 1.222 άτομα και οι ασφαλισμένοι πήραν 471.318,21 ευρώ. Το 2009 πήγαν για λουτροθεραπεία 1.133 άτομα και έλαβαν 444.317,30 ευρώ. Το 2010 όμως πήγαν μόνο 583 άτομα και το ΙΚΑ πλήρωσε μόνο 189.806,98 ευρώ.
Αποθεραπεύτηκαν; Πολλοί ασφαλισμένοι δεν ξεκίνησαν τη διαδικασία, ενώ 304 από αυτούς πήραν γνωμάτευση από γιατρό, πέρασαν από την Πρωτοβάθμια Υγειονομική Επιτροπή δεν προσήλθαν να πάρουν την τυπική πλέον απόφαση του διευθυντή ώστε να πάνε για λουτροθεραπεία.
Υπήρξε όμως ένα συμβάν που προφανώς έπαιξε ρόλο. Στις αρχές της σεζόν το ΙΚΑ πραγματοποίησε αιφνιδιαστικό έλεγχο στα λουτρά του Αργους Ορεστικού. Οι ελεγκτές βρήκαν εκεί μόνο δώδεκα άτομα από τα εβδομήντα που έπρεπε να αποθεραπεύονται.
Για την υπόθεση παρενέβη εισαγγελέας, αλλά το αστείο βρίσκεται αλλού. Το ΙΚΑ αποφάσισε να κόψει τα επιδόματα μόνο για εκείνη τη μέρα εκείνων που αποδεδειγμένα απουσίαζαν. Φυσικά ξεσηκώθηκαν διαμαρτυρίες από τους συνδικαλιστικούς φορείς για τις περικοπές λόγω... Μνημονίου και την ανάλγητη επίθεση της κυβέρνησης στα κεκτημένα των εργαζόμενων και των συνταξιούχων.
Για την αντιγραφή:
Κ.Λ.
(Τελικά είχε άδικο ο Πάγκαλος... Δεν τα φάγαμε μαζί...)
Tου Πασχου Μανδραβελη
Μια από τις παροχές του ΙΚΑ προς τους ασφαλισμένους του, είναι και η λουτροθεραπεία. Ο ασφαλιστικός φορέας πληρώνει σύμφωνα με εγκύκλιο που υπάρχει στον διαδικτυακό τόπο του οργανισμού (www. ika. gr):
- «Στις περιπτώσεις που η λουτροθεραπεία πραγματοποιείται σε ιαματικές πηγές που βρίσκονται κοντά στο τόπο κατοικίας του ασφαλισμένου και είναι δυνατή η αυθημερόν μετάβαση και επιστροφή του, καταβάλλονται: στο ακέραιο οι δαπάνες της καθ’ ημέρα μετάβασης και επιστροφής και τα 3/4 της αξίας των λούσεων».
- «Στις περιπτώσεις που η λουτροθεραπεία πραγματοποιείται σε ιαματικές πηγές που βρίσκονται μακριά από τον τόπο κατοικίας του δικαιούχου καταβάλλονται: τα 4/5 των εξόδων μετάβασης και επιστροφής και τα 3/4 της αξίας των λούσεων».
- «Το ειδικό επίδομα λουτροθεραπείας, το οποίο για μεν τους ασφαλισμένους είναι ίσο με το επίδομα ασθένειας και υπολογίζεται όπως και αυτό, για δε τους συνταξιούχους είναι ίσο με το τεκμαρτό ημερομίσθιο της 4ης ασφαλιστικής κλάσης, όπως αυτή διαμορφώνεται κάθε φορά».
Οι ασφαλισμένοι πηγαίνουν στους γιατρούς και παίρνουν γνωματεύσεις. Συνεδριάζουν οι υγειονομικές επιτροπές (πιθανόν αμειβόμενες) και εγκρίνουν τη δαπάνη.
Οι ασφαλισμένοι την πρώτη ημέρα πάνε στο αρμόδιο ΙΚΑ στην πόλη λουτροθεραπείας και δηλώνουν την άφιξή τους. Από εκεί παίρνουν κάποια κουπόνια, τα οποία παραδίδουν στο κέντρο λουτροθεραπείας, το οποίο φροντίζει να τα σφραγίζει κάθε μέρα για να δηλώνεται η παρουσία τους. Ξαναπάνε στο ΙΚΑ την τελευταία ημέρα για να δηλώσουν την ολοκλήρωση της θεραπείας.
Δεν γνωρίζουμε τι θεραπεύει η λουτροθεραπεία, αλλά μάλλον πρέπει να είναι πανάκεια. Κι αυτό επειδή από μια έρευνα που έγινε στο ΙΚΑ Πτολεμαΐδας διαπιστώθηκε ότι ένας στους τρεις ασφαλισμένους χρειαζόταν λουτροθεραπεία. Ετσι, το 2007 πήγαν για λουτροθεραπεία 1.230 άτομα και ο οργανισμός κατέβαλε 440.823,14 ευρώ. Το 2008 πήγαν 1.222 άτομα και οι ασφαλισμένοι πήραν 471.318,21 ευρώ. Το 2009 πήγαν για λουτροθεραπεία 1.133 άτομα και έλαβαν 444.317,30 ευρώ. Το 2010 όμως πήγαν μόνο 583 άτομα και το ΙΚΑ πλήρωσε μόνο 189.806,98 ευρώ.
Αποθεραπεύτηκαν; Πολλοί ασφαλισμένοι δεν ξεκίνησαν τη διαδικασία, ενώ 304 από αυτούς πήραν γνωμάτευση από γιατρό, πέρασαν από την Πρωτοβάθμια Υγειονομική Επιτροπή δεν προσήλθαν να πάρουν την τυπική πλέον απόφαση του διευθυντή ώστε να πάνε για λουτροθεραπεία.
Υπήρξε όμως ένα συμβάν που προφανώς έπαιξε ρόλο. Στις αρχές της σεζόν το ΙΚΑ πραγματοποίησε αιφνιδιαστικό έλεγχο στα λουτρά του Αργους Ορεστικού. Οι ελεγκτές βρήκαν εκεί μόνο δώδεκα άτομα από τα εβδομήντα που έπρεπε να αποθεραπεύονται.
Για την υπόθεση παρενέβη εισαγγελέας, αλλά το αστείο βρίσκεται αλλού. Το ΙΚΑ αποφάσισε να κόψει τα επιδόματα μόνο για εκείνη τη μέρα εκείνων που αποδεδειγμένα απουσίαζαν. Φυσικά ξεσηκώθηκαν διαμαρτυρίες από τους συνδικαλιστικούς φορείς για τις περικοπές λόγω... Μνημονίου και την ανάλγητη επίθεση της κυβέρνησης στα κεκτημένα των εργαζόμενων και των συνταξιούχων.
Για την αντιγραφή:
Κ.Λ.
(Τελικά είχε άδικο ο Πάγκαλος... Δεν τα φάγαμε μαζί...)
Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010
Σκέψεις μ' αφορμή το λυντσάρισμα Χατζηδάκη...
Ένας από τους λόγους που αμέσως μετά την πτώση της χούντας το 1974, η τότε κυβέρνηση Καραμανλή περιόρισε τους αρχιχουνταίους στα σπίτια τους και κατόπιν τους συνέλαβε και τους έκλεισε – αν θυμάμαι καλά – σε ένα ξενοδοχείο στην... Τήνο, ήταν και το ότι έπρεπε κατά κάποιο τρόπο να τους προστατεύσει από «την μήνυν του λαού»... Του λαού βεβαίως που ελάχιστα (έως καθόλου) ενόχλησε τους χουνταίους στο εθνοσωτήριο έργο τους, επί επτάμιση χρόνια.
Σήμερα, ο «αγανακτισμένος λαός», προπηλακίζει χύδην στους δρόμους τους απροστάτευτους πολιτικούς, ενώ οι εκφράσεις «Και οι τρακόσοι να κρεμαστούν στο Σύνταγμα», «Να καεί το μπουρδέλο η Βουλή», «Έχουμε κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου» κλπ, εκφέρονται όλο και δυνατότερα, από ανθρώπους που δεν το περιμένεις καν.
Σε κάποιο βαθμό είναι βέβαια αναμενόμενες διάφορες αντιδράσεις «αγανάκτησης» εκ μέρους κάποιων μειοψηφιών, ακόμα κι αν ξεπερνούν τα όρια και το μέτρο. Αναμενόμενες και – ίσως σε ελάχιστες περιπτώσεις – δικαιολογημένες.
Αν όμως αυτό το κλίμα γενικευθεί, τότε τα πράγματα όχι μόνο δυσκολεύουν, αλλά και οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στο οχλοκρατικό χάος.
Απέχουμε από το σημείο αυτό.
Ακόμα τα πράγματα ελέγχονται. Η κυβέρνηση παίρνει – έστω και ανόρεχτα, έστω και βασανιστικά αργά – τα μέτρα που απαιτούνται.
Παρατηρούνται όμως κάποια ανησυχητικά φαινόμενα:
- Η κυβερνητική πλειοψηφία των 160, μέσα σε επτά μήνες έχει μειωθεί στους 156, με πλήθος κυβερνητικών βουλευτών να μη φαίνονται διατεθειμένοι να υποστούν τις συνέπειες της αντιδημοφιλίας.
- Η κρίση στην Ευρώπη διευρύνεται επικίνδυνα, ενώ οι ηγεσίες της δεν φαίνονται ικανές προς το παρόν να την ανακόψουν, με πρώτη και καλύτερη την γερμανική.
- Ο επί δεκαετίες καλοπληρωμένος και παραχαϊδεμένος ευρύτερος δημόσιος τομέας στην πλειοψηφία του δεν εννοεί να συμπαραταχθεί ενεργά στην αντιμετώπιση της κατάστασης, λειτουργώντας ακόμα και σήμερα ως απαιτητικός πελάτης ενός συστήματος που βρίσκεται ήδη νεκρό στα χέρια των τεκτόνων του.
- Καμία προοπτική δεν φαίνεται στον ορίζοντα οι πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες μας να περιχαρακωθούν στον κύκλο του δημιουργικού ρεαλισμού, με πρώτες και καλύτερες αυτές που αποτελούν το λεγόμενο «βαθύ ΠΑΣΟΚ»...
Ένα ευρύ μέτωπο «αντιμνημονικών», φύρδην – μύγδην, αριστεροί, υπεραριστεροί, σούπερντουπεραριστεροί, ο Κουρής, το Κόντρα Τσάνελ, ο Αυτιάς, ο Δελαστίκ, ο Σαμαράς, ο Πανάρας, ο Άνθιμος, ο καθηγητής Μητρόπουλος και δε συμμαζεύεται, αποτελούν προς το παρόν μια υπολογίσιμη μεν, αλλά αντιμετωπίσιμη κατάσταση.
Βάρδα μην πάρουν κεφάλι...
Τότε θα δούμε σε live slow motion πώς ένα κράτος διαλύεται στα εξ ων συνετέθη μια φορά κι ένα καιρό...
Κ.Λ.
Σήμερα, ο «αγανακτισμένος λαός», προπηλακίζει χύδην στους δρόμους τους απροστάτευτους πολιτικούς, ενώ οι εκφράσεις «Και οι τρακόσοι να κρεμαστούν στο Σύνταγμα», «Να καεί το μπουρδέλο η Βουλή», «Έχουμε κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου» κλπ, εκφέρονται όλο και δυνατότερα, από ανθρώπους που δεν το περιμένεις καν.
Σε κάποιο βαθμό είναι βέβαια αναμενόμενες διάφορες αντιδράσεις «αγανάκτησης» εκ μέρους κάποιων μειοψηφιών, ακόμα κι αν ξεπερνούν τα όρια και το μέτρο. Αναμενόμενες και – ίσως σε ελάχιστες περιπτώσεις – δικαιολογημένες.
Αν όμως αυτό το κλίμα γενικευθεί, τότε τα πράγματα όχι μόνο δυσκολεύουν, αλλά και οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στο οχλοκρατικό χάος.
Απέχουμε από το σημείο αυτό.
Ακόμα τα πράγματα ελέγχονται. Η κυβέρνηση παίρνει – έστω και ανόρεχτα, έστω και βασανιστικά αργά – τα μέτρα που απαιτούνται.
Παρατηρούνται όμως κάποια ανησυχητικά φαινόμενα:
- Η κυβερνητική πλειοψηφία των 160, μέσα σε επτά μήνες έχει μειωθεί στους 156, με πλήθος κυβερνητικών βουλευτών να μη φαίνονται διατεθειμένοι να υποστούν τις συνέπειες της αντιδημοφιλίας.
- Η κρίση στην Ευρώπη διευρύνεται επικίνδυνα, ενώ οι ηγεσίες της δεν φαίνονται ικανές προς το παρόν να την ανακόψουν, με πρώτη και καλύτερη την γερμανική.
- Ο επί δεκαετίες καλοπληρωμένος και παραχαϊδεμένος ευρύτερος δημόσιος τομέας στην πλειοψηφία του δεν εννοεί να συμπαραταχθεί ενεργά στην αντιμετώπιση της κατάστασης, λειτουργώντας ακόμα και σήμερα ως απαιτητικός πελάτης ενός συστήματος που βρίσκεται ήδη νεκρό στα χέρια των τεκτόνων του.
- Καμία προοπτική δεν φαίνεται στον ορίζοντα οι πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες μας να περιχαρακωθούν στον κύκλο του δημιουργικού ρεαλισμού, με πρώτες και καλύτερες αυτές που αποτελούν το λεγόμενο «βαθύ ΠΑΣΟΚ»...
Ένα ευρύ μέτωπο «αντιμνημονικών», φύρδην – μύγδην, αριστεροί, υπεραριστεροί, σούπερντουπεραριστεροί, ο Κουρής, το Κόντρα Τσάνελ, ο Αυτιάς, ο Δελαστίκ, ο Σαμαράς, ο Πανάρας, ο Άνθιμος, ο καθηγητής Μητρόπουλος και δε συμμαζεύεται, αποτελούν προς το παρόν μια υπολογίσιμη μεν, αλλά αντιμετωπίσιμη κατάσταση.
Βάρδα μην πάρουν κεφάλι...
Τότε θα δούμε σε live slow motion πώς ένα κράτος διαλύεται στα εξ ων συνετέθη μια φορά κι ένα καιρό...
Κ.Λ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Επισκέψεις (από 01/03/2008, 18:00 μμ)
