ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ ΑΡΚΟΥΔΕΣ

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας κακός μάγος που τον λέγανε Μάλκοβιτς. Ο Μάλκοβιτς βάσιζε τη δύναμή του και τις επιτυχίες του σε έναν ισχυρό στρατό από παλαιστές που κατέστρεφαν ότι εύρισκαν στο διάβα τους. Λέγεται ότι τη μοναδική φορά που έπαθαν πανωλεθρία ο κακός μάγος και η στρατιά του ήταν όταν συνάντησαν τον Ξανθεό με ένα ασκέρι κόκκινους δαίμονες. Από τότε δεν έχει λυθεί η μαγεία των τριανταπέντε ραβδισμών στον κώλο.

Τέλος πάντων. Ο κακός μάγος Μάλκοβιτς άκουσε ότι κυκλοφορούσε στα μέρη του ένας ξανθός, τότε, τσαμπουκάς που τον φωνάζανε Σοφό. Αυτά δεν τά σήκωνε ο μάγος Μπόζο και διέταξε τους παλαιστές να φυλακίσουν άμεσα τον Σοφό σ' ένα σκοτεινό κελί.

Εκεί έγινε το θαύμα. Ο Σοφός γνώρισε στο ανήλιαγο κελί έναν πιτσιρικά κλεφτοκοτά που τον λέγανε Ζέλικο και τον φώναζαν Γκαστόνε. Ο Σοφός ξεχώρισε τον Γκαστόνε για την κωλοφαρδία του αλλά και για την πονηριά του και τον έχρισε μαθητή του και κουμπάρο του. Τον συμβούλεψε δε να πάει στη Βαζελία, στη χώρα της κωλοφαρδίας, όπου πράγματι ο Γκαστόνε έγινε αυτοκράτορας.

Ο Γκαστόνε δεν ξέχασε ποτέ τον δάσκαλό του. Αφού τον βοήθησε να δραπετεύσει από τη φυλακή, τον έκρυψε ένα διάστημα σε έναν περιστερεώνα όπου ο Σοφός αγάπησε τα περιστέρια και τα τάιζε τρεις φορές τη μέρα.

Όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ο Γκαστόνε - Αυτοκράτορας φώναξε τον κουμπάρο του και του πρότεινε να αναλάβει την στρατιά των κόκκινων δαιμόνων που είχε αναγεννηθεί από την τέφρα της. Του σφύριξε όμως στ' αυτί να ξαποστείλει τρεις επικίνδυνους μάγους : Τον Ιπτάμενο Τζος, τον Δολοφόνο Λίνας και τον Χοντροδυναμίτη Σόφο. Στη θέση τους να φέρει τους ακίνδυνους Μαρμαρωμένο, Βαλεντίνο και Συνταξιούχο.

Ο Σοφός ευχαρίστησε μέσα από την καρδιά του τον κλεφτοκοτά, φυλακόβιο, Γκαστόνε που τώρα πια ήταν ο Αυτοκράτωρ Ζέλικο ο Κορακοζώητος. Έκανε αμέσως ότι του είπε αλλά επειδή δεν είχε και τόση εμπιστοσύνη στους εναπομείναντες κόκκινους δαίμονες, επιστράτευσε και τη στρατιά των λαμογίων, οσφυοκαμπτών και ειδικών του κώλου. Όλοι μαζί όρμησαν στο Θηρίον. Η συνέχεια επί της οθόνης.

Θηρίον το Αλύπητον