Ο καλύτερός τους φίλος επιστρέφει.
Θηρίον το Αλύπητον
Θηρίον το Αλύπητον
Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011
ΖΑΒΑΡΑΚΑΤΡΑΝΕΜΙΑ
Από sport.gr
Μαυροκουκουλάκης: Δεν γίνεται να έχουμε πρόεδρο έναν βολεϊμπολίστα
Βαρδινογιάννης: Ποιος είσαι που θα μας πεις και τι θα γίνει; Δεν είσαι μέτοχος της ΠΑΕ
Μαυροκουκουλάκης: Εγώ είμαι καπετάνιος. Εγώ ήμουν στα τάνκερ και ρώτησε το θείο σου να σου πει
Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011
A BAD DREAM
Όταν ο φυλακόβιος θα είναι στη Βαρκελώνη, ο κουμπάρος του θα ταϊζει τα περιστέρια του και τα παλτά του θα τάχει φάει ο σκόρος.
Θηρίον το Αλύπητον
Θηρίον το Αλύπητον
Τρίτη 29 Μαρτίου 2011
ΤΙ ΛΕΕΙ Ο ΝΙΚΟΛΑΚΟ (από sport f-m.gr)
• Για να είμαι ειλικρινής, εγώ έχω μία πάγια άποψη για τις μεταγραφές, που δεν είναι τόσο εμπορική, αλλά νομίζω ότι είναι…ποδοσφαιρική. Κι αυτό μετράει. Δεν με καίει να πέσουν πολλά λεφτά στις μεταγραφές. Αυτό που με καίει είναι να έχω καλή ομάδα. Κι έχω πάντα το παράδειγμα, ότι ο Ολυμπιακός ήταν καλύτερος με τον Πουρσανίδη κόφτη, παρά με τον Καρεμπέ κόφτη! Κι ας ήταν ο Καρεμπέ άλλη κλάση.
• Πάρτε τώρα για παράδειγμα τις μεταγραφές του Ολυμπιακού το περασμένο καλοκαίρι. Από ποιες μεταγραφές περίμενε ο σύλλογος τα περισσότερα και καλύτερα; Από τον Ριέρα, που ήταν και η πιο ακριβή. Από τον Πάντελιτς, που είχε μέσο όρο 13 γκολ τον χρόνο στην Μπουντεσλίγκα. Από τον Ρόμενταλ, που είναι ένα «όνομα» κι είχε κάνει ένα καλό Μουντιάλ. Κι από τον Ουρτάδο, που ήταν η μεταγραφή που επίμονα ζητούσε ο Βαλβέρδε.
• Τώρα που τελειώνει η σεζόν και κάνουμε τη σούμα, τι βλέπουμε; Ότι η ομάδα πήρε τα περισσότερα και τα καλύτερα από «άλλες» μεταγραφές. Από τον 34χρονο Ιμπαγάσα, πρώτο βιολί και ηγέτη του Ολυμπιακού. Από τον «υπό αμφισβήτηση» (μετά την κακή διετία του στη Σεντ Ετιέν) Μιραλάς, πρώτο σκόρερ και πιο «πλήρους μέλλοντος» άσο. Από τον άσημο Φουστέρ, με τα εφτά τρίποντα. Κι από τον Μοντέστο, που από τα 21 τελευταία παιχνίδια σε πρωτάθλημα και κύπελλο, έχει βγάλει 19 ολόκληρα 90λεπτα με ξεχωριστή επιτυχία.
• Δεν υποτιμάω την προσφορά και των άλλων παιδιών και δη του Ριέρα (αρκετές ασίστ και αρκετά γκολ, έστω χωρίς καμία σφραγίδα του σε ντέρμπι), αλλά και του Πάντελιτς (που τρία τέσσερα ματσάκια τα καθάρισε). Ακόμη κι ο Ρόμενταλ με τον Ουρτάδο σε κάποια παιχνίδια βοήθησαν, άσχετα αν η γενική εικόνα τους δεν ήταν καλή. Αλλά την μεγάλη προσφορά την είχαν, νομίζω, κύρια οι άλλες τέσσερις μεταγραφές, οι πιο…αθόρυβες. Ακόμη κι ο Χολέμπας, η πιο φτηνή μεταγραφή, μια χαρά μας κάθισε. Έβγαλε με μεγάλη αξιοπρέπεια κάπου 15 γεμάτα 90λεπτα.
• Για να μην πάω στη μεταγραφή του Τζιμπούρ το Γενάρη, που οι περισσότεροι την είδαν με μισό μάτι. Κι ο Αλγερινός πρόλαβε κι έβαλε γκολ και στις τέσσερις ομάδες που πέρσι είχαν τερματίσει στη βαθμολογία πάνω από τον Ολυμπιακό! Σε Παναθηναϊκό, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ κι Άρη.
• Που θέλω να καταλήξω; Μήπως ο μπούσουλας για τις μεταγραφές της νέας σεζόν, πρέπει να είναι οι μεταγραφές αυτής της σεζόν; Καλοί ελεύθεροι παίκτες (στιλ Ιμπαγάσα, Τζιμπούρ, Μοντέστο), εργαλεία όχι πολύ ακριβά (στιλ Φουστέρ, Χολέμπας) κι άμα λάχει και κανένας δανεικός, αν έχει προοπτική (στιλ Μιραλάς)-αλλά παρακαλώ πολύ λιγότερο μπλεγμένη περίπτωση…
• Κι αν υπάρξουν παραπάνω λεφτά για ξόδεμα, να ξοδευτούν σε πιο προσεχτικές επιλογές από τους «ακριβούς» του περασμένου καλοκαιριού…
• Μπορεί να είμαι αντιεμπορικός, να μην «λέω» αυτά που θέλει ο πολύς κόσμος, για μεταγραφάρες κλπ, κλπ, αλλά τελικά έχω λάθος;
Κ. Νικολακόπουλος
• Πάρτε τώρα για παράδειγμα τις μεταγραφές του Ολυμπιακού το περασμένο καλοκαίρι. Από ποιες μεταγραφές περίμενε ο σύλλογος τα περισσότερα και καλύτερα; Από τον Ριέρα, που ήταν και η πιο ακριβή. Από τον Πάντελιτς, που είχε μέσο όρο 13 γκολ τον χρόνο στην Μπουντεσλίγκα. Από τον Ρόμενταλ, που είναι ένα «όνομα» κι είχε κάνει ένα καλό Μουντιάλ. Κι από τον Ουρτάδο, που ήταν η μεταγραφή που επίμονα ζητούσε ο Βαλβέρδε.
• Τώρα που τελειώνει η σεζόν και κάνουμε τη σούμα, τι βλέπουμε; Ότι η ομάδα πήρε τα περισσότερα και τα καλύτερα από «άλλες» μεταγραφές. Από τον 34χρονο Ιμπαγάσα, πρώτο βιολί και ηγέτη του Ολυμπιακού. Από τον «υπό αμφισβήτηση» (μετά την κακή διετία του στη Σεντ Ετιέν) Μιραλάς, πρώτο σκόρερ και πιο «πλήρους μέλλοντος» άσο. Από τον άσημο Φουστέρ, με τα εφτά τρίποντα. Κι από τον Μοντέστο, που από τα 21 τελευταία παιχνίδια σε πρωτάθλημα και κύπελλο, έχει βγάλει 19 ολόκληρα 90λεπτα με ξεχωριστή επιτυχία.
• Δεν υποτιμάω την προσφορά και των άλλων παιδιών και δη του Ριέρα (αρκετές ασίστ και αρκετά γκολ, έστω χωρίς καμία σφραγίδα του σε ντέρμπι), αλλά και του Πάντελιτς (που τρία τέσσερα ματσάκια τα καθάρισε). Ακόμη κι ο Ρόμενταλ με τον Ουρτάδο σε κάποια παιχνίδια βοήθησαν, άσχετα αν η γενική εικόνα τους δεν ήταν καλή. Αλλά την μεγάλη προσφορά την είχαν, νομίζω, κύρια οι άλλες τέσσερις μεταγραφές, οι πιο…αθόρυβες. Ακόμη κι ο Χολέμπας, η πιο φτηνή μεταγραφή, μια χαρά μας κάθισε. Έβγαλε με μεγάλη αξιοπρέπεια κάπου 15 γεμάτα 90λεπτα.
• Για να μην πάω στη μεταγραφή του Τζιμπούρ το Γενάρη, που οι περισσότεροι την είδαν με μισό μάτι. Κι ο Αλγερινός πρόλαβε κι έβαλε γκολ και στις τέσσερις ομάδες που πέρσι είχαν τερματίσει στη βαθμολογία πάνω από τον Ολυμπιακό! Σε Παναθηναϊκό, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ κι Άρη.
• Που θέλω να καταλήξω; Μήπως ο μπούσουλας για τις μεταγραφές της νέας σεζόν, πρέπει να είναι οι μεταγραφές αυτής της σεζόν; Καλοί ελεύθεροι παίκτες (στιλ Ιμπαγάσα, Τζιμπούρ, Μοντέστο), εργαλεία όχι πολύ ακριβά (στιλ Φουστέρ, Χολέμπας) κι άμα λάχει και κανένας δανεικός, αν έχει προοπτική (στιλ Μιραλάς)-αλλά παρακαλώ πολύ λιγότερο μπλεγμένη περίπτωση…
• Κι αν υπάρξουν παραπάνω λεφτά για ξόδεμα, να ξοδευτούν σε πιο προσεχτικές επιλογές από τους «ακριβούς» του περασμένου καλοκαιριού…
• Μπορεί να είμαι αντιεμπορικός, να μην «λέω» αυτά που θέλει ο πολύς κόσμος, για μεταγραφάρες κλπ, κλπ, αλλά τελικά έχω λάθος;
Κ. Νικολακόπουλος
ΕΙΛΙΚΡΙΝΗΣ ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ
Μιλώ για τα κακώς κείμενα και συνειδητοποιώ ότι συμβάλλω κι εγώ σ' αυτά. Ντρέπομαι και ταπεινώνομαι εσωτερικά. Δεν χρειάζεται να το φωνάξω. Αρκεί την άλλη φορά που θα μιλήσω να έχω βελτιώσει στάση και συμπεριφορά ώστε να αιστανθώ καλύτερα.
Μιλώ για θετικά παραδείγματα και σωστές συμπεριφορές. Συνειδητοποιώ ότι μικρή σχέση έχω με αυτές. Ντρέπομαι και ταπεινώνομαι εσωτερικά. Δεν χρειάζεται να το φωνάξω. Αρκεί την άλλη φορά που θα μιλήσω να συμπεριλαμβάνομαι στα θετικά παραδείγματα.
Θηρίον το Αλύπητον
Μιλώ για θετικά παραδείγματα και σωστές συμπεριφορές. Συνειδητοποιώ ότι μικρή σχέση έχω με αυτές. Ντρέπομαι και ταπεινώνομαι εσωτερικά. Δεν χρειάζεται να το φωνάξω. Αρκεί την άλλη φορά που θα μιλήσω να συμπεριλαμβάνομαι στα θετικά παραδείγματα.
Θηρίον το Αλύπητον
Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011
Κυριακή 27 Μαρτίου 2011
Σάββατο 26 Μαρτίου 2011
ΦΥΛΑΚΟΒΙΕ ΔΕΝ ΤΑ ΛΕΜΕ ΜΟΝΟ ΕΜΕΙΣ.
Δημοσίευμα της καταλανικής «Sport» αναφέρει πως η διαιτησία έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην έκβαση του δεύτερου αγώνα των προημιτελικών και χρησιμοποιεί ισχυρισμούς που είναι τουλάχιστον ασεβείς απέναντι στον Ζέλικο Ομπράντοβιτς.
«Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς αναδεικνύεται σε καθοριστικό παράγοντα της σειράς, γιατί έχει καταφέρει να φέρει τους αγώνες στα μέτρα του με κάθε τρόπο. Ως ο προπονητής που έχει τον περισσότερο σεβασμό από κάθε άλλον στην Ευρώπη από την πλευρά των διαιτητών, έχει διασφαλίσει-με εξαίρεση τις δύο πρώτες περιόδους στον αγώνα της Πέμπτης-πως το παιχνίδι θα παίζεται στα μέτρα του Παναθηναϊκού: με πολλή σκληρότητα και δύναμη, ώστε να αποσυντονιστεί η Μπαρτσελόνα. Η διαιτησία στον αγώνα της Πέμπτης (Τσέρεμπουχ, Ντοζάι και Ζαμοΐσκι) είναι από τις χειρότερες που έχουμε δει. Τιμώρησε τον Ναβάρο με τεχνική ποινή για μία φάση στην οποία διαμαρτυρήθηκε έπειτα από συνεχή πεντακάθαρα φάουλ που έκαναν οι παίκτες του Παναθηναϊκού και δεν τιμωρήθηκαν. Ήταν μια διαιτησία φοβισμένη και επηρεασμένη από τους θεατρινισμούς του Ομπράντοβιτς, που είναι αδύνατο να καταλάβουμε πώς έφυγε από το ‘Παλάου Μπλαουγκράνα’-όπως και ο Διαμαντίδης-χωρίς να δεχτεί ούτε μια τεχνική ποινή επειδή έκανε χειρονομίες, έβριζε και φόβιζε τους διαιτητές. Οι πρωταθλητές Ευρώπης αξίζουν μεγαλύτερο σεβασμό από τη διαιτησία. Κι αν έχουν τέτοια σφυρίγματα στην έδρα τους, φοβόμαστε τι θα γίνει την άλλη εβδομάδα στο ΟΑΚΑ με 20.000 θεατές στις κερκίδες. Ελπίζουμε κάποιος να το έχει λάβει υπόψη του αυτό», αναφέρει το δημοσίευμα και προσθέτει: «Η Μπαρτσελόνα ξέρει τι πρέπει να κάνει σαν ομάδα. Οι υπόλοιποι είναι παράγοντες που δεν μπορεί να τους ελέγξει».
Για την αντιγραφή : Θηρίον το Αλύπητον
«Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς αναδεικνύεται σε καθοριστικό παράγοντα της σειράς, γιατί έχει καταφέρει να φέρει τους αγώνες στα μέτρα του με κάθε τρόπο. Ως ο προπονητής που έχει τον περισσότερο σεβασμό από κάθε άλλον στην Ευρώπη από την πλευρά των διαιτητών, έχει διασφαλίσει-με εξαίρεση τις δύο πρώτες περιόδους στον αγώνα της Πέμπτης-πως το παιχνίδι θα παίζεται στα μέτρα του Παναθηναϊκού: με πολλή σκληρότητα και δύναμη, ώστε να αποσυντονιστεί η Μπαρτσελόνα. Η διαιτησία στον αγώνα της Πέμπτης (Τσέρεμπουχ, Ντοζάι και Ζαμοΐσκι) είναι από τις χειρότερες που έχουμε δει. Τιμώρησε τον Ναβάρο με τεχνική ποινή για μία φάση στην οποία διαμαρτυρήθηκε έπειτα από συνεχή πεντακάθαρα φάουλ που έκαναν οι παίκτες του Παναθηναϊκού και δεν τιμωρήθηκαν. Ήταν μια διαιτησία φοβισμένη και επηρεασμένη από τους θεατρινισμούς του Ομπράντοβιτς, που είναι αδύνατο να καταλάβουμε πώς έφυγε από το ‘Παλάου Μπλαουγκράνα’-όπως και ο Διαμαντίδης-χωρίς να δεχτεί ούτε μια τεχνική ποινή επειδή έκανε χειρονομίες, έβριζε και φόβιζε τους διαιτητές. Οι πρωταθλητές Ευρώπης αξίζουν μεγαλύτερο σεβασμό από τη διαιτησία. Κι αν έχουν τέτοια σφυρίγματα στην έδρα τους, φοβόμαστε τι θα γίνει την άλλη εβδομάδα στο ΟΑΚΑ με 20.000 θεατές στις κερκίδες. Ελπίζουμε κάποιος να το έχει λάβει υπόψη του αυτό», αναφέρει το δημοσίευμα και προσθέτει: «Η Μπαρτσελόνα ξέρει τι πρέπει να κάνει σαν ομάδα. Οι υπόλοιποι είναι παράγοντες που δεν μπορεί να τους ελέγξει».
Για την αντιγραφή : Θηρίον το Αλύπητον
ΤΟ ΥΦΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΗΘΟΣ ΤΩΝ ΧΑΤΖΗΧΡΗΣΤΩΝ
"Κυριακή 20-3-2011
Γύρω στις 22:30 στα Σπάτα περίπου τετρακόσιοι φίλαθλοι– οπαδοί οργανωμένοι και μη της ΙΔΕΑΣ (γιατί ομάδα δεν υπάρχει) ΑΕΚ, περιμένουν την αποστολή με τον επικεφαλή (των ποιών;;;) να λάβουν κάποιες εξηγήσεις. ΑΛΛΑ ΠΟΙΟΣ ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ!!
Η καρδιά ήταν παγωμένη εκείνο το βράδυ στα Σπάτα, όπως καιρό τώρα. Τα συναισθήματα των τετρακοσίων ίδια και απαράλλαχτα με αυτά των εκατομμυρίων υποστηρικτών αυτής της ΙΔΕΑΣ (είπαμε ομάδα δεν υπάρχει). Όλοι νιώθουμε το ίδιο, πίκρα, θυμό, αγανάκτηση, λύπη...ΟΛΟΙ παρόντες και μη. ΑΛΛΑ ΠΟΙΟΣ ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ!!
Όσο περιμένουμε τους “θριαμβευτές” του Γ. Καραισκάκης ένα γεγονός πάει να κάνει ακόμα χειρότερη τη βραδιά εκείνη. Ένας φίλαθλος – οπαδός παρασύρεται από ένα αυτοκίνητο περιμένοντας τους παίχτες, τον πρόεδρο, τον προπονητή, κάποιον τέλος πάντων να του εξηγήσει γιατί νιώθει αυτά τα συναισθήματα. ΕΥΤΥΧΩΣ το παιδί δεν έχει κάτι σοβαρό και θα έχει πολλά χρόνια μπροστά του να τραγουδάει σε όλα τα γήπεδα της γης για την ΙΔΕΑ του. ΑΛΛΑ ΠΟΙΟΣ ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ!!!
Μαθαίνουμε γύρω στις 00:30 πως οι παίχτες (ποιοι;;;), ο προπονητής (ποιος;;;), ο αρχηγός της αποστολής (ποιος;;;) και όποιοι άλλοι ήταν στο πούλμαν της επιστροφής, επέστρεψαν σπίτια τους με ταξί. Κανείς δεν θα δώσει πάλι εξηγήσεις. Όχι πως δεν το περιμέναμε. Αλλά συνεχίζουμε να περιμένουμε. ΑΛΛΑ ΠΟΙΟΣ ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ!!!
Γύρω στη 01:00 βρίσκουμε το τηλέφωνο του μισθοφόρου “προέδρου” και του ζητάμε, ως ελάχιστο σεβασμό στον κόσμο της ΑΕΚ να έρθει να του μεταφέρουμε, όχι ότι νιώθουν οι εκατό που έχουν απομείνει πλέον στο σημείο, αλλά όλος ο κόσμος της αγαπημένης μας ΙΔΕΑΣ. Να του μεταφέρουμε τα συναισθήματά μας και τον προβληματισμό μας για το μέλλον της ΑΕΚΑΡΑΣ μας. ΑΛΛΑ ΠΟΙΟΣ ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ!!!
01:30 και μια γκρι mercedes με το μισθοφόρο “πρόεδρο” και τον μισθοφόρο “γενικό αρχηγό” της ομάδας φτάνει στο σημείο. Για κάποιον παίχτη δεν το συζητάμε, κοιμούνται ήδη. ΑΛΛΑ ΠΟΙΟΣ ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ!!!
Τους ζητάμε το αυτονόητο, μετά τη σημερινή ξεφτίλα, να θέσουν τις παραιτήσεις τους στη διάθεση των ιδιοκτητών - μεγαλομετόχων (Παππάς - Νοτιάς) πρώτα αυτοί οι δύο, ως ένδειξη σεβασμού στον κόσμο, στη φανέλα, στην ιστορία της ΑΕΚ. Είναι λίγοι γι' αυτήν την ΙΔΕΑ. Αποδείχτηκαν λίγοι. Το ίδιο θα λέγαμε αν ήταν εκεί και οι παίχτες ή ο προπονητής, αλλά είπαμε, αυτοί κοιμούνται. ΑΛΛΑ ΠΟΙΟΣ ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ!!!
Ο “Μπίλαρος” μας είπε επί λέξη πως : “Έχω παραιτηθεί από σήμερα (20-3-2011) και θα πάω στο χωριό μου τη Θεσσαλονίκη να αράξω και να γουστάρω”. Ο πρόεδρος το ίδιο, ότι η παραίτηση του είναι στη διάθεση των ιδιοκτητών – μεγαλομετόχων. Για τους λόγους βέβαια της κατάντιας της ΑΕΚ ούτε κουβέντα και άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. ΑΛΛΑ ΠΟΙΟΣ ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ!!!
Έξι ημέρες μετά και ο μόνος που νοιάζεται είμαστε εμείς, ο κόσμος της ΑΕΚ. Οι αδερφές, γιατί για αδερφές πρόκειται, ακόμα να παραιτηθούν. Τα λόγια τους μείναν λόγια. Λόγια φόβου για να μην φάνε ξύλο, για να μας ικανοποιήσουν έστω στιγμιαία. Τόσο ΑΔΕΡΦΕΣ. Φαίνεται πως για εσάς κυρίες μου οι παχυλοί σας μισθοί, η ζωάρα που κάνετε από την ΑΕΚ πίνοντας το ουίσκι σας σε πολυτελή ξενοδοχεία, η καυλάντα και το ψώνιο σας, να βγαίνει ο εαυτό σας από την αφάνεια, έχοντας τον τίτλο του προέδρου της ΑΕΚ, (γιατί αν δεν τον είχατε ούτε η νονά που σας βάφτισε δεν θα ήξερε το όνομα σας), είναι ποιο σημαντικό από το σεβασμό απέναντι στην ομάδα και πολύ περισσότερο τον κόσμο της. Εσείς ΑΔΕΡΦΕΣ ζείτε από την ΑΕΚ ενώ εμείς ζούμε για την ΑΕΚ και αφού δεν παραιτείστε θα σας παραιτήσουμε εμείς. Η ΥΠΟΜΟΝΗ ΤΕΛΕΙΩΣΕ.
ΓΝΗΣΙΑ ΘΥΡΑ 21 1975 – ORIGINAL 21 1982"
Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΑΝΟΗΣΗ
Από το βιβλίο "Ο καημός του ενός" του Στέλιου Ράμφου.
Επιμένω σ' αυτό το σημείο. Στον τόπο μας δεν έχομε μάθει ακόμη να δουλεύουμε επί των κριτηρίων μιας σκέψεως και επί της μεθόδου, που κάνει την ανάπτυξι ζωντανό οργανισμό. Μας κατέχει η νοοτροπία επαρχιωτών λογίων. Μπορεί να μην το νοιώθουμε και να μη μας ενοχλή, επειδή αποτελεί στοιχείο του είναι μας, καταβάλλουμε ωστόσο εξακολουθητικά το βαρύ λύτρο της πνευματικής μιζέριας. Ο επαρχιώτης λόγιος είναι χαρακτήρας και όχι εξωτερικός προσδιορισμός. Κατά βάθος πρόκειται για άτολμο άτομο, καθηλωμένο σε νεανικά βιώματα και διαβάσματα, τα οποία αναβαπτίζει φραστικά στο επικρατούν ιδεολογικό ρεύμα της εποχής και του περιβάλλοντός του. Η ανησυχία του δεν ξεπερνά την επιβεβαίωσί του και η ανασφάλειά του τον κάνει τυραννικά απαιτητικό. Τίποτε στο διανοητικό του στερέωμα δεν υπερβαίνει το φράγμα της νευρώσεώς του, καμμία ρωγμή στον ορίζοντα δεν αφήνει να περάση μέσα του το ζωτικό σφρίγος της πάλης των ιδεών. Παρακολουθεί τα γεγονότα για να ασφαλισθή, χωρίς κατά βάθος να τα σκέπτεται, και ιεραρχεί μέσα του τα πάντα για να κρατή θέση στον εαυτό του. Το αίτημα αυτής της θέσεως κάνει τη λογική του αποπνικτική και αφαιρεί από τη ζωή του την αληθινή αγωνία της ελευθερίας. Το κενό της αγωνίας τον σπρώχνει σε ηθική ρητορεία, μεγαληγορία καταγγελτική, η οποία στεγνώνει την ύπαρξι από κάθε χυμό του αισθήματος, από κάθε γενναιοδωρία. Με περιεχόμενο την κοινοτοπία και ρεαλισμό την αίσθησι της προσωπικής του υποχονδρίας δεν διακινδυνεύει τίποτε. Σέρνεται πίσω από το ύφος του, κρύβεται μέσα στην ηθική του. Με τέτοιον εσωτερικό εγκλωβισμό πώς να πάρη απόστασι από τον εαυτό του και να σταθή με καθαρό μάτι απέναντι στα πράγματα, να τα αντιμετωπίση ως όντα καθ' εαυτά, όχι ως όντα για εκείνον;
Για την αντιγραφή : Θηρίον το Αλύπητον
Επιμένω σ' αυτό το σημείο. Στον τόπο μας δεν έχομε μάθει ακόμη να δουλεύουμε επί των κριτηρίων μιας σκέψεως και επί της μεθόδου, που κάνει την ανάπτυξι ζωντανό οργανισμό. Μας κατέχει η νοοτροπία επαρχιωτών λογίων. Μπορεί να μην το νοιώθουμε και να μη μας ενοχλή, επειδή αποτελεί στοιχείο του είναι μας, καταβάλλουμε ωστόσο εξακολουθητικά το βαρύ λύτρο της πνευματικής μιζέριας. Ο επαρχιώτης λόγιος είναι χαρακτήρας και όχι εξωτερικός προσδιορισμός. Κατά βάθος πρόκειται για άτολμο άτομο, καθηλωμένο σε νεανικά βιώματα και διαβάσματα, τα οποία αναβαπτίζει φραστικά στο επικρατούν ιδεολογικό ρεύμα της εποχής και του περιβάλλοντός του. Η ανησυχία του δεν ξεπερνά την επιβεβαίωσί του και η ανασφάλειά του τον κάνει τυραννικά απαιτητικό. Τίποτε στο διανοητικό του στερέωμα δεν υπερβαίνει το φράγμα της νευρώσεώς του, καμμία ρωγμή στον ορίζοντα δεν αφήνει να περάση μέσα του το ζωτικό σφρίγος της πάλης των ιδεών. Παρακολουθεί τα γεγονότα για να ασφαλισθή, χωρίς κατά βάθος να τα σκέπτεται, και ιεραρχεί μέσα του τα πάντα για να κρατή θέση στον εαυτό του. Το αίτημα αυτής της θέσεως κάνει τη λογική του αποπνικτική και αφαιρεί από τη ζωή του την αληθινή αγωνία της ελευθερίας. Το κενό της αγωνίας τον σπρώχνει σε ηθική ρητορεία, μεγαληγορία καταγγελτική, η οποία στεγνώνει την ύπαρξι από κάθε χυμό του αισθήματος, από κάθε γενναιοδωρία. Με περιεχόμενο την κοινοτοπία και ρεαλισμό την αίσθησι της προσωπικής του υποχονδρίας δεν διακινδυνεύει τίποτε. Σέρνεται πίσω από το ύφος του, κρύβεται μέσα στην ηθική του. Με τέτοιον εσωτερικό εγκλωβισμό πώς να πάρη απόστασι από τον εαυτό του και να σταθή με καθαρό μάτι απέναντι στα πράγματα, να τα αντιμετωπίση ως όντα καθ' εαυτά, όχι ως όντα για εκείνον;
Για την αντιγραφή : Θηρίον το Αλύπητον
ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΙΕΣΤΗΡΙΟΥ: ΜΕΤΑΜΕΣΟΝΥΚΤΙΟΣ ΕΙΔΗΣΙΣ!
ΑπΙφ και Θηρίον σκέφτηκαν να κάνουν μήνυση στον παππούλη για την ατιμωτική καταστροφή των πτυχίων τους. Η πληροφορία ότι ο παππούς δήλωσε πως έχασε ο Γιαννάκης ελέγχεται ως ανακριβής. Πρυτάνευσε η λογική και αποφασίστηκε να περιμένουμε την εξέλιξη της σειράς.
Πάντως τα λιβανιστήρια δεν έχασαν τη δουλειά τους. Έπιασαν τώρα το άλλο κουμπαράκι.
Θηρίον το Αλύπητον
Πάντως τα λιβανιστήρια δεν έχασαν τη δουλειά τους. Έπιασαν τώρα το άλλο κουμπαράκι.
Θηρίον το Αλύπητον
Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011
ΧΕΡΙ ΣΤΟΥΣ ΛΑΔΙΑΡΗΔΕΣ
Δημήτρη Ρέππα, αρκάδα "λοχαγέ", προς σε κράζω:
Οι βρωμιάρηδες στο υπουργείο σου εξακολουθούν να τα πιάνουνε σε όλες τις εξετάσεις. Πρόσεξέ το παιδί μου.
Θηρίον το Αλύπητον
Οι βρωμιάρηδες στο υπουργείο σου εξακολουθούν να τα πιάνουνε σε όλες τις εξετάσεις. Πρόσεξέ το παιδί μου.
Θηρίον το Αλύπητον
Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011
Η ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΤΙΚΗ ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΘΗΡΙΟΥ
Ο Πονηρόσοφος δεν πήρε χθες μόνο το δίπλωμα του δυστυχούς Πιανιτζάνι. Παρέλαβε και τα πτυχία αναλυτή από Θηρίον και ΑπΙφ και τα έκανε πρωινά χαρτιά τουαλέτας.
Θηρίον στο Λαγούμι
Θηρίον στο Λαγούμι
Τρίτη 22 Μαρτίου 2011
ΣΤΗΝ ΠΥΡΑ
Θα είμουν αισιόδοξος για το μέλλον αυτής της χώρας εάν τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας πέταγαν τα βαρίδια του άθλιου εαυτού τους. Το ΠΑΣΟΚ το άθλιο κομμάτι του λαϊκίστικου τάχαμου σοσιαλιστικού εαυτού του και η ΝΔ το άθλιο κομμάτι της λαϊκίστικης Δεξιάς .Και τα δύο αυτά άθλια κομμάτια πιστεύουν διαχρονικά ότι το το κράτος τους ανήκει. Θέλουν να διορίζουν και να διορίζονται, θέλουν να αρπάζουν προνόμια που δεν τους ανήκουν και να παραχωρούν προνόμια που δεν είναι δικά τους, θέλουν να επιτυνχάνουν τα πάντα δίνοντας μίζες ή παίρνοντας μίζες, θέλουν να μοιράζουν λεφτά που δεν είναι δικά τους και να μοιράζονται την δύναμη της εξουσίας, τέλος θέλουν να μην βραχεί ούτε το νυχάκι τους από το τσουνάμι της οικονομικής κρίσης αυτοί, τα παιδάκια τους,τα φιλαράκια τους, τα κουμπαράκια τους , τα συντροφάκια τους, τα συναδελφάκια τους αλλά και τα χωριανάκια τους και όλοι οι άλλοι ας χαθούν στα κύματα της φτώχειας και της εξαθλίωσης. Όμως δεν πρέπει να πετάξουν τους άθλιους αυτούς εαυτούς τους στα σκουπίδια. Οι παθογόνοι οργανισμοί δεν παθαίνουν τίποτε στις χωματερές αντίθετα πολλαπλασιάζονται και τους ξαναβρίσκεις σύντομα στο πιάτο σου. Η μόνη λύση και η μόνη ελπίδα είναι να καούν στην πυρά!!!!!!
ΑΠΙΦ
Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011
ΕΡΩΤΗΣΙΣ
Μήπως αρχιστράτηγος της επιθέσεως εις Σύρον ήτο ο Άρχων της Τήνου Μαλέκο Παλαβάνο;
Θηρίον το Αλύπητον
Θηρίον το Αλύπητον
Ο ΤΕΛΕΙΟΣ ΕΡΑΣΤΗΣ
Τελικά αυτός ο Φερέιρας είναι ο τέλειος εραστής, σύμφωνα με τα κριτήρια που ψηφίζουν οι περισσότερες γυναίκες στον κόσμο : Έχει απίστευτο χιούμορ και είναι έξυπνος.
Έχει απίστευτο χιούμορ γιατί δήλωσε : Είμαστε καλύτεροι από τον Ολυμπιακό!
Είναι έξυπνος γιατί έκανε τη δήλωση τώρα και όχι πριν από το ματς στο Καραϊσκάκη. Γλύτωσε την εξάρα του φουκαρά του Αδαμίδη.
Θηρίον το Αλύπητον
Έχει απίστευτο χιούμορ γιατί δήλωσε : Είμαστε καλύτεροι από τον Ολυμπιακό!
Είναι έξυπνος γιατί έκανε τη δήλωση τώρα και όχι πριν από το ματς στο Καραϊσκάκη. Γλύτωσε την εξάρα του φουκαρά του Αδαμίδη.
Θηρίον το Αλύπητον
ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ
Ο Στέλιος Ράμφος έχει αφιερώσει μεγάλο τμήμα της σκέψης του στο θέμα της ατομικής και συλλογικής ταυτότητας. Σπουδαίο έργο του, σχετικό με το ζήτημα αυτό είναι "Το αίνιγμα και η μοίρα" που αναφέρεται στον ισχυρό συμβολισμό του οιδιπόδειου μύθου.
Ο Ράμφος θεωρεί μείζον θέμα του ελληνικού προβλήματος την ανυπαρξία αυτοσυνείδητης ταυτότητας, το να ξέρουμε δηλαδή εμείς οι ίδιοι ποιοι είμαστε και να μη λαμβάνουμε την εικόνα μας από τους άλλους.
Μπαίνω στον πειρασμό να υποστηρίξω ότι το πρόβλημα αυτό ταλανίζει και τις "μικρομέγαλες" ομάδες του ελληνικού πρωταθλήματος ΠΑΟΚ και ΑΕΚ. Οι ομάδες αυτές έχουν οξύ πρόβλημα ταυτότητας. Την ταυτότητά τους την προσλαμβάνουν στη σχέση τους με τον Θρύλο. Νικάνε τον θρύλο; Αισθάνονται πρωταθλητές κόσμου ακόμη κι αν είναι εικοσιπέντε βαθμούς πίσω στη βαθμολογία. Χάνουν; Καταβαραθρώνονται ψυχολογικά ακόμη κι αν παραμένουν στη διεκδίκηση ενός τροπαίου, όπως το Κύπελλο Ελλάδας.
Αγαπητοί Αδαμίδηδες, Ζαγοράκηδες, παικτάκια και οπαδοί : Προσπαθείστε να καταλάβετε ποιοι πραγματικά είστε. Ίσως αυτό σας βοηθήσει να γίνετε καλύτεροι - φυσικά όχι από τον Θρύλο αλλά απ' αυτό το χάλι που είστε τώρα.
Θηρίον το Ολυμπιακόν
Ο Ράμφος θεωρεί μείζον θέμα του ελληνικού προβλήματος την ανυπαρξία αυτοσυνείδητης ταυτότητας, το να ξέρουμε δηλαδή εμείς οι ίδιοι ποιοι είμαστε και να μη λαμβάνουμε την εικόνα μας από τους άλλους.
Μπαίνω στον πειρασμό να υποστηρίξω ότι το πρόβλημα αυτό ταλανίζει και τις "μικρομέγαλες" ομάδες του ελληνικού πρωταθλήματος ΠΑΟΚ και ΑΕΚ. Οι ομάδες αυτές έχουν οξύ πρόβλημα ταυτότητας. Την ταυτότητά τους την προσλαμβάνουν στη σχέση τους με τον Θρύλο. Νικάνε τον θρύλο; Αισθάνονται πρωταθλητές κόσμου ακόμη κι αν είναι εικοσιπέντε βαθμούς πίσω στη βαθμολογία. Χάνουν; Καταβαραθρώνονται ψυχολογικά ακόμη κι αν παραμένουν στη διεκδίκηση ενός τροπαίου, όπως το Κύπελλο Ελλάδας.
Αγαπητοί Αδαμίδηδες, Ζαγοράκηδες, παικτάκια και οπαδοί : Προσπαθείστε να καταλάβετε ποιοι πραγματικά είστε. Ίσως αυτό σας βοηθήσει να γίνετε καλύτεροι - φυσικά όχι από τον Θρύλο αλλά απ' αυτό το χάλι που είστε τώρα.
Θηρίον το Ολυμπιακόν
Κυριακή 20 Μαρτίου 2011
ΟΙ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΔΕΣ
Δεν πληρώνω - δεν πληρώνω και στο μετρό. Ας τους μαζέψει κάποιος επιτέλους. Μας υποχρεώνουν να απεργήσουμε, μας υποχρεώνουν και να μην πληρώσουμε.
Δεν θέλουμε την καθοδήγησή σας ρε κρετίνοι. Δεν θέλουμε καθοδήγηση από κανέναν. Κι αν θέλετε να παίξετε το μαλακίζομαι - μαλακίζομαι, στην τουαλέτα σας. Γκέγκε;
Δεν θέλουμε την καθοδήγησή σας ρε κρετίνοι. Δεν θέλουμε καθοδήγηση από κανέναν. Κι αν θέλετε να παίξετε το μαλακίζομαι - μαλακίζομαι, στην τουαλέτα σας. Γκέγκε;
Το Θυμωμένο Θηρίον
Σάββατο 19 Μαρτίου 2011
Ο ΚΑΗΜΟΣ ΤΟΥ ΕΝΟΣ
Από το βιβλίο του Στέλιου Ράμφου "Ο καημός του ενός" που εκδόθηκε το 2000 από τον Αρμό, παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα που αναφέρεται στον χαρακτήρα του κράτους στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες και ιδίως στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στο απόσπασμα αυτό υπονοούνται ο τρόπος και οι προϋποθέσεις που και η δική μας κοινωνία θα μπορούσε να ακολουθήσει έναν πιο γρήγορο βηματισμό.
Διατηρώ φυσικά την ορθογραφία του συγγραφέα αλλά δε μπορώ να τον παρακολουθήσω στο πολυτονικό του σύστημα για τεχνικούς λόγους.
...Όμως δεν πρόκειται περί αυτονομήσεως της γραφειοκρατικής μηχανής και εν γένει του θεσμικού συστήματος έναντι της κοινωνίας, όπως παρατηρούσε στα χρόνια του ο Μαξ Βέμπερ, αλλά περί λειτουργικής αυτονομίας της πολιτικής διακυβερνήσεως έναντι των ηθικών στηριγμάτων της κοινωνίας, των πνευματικών συμβολαίων πλειοψηφίας και μειοψηφιών. Η αυτονομία δηλαδή της διοικήσεως δεν αποτελεί εν προκειμένω αυτοσκοπό. Συνδέεται με την αναγνώρισι στους κόλπους της κοινωνίας περισσοτέρων του ενός πυρήνων ιδεολογικής ενότητος των πολιτών και υπηρετεί την ανάγκη της συνοχής υπό το καθεστώς της θεσμοθετημένης διαφοράς. Για την ακρίβεια θέλει να δημιουργή και να διατηρή τις προϋποθέσεις μιας διαρκούς συνθέσεως, αντί να παραμένη θεατής ή και συντονιστής αναρχούμενης κοινωνικής διασποράς. Κατ' αυτή την έννοια δεν ήταν δυνατόν να παίζη ακόμη ρόλο φρουρού μιας και μοναδικής ιδέας για την κοινωνία. Επέλεξε υπό την πίεση των πραγμάτων ρόλο θεσμού υπέρ των πολιτών. Στην πρώτη περίπτωσι καθείς ώφειλε να προσαρμοσθή στις περιστάσεις και να σχηματίζη το πρόσωπό του έξωθεν, καθοριζόμενος από τους άλλους και αποδεχόμενος εν τέλει να συνδέση την ταυτότητα με την απολίθωσι. Στην δευτέρα περίπτωσι ασφαλιστική δικλίδα της συνοχής δεν μπορούσε παρά να είναι η προϊούσα εις βάθος αυτοσυνείδησι. Με τέτοιους όρους τίθεται στις μέρες μας και κατανοείται το ζήτημα της σχέσεως μεταξύ συλλογικής ταυτότητος και ατομικού προσώπου...
Για την αντιγραφή : Θηρίον το Αλύπητον
Διατηρώ φυσικά την ορθογραφία του συγγραφέα αλλά δε μπορώ να τον παρακολουθήσω στο πολυτονικό του σύστημα για τεχνικούς λόγους.
...Όμως δεν πρόκειται περί αυτονομήσεως της γραφειοκρατικής μηχανής και εν γένει του θεσμικού συστήματος έναντι της κοινωνίας, όπως παρατηρούσε στα χρόνια του ο Μαξ Βέμπερ, αλλά περί λειτουργικής αυτονομίας της πολιτικής διακυβερνήσεως έναντι των ηθικών στηριγμάτων της κοινωνίας, των πνευματικών συμβολαίων πλειοψηφίας και μειοψηφιών. Η αυτονομία δηλαδή της διοικήσεως δεν αποτελεί εν προκειμένω αυτοσκοπό. Συνδέεται με την αναγνώρισι στους κόλπους της κοινωνίας περισσοτέρων του ενός πυρήνων ιδεολογικής ενότητος των πολιτών και υπηρετεί την ανάγκη της συνοχής υπό το καθεστώς της θεσμοθετημένης διαφοράς. Για την ακρίβεια θέλει να δημιουργή και να διατηρή τις προϋποθέσεις μιας διαρκούς συνθέσεως, αντί να παραμένη θεατής ή και συντονιστής αναρχούμενης κοινωνικής διασποράς. Κατ' αυτή την έννοια δεν ήταν δυνατόν να παίζη ακόμη ρόλο φρουρού μιας και μοναδικής ιδέας για την κοινωνία. Επέλεξε υπό την πίεση των πραγμάτων ρόλο θεσμού υπέρ των πολιτών. Στην πρώτη περίπτωσι καθείς ώφειλε να προσαρμοσθή στις περιστάσεις και να σχηματίζη το πρόσωπό του έξωθεν, καθοριζόμενος από τους άλλους και αποδεχόμενος εν τέλει να συνδέση την ταυτότητα με την απολίθωσι. Στην δευτέρα περίπτωσι ασφαλιστική δικλίδα της συνοχής δεν μπορούσε παρά να είναι η προϊούσα εις βάθος αυτοσυνείδησι. Με τέτοιους όρους τίθεται στις μέρες μας και κατανοείται το ζήτημα της σχέσεως μεταξύ συλλογικής ταυτότητος και ατομικού προσώπου...
Για την αντιγραφή : Θηρίον το Αλύπητον
Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011
Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011
Ο ΠΡΟΔΟΤΗΣ ΚΙ Ο ΕΚΤΕΛΕΣΜΕΝΟΣ ΘΕΙΟΣ ΜΟΥ
Ο πατέρας μου είχε πέντε αδέρφια, όλα αγόρια. Ο πρωτότοκος, ο Βάσος, πνίγηκε, δεκαεφτά χρονών, στη θάλασσα, προσπαθώντας να σώσει έναν φίλο του. Ο Νίκος που ήταν δίδυμος με τον πατέρα μου εκτελέστηκε από τους γερμανούς στα είκοσί του, φοιτητής της Παιδαγωγικής Ακαδημίας, προδομένος από έναν παλιό συμμαθητή του. Έλληνα.
Τα γεγονότα αφηγείται ο Καπετάν Έκτορας :
...Του Νίκου του γράψαμε εγώ κι ο Ντίνος νάρθει στην Αθήνα να παρακολουθήσει μαθήματα της Παιδαγωγικής Ακαδημίας που είχαμε πληροφορίες ότι θα λειτουργούσε σε λίγες μέρες...
...Ήρθε ο μακαρίτης και το πρώτο βράδυ έμεινε στο σπίτι του Πολύβιου. Συνεννοηθήκαμε την άλλη μέρα, 15 του Νοέμβρη, στις 10 το πρωί, νάρθει σπίτι μας...
...Πέρασε όμως η ώρα του ραντεβού μας και δεν είχε έρθει. Τον περίμενα μέχρι τις 12 αλλά μετά έφυγα γιατί είχα δουλειά στην οργάνωση...Δεν ανησύχησα, δεν πήγε το μυαλό μου στο κακό...
...Το βράδυ εγώ είχα βγει συνεργείο για γράψιμο στη Χ. Τρικούπη και στους γύρω δρόμους, όταν περνώντας από κει ο Ντίνος συναντηθήκαμε κι αμέσως η ερώτηση και των δυο μας ήτανε : Είδες το Νίκο;
...Την άλλη μέρα όμως πολύ πρωί πήγαμε στον Πολύβιο και μάθαμε ότι είχε ξεκινήσει το προηγούμενο πρωί για νάρθει στο ραντεβού μας. Τότε μας ζώσανε τα φίδια...
...Πήγαμε σ' όλα τα αστυνομικά τμήματα που ανήκε η περιοχή που θα περνούσε ο Νίκος...
...Με σφιγμένη καρδιά πήγαμε στο Νεκροτομείο πού ήταν στην οδό Μασαλίας. Εκεί υπήρχαν 5, 6 πεθαμένοι που τους είχαν ξαπλωμένους σε πάγκους και σκεπασμένους με κουβέρτες. Η πρώτη μου ματιά έπεσε στα παπούτσια που φορούσαν γιατί γνώριζα τα παπούτσια του Νίκου, είχαν σόλες από λάστιχα αυτοκινήτου...Μας ξεσκέπασαν τους νεκρούς αλλά ο Νίκος δεν υπήρχε μεταξύ τους...
...Κατεβαίναμε την οδό Ακαδημίας μ' αυτές τις σκέψεις, όταν βλέπομε έναν αστυφύλακα μπροστά μας. Αμέσως κι οι δυο μας αποφασίσαμε να του εξιστορήσωμε την περίπτωσή μας μήπως μπορούσε να μας διαφωτίσει...
...Μας λέει : Πήγατε στην Ειδική Ασφάλεια; Μα, του λέμε, τι να κάνωμε εκεί, δεν υπήρχε κανένας λόγος να τον έχει συλλάβει αυτή. Πηγαίνετε, μας απαντάει, σα να ήξερε τα συμβαίνοντα εκεί...
...Ρώτησε (σ. ο Ντίνος) κάτω στα γραφεία, αν έχουν εκεί κάποιον Νικόλαο Σκιάνη. Κοίταξαν τα χαρτιά τους και του απαντήσανε : ναι, εδώ τον έχομε...
...Ανακουφιστήκαμε αρκετά με το να μάθωμε πού βρίσκεται γιατί κι από την άλλη πλευρά δε φοβόμαστε για την τύχη του επειδή ξέραμε ότι δεν είχε κάνει τίποτα, δεν ήταν αναμιγμένος σε οργανώσεις του Ε.Α.Μ...
...Μετά από λίγες μέρες όμως που τον είδαμε και μας είπε ότι τον έδερναν για να μαρτυρήσει πού μένουν τ' αδέρφια του, καταλάβαμε ότι τον πήρε η μπάλα γιατί ξέρανε για μας. Ποιος όμως ήταν ο καταδότης; Αυτό το μάθαμε αρκετά αργότερα από τη σύλληψή του. Το αποκάλυψε ο ίδιος που τον πρόδωσε.
Ο προδότης ήταν ο Πέτρος Μυλωνάς από τον Πύργο, το χωριό της μαμάς μου. Τι είχε συμβεί; Ο μακαρίτης περνούσε από την οδό 3ης Σεπτεμβρίου, απο κει ήταν ο δρόμος του για να έρθει στο σπίτι μας. Εκεί τον πιάσανε άγνωστοι γι αυτόν αστυνομικοί, με την υπόδειξη του Πέτρου Μυλωνά που καθότανε στο απέναντι καφενείο και είδε το Νίκο να περνάει. Και να φανταστείτε ότι μ' αυτόν τον αχρείο ήταν συμμαθητές στο γυμνάσιο. Και δεν είχαν καθόλου προηγούμενα...
...Ο Νίκος έμεινε στου Χατζηκώστα μέχρι τις πρώτες μέρες του Γενάρη 1944, μετά τον πήραν οι γερμανοί στο Χαϊδάρι. Εκεί του πήγαινε φαγητό η Μαρίκα (σ. θεία του). Κάθε φορά που του πήγαινε φαγητό επέστρεφε το άλλο κατσαρολάκι...Μια μέρα όμως το κατσαρολάκι του δεν είχε επιστραφεί. Τότε κατάλαβα ότι δεν ήταν πια στο στρατόπεδο. Το πιθανότερο ήταν να τον είχαν εκτελέσει, εμείς όμως ελπίζαμε ότι μπορεί να τον είχαν πάρει όμηρο στη Γερμανία. Δε θέλαμε να πιστέψωμε ότι τον είχαν εκτελέσει.
Μόνο μετά την Απελευθέρωση μάθαμε την αλήθεια από ένα συνάδελφό μου στη Σχολή (σ. Ευελπίδων) που ήταν μαζί με το Νίκο στο Χαϊδάρι. Τον συνάντησα τυχαία στο δρόμο και μου είπε : "Τα συλλυπητήρια μου για τον αδερφό σου, είμαστε μαζί στο Χαϊδάρι όταν τον πήραν για εκτέλεση".
Με είδε ότι στενοχωρέθηκα και κατάλαβε ότι δεν ήξερα για την εκτέλεσή του. Μου διηγήθηκε και πώς έγινε.
Είχαν πάρει 20 κρατούμενους οι γερμανοί για εκτέλεση, μεταξύ των οποίων δεν ήταν ο Νίκος. Στο δρόμο όμως που τους πηγαίνανε για να τους φορτώσουν στ' αυτοκίνητα που θα τους πήγαιναν στον τόπο της εκτέλεσης, ξέφυγε ένας από τους 20 και κρύφτηκε στα αποχωρητήρια. Σ' αντικατάσταση αυτού, έπρεπε να είναι 20 έλεγε η διαταγή, πήραν το Νίκο. Τον φώναξαν μάλιστα από τη δουλειά γιατί όλοι οι κρατούμενοι ασχολούντο με διάφορες εργασίες στο στρατόπεδο. Φυσικά κι ο άλλος δεν την γλύτωσε. Τον πιάσανε και τον εκτελέσανε επί τόπου...
Για την αντιγραφή : Θηρίον το Αλύπητον
Τα γεγονότα αφηγείται ο Καπετάν Έκτορας :
...Του Νίκου του γράψαμε εγώ κι ο Ντίνος νάρθει στην Αθήνα να παρακολουθήσει μαθήματα της Παιδαγωγικής Ακαδημίας που είχαμε πληροφορίες ότι θα λειτουργούσε σε λίγες μέρες...
...Ήρθε ο μακαρίτης και το πρώτο βράδυ έμεινε στο σπίτι του Πολύβιου. Συνεννοηθήκαμε την άλλη μέρα, 15 του Νοέμβρη, στις 10 το πρωί, νάρθει σπίτι μας...
...Πέρασε όμως η ώρα του ραντεβού μας και δεν είχε έρθει. Τον περίμενα μέχρι τις 12 αλλά μετά έφυγα γιατί είχα δουλειά στην οργάνωση...Δεν ανησύχησα, δεν πήγε το μυαλό μου στο κακό...
...Το βράδυ εγώ είχα βγει συνεργείο για γράψιμο στη Χ. Τρικούπη και στους γύρω δρόμους, όταν περνώντας από κει ο Ντίνος συναντηθήκαμε κι αμέσως η ερώτηση και των δυο μας ήτανε : Είδες το Νίκο;
...Την άλλη μέρα όμως πολύ πρωί πήγαμε στον Πολύβιο και μάθαμε ότι είχε ξεκινήσει το προηγούμενο πρωί για νάρθει στο ραντεβού μας. Τότε μας ζώσανε τα φίδια...
...Πήγαμε σ' όλα τα αστυνομικά τμήματα που ανήκε η περιοχή που θα περνούσε ο Νίκος...
...Με σφιγμένη καρδιά πήγαμε στο Νεκροτομείο πού ήταν στην οδό Μασαλίας. Εκεί υπήρχαν 5, 6 πεθαμένοι που τους είχαν ξαπλωμένους σε πάγκους και σκεπασμένους με κουβέρτες. Η πρώτη μου ματιά έπεσε στα παπούτσια που φορούσαν γιατί γνώριζα τα παπούτσια του Νίκου, είχαν σόλες από λάστιχα αυτοκινήτου...Μας ξεσκέπασαν τους νεκρούς αλλά ο Νίκος δεν υπήρχε μεταξύ τους...
...Κατεβαίναμε την οδό Ακαδημίας μ' αυτές τις σκέψεις, όταν βλέπομε έναν αστυφύλακα μπροστά μας. Αμέσως κι οι δυο μας αποφασίσαμε να του εξιστορήσωμε την περίπτωσή μας μήπως μπορούσε να μας διαφωτίσει...
...Μας λέει : Πήγατε στην Ειδική Ασφάλεια; Μα, του λέμε, τι να κάνωμε εκεί, δεν υπήρχε κανένας λόγος να τον έχει συλλάβει αυτή. Πηγαίνετε, μας απαντάει, σα να ήξερε τα συμβαίνοντα εκεί...
...Ρώτησε (σ. ο Ντίνος) κάτω στα γραφεία, αν έχουν εκεί κάποιον Νικόλαο Σκιάνη. Κοίταξαν τα χαρτιά τους και του απαντήσανε : ναι, εδώ τον έχομε...
...Ανακουφιστήκαμε αρκετά με το να μάθωμε πού βρίσκεται γιατί κι από την άλλη πλευρά δε φοβόμαστε για την τύχη του επειδή ξέραμε ότι δεν είχε κάνει τίποτα, δεν ήταν αναμιγμένος σε οργανώσεις του Ε.Α.Μ...
...Μετά από λίγες μέρες όμως που τον είδαμε και μας είπε ότι τον έδερναν για να μαρτυρήσει πού μένουν τ' αδέρφια του, καταλάβαμε ότι τον πήρε η μπάλα γιατί ξέρανε για μας. Ποιος όμως ήταν ο καταδότης; Αυτό το μάθαμε αρκετά αργότερα από τη σύλληψή του. Το αποκάλυψε ο ίδιος που τον πρόδωσε.
Ο προδότης ήταν ο Πέτρος Μυλωνάς από τον Πύργο, το χωριό της μαμάς μου. Τι είχε συμβεί; Ο μακαρίτης περνούσε από την οδό 3ης Σεπτεμβρίου, απο κει ήταν ο δρόμος του για να έρθει στο σπίτι μας. Εκεί τον πιάσανε άγνωστοι γι αυτόν αστυνομικοί, με την υπόδειξη του Πέτρου Μυλωνά που καθότανε στο απέναντι καφενείο και είδε το Νίκο να περνάει. Και να φανταστείτε ότι μ' αυτόν τον αχρείο ήταν συμμαθητές στο γυμνάσιο. Και δεν είχαν καθόλου προηγούμενα...
...Ο Νίκος έμεινε στου Χατζηκώστα μέχρι τις πρώτες μέρες του Γενάρη 1944, μετά τον πήραν οι γερμανοί στο Χαϊδάρι. Εκεί του πήγαινε φαγητό η Μαρίκα (σ. θεία του). Κάθε φορά που του πήγαινε φαγητό επέστρεφε το άλλο κατσαρολάκι...Μια μέρα όμως το κατσαρολάκι του δεν είχε επιστραφεί. Τότε κατάλαβα ότι δεν ήταν πια στο στρατόπεδο. Το πιθανότερο ήταν να τον είχαν εκτελέσει, εμείς όμως ελπίζαμε ότι μπορεί να τον είχαν πάρει όμηρο στη Γερμανία. Δε θέλαμε να πιστέψωμε ότι τον είχαν εκτελέσει.
Μόνο μετά την Απελευθέρωση μάθαμε την αλήθεια από ένα συνάδελφό μου στη Σχολή (σ. Ευελπίδων) που ήταν μαζί με το Νίκο στο Χαϊδάρι. Τον συνάντησα τυχαία στο δρόμο και μου είπε : "Τα συλλυπητήρια μου για τον αδερφό σου, είμαστε μαζί στο Χαϊδάρι όταν τον πήραν για εκτέλεση".
Με είδε ότι στενοχωρέθηκα και κατάλαβε ότι δεν ήξερα για την εκτέλεσή του. Μου διηγήθηκε και πώς έγινε.
Είχαν πάρει 20 κρατούμενους οι γερμανοί για εκτέλεση, μεταξύ των οποίων δεν ήταν ο Νίκος. Στο δρόμο όμως που τους πηγαίνανε για να τους φορτώσουν στ' αυτοκίνητα που θα τους πήγαιναν στον τόπο της εκτέλεσης, ξέφυγε ένας από τους 20 και κρύφτηκε στα αποχωρητήρια. Σ' αντικατάσταση αυτού, έπρεπε να είναι 20 έλεγε η διαταγή, πήραν το Νίκο. Τον φώναξαν μάλιστα από τη δουλειά γιατί όλοι οι κρατούμενοι ασχολούντο με διάφορες εργασίες στο στρατόπεδο. Φυσικά κι ο άλλος δεν την γλύτωσε. Τον πιάσανε και τον εκτελέσανε επί τόπου...
Για την αντιγραφή : Θηρίον το Αλύπητον
ΜΠΑΟΚΤΖΙΔΙΚΟΣ ΦΘΟΝΟΣ
Μείνετε τώρα ρε καρντάσια με την αχρείαστη νίκη επί του θρύλου, χωρίς πρόεδρο, χωρίς λεφτά και κυρίως χωρίς ομάδα.
Θηρίον το Αλύπητον
Θηρίον το Αλύπητον
I SAW THE DEVIL (2010)
Κορεάτικο θρίλερ. Πολύ βίαιο και αιματηρό, όπως συχνά βλέπουμε στον κορεάτικο κινηματογράφο αλλά πραγματικά καλό.
Θηρίον το Αλύπητον
Θηρίον το Αλύπητον
Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011
Τρίτη 15 Μαρτίου 2011
ΞΕΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ;
Ξέρει κανείς ότι το περιβόητο Π.Α.Μ.Ε. κλείνει σχολεία με το έτσι θέλω, ενώ το ποσοστό συμμετοχής στην απεργία διδασκόντων ή διδασκομένων δεν είναι πάνω από 5%;
Ξέρει κανείς ότι τα ίδια κάνουν και σε εργοστάσια αλλά και σε Δ.Ε.Κ.Ο. όπου μάλιστα καλούν τους εργαζόμενους να συμμετέχουν στη απεργία λέγοντας ότι θα πληρωθεί και το μεροκάματο!;
Ξέρει κανείς ότι η κυβέρνηση και τα καθ' ύλην αρμόδια υπουργεία έχουν δώσει εντολή να μην προκαλείται το Π.Α.Μ.Ε., ουσιαστικά δηλαδή να κάνει ότι θέλει;
Ξέρει κανείς ότι η αστυνομία έχει δώσει παρόμοιες εντολές και οι αστυφύλακες κρύβονται για να μη προκαλέσουν με την στολή τους!;
Ξέρει κανείς ότι τα ξεφτέρια του Π.Α.Μ.Ε. επικαλούνται το (αστικό!) σύνταγμα και το δικαίωμα στην απεργία ενώ ξεχνούν ότι πρόκειται για δικαίωμα και όχι υποχρέωση;
Ξέρει κανείς ότι στο Π.Α.Μ.Ε. συμπράττει και ο γραφικός ΑΝΤΑΡΣΥΑ του σύντροφου Χάγιου και μάλιστα πρωτοστατεί στις τραμπούκικες ενέργειες;
Ξέρει κανείς ότι ο σύντροφος Χάγιος είναι αυτός που επί Χούντας, όταν αντίσταση έκαναν οι τσαγανάτοι, έλεγε ότι οι κομμουνιστές δεν πρέπει να εκθέσουν τις δυνάμεις τους;
Θηρίον το Αλύπητον
Ξέρει κανείς ότι τα ίδια κάνουν και σε εργοστάσια αλλά και σε Δ.Ε.Κ.Ο. όπου μάλιστα καλούν τους εργαζόμενους να συμμετέχουν στη απεργία λέγοντας ότι θα πληρωθεί και το μεροκάματο!;
Ξέρει κανείς ότι η κυβέρνηση και τα καθ' ύλην αρμόδια υπουργεία έχουν δώσει εντολή να μην προκαλείται το Π.Α.Μ.Ε., ουσιαστικά δηλαδή να κάνει ότι θέλει;
Ξέρει κανείς ότι η αστυνομία έχει δώσει παρόμοιες εντολές και οι αστυφύλακες κρύβονται για να μη προκαλέσουν με την στολή τους!;
Ξέρει κανείς ότι τα ξεφτέρια του Π.Α.Μ.Ε. επικαλούνται το (αστικό!) σύνταγμα και το δικαίωμα στην απεργία ενώ ξεχνούν ότι πρόκειται για δικαίωμα και όχι υποχρέωση;
Ξέρει κανείς ότι στο Π.Α.Μ.Ε. συμπράττει και ο γραφικός ΑΝΤΑΡΣΥΑ του σύντροφου Χάγιου και μάλιστα πρωτοστατεί στις τραμπούκικες ενέργειες;
Ξέρει κανείς ότι ο σύντροφος Χάγιος είναι αυτός που επί Χούντας, όταν αντίσταση έκαναν οι τσαγανάτοι, έλεγε ότι οι κομμουνιστές δεν πρέπει να εκθέσουν τις δυνάμεις τους;
Θηρίον το Αλύπητον
ΑΣΧΕΤΗ ΕΡΩΤΗΣΗ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗΝ ΚΑΙ ΤΡΙΑΝΤΑ ΠΡΩΙΝΗΝ
Πώς μπορεί κανείς να απαντήσει στον Φασισμό του Π.Α.Μ.Ε.;
Απάντηση : Δε μπορεί. Όποιος το επιχειρήσει θα γίνει σαν τα μούτρα τους. Τραγωδία.
Θηρίον το Αλύπητον
Απάντηση : Δε μπορεί. Όποιος το επιχειρήσει θα γίνει σαν τα μούτρα τους. Τραγωδία.
Θηρίον το Αλύπητον
ΑΣΧΕΤΗ ΕΡΩΤΗΣΗ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗΝ ΠΡΩΙΝΗΝ
Πού είναι εκείνο το καλόπαιδο ο Μπατίστ, τώρα που έφυγε ο Σπανούλης;
Αφιερωμένο με αγάπη στα παιδιά πίσω απ' τα σίδερα και σε όλους τους φυλακόβιους.
Αφιερωμένο με αγάπη στα παιδιά πίσω απ' τα σίδερα και σε όλους τους φυλακόβιους.
Θηρίον το Αλύπητον
Δευτέρα 14 Μαρτίου 2011
ΝΙΚΟΛΑΚΟ ΚΑΙ ΓΑΥΡΟΣ
Ρε τι κατάρα είν' αυτή, να παίρνεις ολόκληρη φυλλάδα, με άπειρες σελίδες, για να διαβάζεις μόνο τις τρεις του Νικολακόπουλου; Ευτυχώς που η γυναίκα μου, φανατική του τζακιού, χρησιμοποιεί τις υπόλοιπες.
Το κακό είναι ότι δε μπορείς να πάρεις άλλη εφημερίδα γιατί δεν έχει Νικολακόπουλο.
Κάνε ρε Νικολακό το δικό σου φύλλο και να προσλάβεις ΑπΙφ, Σαλωνίτη, Κουπάκια, Τέως Σ. και Θερίον.
Τώρα που το καλοσκέφτομαι, τον ΑπΙφ άστον έξω. Αυτός βαριέται να γράψει.
Την πρόταση έκανε το Θηρίον το Αλύπητον.
Το κακό είναι ότι δε μπορείς να πάρεις άλλη εφημερίδα γιατί δεν έχει Νικολακόπουλο.
Κάνε ρε Νικολακό το δικό σου φύλλο και να προσλάβεις ΑπΙφ, Σαλωνίτη, Κουπάκια, Τέως Σ. και Θερίον.
Τώρα που το καλοσκέφτομαι, τον ΑπΙφ άστον έξω. Αυτός βαριέται να γράψει.
Την πρόταση έκανε το Θηρίον το Αλύπητον.
Ο ΠΝΙΓΜΟΣ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΜΟΥ
Στο παρακάτω απόσπασμα ο Καπετάν Έκτορας διηγείται τον πνιγμό του πρωτότοκου αδερφού του σε ηλικία 17 χρονών.
...Στα εννιά μου χρόνια η μοίρα έπληξε σκληρά την οικογένειά μας, στο πρόσωπο του αδερφού μου Βάσου που ήταν τότε μόλις 17 χρονών.
Αυτό συνέβη στις 30 Ιουνίου του 1930, των Αγίων Αποστόλων. Πήγε με πολλά άλλα παιδιά στη θάλασσα, στο χωριό Πλατάνα που απέχει 1 1/2 ώρα περίπου από το χωριό μας, για να κάνουν μπάνιο. Ήταν όλοι τους άπειροι από κολύμπι, ήταν η πρώτη φορά νομίζω που πήγαιναν σε θάλασσα να κολυμπήσουν.
Μαζί με το Βάσο είχαν πάει και τ' αδέρφια μου Βάγγος και Νίκος. Αρχηγός, όπως πάντα, της παρέας ο Βάσος. Γιόρταζε την αποφοίτησή του από το Γυμνάσιο της Κύμης και ήθελε να το γλεντήσει.
Ο μπαμπάς είχε αντιρρήσεις για τον πηγαιμό τους αυτόν, φοβούμενος τη θάλασσα γιατι κανείς τους, όπως είπα πιο πάνω, δεν ήξερε να κολυμπήσει. Ο Βάσος όμως το ήθελε πολύ και η μαμά υποχώρησε πρώτη και είπε στο μπαμπά: Ας τους καϋμένε Γιώργο, μεγάλα παιδιά είναι, δε θα πάθουν τίποτα.
Αποβραδίς η συζήτηση των παιδιών ήταν για το πρωτοφανές γεγονός. Τότε κανείς δεν πήγαινε στη θάλασσα, γι αυτό ζήτημα να υπήρχε άνθρωπος στο χωριό μας που να ήξερε να κολυμπάει.
Θυμάμαι ότι για να αντιμετωπίσουν την περίπτωση πνιγμού κανενός από την παρέα, είχαν ρίξει την ιδέα να πάρουν μαζί τους μια τριχιά (σχοινί που έδεναν αυτά που φόρτωναν στα άλογα) και να την ρίξουν σ' αυτόν που κινδύνευε να το πιάσει και να τον τραβήξουν έξω. Δεν ξέρω γιατί δεν τόκαμαν αυτό και ξεκίνησαν το πρωί χωρίς τριχιά.
Πέρασαν από την εκκλησία ενός χωριού πούναι κοντά στη θάλασσα για ν' ανάψουν κερί και κατά τις 9 με 10 το πρωί είχαν φτάσει στο μέρος που θάκαναν μπάνιο. Είχαν διαλέξει, χωρίς να το ξέρουν, το χειρότερο μέρος γι αυτή τη δουλειά. Εκεί χυνόταν το ποτάμι και η θάλασσα βάθαινε απότομα. Στην αρχή ήταν ρηχά τα νερά αλλά μετά το ποτάμι είχε δημιουργήσει μια λακκούβα που έπεφτες μέσα χωρίς να το καταλάβεις και τα νερά σε σκέπαζαν ολόκληρο. Έπρεπε να ξέρεις μπάνιο για να αντιμετωπίσεις τον κίνδυνο αυτό.
Πρώτος έπεσε στη λακκούβα ο Σωτήρης Ράπτης. Πήγαινε κι αυτός στο γυμνάσιο κι ήταν λίγο μικρότερος από το Βάσο και πολύ πιο κοντός. Αμέσως βούλιαξε και προσπαθώντας να σωθεί χτυπούσε τα χέρια στο νερό. Έβγαινε για μια στιγμή στην επιφάνεια, φώναζε βοήθεια και πάλι ξαναβούλιαζε.
Ο Βάσος ήταν παλληκάρι αλλά και χαρακτήρας πάρα πολύ καλός και πονόψυχος, γι αυτό δε δίστασε καθόλου. Έτρεξε να τον σώσει παρ' όλο που όπως είπα παραπάνω δεν ήξερε καθόλου κολύμπι. Ίσως και να πίστευε ότι, ψηλός αυτός, θα πάτωνε στο σημείο αυτό. Αλλά τον αλτρουισμό του αυτόν και την παλληκαριά του τα πλήρωσε με τη ζωή του. Μόλις έφτασε στο σημείο που ήταν ο Σωτήρης, έπεσε κι αυτός στη λακκούβα και δεν ξαναβγήκε στην επιφάνεια. Ίσως τον τράβηξε ο άλλος στο βυθό. Είπαν τότε ότι πέθανε από συγκοπή. Ίσως νάταν κι έτσι ώστε να μην πρόλαβε ν' αγωνιστεί για τη διάσωσή του.
Τ' άλλα παιδιά, φοβισμένα, κοιτούσαν τους συντρόφους τους που πνίγονταν και δε μπορούσαν να κάνουν τίποτα. Τρέξαν μερικοί προς την εκκλησία του χωριού που ήταν οι κάτοικοι λόγω της γιορτής και ειδοποίησαν για ότι συνέβη. Τρέξανε οι χωριάτες αλλά ήταν πλέον αργά για τα δυο παιδιά. Μπόρεσαν όμως να σώσουν ένα τρίτο παιδί το Μήτσο Λάμπρου ή Τσοκόπη που κι αυτός κινδύνευε να πνιγεί. Είχε πιει πολύ νερό κι ήταν τυχερός που τη γλύτωσε. Ήρθαν και γιατροί από την Κύμη αλλά μόνο για να διαπιστώσουν το θάνατο των δύο παλληκαριών.
Τα κακά μαντάτα μεταδίδονται γρήγορα. Κι όπως ο πατέρας μου ήταν γνωστός στη περιφέρεια της Κύμης και αυτά έφτασαν παραποιημένα, όπως γίνετασι συνήθως, τελικά η είδηση διαμορφώθηκε ότι πνίγηκαν τα τρία παιδιά του δασκάλου.
Έτσι έφτασε η είδηση και στον πατέρα μου που ήταν στο χωριό Κονίστρες κι επειδή, κατά σύμπτωση, τρία παιδιά του είχαν πάει στη θάλασσα, έγινε πιστευτή απ' αυτόν κι έτσι η πρώτη του λαχτάρα ήταν χειρότερη από την πραγματικότητα.
Έφυγε σαν τρελός τρέχοντας για να πάει στη θάλασσα. Στο δρόμο τον πρόφτασε ένας πρωτοξάδερφός του με το άλογό του κι έτσι πήγε καβάλα και γρήγορα. Φαντάζομαι ότι θα αισθάνθηκε μιαν ανακούφιση, στην αρχή τουλάχιστο, που η πραγματικότητα δεν ήταν όπως του την είπαν.
Θυμάμαι που έφεραν το Βάσο στο χωριό και ανεβάζοντάς τον τις σκάλες του σπιτιού μας κουνήθηκε λίγο το κεφάλι του και προς στιγμή νόμισα πως ήταν ζωντανός. Είχε ήρεμο πρόσωπο και δεν φαινότανε για πεθαμένος. Τον ξάπλωσαν στη σάλα με το κεφάλι προς τη Δύση και σε λίγο το σπίτι γέμισε από συγχωριανούς μας που ήρθαν να παρασταθούν στους απαρηγόρητους γονείς μας...
Για την αντιγραφή : Θηρίον το Αλύπητον
...Στα εννιά μου χρόνια η μοίρα έπληξε σκληρά την οικογένειά μας, στο πρόσωπο του αδερφού μου Βάσου που ήταν τότε μόλις 17 χρονών.
Αυτό συνέβη στις 30 Ιουνίου του 1930, των Αγίων Αποστόλων. Πήγε με πολλά άλλα παιδιά στη θάλασσα, στο χωριό Πλατάνα που απέχει 1 1/2 ώρα περίπου από το χωριό μας, για να κάνουν μπάνιο. Ήταν όλοι τους άπειροι από κολύμπι, ήταν η πρώτη φορά νομίζω που πήγαιναν σε θάλασσα να κολυμπήσουν.
Μαζί με το Βάσο είχαν πάει και τ' αδέρφια μου Βάγγος και Νίκος. Αρχηγός, όπως πάντα, της παρέας ο Βάσος. Γιόρταζε την αποφοίτησή του από το Γυμνάσιο της Κύμης και ήθελε να το γλεντήσει.
Ο μπαμπάς είχε αντιρρήσεις για τον πηγαιμό τους αυτόν, φοβούμενος τη θάλασσα γιατι κανείς τους, όπως είπα πιο πάνω, δεν ήξερε να κολυμπήσει. Ο Βάσος όμως το ήθελε πολύ και η μαμά υποχώρησε πρώτη και είπε στο μπαμπά: Ας τους καϋμένε Γιώργο, μεγάλα παιδιά είναι, δε θα πάθουν τίποτα.
Αποβραδίς η συζήτηση των παιδιών ήταν για το πρωτοφανές γεγονός. Τότε κανείς δεν πήγαινε στη θάλασσα, γι αυτό ζήτημα να υπήρχε άνθρωπος στο χωριό μας που να ήξερε να κολυμπάει.
Θυμάμαι ότι για να αντιμετωπίσουν την περίπτωση πνιγμού κανενός από την παρέα, είχαν ρίξει την ιδέα να πάρουν μαζί τους μια τριχιά (σχοινί που έδεναν αυτά που φόρτωναν στα άλογα) και να την ρίξουν σ' αυτόν που κινδύνευε να το πιάσει και να τον τραβήξουν έξω. Δεν ξέρω γιατί δεν τόκαμαν αυτό και ξεκίνησαν το πρωί χωρίς τριχιά.
Πέρασαν από την εκκλησία ενός χωριού πούναι κοντά στη θάλασσα για ν' ανάψουν κερί και κατά τις 9 με 10 το πρωί είχαν φτάσει στο μέρος που θάκαναν μπάνιο. Είχαν διαλέξει, χωρίς να το ξέρουν, το χειρότερο μέρος γι αυτή τη δουλειά. Εκεί χυνόταν το ποτάμι και η θάλασσα βάθαινε απότομα. Στην αρχή ήταν ρηχά τα νερά αλλά μετά το ποτάμι είχε δημιουργήσει μια λακκούβα που έπεφτες μέσα χωρίς να το καταλάβεις και τα νερά σε σκέπαζαν ολόκληρο. Έπρεπε να ξέρεις μπάνιο για να αντιμετωπίσεις τον κίνδυνο αυτό.
Πρώτος έπεσε στη λακκούβα ο Σωτήρης Ράπτης. Πήγαινε κι αυτός στο γυμνάσιο κι ήταν λίγο μικρότερος από το Βάσο και πολύ πιο κοντός. Αμέσως βούλιαξε και προσπαθώντας να σωθεί χτυπούσε τα χέρια στο νερό. Έβγαινε για μια στιγμή στην επιφάνεια, φώναζε βοήθεια και πάλι ξαναβούλιαζε.
Ο Βάσος ήταν παλληκάρι αλλά και χαρακτήρας πάρα πολύ καλός και πονόψυχος, γι αυτό δε δίστασε καθόλου. Έτρεξε να τον σώσει παρ' όλο που όπως είπα παραπάνω δεν ήξερε καθόλου κολύμπι. Ίσως και να πίστευε ότι, ψηλός αυτός, θα πάτωνε στο σημείο αυτό. Αλλά τον αλτρουισμό του αυτόν και την παλληκαριά του τα πλήρωσε με τη ζωή του. Μόλις έφτασε στο σημείο που ήταν ο Σωτήρης, έπεσε κι αυτός στη λακκούβα και δεν ξαναβγήκε στην επιφάνεια. Ίσως τον τράβηξε ο άλλος στο βυθό. Είπαν τότε ότι πέθανε από συγκοπή. Ίσως νάταν κι έτσι ώστε να μην πρόλαβε ν' αγωνιστεί για τη διάσωσή του.
Τ' άλλα παιδιά, φοβισμένα, κοιτούσαν τους συντρόφους τους που πνίγονταν και δε μπορούσαν να κάνουν τίποτα. Τρέξαν μερικοί προς την εκκλησία του χωριού που ήταν οι κάτοικοι λόγω της γιορτής και ειδοποίησαν για ότι συνέβη. Τρέξανε οι χωριάτες αλλά ήταν πλέον αργά για τα δυο παιδιά. Μπόρεσαν όμως να σώσουν ένα τρίτο παιδί το Μήτσο Λάμπρου ή Τσοκόπη που κι αυτός κινδύνευε να πνιγεί. Είχε πιει πολύ νερό κι ήταν τυχερός που τη γλύτωσε. Ήρθαν και γιατροί από την Κύμη αλλά μόνο για να διαπιστώσουν το θάνατο των δύο παλληκαριών.
Τα κακά μαντάτα μεταδίδονται γρήγορα. Κι όπως ο πατέρας μου ήταν γνωστός στη περιφέρεια της Κύμης και αυτά έφτασαν παραποιημένα, όπως γίνετασι συνήθως, τελικά η είδηση διαμορφώθηκε ότι πνίγηκαν τα τρία παιδιά του δασκάλου.
Έτσι έφτασε η είδηση και στον πατέρα μου που ήταν στο χωριό Κονίστρες κι επειδή, κατά σύμπτωση, τρία παιδιά του είχαν πάει στη θάλασσα, έγινε πιστευτή απ' αυτόν κι έτσι η πρώτη του λαχτάρα ήταν χειρότερη από την πραγματικότητα.
Έφυγε σαν τρελός τρέχοντας για να πάει στη θάλασσα. Στο δρόμο τον πρόφτασε ένας πρωτοξάδερφός του με το άλογό του κι έτσι πήγε καβάλα και γρήγορα. Φαντάζομαι ότι θα αισθάνθηκε μιαν ανακούφιση, στην αρχή τουλάχιστο, που η πραγματικότητα δεν ήταν όπως του την είπαν.
Θυμάμαι που έφεραν το Βάσο στο χωριό και ανεβάζοντάς τον τις σκάλες του σπιτιού μας κουνήθηκε λίγο το κεφάλι του και προς στιγμή νόμισα πως ήταν ζωντανός. Είχε ήρεμο πρόσωπο και δεν φαινότανε για πεθαμένος. Τον ξάπλωσαν στη σάλα με το κεφάλι προς τη Δύση και σε λίγο το σπίτι γέμισε από συγχωριανούς μας που ήρθαν να παρασταθούν στους απαρηγόρητους γονείς μας...
Για την αντιγραφή : Θηρίον το Αλύπητον
Κυριακή 13 Μαρτίου 2011
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΚΑΠΕΤΑΝ ΕΚΤΟΡΑ
Η αφεντιά μου, το Θηρίον το Αλύπητον και ο αδερφός μου ο Ανδρέας είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε έναν καλό πατέρα. Είχαμε την ατυχία να τον χάσουμε σχετικά νωρίς, στα εξηνταπέντε του, σε μια ηλικία που είχε ακόμη πολύ σημαντικά πράγματα να μας δώσει.
Ο αντάρτης Καπετάν Έκτορας έφησε πίσω του τα απομνημονεύματά του, γραμμένα με το μοναδικό δικό του τρόπο. Σε μια αχάριστη εποχή που και οι φίλοι δεν αισθάνονται πια την ανάγκη να επικοινωνήσουν, παραθέτω απόσπασμα από την Βίβλο του Καπετάνιου.
...Ο παππούς μου έχασε το φως του όταν εγώ είμανε πολύ μικρός, γι αυτό τον θυμάμαι πολύ λίγο με γερά τα μάτια του να πλέκει καλάθια τα καλοκαίρια, κάτω από μια καρυδιά που υπήρχε στο κτήμα στου "Μηλιώτη". Πολλές φορές τον βοηθούσε κι ο πατέρας μου σ' αυτή τη δουλειά.
Περισσότερο τον θυμάμαι όταν έμεινε τελείως τυφλός, για πολλά χρόνια, ίσως 7 - 8. Πέθανε το 1933, λίγο μετά τον θάνατο του πατέρα μου, σε ηλικία πάνω από 80 χρονών.
Εδώ θα πω λίγα λόγια για τις φάρσες που του κάναμε, εμείς τα εγγόνια του που πολλές φορές φτάνανε στο σαδισμό, χωρίς να αισθανόμαστε συμπόνοια και θλίψη για την τραγική του κατάσταση.
Έτσι ανελέητα είναι τα μικρά παιδιά στους μεγάλους, δεν αισθάνονται οίκτο ούτε αγάπη και για τους πιο στενούς συγγενείς.
Εμάς μας διασκέδαζε ότι καταφέρναμε να τον ξεγελάσωμε, εκμεταλλευόμενοι την αναπηρία και την απλοϊκότητά του.
Μια απ' αυτές τις φάρσες είναι η πιο κάτω.
Του είπαμε ότι έπεσε μια μικρή πέτρα από τον ουρανό στο χωράφι του Βαγγέλη Στάμου που ήταν κοντά στου Μηλιώτη που δε μπορούσε να τη μετακινήσει κανείς, παρ' όλο που ήταν τόσο μικρή.
Αφού λοιπόν δοκιμάσανε να τη σηκώσουνε μερικοί συχωριανοί μας, πήγε κι ο ιδιοκτήτης του χωραφιού να δοκιμάσει κι αυτός. Αλλά επειδή ούτε αυτός μπόρεσε να τη σηκώσει, θύμωσε και πήρε μια βαρειά να τη σπάσει. Αλλά η βαρειά κόλλησε πάνω στην πέτρα και δε μπορούσε να τη ξεκολλήσει.
Φαίνεται - του λέμε - την πέτρα αυτή την έστειλε ο Θεός, να δοκιμάσει τους ανθρώπους ποιοι είναι καλοί και ποιοι αμαρτωλοί. Όσοι δοκίμασαν να τη σηκώσουν κάνουν κάθε μέρα μετάνοιες για να τους συχωρέσει ο Θεός τις αμαρτίες τους. Κι ο Βαγγέλης ο Στάμος που δοκίμασε να τη σπάσει έπεσε βαρειά άρρωστος.
Τούπαμε και πολλά άλλα για να πιστέψει ότι η πέτρα αυτή ήταν ιερή κι ότι ένας αναμάρτητος θα μπορούσε να τη σηκώσει. Αλλά πού να βρεθεί τέτοιος αφού κι ο παππάς του χωριού δεν κατάφερε να το κάμει;
Τότε μας παρακάλεσε να τον πάμε εκεί που ήταν η πέτρα, να δοκιμάσει κι αυτός την πίστη του στο Θεό. Πίστευε πολύ και έλπιζε ότι ο Θεός θα τον αξίωνε να πετύχει εκεί που αποτύχανε οι άλλοι.
Αφού τον φέραμε μερικές βόλτες κρατώντας τον από το χέρι, τόσες που να φανεί ότι διασχίσαμε την απόσταση από κει που ξεκινήσαμε μέχρι το σημείο της πέτρας, φτάσαμε πάνω από την πέτρα. Του είπαμε, εδώ είναι σκύψε να την πιάσεις.
Έσκυψε, την έπιασε αλλά έπιασε και το ξύλο που είχαμε βάλει πάνω από την πέτρα και το πατούσαμε από τις δυο μεριές, οι μισοί από τη μια και οι άλλοι μισοί από την άλλη, για να μη μπορεί να τη σηκώσει. Όταν μας ρώτησε τι είναι αυτό το ξύλο του είπαμε ότι είναι το στυλιάρι της βαρειάς του Στάμου που κόλλησε επάνω της. Βρε τον αθεόφοβο, λέει κι έκαμε το σταυρό του. Είπε, Θεέ μου βοήθησέ με και επιχείρησε να τη σηκώσει. Αλλά πού να τη σηκώσει αφού την πατούσαμε όλοι μας με το ξύλο;
Τότε σήκωσε το κεφάλι του προς τον ουρανό και είπε : Θεέ μου κι εγώ αμαρτωλός είμαι; Και δάκρυσαν τα μάτια του.
Έκαμε και δεύτερη και τρίτη προσπάθεια αλλά η πέτρα έμενε ακίνητη. Τότε στενοχωρήθηκε πολύ και με βαρειά καρδιά μας είπε να τον γυρίσουμε πίσω. Εμείς οι αθεόφοβοι, ούτε σ' αυτή τη στιγμή δεν τον λυπηθήκαμε να τον αφήσωμε να τη σηκώσει να νοιώσει την ικανοποίηση ότι δεν ήταν αμαρτωλός.
Βέβαια, σ' αυτό και σε άλλα που κάναμε, φταίγανε οι μεγάλοι εγγονοί του, γιατί εγώ κι ο Νίκος είμαστε πολύ μικροί, 10 χρονών περίπου και περισσότερο ο εγγονός του από το δεύτερο παιδί του, τον Ξυνιάρη - ο Βασιλάκης που έμενε μαζί τους ο παππούς μου.
Αξίζει να σημειώσω εδώ ότι πολλά άλλα παραμύθια που σκαρφιζόμασταν του τα λέγαμε και τα πίστευε, εκείνο που δε μπορούσε να πιστέψει ήταν το αληθινό, το πραγματικό.
Μια μέρα πέρασε πάνω από το χωριό ένα αεροπλάνο που πήγαινε αργά και χαμηλά, όπως τα αεροπλάνα εκείνης της εποχής κι έκανε ένα διαβολεμένο θόρυβο. Ο παππούς μας ακούει αυτόν τον θόρυβο που ήταν κάτι το πρωτόγνωρο γι αυτόν και μας ρώτησε τι είναι αυτή η βουή.
Εμείς αυτή τη φορά του είπαμε την αλήθεια, ότι είναι ένα σιδερένιο πράγμα με φτερά και μηχανή που πετάει και μεταφέρει ανθρώπους από τη μια πόλη στην άλλη και το λένε αεροπλάνο. Αδύνατο να το πιστέψει. Η πραγματικότητα γι αυτόν ήταν πάνω από κάθε παραμύθι που του λέγαμε...
Για την αντιγραφή : Θηρίον το Αλύπητον
Ο αντάρτης Καπετάν Έκτορας έφησε πίσω του τα απομνημονεύματά του, γραμμένα με το μοναδικό δικό του τρόπο. Σε μια αχάριστη εποχή που και οι φίλοι δεν αισθάνονται πια την ανάγκη να επικοινωνήσουν, παραθέτω απόσπασμα από την Βίβλο του Καπετάνιου.
...Ο παππούς μου έχασε το φως του όταν εγώ είμανε πολύ μικρός, γι αυτό τον θυμάμαι πολύ λίγο με γερά τα μάτια του να πλέκει καλάθια τα καλοκαίρια, κάτω από μια καρυδιά που υπήρχε στο κτήμα στου "Μηλιώτη". Πολλές φορές τον βοηθούσε κι ο πατέρας μου σ' αυτή τη δουλειά.
Περισσότερο τον θυμάμαι όταν έμεινε τελείως τυφλός, για πολλά χρόνια, ίσως 7 - 8. Πέθανε το 1933, λίγο μετά τον θάνατο του πατέρα μου, σε ηλικία πάνω από 80 χρονών.
Εδώ θα πω λίγα λόγια για τις φάρσες που του κάναμε, εμείς τα εγγόνια του που πολλές φορές φτάνανε στο σαδισμό, χωρίς να αισθανόμαστε συμπόνοια και θλίψη για την τραγική του κατάσταση.
Έτσι ανελέητα είναι τα μικρά παιδιά στους μεγάλους, δεν αισθάνονται οίκτο ούτε αγάπη και για τους πιο στενούς συγγενείς.
Εμάς μας διασκέδαζε ότι καταφέρναμε να τον ξεγελάσωμε, εκμεταλλευόμενοι την αναπηρία και την απλοϊκότητά του.
Μια απ' αυτές τις φάρσες είναι η πιο κάτω.
Του είπαμε ότι έπεσε μια μικρή πέτρα από τον ουρανό στο χωράφι του Βαγγέλη Στάμου που ήταν κοντά στου Μηλιώτη που δε μπορούσε να τη μετακινήσει κανείς, παρ' όλο που ήταν τόσο μικρή.
Αφού λοιπόν δοκιμάσανε να τη σηκώσουνε μερικοί συχωριανοί μας, πήγε κι ο ιδιοκτήτης του χωραφιού να δοκιμάσει κι αυτός. Αλλά επειδή ούτε αυτός μπόρεσε να τη σηκώσει, θύμωσε και πήρε μια βαρειά να τη σπάσει. Αλλά η βαρειά κόλλησε πάνω στην πέτρα και δε μπορούσε να τη ξεκολλήσει.
Φαίνεται - του λέμε - την πέτρα αυτή την έστειλε ο Θεός, να δοκιμάσει τους ανθρώπους ποιοι είναι καλοί και ποιοι αμαρτωλοί. Όσοι δοκίμασαν να τη σηκώσουν κάνουν κάθε μέρα μετάνοιες για να τους συχωρέσει ο Θεός τις αμαρτίες τους. Κι ο Βαγγέλης ο Στάμος που δοκίμασε να τη σπάσει έπεσε βαρειά άρρωστος.
Τούπαμε και πολλά άλλα για να πιστέψει ότι η πέτρα αυτή ήταν ιερή κι ότι ένας αναμάρτητος θα μπορούσε να τη σηκώσει. Αλλά πού να βρεθεί τέτοιος αφού κι ο παππάς του χωριού δεν κατάφερε να το κάμει;
Τότε μας παρακάλεσε να τον πάμε εκεί που ήταν η πέτρα, να δοκιμάσει κι αυτός την πίστη του στο Θεό. Πίστευε πολύ και έλπιζε ότι ο Θεός θα τον αξίωνε να πετύχει εκεί που αποτύχανε οι άλλοι.
Αφού τον φέραμε μερικές βόλτες κρατώντας τον από το χέρι, τόσες που να φανεί ότι διασχίσαμε την απόσταση από κει που ξεκινήσαμε μέχρι το σημείο της πέτρας, φτάσαμε πάνω από την πέτρα. Του είπαμε, εδώ είναι σκύψε να την πιάσεις.
Έσκυψε, την έπιασε αλλά έπιασε και το ξύλο που είχαμε βάλει πάνω από την πέτρα και το πατούσαμε από τις δυο μεριές, οι μισοί από τη μια και οι άλλοι μισοί από την άλλη, για να μη μπορεί να τη σηκώσει. Όταν μας ρώτησε τι είναι αυτό το ξύλο του είπαμε ότι είναι το στυλιάρι της βαρειάς του Στάμου που κόλλησε επάνω της. Βρε τον αθεόφοβο, λέει κι έκαμε το σταυρό του. Είπε, Θεέ μου βοήθησέ με και επιχείρησε να τη σηκώσει. Αλλά πού να τη σηκώσει αφού την πατούσαμε όλοι μας με το ξύλο;
Τότε σήκωσε το κεφάλι του προς τον ουρανό και είπε : Θεέ μου κι εγώ αμαρτωλός είμαι; Και δάκρυσαν τα μάτια του.
Έκαμε και δεύτερη και τρίτη προσπάθεια αλλά η πέτρα έμενε ακίνητη. Τότε στενοχωρήθηκε πολύ και με βαρειά καρδιά μας είπε να τον γυρίσουμε πίσω. Εμείς οι αθεόφοβοι, ούτε σ' αυτή τη στιγμή δεν τον λυπηθήκαμε να τον αφήσωμε να τη σηκώσει να νοιώσει την ικανοποίηση ότι δεν ήταν αμαρτωλός.
Βέβαια, σ' αυτό και σε άλλα που κάναμε, φταίγανε οι μεγάλοι εγγονοί του, γιατί εγώ κι ο Νίκος είμαστε πολύ μικροί, 10 χρονών περίπου και περισσότερο ο εγγονός του από το δεύτερο παιδί του, τον Ξυνιάρη - ο Βασιλάκης που έμενε μαζί τους ο παππούς μου.
Αξίζει να σημειώσω εδώ ότι πολλά άλλα παραμύθια που σκαρφιζόμασταν του τα λέγαμε και τα πίστευε, εκείνο που δε μπορούσε να πιστέψει ήταν το αληθινό, το πραγματικό.
Μια μέρα πέρασε πάνω από το χωριό ένα αεροπλάνο που πήγαινε αργά και χαμηλά, όπως τα αεροπλάνα εκείνης της εποχής κι έκανε ένα διαβολεμένο θόρυβο. Ο παππούς μας ακούει αυτόν τον θόρυβο που ήταν κάτι το πρωτόγνωρο γι αυτόν και μας ρώτησε τι είναι αυτή η βουή.
Εμείς αυτή τη φορά του είπαμε την αλήθεια, ότι είναι ένα σιδερένιο πράγμα με φτερά και μηχανή που πετάει και μεταφέρει ανθρώπους από τη μια πόλη στην άλλη και το λένε αεροπλάνο. Αδύνατο να το πιστέψει. Η πραγματικότητα γι αυτόν ήταν πάνω από κάθε παραμύθι που του λέγαμε...
Για την αντιγραφή : Θηρίον το Αλύπητον
Σάββατο 12 Μαρτίου 2011
GOOD NIGHT AND GOOD LUCK (2005)
Για όσους σέβονται τις ατομικές ελευθερίες και αγαπούν την ελεύθερη αντιπαράθεση ιδεών χωρίς βάναυσους περιορισμούς.
Θηρίον το Αλύπητον
Θηρίον το Αλύπητον
Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011
Πέμπτη 10 Μαρτίου 2011
Τετάρτη 9 Μαρτίου 2011
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΩΜΩΔΙΑ
Υποβαθμίστε μας κι αφήστε μας!
Ρε παιδιά, μήπως ξέρει κανείς τι σημαίνει Λ.Ε.Α.;
Θηρίον το Αλύπητον
Ρε παιδιά, μήπως ξέρει κανείς τι σημαίνει Λ.Ε.Α.;
Θηρίον το Αλύπητον
Τρίτη 8 Μαρτίου 2011
DOGFIGHT (1991)
Παίζει ο σπουδαίος River Phoenix που μας άφησε στα εικοσιτρία του.
Θηρίον το Αλύπητον
Θηρίον το Αλύπητον
Δευτέρα 7 Μαρτίου 2011
Κυριακή 6 Μαρτίου 2011
Σάββατο 5 Μαρτίου 2011
ΤΟ ΘΗΡΙΟΝ ΛΕΓΕΙ
Αυτά που έχει δει κύριοι. Όχι μία και δύο φορές. Αμπντούν, Μόνχε και Τζαβέλας. Τα υπόλοιπα είναι άλλου παππά ευαγγέλιο.
Παρασκευή 4 Μαρτίου 2011
PARANOID PARK
Δεν πρόκειται για την Ελλάδα. Είναι κινηματογραφική ταινία που την προτείνει το θερίον.
Πέμπτη 3 Μαρτίου 2011
OCTPOB - ΤΟ ΝΗΣΙ - ΤΟΥ ΠΑΒΕΛ ΛΟΥΝΓΚΙΝ
Ένα αριστούργημα του σύγχρονου ρωσικού κινηματογράφου.
Θηρίον το Αλύπητον
Θηρίον το Αλύπητον
Τετάρτη 2 Μαρτίου 2011
Τρίτη 1 Μαρτίου 2011
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Επισκέψεις (από 01/03/2008, 18:00 μμ)
