ΤΟ ΕΞΥΠΝΟΧΩΡΙ ΚΑΙ Ο ΣΤΥΛΟΣ ΤΟΥ ΠΕΛΕΚΑΝΟΥ.

Δε με έπαιρνε ο ύπνος και έκανα κάποιες σκέψεις : στη συστατική επιστολή κάποιου καθηγητή μου, πριν τριανταοχτώ χρόνια, έγραφε ότι συμπεριλαμβανόμουν στο 10% των καλύτερων φοιτητών του Φυσικού. Αυτό έμοιαζε σωστό γιατί μπήκα δέκατος πέμπτος μέσα σε περίπου διακόσια άτομα και αποφοίτησα μέσα στους είκοσι καλύτερους εκείνης της χρονιάς.

Συνεχίζοντας τη σκέψη μου είπα ότι αφού ήμουνα μέσα στο 10% του Φυσικού Αθηνών, λογικό είναι να υποστηρίξω ότι συμπεριλαμβάνομαι, ας πούμε στο 5% των έξυπνων της ελληνικής κοινωνίας. Βέβαια ξέρω παιδιά που ήταν στο 2% του Φυσικού και δύσκολα τους κατατάσεις στο 20% της κοινωνίας αφού δεν ξέρουν να μοιράσουν δυο γαϊδουριών άχυρο.

Τέλος πάντων, αυτά είναι υποθέσεις. Επειδή όμως μόνο με υποθέσεις μπορούμε να προχωρήσουμε, κατέληξα ότι αν στην Ελλάδα υπήρχε μια μικρή πόλη πενήντα χιλιάδων κατοίκων που θα κατοικούσαν οι έξυπνοι, θα ήμουν κι εγώ δημότης της.

Όταν το ξανασκέφτηκα, αισθάνθηκα ότι αδικούμαι να συνωστιστώ μέσα σε πενήντα χιλιάδες έλληνες, σαν τους σημερινούς. Φθάνοντας λοιπόν στα άκρα, θεωρώ ότι το κατάλληλο χωριό για μένα είναι ο στύλος του πελεκάνου, εκεί που χωράω μόνο εγώ, με το ένα πόδι σηκωμένο. Φυσικά ούτε κουβέντα για χώρο για τον δεύτερο έξυπνο έλληνα, τον Βαγγέλα που είναι ένα θινκ τανκ μόνος του, κατά ομολογία του. Αυτός χρειάζεται ένα τάνκερ για να χωρέσει.

Πελεκάνος Ερημικός.