Πάσχος Μανδραβέλης (Καθημερινή)

Ενα μεγάλο ευχαριστώ

Tου Πασχου Μανδραβελη

Είναι εύκολο να είσαι δημοφιλής και δύσκολο να παίρνεις αποφάσεις που πονάνε. Είναι εύκολο να χαϊδεύεις τις ποικιλώνυμες πλατείες και δύσκολο να δέχεσαι το -στην καλύτερη περίπτωση- γιουχάισμά τους. Είναι εύκολο να ψέγεις το πολιτικό σύστημα, γιατί κάποτε δεν πήρε τις αντιδημοφιλείς αποφάσεις και πανεύκολο να κάνεις το ίδιο όταν τις παίρνει. Είναι εύκολο να είσαι πολιτευτής στα εύκολα, και είναι δύσκολο να είσαι βουλευτής στα δύσκολα.

Χθες, 155 βουλευτές ανταποκρίθηκαν στην ανάγκη του έθνους να επιβιώσει. Δεν κρύφτηκαν πίσω από τα εύκολα «όχι» ούτε τα περίτεχνα «παρών». Δεν άφησαν άλλους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα, κομίζοντας σχέδια αλλοτινά για έξοδο από την κρίση. Δεν κιότεψαν από τις ιαχές του πλήθους, ούτε τις δημαγωγίες των σωτήρων.

Δεν ήταν εύκολο αυτό που έκαναν. Προπηλακιζόμενοι στους δρόμους, με τραμπούκους να καραδοκούν ακόμη και στις κοινωνικές τους εκδηλώσεις, υβριζόμενοι και αναθεματισμένοι σήκωσαν τον σταυρό για να δώσουν ακόμη μια ευκαιρία στη χώρα. Απέναντί τους είχαν πλήθη που φωνασκούσαν για ελικόπτερα, και πανό που τους απειλούσαν με «Γουδί». Δεν πτοήθηκαν από τις ανιστόρητες χυδαιότητες «η χούντα δεν τελείωσε το ‘73», ούτε τα χουλιγκανικά «Ο λαός απαιτεί τις κρεμάλες στην Βουλή».

Ήταν βαρύ το καθήκον τους και το έπραξαν. Δεν κρύφτηκαν, δεν είπαν «εμείς συμφωνούμε με τους στόχους, αλλά μια άλλη πολιτική είναι εφικτή και καταψηφίζουμε». Το έπραξαν, δε, γνωρίζοντας πως στο τέλος της ημέρας δεν θα έχουν προσωπικό κέρδος. Ξέρουν ότι αν αποδειχθούν σωστοί -αν, δηλαδή, το πρόγραμμα εφαρμοστεί- κανείς δεν θα τους θυμάται. Αν αποδειχθούν λάθος -αν, δηλαδή, το πρόγραμμα στραβώσει- κανένας δεν θα τους ξεχάσει.

Δεν έγινε το ίδιο και με το διαβόητο Μνημόνιο; Θυμάται κανείς ότι τον Μάιο του περασμένου χρόνου η χώρα σώθηκε στο παρά πέντε από τα δόντια της χρεοκοπίας; Δεν συζητούν όλοι σήμερα για τις αστοχίες και τα προβλήματα του προγράμματος, ενώ έχει ξεχαστεί το μείζον; Δεν κορδακίζουν διάφοροι (φυσικά εκ του ασφαλούς και μετά τη σωτηρία της χώρας) περί δήθεν δικαίωσής τους;

Είναι δύσκολο να αιτιολογήσουν την απόφασή τους οι 155. Πώς να επιχειρηματολογήσεις υπέρ του υπαρκτού δυσάρεστου, όταν ο λαός δεν έχει ζήσει το καταστροφικό, επειδή το τελευταίο αποφεύχθηκε; Πώς να συγκρίνεις τη χρεοκοπία, που δεν έγινε, με τη σημερινή άχαρη κατάσταση; Πώς να πεις στον δικαίως «Αγανακτισμένο» άνεργο ότι χωρίς το Μνημόνιο δεν θα είχε ούτε αυτό το πενιχρό ταμείο ανεργίας; Πώς να εξηγήσεις στον αδίκως «Αγανακτισμένο» υπάλληλο των ΔΕΚΟ, ότι χωρίς τα 110 δισ. της μισητής τρόικας δεν θα του περικόπτονταν μόνο τα παχυλά επιδόματα, αλλά και το μεροκάματο;

Επειδή, λοιπόν, όταν περάσει ο εφιάλτης κανείς δεν θα θυμάται τη συμβολή αυτών των 155 βουλευτών πρέπει τώρα να πούμε το «μεγάλο ευχαριστώ» στο πολιτικό σύστημα, το οποίο -έστω «στο και πέντε»- έσωσε τη χώρα.

Για την αντιγραφή
Κ.Λ.

ΠΑΛΙ ΤΑ ΜΑΤ ΦΤΑΙΝΕ

Όταν όμως γίνεται της πόρνης φταίει η αστυνομία που είναι απούσα. Μπορεί να μας πει μήπως ο Αλεξάκης τίνι τρόπω μπορεί η αστυνομία να είναι παρούσα; Άντε γανωθήτε υποκριτές του κώλου.

Θηρίον το Αλύπητον

ΘΗΡΙΟΝ ΤΟ ΑΛΥΠΗΤΟΝ

Είμαι αγανακτισμένος. Θέλω πίσω την πλατεία μου ρε κοπρίτες. Και δε φοβάμαι μη με πείτε Πάγκαλο.

ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Άντε βρε αγανακτισμένοι και ξεκίνησαν τα μπανάκια. Ίος και Αντίπαρος ανοίξανε και σας περιμένουν.

Θηρίον το Αλύπητον

Η ΠΑΡΑΜΥΘΑ

Τάχα μου οι αγανακτισμένοι στην Ελλάδα είναι συνέχεια και επέκταση του ευρωπαϊκού κινήματος. Στην πραγματικότητα, οι ίδιοι και οι ίδιοι αργόσχολοι, κατ' επάγγελμα "επαναστάτες", αλλάζουν προβιά.

Θυμάμαι ότι με την μετεμφύτευση του οικολογικού κινήματος στη χώρα μας - γιατί ως γνωστόν η μανούλα Ελλάς εκτός από χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας είναι και χώρα της καταβολάδας - οι πρώτοι που προσέτρεξαν ήταν κάτι σεσημασμένοι γκρουπουσκουλοαριστεροί.

Το καφενείο αλλάζει ταμπέλα φίλοι μου. Και μένει ίδιο και απαράλλαχτο.

Θηρίον το Αλύπητον

ΓΙΑΤΙ;

Έγραψα κάτι χθες και το έζησα σήμερα. Διαφωνώντας ριζικά με τις αποφάσεις για κινητοποιήσεις και απεργίες εναντίον του μεσοπρόθεσμου, πήγα στην υπηρεσία μου κανονικά. Οι απεργοί είχαν βάλει λουκέτα και απαγόρευαν την είσοδο σε όσους ήθελαν να εργαστούν. Ο επικεφαλής των καταληψιών είναι φίλος μου, έντιμος άνθρωπος, πολύ καλός στη δουλειά του και με μεγάλη προσφορά στο συνδικάτο. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι πρέπει να περνάνε αδιαμαρτύρητα τέτοιες συμπεριφορές. Εξέφρασα με έντονο τρόπο την διαφωνία μου και αποχώρησα. Οι προκλήσεις όμως είναι πολλές και η δημοκρατική λειτουργία υπό αμφισβήτηση. Γι αυτό χρειάζεται εγρήγορση.

Θηρίον το Αλύπητον

Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΚΑΦΕΝΕΙΟΥ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ

Αυτός είναι ο "εμφύλιος" σήμερα. Το κακό είναι ότι αν αντιδράσουμε μαζικά θα γίνουμε σαν τα μούτρα τους. Γι αυτό θεωρώ ότι επιβάλλεται τουλάχιστον η ατομική αντίδραση στην αυθαιρεσία των τραμπούκων καφενόβιων.

Θηρίον το Αλύπητον

ΕΦΙΑΛΤΗΣ...

Eφιάλτης καλοκαιρινής νύχτας

Tου Αποστολου Δοξιαδη*

Την Τετάρτη που πέρασε, λίγο μετά τα μεσάνυκτα, ανέβαινα τη Σταδίου με μηχανή, γυρνώντας σπίτι μου από μια πρόσκληση. Η κυκλοφορία έρρεε προς Σύνταγμα, οπότε υπέθεσα ότι η συγκέντρωση των «Αγανακτισμένων» είχε λήξει. Στον κάτω δρόμο της πλατείας μ’ έκοψε το φανάρι. Κοίταξα αριστερά. Στο κέντρο της μόνιμης πλέον αποικίας των αντισκήνων, καμιά πενηνταριά άνθρωποι άκουγαν έναν να γραντζουνάει μια κιθάρα, μουρμουρώντας κάτι σαν τραγούδι, με ήχο ενοχλητικά ενισχυμένο. Αναψε πράσινο. Η Οθωνος ήταν ανοικτή, κι έστριψα αριστερά. Στην κορυφή του δρόμου όμως η κίνηση κοβόταν. Δεξιά και αριστερά στην Αμαλίας, ένα πλαστικό τέιπ, απλωμένο από τη μία ώς την άλλη του δρόμου, σε ύψος ενός μέτρου, σε σταματούσε. Αναρωτήθηκα γιατί. Κόσμος δεν υπήρχε, το οδόστρωμα ήταν άδειο. Μόνο στο πεζοδρόμιο, μπροστά στον Αγνωστο Στρατιώτη, δέκα τύποι με μια ντουντούκα κάτι φώναζαν.

Ο στόχος μου ήταν να πάω σπίτι μου, βέβαια, όχι να μελετήσω τη φαινομενολογία της διαμαρτυρίας, οπότε κοίταξα για κάποιον αστυνομικό ή τροχονόμο, να ρωτήσω πώς να φύγω. Κανείς. Τότε όμως είδα ότι αριστερά, προς Βασιλίσσης Σοφίας, όπου θα πήγαινα, περνούσαν μηχανές από ένα σημείο, μία μία. Μπήκα στη σειρά πίσω από τις άλλες, να περάσω κι εγώ. Και τότε είδα τι ακριβώς συνέβαινε: μπροστά στο τέιπ που έκλεινε το δρόμο, στέκονταν έξι-εφτά τύποι κάπως άγριοι, ένας με γένεια και σορτς, ένας μουστακαλής με αμερικάνικο μπλουζάκι, και κάποιοι ακόμη, που υπέβαλλαν όσους φιλοδοξούσαν να περάσουν σε τεστ. Πρώτος στη σειρά μας ήταν ένας ταλαίπωρος με μηχανάκι. «Θέλετε να περάσετε;» τον ρώτησε ο γενειοφόρος, σε άψογο πληθυντικό, εμφανώς δηλωτικό ειρωνείας. «Μάλιστα» απάντησε ο ταλαίπωρος επιφυλακτικά, τρομαγμένος από την αυτοπεποίθηση του ερωτώντος. «Ωραία», του είπε ο γενειοφόρος. «Μια μούντζα στη Βουλή, και περνάτε». Ο άνθρωπος στο μηχανάκι, διστακτικά, μούντζωσε άνευρα. «Α όχι έτσι, ζωηρά!» τον παρατήρησε ο γενειοφόρος. Ο ταλαίπωρος, προφανώς για να τελειώνει, έριξε τώρα μια μούντζα γενναία. Οι παραστεκάμενοι χαμογέλασαν επιδοκιμαστικά και ο γενειοφόρος σήκωσε το τέιπ, λέγοντας του ταλαίπωρου: «Περάστε. Καλή σας διαδρομή!» Μετά κατέβασε το τέιπ, κλείνοντας τον δρόμο του επόμενου, και άρχισε να τον υποβάλλει στην ίδια δοκιμασία.

Εγώ, βέβαια, δεν είχα καμία διάθεση να συνδιαλλαγώ με την ιδιότυπη αυτή εξουσία, και γύρισα ανάποδα στην Οθωνος, σήκωσα το τέιπ στην Αμαλίας προς την άλλη κατεύθυνση, και πήγα προς Ολυμπίου Διός, σηκώνοντας κι άλλο τέιπ στην επόμενη γωνία, να συνεχίσω. Παρεμπιπτόντως, ούτε σε αυτή τη διαδρομή είδα αστυνομικό. Ούτε έναν.

Μπήκα στο σπίτι μου κι έμεινα λίγο ακίνητος, στο σκοτάδι, προσπαθώντας να χωνέψω το συμβάν: είχα μόλις περάσει από τη μεγάλη πλατεία της πρωτεύουσας, το γεωγραφικό κέντρο της πολιτικής εξουσίας, αλλά και το συμβολικό της πόλης, με τα μεγάλα ξενοδοχεία και τα ζαχαροπλαστεία που άπλωναν τις καρέκλες τους να χαρεί ο κόσμος την καλοκαιρινή βραδιά. Αυτό μέχρι πρόσφατα βέβαια, όχι πια, όχι εδώ και δύο μήνες. Τώρα έχουν εγκατασταθεί εκεί ετσιθελικά κάποιες δεκάδες τύποι με τσαντίρια. Κι οι δρόμοι γύρω είναι κλειστοί, από άλλους. Το κράτος, άρα η τάξη, απουσίαζαν πλήρως από την πλατεία που πέρασα, και μαζί φυσικά το δικαίωμα του πολίτη στην πόλη του. Αλλά δεν ήταν μόνο ότι δεν υπήρχε κάποιος να διασφαλίσει την τάξη - αυτή την απουσία την έχουμε δυστυχώς συνηθίσει και μπορεί να μη μου έκανε από μόνη της εντύπωση. Είχα γίνει μάρτυρας μιας σκηνής με μεγάλη διαφορά, προς το οικτρότερο, από το αίσχος που ξέραμε, σε νέο αίσχος. Γιατί δεν έλειπε απλώς το κράτος. Το κενό του το είχε αναλάβει μια νέα εξουσία, που απαιτούσε από τους πολίτες, με θρασύ χαμόγελο, πιστοποιητικό αντιδημοκρατικών φρονημάτων για να περάσουν. Από πού; Από την πλατεία Συντάγματος!

Ρωτώ λοιπόν: Κύριε πρωθυπουργέ, που κορδωνόσασταν πρόσφατα με το χέρι στην καρδιά μπροστά στους κόλακες βουλευτές σας, ποια ακριβώς είναι η αντίληψή σας για τον ρόλο του κράτους; Κύριε αρχηγέ της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που ανέχεστε την κάθε αντίδραση στην εξουσία, φτάνει την εξουσία να κατέχει το αντίπαλο κόμμα και όχι το δικό σας, εγκρίνετε την εκχώρηση της τάξης σε τραμπούκους; Κύριε υπουργέ της Προστασίας του Πολίτη (που ο Θεός να σας κάνει!), ποιους ακριβώς πολίτες προστατεύετε; Αυτούς που θέλουν να πάνε στη δουλειά τους ή τα σπιτάκια τους, ή αυτούς που καταλαμβάνουν με το θράσος τους το κενό της εξουσίας σας, ή τους άλλους, που κόβουν το ηλεκτρικό του κοσμάκη για να διατηρήσουν τα προνόμια που τους δώσατε;

Και τέλος, ρωτώ εσάς, καημένοι συμπολίτες μου, που ελπίζετε ακόμη στη σωτηρία της χώρας από την επερχόμενη καταστροφή, που θέλετε εξυγίανση, μεταρρυθμίσεις και να καθαρίσει η κόπρος του Αυγείου του Δημοσίου: από ποιους τα περιμένετε αυτά, τα μεγάλα και υψηλά; Από μια κατ’ όνομα κυβέρνηση που δεν είναι ικανή να διαφυλάξει το δικαίωμά μας να κυκλοφορούμε; Ή από κόμματα αντιπολίτευσης που κολακεύουν τα χειρότερα στοιχεία της κοινωνίας;

Καλοί μου άνθρωποι, ξυπνήστε! Ξυπνήστε γιατί ο εφιάλτης που είδα εγώ την Τετάρτη, μπορεί να γίνει αύριο η πραγματικότητα όλων μας.

Για την αντιγραφή

Κ.Λ.

ΠΟΥΝΑΙ Η ΜΠΑΛΑ, ΟΕΟ!

Gwen Stefani - Rich Girl ft. Eve

ama eisai vlakas nananananananananananananananaaaaa

a re bourousi giganda....

Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΩΝ ΚΟΡΟΪΔΩΝ

Ο Μέγας Τσιφόρος στον πρόλογο των Παιδιών της Πιάτσας έγραφε ότι η κοινωνία χωρίζεται στους έξυπνους και τα κορόιδα.

Ας δω ρε παιδιά το Μάκη με το πούρο και τον Αχιλλέα τον χοντρό να μπούνε στη στενή. Κι εκείνο τον αρχιτραμπούκο τον Τσακογιάννη. Θα πάρουν τα όνειρα εκδίκηση Πόπη μου.

Θηρίον το Αλύπητον

ΜΕ ΛΕΝΕ ΠΟΠΗ ΚΑΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΤΗΣ ΠΟΠΗΣ.

Διάβασα στα πεταχτά ότι την εισαγγελέα που τάβαλε με τους Μπεοψωμιάδηδες τη λένε Πόπη Παπανδρέου. Ελπίζω να κουβαλάει την τρέλα που χρειάζεται σ' αυτές τις περιπτώσεις. Βάστα Πόπη!

Θηρίον το Αλύπητον

ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Ζήλεψα τους αγανακτισμένους του Συντάγματος και φώναξα τη θεία μου την Ελπινίκη, τον ξάδερφο το Μάριο και το μπατζανάκη μου τον Ηλία για να αποφασίσουμε δημοκρατικά. Επειδή ήρθαμε 2-2 επιστρατεύσαμε και τη γκόμενα του Παναγιώτη την Πόπη για να αποφασίσουμε τι θα φάμε. Η μπίλια έκατσε στις πατάτες μπλουμ.

Θηρίον το Αλύπητον

ΤΙΤΙΚΕΣ ΘΑ ΜΟΝΑΝΕΤΕ

Θα μονάνουνε Άγγελε. Θα μονάνουνε.

Θηρίον το Αλύπητον

ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ ΤΗΣ ΓΗΣ

Ο Δομένικος ο δάσκαλος, ο Παναγιώτης η ψυχάρα, ο Μάκης ο Ροκάς, ο Μανόλης ο Τσιγγανέιρο, ο Μάνθος, ο Ευριπίδης, ο Γιάννης ο Αρχαίος. Και από κοντά βέβαια οι αντιμαλέοι Μπέμπε, Χρήστος και Θανάσης. Και ο Παλτός με τον Αλάνη. Κι έρχονται με φόρα ο Διομήδης ο βιολιτζής με το Μπρατσάρα στο πιάνο.

Θηρίον το Αλύπητον

Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΠΡΑΓΜΑ

Όπου και όπως την βρίσκει κανείς.

Θηρίον το Αλύπητον

ΑΥΤΗ ΘΑ ΤΗΝ ΣΩΣΟΥΜΕ;

ΤΗΝ ΣΩΣΑΜΕ ΒΡΕ;

o logos pou den kseroume ti mas ginetai

Ο ΑΝΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΘΗΡΙΟΥ

Ο Γιώργος Παπανδρέου που έχει δηλώσει συμπαθών την Παναχαϊκή αναλαμβάνει την προεδρία της. Ο Αλέξης Κούγιας μετακινείται στην προεδρία του Παναθηναϊκού. Ο Ανδρέας Βγενόπουλος αναλαμβάνει πρωθυπουργός με υπουργό οικονομικών τον Μαντζαβελάκη και υπουργό πολιτισμού τον Θανάση Γιαννακόπουλο, γνωστό για το υψηλής αισθητικής γούστο του στις γραβάτες.

Τις διαπραγματεύσεις με την Τρόικα τις αναλαμβάνουν ο Μαρινάκης με το Μαθία. Βενιζέλος και Πάγκαλος γίνονται επίτροποι στα βλάχικα της Βάρης, ενώ Παπαρήγα και Τσίπρας χρήζονται κομισάριοι - κοινώς τσατσές - στα κόκκινα φανάρια. Τέλος ο Αντώνης Σαμαράς καλείται να σώσει τον Τσικλητήρα Πύλου από τον υποβιβασμό.

Θηρίον το Αλύπητον

ΓΙΑ ΠΟΙΟΥΣ ΛΥΠΑΜΑΙ, ΓΙΑ ΠΟΙΟΥΣ ΔΕ ΛΥΠΑΜΑΙ ΚΑΙ ΠΟΙΟΥΣ ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ.

Λυπάμαι πρώτα - πρώτα γι αυτόν το μοναδικό τόπο. Αυτοί που τον κατοικούν δεν τον σεβάστηκαν όπως του άξιζε.

Λυπάμαι γι αυτούς που προσπάθησαν με την ψυχή τους να ομορφύνουν την πατρίδα και να την εκπροσωπήσουν επάξια σε όλες τις σφαίρες της ανθρώπινης δραστηριότητας.

Δε λυπάμαι για όσους δεν προσπάθησαν, αδιαφόρησαν, μίκρυναν και ρεζίλεψαν την πατρίδα.

Σιχαίνομαι τους "επαναστάτες" που ανεβάζουν την αδρεναλίνη τους με την καταστροφή και πανηγυρίζουν για το έργο τους.

Θηρίον το Αλύπητον

ΟΤΙ ΝΑΝΑΙ

Το σκηνικό στο προαύλιο του κλασικού κτιρίου του Πανεπιστημίου - όχι στα Προπύλαια. Πλήθος κόσμου μαζεμένο περιμένει με αγωνία τις πολιτικές εξελίξεις της κρίσης. Μέσα από το Πανεπιστήμιο αναμένεται να βγει ο Αντρέας Παπανδρέου που έχει βρυκολακιάσει από τις συνεχείς επικλήσεις του Παναγιωτακόπουλου και της παρέας του.

Στη λιμουζίνα που περιμένει απέξω μπαίνει πρώτη η Μαργαρίτα που κάθεται στη δεύτερη σειρά καθισμάτων. Μετά μπαίνει η χοντρή Δήμητρα Λιάνη που κάθεται στην τρίτη σειρά. Ακολουθούν συνοδοί αλλά ξαφνικά ξεσπά άγριος καυγάς και μαλλιοτράβηγμα μεταξύ των δύο κυριών και αναγκάζονται να επέμβουν τα ματ με δακρυγόνα. Μέσα στο χαμό εμπλέκεται και ο κακομοίρης ο Αντρέας που ευτυχώς δεν πεθαίνει γιατί είναι ήδη νεκρός. Τελικά η λιμουζίνα αναχωρεί για Πόρτο Χέλι όπου θα κάνει τα μπάνια του το φάντασμα του Αντρέα.

Εντωμεταξύ στο προαύλιο, ο Ραγκούσης απευθύνει διάγγελμα στο συγκεντρωμένο πλήθος. Χαιρετισμούς στέλνουν ο Μπελούτσι κι ο Ελευθερόπουλος. Ενώ με τον Ελευθερόπουλο κανείς δε συγκινείται, στο άκουσμα του Μπελούτσι κάποιος ξεσπάει σε λυγμούς, "Μπελούτσι μου".

Αυτό ήταν το απογευματινό μου όνειρο. Με τις υγείες μου.

Θηρίον το Αλύπητον

ΕΥΘΥΝΗ

Ψιθύρισε σήμερα κανείς αυτή τη λέξη;

Θηρίον το Αλύπητον

ΟΙ ΒΡΟΧΕΣ ΜΑΣ ΧΑΛΑΝΕ ΤΑ ΜΠΑΝΙΑ - ΚΡΙΜΑ

WE ARE THE NIGHT - WIR SIND DIE NACHT (2010)

Ψυχολογική ταινία φαντασίας. Άρεσε στο θηρίο όπως γενικά η αναγέννηση του γερμανικού κινηματογράφου.

Θηρίον το Αλύπητον

Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΘΑΝΑΣΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΝΑΤΑΛΙΑ

ΖΗΛΕΥΟΥΜΕ

ΦΑΡΜΑΚΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Το αντικαταθλιπτικόν που τσιμπάει κάθε αυγούλα το Θηρίον λέγεται cipralex.

Η συνάδελφος Ελένη παρετήρησε ότι τώρα με την κρίση, τα αντικαταθλιπτικά πρέπει να πάρουν ανάλογα ονόματα:

Cipralex (Τσιπραλέξ)
Paparalek (Παπαραλέκ)
Papageo (Παπατζό)
Samaranton (Σαμαραντόν)
Carageo (Καρατζό).

Τώρα, αντικαταθλιπτικά τα είπε, καταθλιπτικά τα είπε, θα σας γελάσω.

Θηρίον το Αλύπητον

Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ ΤΡΑΓΟΥ

του Άλκη Φιτσόπουλου H ιστορία που θα διαβάσετε έχει τον τίτλο «Η κατάρα του τράγου»...

Θα μπορούσε να έχει και «Η εκδίκηση του τράγου Μέρφι». Είναι μία από τις πολλές παραθλητικές ιστορίες κι έχει για πρωταγωνιστές έναν Έλληνα, τον τράγο του και την περίφημη ομάδα μπέιζμπολ Σικάγο Καμπς. Εξαιτίας του τράγου, έχει να πάρει τίτλο από το 1945! Παραμύθι ν’ αρχινίσει, λοιπόν. Η απίθανη ιστορία αρχίζει από το έμπα του 20ού αιώνα. Κάποιο παιδί, στον Παλαιόπυργο Αρκαδίας, ο Βασίλης Σκιάνης, όπως και χιλιάδες άλλοι Έλληνες, έπαιρνε των ομματιών του για την Αμερική. Για το «αμερικανικό όνειρο», για την αναζήτηση ενός καλύτερου αύριο. Φτάνει στο Σικάγο και εκεί, στην εποχή της ποτοαπαγόρευσης και των γκάνγκστερ, δουλεύει πολύ σκληρά και καταφέρνει να βάλει δυο δολάρια στην άκρη. Το πλύσιμο πιάτων ήταν το... κατεξοχήν επάγγελμα των Ελλήνων μεταναστών, θυμηθείτε και την ταινία «Οι νύφες» του Παντελή Βούλγαρη. Στα 1934, ο Βασίλης Σκιάνης, ο οποίος στο μεταξύ έγινε Bill Skianis, κατάφερε να μαζέψει 200 δολάρια και να αγοράσει το εστιατόριο «Lincoln Tavern». Είχε το όνομα ενός εκ των προέδρων των ΗΠΑ. Ο Μπιλ το μετονόμασε σε «Billy Goat Tavern». «Goat» είναι ο τράγος στα αγγλικά. Τι γυρεύει, λοιπόν, ένας τράγος στην ταβέρνα; Ο δαιμόνιος Βασίλης Σκιάνης ήθελε μια μασκότ για το μαγαζί. Εκείνες τις μέρες της αγοράς της ταβέρνας είχε σώσει έναν τράγο από βέβαιο θάνατο. Τον μετέφερε από το ένα μέρος στο άλλο, στο Σικάγο, ο τράγος έπεσε από την καρότσα και παραλίγο να πεθάνει. Αν πέθαινε τότε, σήμερα δεν θα υπήρχε αυτή η ιστορία. Ο Μπιλ Σκιάνης τον βάφτισε Μέρφι και τον είχε κάθε μέρα στην ταβέρνα. Οι Αμερικανοί ενθουσιάστηκαν από την πρωτοπόρα ιδέα του Μπιλ Σκιάνη και το μαγαζί, από μια απλή ταβέρνα, έγινε το στέκι των VIP. Όλοι οι επώνυμοι του Σικάγου ήθελαν ένα γεύμα ή ένα δείπνο με τον τράγο. Δέκα χρόνια μετά, το 1944, όταν ο πόλεμος τελείωνε στην Ευρώπη, ο Μπιλ Σκιάνης ήταν ένας μεγαλοεπιχειρηματίας στο Σικάγο. Και φυσικά, όπως κάθε Έλληνας που σέβεται τον εαυτό του, και εδώ και στην Αμερική, αναμείχτηκε με την πολιτική. Στο συνέδριο των Δημοκρατικών του 1944 στο Σικάγο, ο Μπιλ είχε κρεμάσει ταμπέλα έξω από το μαγαζί «Απαγορεύεται η είσοδος σε Ρεπουμπλικάνους». Παράλληλα, άνοιξε παρτίδες και με την ομάδα μπέιζμπολ του Σικάγου, τους περίφημους Καμπς. Είχε δικό του θεωρείο στο μεγάλο γήπεδο 50.000 θέσεων «Ρίνγκλεϊ Φιλντ» κι από εκεί παρακολουθούσε τα παιχνίδια. Μόνος του; Όχι, βέβαια. Με τον τράγο του μαζί. Τον Μέρφι, τη μασκότ του μαγαζιού. Ο οποίος Μέρφι ήταν και το γούρι των Καμπς, καθότι πριν από την έναρξη του αγώνα, συνοδευόμενος από το αφεντικό του, έκανε το γύρο του αγωνιστικού χώρου, γνωρίζοντας την αποθέωση από το πλήθος. Οκτώβριος του 1945 και οι Καμπς παίζουν τελικό στο μπέιζμπολ, κόντρα στους Ντιτρόιτ Τάιγκερς. Ήταν η 16η φορά που οι Καμπς έφταναν στον τελικό. Μάλιστα, σ’ αυτό το ματς, διεκδικούσαν τον τρίτο τους τίτλο σε εφτά σερί τελικούς! Τεράστιο επίτευγμα. Μετά από τρία ματς με τους Ντιτρόιτ, οι Καμπς ήταν μπροστά 2-1 στις νίκες, σπάζοντας την έδρα των αντιπάλων τους και, στις 6 Οκτωβρίου, τους περίμεναν στο «Ρίνγκλεϊ Φιλντ» για το τέταρτο παιχνίδι που θα έκρινε πολλά. Στο γήπεδο, ο Μπιλ κι ο τράγος έκαναν και πάλι την καθιερωμένη βόλτα τους και αποθεώθηκαν από την κερκίδα. «Όταν ο τράγος είναι εδώ, εμείς είμαστε πρωταθλητές», τραγουδούσε το πλήθος. Τα πράγματα όμως δεν ξεκίνησαν καλά για τους Καμπς. Στην 4η περίοδο η ομάδα τους ήταν πίσω στο σκορ, 4-1, και οι Ντιτρόιτ ήταν κοντά στο 2-2. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή που η αδρεναλίνη των θεατών έφτασε στα ύψη, ο Μέρφι έκανε την... ανάγκη του! Καταλαβαίνετε. Η δυσοσμία έπνιξε τους «επισήμους», η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική και όλοι στράφηκαν προς τη σουί τα του Σκιάνη. Ο πρόεδρος των Καμπς Φιλ Ρίνγκλεϊ ζήτησε από τους «μπράβους» να πετάξουν τον τράγο έξω από το γήπεδο. Ο Σκιάνης αντάλλαξε βαριές κουβέντες με τον πρόεδρο κι έφυγε εκτοξεύοντας κατάρες. «Οι Καμπς να μην φτάσουν ποτέ ξανά σε τελικό». Κι η κατάρα έπιασε! Οι Καμπς όχι μόνο έχασαν από το Ντιτρόιτ, αλλά για πολλά χρόνια από τότε ουδείς ασχολείται ξανά μαζί τους. Έγιναν μια μικρομεσαία ομάδα του πρωταθλήματος, ο κόσμος έφυγε από το γήπεδο. Αυτό στην αθλητική ιστορία των ΗΠΑ αναφέρεται ως «η κατάρα του τράγου». Οι μετέπειτα διοικήσεις των Καμπς ζήτησαν πολλές φορές από τον Σαμ Σκιάνη, ανιψιό του Μπιλ, να... λύσει τα μάγια. Έφεραν δεκάδες τράγους στο γήπεδο μπας και επαναληφθεί η ιστορία του Μέρφι, μάταια. Κάποιος, μάλιστα, έριξε την ιδέα να φέρουν τράγους από το χωριό του Μπιλ Σκιάνη, τον Πα λαιόπυργο. Η ιστορία δεν αναφέρει αν πράγματι ήρθαν ν’ αγοράσουν τράγους. Στο πέρασμα των χρόνων, οι Καμπς έγιναν και πάλι πρωταγωνιστές, αλλά σε τελικό δεν έπαιξαν ποτέ! Ο δε Μπιλ Σκιάνης δεν ξαναπάτησε ποτέ στο γήπεδο. Έφτιαξε μεγάλη αλυσίδα της «Ταβέρνας του Τράγου» και πέθανε σε βαθιά γεράματα το 1970... Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα" στις 3/2/11 Για την αντιγραφή : Θηρίον το Αλύπητον

ΤHE ROOMMATE (2011)

Χαμηλού επιπέδου ταινία με χιλιοπαιγμένη σεναριακή ιδέα, σε διάφορες παραλλαγές. Προς τι λοιπόν η ενασχόληση του Θηρίου;

Το μήνυμα της ταινίας που μάλιστα απευθύνεται σε νεανικό κοινό, είναι μεσαιωνικό : Ο ψυχικά άρρωστος είναι επικίνδυνος και ως εκ τούτου δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται με συμπάθεια, ακόμη κι όταν είναι φανερό ότι ψάχνει απεγνωσμένα την αποδοχή και την στήριξη. Πρέπει να περιθωριοποιείται και να μένει μακριά από τους "υγιείς" που όσο καθίκια και νάναι έχουν το συγκριτικό πλεονέκτημα ότι δε νοσούν.

Στα καθ' ημάς βέβαια ο μεσαίωνας είναι παρών. Οι τοπικές κοινωνίες αντιδρούν με ιερό μένος όταν πρόκειται να φτιαχτεί στη γειτονιά τους ένας ξενώνας για άπορους ή απόκληρους ψυχικά ασθενείς. Δεν τους φοβίζουν τόσο αυτοί που σκοτώνουν εν ψυχρώ και με σώας τας φρένας για ένα κατοστάρικο. Τους τρομοκρατεί ο δαιμονοποιημένος άρρωστος, ο διαφορετικός. Δε μπορεί να σκοτώσει κι αυτός για ένα κατοστάρικο; Αυτό τουλάχιστον θα το καταλαβαίνανε!

Σαν επιμύθιο μια συμβουλή : Δείτε από το internet την εκπομπή του Σταύρου Θεοδωράκη, του μοναδικού ίσως πραγματικού δημοσιογράφου που διαθέτουμε, για το Δρομοκαϊτειο.

Θηρίο το Αλύπητο

ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ

Παππούλη, το παραμύθι τελείωσε. Δεν είχε Δράκουλα αλλά είχε γυμνό βασιλιά. Το κακό είναι ότι δε θα μπορείς να το λες στα εγγόνια σου...

Θηρίον το Αλύπητον

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΝΗΜΗ

Αυτές οι κατσαρόλες που βαράνε στο Σύνταγμα δεν είναι κι ο καλύτερος συνειρμός...

Θηρίον το Αλύπητον

ΤΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕ Ο ΚΑΡΑΓΚΟΥΝΗΣ;

Σε παρατήρηση δημοσιογράφου ότι η Εθνική μας χρωστάει μια καλή εμφάνιση, ο αρχηγός απάντησε :

Δεν αναγνωρίζουμε κανένα χρέος!

Θηρίον το Αλύπητον

ΕΤΣΙ ΘΑ ΣΩΘΕΙ Η ΕΛΛΑΣ!

Αυτό, αυτό, αυτό είναι σωστό, στο Σύνταγμα για μούτζωμα, καφέ και παγωτό.

Θηρίον το Αλύπητον

ΟΜΠΡΟΣ ΒΟΗΘΑΤΕ ΝΑ ΣΗΚΩΣΟΥΜΕ...

ΚΟΥΙΖ

Α. Ποια είναι η τενίστρια που κρύβει το μπαλάκι της;

Β. Ποιος είναι ο εκ Πύλου κομματάρχης που ψάχνει το μπαλάκι του;

Θηρίον το Αλύπητον

ΚΙΝΗΜΑ "ΓΙΩΡΓΟΣ ΘΑΛΑΣΣΗΣ"

"Μια σπίθα αρκεί για να βάλει φωτιά σ' ολόκληρο τον κάμπο" είπε ο Μεγάλος Τιμονιέρης Μάο Τσε Τουγκ.

Ο Μεγάλος Τιμονιέρης έδωσε έμπνευση στο Μεγάλο Μουσουργό που έκανε το κίνημα "Σπίθα" για να βάλει φωτιά στο Σύνταγμα.

Ο Μεγάλος Μουσουργός ενέπνευσε την αφεντιά μου το Θηρίον το Αλύπητον που από τον Σπίθα προτίμησα τον αρχηγό, το ηρωικό παιδί φάντασμα, το Γιώργο Θαλάσση. Έτσι έφτιαξα το κίνημα εμού του ιδίου "Γιώργος Θαλάσσης".

Μέσω του Μουροτέφτερου, το κίνημα Γου - Θου καλεί τους αγουροξυπνημένους πολίτες σε συγκέντρωση στο Α' Νεκροταφείο. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει :

- Μακριά Γαϊδούρα.
- Ένα ρούμι και κατούμι.
- Ξυλίκι.
- Ανάγνωση του "Θα πάω να φτύσω στους τάφους σας".

Τέλος, θα ψάλουμε όλοι μαζί, η γενιά των 500ευρώ, η γενιά των 700ευρώ, η γενιά όλοι μαζί τα φάγαμε κι η γενιά με το ένα πόδι στον τάφο, το "Η ζωή εν τάφω".

Θηρίον το Αλύπητον.