Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ ΤΡΑΓΟΥ

του Άλκη Φιτσόπουλου H ιστορία που θα διαβάσετε έχει τον τίτλο «Η κατάρα του τράγου»...

Θα μπορούσε να έχει και «Η εκδίκηση του τράγου Μέρφι». Είναι μία από τις πολλές παραθλητικές ιστορίες κι έχει για πρωταγωνιστές έναν Έλληνα, τον τράγο του και την περίφημη ομάδα μπέιζμπολ Σικάγο Καμπς. Εξαιτίας του τράγου, έχει να πάρει τίτλο από το 1945! Παραμύθι ν’ αρχινίσει, λοιπόν. Η απίθανη ιστορία αρχίζει από το έμπα του 20ού αιώνα. Κάποιο παιδί, στον Παλαιόπυργο Αρκαδίας, ο Βασίλης Σκιάνης, όπως και χιλιάδες άλλοι Έλληνες, έπαιρνε των ομματιών του για την Αμερική. Για το «αμερικανικό όνειρο», για την αναζήτηση ενός καλύτερου αύριο. Φτάνει στο Σικάγο και εκεί, στην εποχή της ποτοαπαγόρευσης και των γκάνγκστερ, δουλεύει πολύ σκληρά και καταφέρνει να βάλει δυο δολάρια στην άκρη. Το πλύσιμο πιάτων ήταν το... κατεξοχήν επάγγελμα των Ελλήνων μεταναστών, θυμηθείτε και την ταινία «Οι νύφες» του Παντελή Βούλγαρη. Στα 1934, ο Βασίλης Σκιάνης, ο οποίος στο μεταξύ έγινε Bill Skianis, κατάφερε να μαζέψει 200 δολάρια και να αγοράσει το εστιατόριο «Lincoln Tavern». Είχε το όνομα ενός εκ των προέδρων των ΗΠΑ. Ο Μπιλ το μετονόμασε σε «Billy Goat Tavern». «Goat» είναι ο τράγος στα αγγλικά. Τι γυρεύει, λοιπόν, ένας τράγος στην ταβέρνα; Ο δαιμόνιος Βασίλης Σκιάνης ήθελε μια μασκότ για το μαγαζί. Εκείνες τις μέρες της αγοράς της ταβέρνας είχε σώσει έναν τράγο από βέβαιο θάνατο. Τον μετέφερε από το ένα μέρος στο άλλο, στο Σικάγο, ο τράγος έπεσε από την καρότσα και παραλίγο να πεθάνει. Αν πέθαινε τότε, σήμερα δεν θα υπήρχε αυτή η ιστορία. Ο Μπιλ Σκιάνης τον βάφτισε Μέρφι και τον είχε κάθε μέρα στην ταβέρνα. Οι Αμερικανοί ενθουσιάστηκαν από την πρωτοπόρα ιδέα του Μπιλ Σκιάνη και το μαγαζί, από μια απλή ταβέρνα, έγινε το στέκι των VIP. Όλοι οι επώνυμοι του Σικάγου ήθελαν ένα γεύμα ή ένα δείπνο με τον τράγο. Δέκα χρόνια μετά, το 1944, όταν ο πόλεμος τελείωνε στην Ευρώπη, ο Μπιλ Σκιάνης ήταν ένας μεγαλοεπιχειρηματίας στο Σικάγο. Και φυσικά, όπως κάθε Έλληνας που σέβεται τον εαυτό του, και εδώ και στην Αμερική, αναμείχτηκε με την πολιτική. Στο συνέδριο των Δημοκρατικών του 1944 στο Σικάγο, ο Μπιλ είχε κρεμάσει ταμπέλα έξω από το μαγαζί «Απαγορεύεται η είσοδος σε Ρεπουμπλικάνους». Παράλληλα, άνοιξε παρτίδες και με την ομάδα μπέιζμπολ του Σικάγου, τους περίφημους Καμπς. Είχε δικό του θεωρείο στο μεγάλο γήπεδο 50.000 θέσεων «Ρίνγκλεϊ Φιλντ» κι από εκεί παρακολουθούσε τα παιχνίδια. Μόνος του; Όχι, βέβαια. Με τον τράγο του μαζί. Τον Μέρφι, τη μασκότ του μαγαζιού. Ο οποίος Μέρφι ήταν και το γούρι των Καμπς, καθότι πριν από την έναρξη του αγώνα, συνοδευόμενος από το αφεντικό του, έκανε το γύρο του αγωνιστικού χώρου, γνωρίζοντας την αποθέωση από το πλήθος. Οκτώβριος του 1945 και οι Καμπς παίζουν τελικό στο μπέιζμπολ, κόντρα στους Ντιτρόιτ Τάιγκερς. Ήταν η 16η φορά που οι Καμπς έφταναν στον τελικό. Μάλιστα, σ’ αυτό το ματς, διεκδικούσαν τον τρίτο τους τίτλο σε εφτά σερί τελικούς! Τεράστιο επίτευγμα. Μετά από τρία ματς με τους Ντιτρόιτ, οι Καμπς ήταν μπροστά 2-1 στις νίκες, σπάζοντας την έδρα των αντιπάλων τους και, στις 6 Οκτωβρίου, τους περίμεναν στο «Ρίνγκλεϊ Φιλντ» για το τέταρτο παιχνίδι που θα έκρινε πολλά. Στο γήπεδο, ο Μπιλ κι ο τράγος έκαναν και πάλι την καθιερωμένη βόλτα τους και αποθεώθηκαν από την κερκίδα. «Όταν ο τράγος είναι εδώ, εμείς είμαστε πρωταθλητές», τραγουδούσε το πλήθος. Τα πράγματα όμως δεν ξεκίνησαν καλά για τους Καμπς. Στην 4η περίοδο η ομάδα τους ήταν πίσω στο σκορ, 4-1, και οι Ντιτρόιτ ήταν κοντά στο 2-2. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή που η αδρεναλίνη των θεατών έφτασε στα ύψη, ο Μέρφι έκανε την... ανάγκη του! Καταλαβαίνετε. Η δυσοσμία έπνιξε τους «επισήμους», η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική και όλοι στράφηκαν προς τη σουί τα του Σκιάνη. Ο πρόεδρος των Καμπς Φιλ Ρίνγκλεϊ ζήτησε από τους «μπράβους» να πετάξουν τον τράγο έξω από το γήπεδο. Ο Σκιάνης αντάλλαξε βαριές κουβέντες με τον πρόεδρο κι έφυγε εκτοξεύοντας κατάρες. «Οι Καμπς να μην φτάσουν ποτέ ξανά σε τελικό». Κι η κατάρα έπιασε! Οι Καμπς όχι μόνο έχασαν από το Ντιτρόιτ, αλλά για πολλά χρόνια από τότε ουδείς ασχολείται ξανά μαζί τους. Έγιναν μια μικρομεσαία ομάδα του πρωταθλήματος, ο κόσμος έφυγε από το γήπεδο. Αυτό στην αθλητική ιστορία των ΗΠΑ αναφέρεται ως «η κατάρα του τράγου». Οι μετέπειτα διοικήσεις των Καμπς ζήτησαν πολλές φορές από τον Σαμ Σκιάνη, ανιψιό του Μπιλ, να... λύσει τα μάγια. Έφεραν δεκάδες τράγους στο γήπεδο μπας και επαναληφθεί η ιστορία του Μέρφι, μάταια. Κάποιος, μάλιστα, έριξε την ιδέα να φέρουν τράγους από το χωριό του Μπιλ Σκιάνη, τον Πα λαιόπυργο. Η ιστορία δεν αναφέρει αν πράγματι ήρθαν ν’ αγοράσουν τράγους. Στο πέρασμα των χρόνων, οι Καμπς έγιναν και πάλι πρωταγωνιστές, αλλά σε τελικό δεν έπαιξαν ποτέ! Ο δε Μπιλ Σκιάνης δεν ξαναπάτησε ποτέ στο γήπεδο. Έφτιαξε μεγάλη αλυσίδα της «Ταβέρνας του Τράγου» και πέθανε σε βαθιά γεράματα το 1970... Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα" στις 3/2/11 Για την αντιγραφή : Θηρίον το Αλύπητον