Πολύς κόσμος χθες στο ξόδι της Ελένης. Μεγάλη η συγκίνηση. Είδα πολλούς παλιούς γνώριμους που με μεγάλη δυσκολία αναγνώριζα ή δεν αναγνώριζα καθόλου, ανθρώπους από τη γενιά της Νεολαίας Λαμπράκη και του αντιδικτατορικού αγώνα αλλά και από την πρώτη γενιά της μεταπολίτευσης. Είδα κοντολογίς τις γενιές αυτές που τους φορτώνουν τα σημερινά χάλια, αυτούς που «η ιστορία τους ξαπόστειλε για τσάι και για χαμόμηλο».
Πράγματι, τα λίγο χαμένα βλέμματα, μπερδεμένα ασφαλώς και από τη συγκίνηση, σου δίνανε την εντύπωση ότι αυτό το μεγάλο τσούρμο ερχότανε από κάποιο τρομερό ναυάγιο και δεν είχε συνέλθει ακόμα. Οι κουβέντες τους, οι κουβέντες μας, ηχούσαν τελείως παράταιρα, σχεδόν ασύνταχτα.
Όμως, αυτοί οι βαθειά ηττημένοι άνθρωποι, βασανισμένοι οι περισσότεροι κι από αρρώστιες αναπόφευκτες σ’ αυτές τις ηλικίες, είχαν πάνω τους κάτι από την παλιά περηφάνια. Την περηφάνια ότι ζήσανε. Κάτω από τη θλίψη διέκρινες κάτι. Μια αίσθηση πληρότητας. Διέκρινες όμως και την αδυναμία τους.
Ποια αδυναμία; Την αδυναμία να αλλάξουνε στο πέρασμα των καιρών. Όχι ν’ αλλάξουν το αίσθημα και τη διάθεση για υπέρβαση. Να αλλάξουν τον προσανατολισμό για την υπέρβαση. Να καταλάβουν το λάθος που η ιστορία τους βροντοφώναζε. Και να δώσουν έτσι μια πυξίδα για τα παιδιά τους. Τα παιδιά αυτά που δεν έχουν βλέμματα χαμένα αλλά άδεια.
Θηρίον το Αλύπητον
2 σχόλια:
To τσουβαλιασμα γενικως δεν βοηθα.
Ευθυνες ετσι σε ολη τη γενια αυτη και τις ιδεες της συμφερει να αποδιδονται απο τους πολυ δεξιους εως ακροδεξιους και τους ....πασοκους.
Οι πρωτοι θελουν να βγαλουν αχρηστους ολους τους αγωνες της και οι δευτεροι να απλωσουν τις ευθυνες κατα το προτυπο του "ολοι μαζι τα φαγαμε".
Διοτι ειναι αλλο πραγμα ο αγωνας για εκδημοκρατισμο και αλλο η κυβερνητικη ευθυνη απαξ και αυτος επιτευχθει.
Η δευτερη - η κυβερνητικη ευθυνη σαφως δεν ανηκει σε ολους αλλα σε οσους κυβερνησαν.
Όπως τα βλέπει κι όπως τα νιώθει κανείς...Φυσικά δε μιλώ για διαχειριστικές ευθύνες αλλά για την ίδια την έννοια της ΕΥΘΥΝΗΣ. Αυτές οι γενιές, κατά την μεταπολιτευτική τους διαδρομή, αφού ουσιαστικά παράτησαν στην άκρη τις σοσιαλιστικές τους ουτοπίες, ανέθρεψαν παιδιά με μηχανικό τρόπο, νομίζοντας ότι φτιάχνουν ανθρώπους αν συμμορφωθούν στις σύγχρονες επιταγές της διατροφολογίας, τρέχοντας τους γόνους τους από τις ξένες γλώσσες στη μουσική, από τη μουσική στην πισίνα και γενικά σε ότι σήμερα ονομάζουμε "δραστηριότητες". Το κενό που έμεινε μέσα τους το πέρασαν στα παιδιά τους. Κι αν αυτοί κάποτε έζησαν, τα παιδιά τους δεν πρόλαβαν να ζήσουν. Και αυτό φίλε μου Ανώνυμε δεν αφορά πασόκους, δεξιούς και αριστερούς, ολυμπιακούς ή παναθηναϊκούς αλλά όλη την κοινωνία. Με ατομικές εξαιρέσεις φυσικά.
Δημοσίευση σχολίου