Πολύς κόσμος μαζεύτηκε χθες για να τιμήσει τη μνήμη της Ελένης. Ήταν και πάλι όλοι εκεί. Κι αυτή τη φορά έκανα μια δεύτερη ανάγνωση του ίδιου υλικού.
Χτες ένιωσα γεμάτος και περήφανος, βλέποντας το παρελθόν μου. Βοήθησε βέβαια και το πολύ κρασί.
Στο τραπέζι μας ήταν ο Βαγγέλης ο Σουπιάς, ο Κώστας, ο Τάκης, ο Αλέκος, ο Σταύρος ο «Τσοπάνος», ο Γιώργος, ο Μουστάκιας αλλά και οι ηλικιωμένες, σαν και μας, κόρες του Κόλετζ και του Μπλεκ, των δύο εμβληματικών μπαρμπάδων του Νίκου. Απομεινάρια μιας εποχής όπου δεν τόχαμε σε τίποτα να κάνουμε επίσκεψη στο φίλο στις τρεις τη νύχτα για να μας τηγανίσει λουκάνικα μ’ αυγά και να πιούμε το κρασί που είχε περισσέψει.
Πόσο ωραία ήταν αυτά που ζήσαμε! Τι ήταν εκείνο το πάθος! Τι σημασία έχει αν κάποιοι από μας είμαστε σήμερα «μνημονιακοί» και κάποιοι άλλοι – οι περισσότεροι – "αντιμνημονιακοί"; Το παρελθόν μας ήτανε εκεί, μας κοίταζε στα μάτια και μας έλεγε : Ζήσατε ρε πούστηδες, τι άλλο θέλετε;
Βέβαια μετά είδα τον Ολυμπιακό και μου βγήκαν όλα ξινά. Τι παιχνίδια κάνει αυτό το άτιμο το μυαλό!
Πελεκάνος Ερημικός
2 σχόλια:
Μπήκαμε σε ξινές εποχές φίλε...
Σαν το ματσάκι του θρύλου...
Κ.Λ.
Εγώ Πελεκάνε που κάθισα έξω, στους καπνίζοντες (και τουρτουρίζοντες) ένοιωσα όπως πολύ - πολύ παλιά...
μαζί με το Μουστάκια (ή Κόκκαλο) τη Μάρω τη συγγραφέα, τον Καζαμιάκη τον ευφραδέστατο και δυο - τρεις άλλους, διεξήλθαμε από λογοτεχνία μέχρι την ληστεία στο Μουσείο και τη θέση του ναού του Επικουρείου Απόλλωνα, ταυτόχρονα με παλιά περιστατικά και αναθυμήσεις για την Ελένη που έφυγε...
Μεστά όλα, όπως τότε...
Παράξενα γλυκό το συναίσθημα, σε αντίθεση με την ξινίλα της ωμής πραγματικότητας...
(Να κάνουμε κι έναν Αγκαπίτο, μόλις ανοίξει ο καιρός...)
Κ.Λ.
Δημοσίευση σχολίου